อาถรรพ์ ชั้น ม.6

 

แสงแดดยามเช้าวันนี้ช่างสดใส แต่อีกไม่นานมันก็จะร้อนเหมือนอยู่ในเตาอบเป็นปกติของประเทศไทย กล้าในชุดนักเรียนสุภาพยืนอยู่หน้าร้านอาหารตามสั่งเจ้าประจำของเขา "อ้าว ไอกล้าเปิดเทอมแล้วเหรอ วันนี้กินอะไรดี" เสียงของป้าแมว แม่ครัวที่เปร่งออกมาอย่างคุ้นเคย "เหมือนเดิมก็ได้ครับ" กล้าตอบกลับอย่างคุ้นเคยเช่นกัน ไม่แปลกหรอกนี่เป็นร้านแรก และร้านเดียวที่เขากินตลอด2ปีที่ผ่านมา กล้าย้ายมาเรียนที่นี่คนเดียวตั้งแต่ ม.4 ถ้าไม่นับคนกวาดถนน หรือแม่บ้านประจำหอ ป้าแมวนี่แหละคือคนแรกที่กล้าจะเห็นหน้า และคุยด้วยในทุกๆเช้า "เอ็งอยู่ ม.อะไรแล้วนะไอกล้า" ป้าแมวถามในขณะที่กำลังผัดข้าว   "ม.6 แล้วครับป้า" กล้าตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย เขาได้รับคำถามนี้ทุกปี แต่นี่คงเป็นปีสุดท้ายแล้วสินะ

 

  วันนี้โรงเรียนคึกคัก เสียงเด็กนักเรียนคุยกันดังไปทั่ว เหมือนกับไม่ได้เจอกันมาหลายปี "เห้ยไอกล้า ทางนี้โว้ย" บอสตะโกน พร้อมกวักมือเรียกเพือนสนิท "อ้าว ไอบอส ทำไมปีนี้มานั่งนี่วะ" กล้าพูดพร้อมกับมองดูศาลาที่เก่าแก่ที่สุดของโรงเรียน ที่ซึ่งไม่ใช่ที่ประจำของพวกเขา "เออ ที่ประจำเราแม่งโดนเด็ก ม.4 แย่งไปละ" บอสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย "ช่างเถอะ ศาลาที่แก่ที่สุด กับพวกเรา ม.6ที่แก่ที่สุดในโรงเรียนไงวะ" กล้าพูดในแง่ดี ทำให้บอสที่มีท่าทีหงุดหงิดเย็นลงได้ "แล้วไอไก่อยู่ไหนวะ อย่าบอกนะว่ายังไม่มา" กล้าถามบอสพร้อมกับมองไปรอบๆเพื่อหาเพื่อนสนิทอีกคน "ก็เออดิวะ กูนั่งดักรอมึงกับไอไก่เนี่ย แต่ยังไม่เห็นไอไก่เดินผ่านสักที หรือไม่มันก็หาเราไม่เจอก็ได้นะ" บอสพูดก่อนทำท่าทีมองหาไก่อีกครั้ง ทั้งสองพูดคุยถึงประสบการณ์ ในช่วงปิดเทอม ลมพัดผ่านศาลาที่ทั้งสองนั่งอยู่ช้าๆ เย็นเหลือเกิน เย็นจนขนลุก

 

 

  ในเวลาพักเที่ยง กล้า บอสและไก่ สามสหายคู่ใจที่คบกันมาตั้งแต่ ม.4 เรียกได้ว่ามองตาก็รู้ใจ ทั้งสามนั่งพักด้วยกันเหมือนทุกๆปี "เห้ย รู้งี้กูมานั่งตรงนี้ตั้งนานละ ลมพัดเย็นฉิบหาย" บอสพูดพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นเพื่อรับลมที่พัดเข้ามาในศาลา "ลมเย็นน่านอนดีหวะ ถ้าหมดเวลาพักแล้วมึงปลุกกูด้วยนะ" กล้าพูดขึ้นก่อนหยิบกระเป๋านักเรียนของเขาขึ้นมาหนุนหัว 

 

                            . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

 

  "หนู หนู" เสียงเย็นยะเยือกที่ลอยตามสายลม ปลุกให้กล้าตื่นขึ้นจากภวังค์ เขามองไปรอบๆศาลา ไม่พบร่างของบอสและไก่ กล้าสงสัยว่าเหตุใดเพื่อนทั้งสองถึงไม่ปลุกเขา "หนู หนู" เสียงเย็นยะเยือกชวนขนลุกดังขึ้นอีกครั้ง กล้าพยายามมองหาที่มาของต้นเสียง โรงเรียนของเขาบัดนี้มืดครึ้มราวกับจะมีพายุเข้าในไม่กี่นาทีข้างหน้า ไม่พบเด็กนักเรียน หรือสิ่งมีชีวิตใดๆนอกจากตัวของเขาเอง ความมืดค่อยๆปกคลุมไปทั่วบริเวณพื้นที่ กล้าเริ่มรู้สึกขนลุกแปลกๆ เด็กหนุ่มรีบเดินออกจากบริเวณศาลานั้นทันที แต่เขาก็ต้องสะดุดตากับหญิงสาว ที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม่ใหญ่ใกล้กับบริเวณศาลา ชุดสีแดงของเธอสะกดให้กล้าตกอยู่ในภวังค์ กล้ายืนนิ่งอยู่หน้าศาลา ในขณะที่หญิงสาวชุดแดงคนนั้น ค่อยๆเดินเข้ามาหาเขา กล้ามองเห็นผู้หญิงคนนั้นชัดขึ้น ใบหน้าทรงสวย ขาวราวกับกระดาษ ดวงตาขาวโพลนมองมาที่กล้า เขามั่นใจว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ใช่มนุษย์ กล้าขยับตัวไม่ได้ เขายืนมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าใกล้เข้ามา...ใกล้เข้ามา ใกล้จนมองเห็นรายละเอียดได้ชัดเจน เส้นเลือดบนหน้าของเธอเริ่มชัดเจนขึ้น เลือดสีแดงข้นเริ่มไหลออกมาจากดวงตาของเธอ กรี๊ดดดดดดด

                             . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

 

  กริ๊งงงงง... เสียงสัญญาณของโรงเรียนปลุกให้กล้าตื่นจางภวังค์ เหงื่อของเขาไหลไปทั่วร่างกายจนสามารถรู้สึกได้ กล้าคิดทบทวนเรื่องความฝันที่ผ่านมาสดๆร้อนๆ  "เห้ย ไอกล้า เร็วๆเดี๋ยวเข้าห้องสาย" เสียงเรียกของบอส ทำให้กล้าหยุดคิดเรื่องความฝันชั่วขณะ แล้วรีบวิ่งตามบอสและไก่เข้าห้องไปในห้องเรียน 

  เสียงบรรยายของครูในห้องเรียนไม่สามารถดึงดูดความสนใจของกล้าได้ เขาคิดทบทวนเรื่องความฝัน ครั้งแล้ว....ครั้งเล่า ความรู้สึกของเขามันบ่งบอกได้ว่าไม่ใช่ความฝันธรรมดา มันทำให้เขารู้สึกกลัว กลัวเหลือเกิน กลัวจนจับขั้วหัวใจ "นักเรียนเคารพ" เสียงบอกทำความเคารพสะกิดให้กล้าเลิกคิดเรื่องราวในตอนเที่ยง วันแรกของชีวิต ม.6 ไม่ได้เป็นเหมือนที่เขาคิดไว้ เขาต้องกลับบ้านไปทบทวนอะไรสักหน่อยแล้ว 

  ดวงอาทิตย์เริ่มจะตกพ้นขอบฟ้า แสงสว่างถูกแทนที่ด้วยความมืดเป็นปกติของทุกวัน แต่วันนี้มันไม่เหมือนเดิม