ปกรณัมลูกเจี๊ยบจอมมาร

2

            แสงไฟสว่างขึ้นท่ามกลางป่ายามค่ำคืนหนึ่งคนกับอีกหนึ่งลูกเจี๊ยบนั่งมองหน้ากันมาได้สักพักใหญ่แล้วหลังจากที่เขาพาตัวมาได้ไม่กี่นาทีก็ดิ้นหลุดออกมาจากมือได้จนทำให้ต้องเสียแรงไปมากกว่าจะมานั่งสงบๆเช่นนี้ได้“เจ้านี่มันเป็นอสูรที่ไร้ซึ่งความเคารพคนที่อัญเชิญเจ้าออกมาเลยรึไงกันนะ” ชายในเสื้อคลุมจ้องมองลูกเจี๊ยบตรงหน้าอย่างเหลืออด

            นี่มันพึ่งออกมาได้ไม่กี่ชั่วโมงแต่กลับทำลายเมืองไปเกือบครึ่งตึกมากมายถล่มโดยไม่รู้สาเหตุนั้นก็เพราะเจ้าลูกเจี๊ยบนี่ตัวเดียวเลย “เหอะมนุษย์เชนเจ้าทำไมข้าต้องเคราพด้วยในสายตาข้าพวกเจ้ามันก็เป็นแค่สัตว์ร้ายที่คอยทำลายโลกก็เท่านั้น”

            “งั้นรึ ยังดีทีเจ้ายังคุยรู้เรื่องแล้วหากไม่ยอมฟังดีๆมีหวังข้าจับเจ้าไปทำลูกเจี๊ยบย่างกินแน่ๆ”

            “แค่จะสร้างแผลให้ข้ายังทำไมได้เลยด้วยซ้ำนี่นะ”

            “อยากจะลองดูไหมละ อยากตายก็จะจัดให้!”

            “ฮ่าๆ เจ้ามันก็แค่เศษขยะ” ร่างทั้งสองหายไปอีกครั้งและปรากฏในรูปแบบใหม่คือลูกเจี๊ยบถูกมัดไว้กับไม้เตรียมย่างแล้ว “ปล่อยข้าสิโว้ยอย่าให้ข้าหลุดไปได้นะ!! ไอ้มนุษย์”ชายในผ้าคลุมนั้นกลับอยู่ในสภาพสะบักสะบอมเสื้อผ้าหลุดลุยแม้มันจะเหมือนกับว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นแต่ว่าเขากับไอ้ลูกเจี๊ยบบ้านี่ตอยกันไปจนตนไม้พังไปหลายต้นเลยใครเห็นคงคิดว่าเป็นเรื่องเหนือนธรรมชาติเลยละ“ชิเจ็บแขนชะมัด แกจะซดใช้ยังไงไม่ทราบ”

            “กระทืบแกซ้ำอีกไง โธ่เว้ย ทำไมมันมัดแน่นขนาดนี้เนี่ย”

โครกๆ

            “เอาละลูกเจี๊ยบคืออาหารเย็น”ชายคนนั้นเอาลูกเจี๊ยบเสียบไม้ไปวางไว้รอสุก“ฝันไปเถอะเจ้าไมมีวันได้กินข้าหรอก

สัตว์อสูรทีแข็งแกร่งมากไฟแค่นี้ทำอะไรข้าไม่ได้...คะคือๆว่าท่านใช้ไฟจากวงเวทรึเปล่าขอรับนายท่าน”เขาก็ผยักรับไปโดยไม่คิดอะไรมากแต่ดูเหมือนคนโฉดเช่นมันจะกลัวถูกทำให้เป็นลูกเจี๊ยบย่าง อย่างน้อยก็ยังเห็นค่าของชีวิตอยู่สินะ เฮ้อ“ข้าจะปล่อยเจ้าแต่ต้องสัญญากับข้าก่อนว่าจะทำตัวดีๆไม่งั้นเจ้าได้กลายเป็นดาวแน่” ลูกเจี๊ยบพยายามพยักหน้าสุดชีวิตเขาจึงคลายเชือกให้แต่ดูเหมือนเขาจะเร่งเวลาให้ไปหาแม่ไก่เสียแล้ว

            “ว๊าก!!! ร้อนนนนนทำบ้าอะไรของเจ้ากันไอ้มนุษย์น่าโง่!ไม่นะขนของข้า”

            “ขนก็ดำอยู่แล้วยังจะกลัวดำไปทำไม?”

            “แต่นี่มันไม่ใช่แค่ดำไม่ไหม้ด้วยเห็นไหมนี่ถ้าข้าไม่บินออกมาคงได้กลายเป็นนกย่างไปแล้ว”

            “บินได้ด้วยไม่ยักรู้ ฮึๆ”

            “ยินดีต้อนรับสมาชิกแห่งอัศวินโต๊ะกลมทุกท่านที่ข้าเรียกมาในวันนี้ก็เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในสถาบันของข้า”ราเอียนยืนขึ้นพูดท่ามกลางคนทั้งห้าที่นั่งอยู่“ถ้ามีเรื่องอะไรก็รีบพูดราเอียนพวกเราไม่มีเวลามาฟังเจ้าโม้หรอกนะ”

            “ออนเทียเจ้าอย่ารีบร้อนนักเลยราเอียนคงจะมีเรื่องสำคัญไม่งั้นคงไม่เรียกพวกเรามาทั้งหมดหรอก”

            “ถูกของเจ้า ฟาเมียข้าได้พบสิ่งที่เรียกได้ว่าหายนะยิ่งกว่าจอมมารมากับตา เรื่องมันมีอยู่ว่า...”

“...แล้วหลังจากที่เจ้าล้มลงเจ้าไม่ตามชายคนนั้นไปต่อละ”ราเอียนก็ชะงักเรื่องเล่าสุดยาวเยียดที่ทำเอาคนนอนหลับรอได้“ก็ตอนนั้นข้ากลัวนะสิมันเป็นความรู้สึกเดียวที่ข้ารู้สึกได้หวาดกลัวชายในผ้าคลุมดำนั่น”คนในกลุ่มก็ได้แต่มองหน้ากันไปมาชายผู้ได้ชื่อว่าจิตใจเข็มแข็งและตรงไปตรงมาเยี่ยงอัศวินแต่กลับกลัวชายคนหนึ่งจนแม้แต่จะขยับยังทำไม่ได้“เก็บเรื่องนี้ให้มิดเสียอย่าให้ใครรู้นอกจากพวกเราแล้วก็เพิ่มกำลังคุ้มกันในทุกอาณาจักรให้มากที่สุดชะเท่านี้และคือคำตอบของปัญหานี้ราเอียนไว้เจอกัน”ร่างของชายคนหนึ่งหายไปกับโต๊ะด้วยเวทมนต์และเขาเป็นคนที่คอยแก้ปัญหาโลกใบนี้อย่างเงียบๆ

            “นี่เจ้าชอบเนื้อนี่ขนาดนั้นเลยรึไง ฮาเดสกินอยู่ได้” ชายในเสื้อคลุมเดินผ่านธารน้ำพร้อมกับลูเจี๊ยบที่ได้รับซื่อใหม่ว่าฮาเดสหลังจากที่ทะเลาะกันเสร็จด้วยความหิวเขาเลยหาอะไรมากินแต่ก็ดันลืมเจ้าลูกเจี๊ยบนี่เลยยื่นเนื้อหวังจะแกล้งแต่กลับกลายเป็นว่ามันกินชะเรียบแถมยังบอกว่าอร่อยอีก ทำให้เขาได้รู้ว่าลูกเจี๊ยบเป็นสัตว์กินเนื้อและยังเป็นเนื้อเผ่าพันธุ์เดียวกันด้วย      “ก็มันอร่อยต่อให้ข้าเป็นลูกเจี๊ยบแต่ว่าข้าก็ไม่ใช่ลูกเจี๊ยบเรื่องมากที่กินแต่เมล็ดข้าวชะหน่อย ว่าแต่เจ้ายังไม่บอกเลยว่าเราจะไปไหนกัน”

            “ฟาร์เทฮาม อยู่ทางเหนือข้าจะไปแวะซื้อของเข้าบ้านก่อนนะใกล้ถึงแล้วละ”พอเดินทะลุออกมาจากป่าก็เจอทางยาวทอดไปถึงเมืองๆหนึ่ง “แล้วเจ้าเป็นใครกันแน่เนี่ยชื่อเสียงเรียงนามก็ไม่บอกมีแต่ข้าที่บอกคนเดียวแย่จริงๆพวกมนุษย์เนี่ย”ชายใรผ้าคลุมก็ดึงลูกศรออกมาแล้วปล่อยให้มันบินตรงไปยังเมืองโดยไม่มีใครเห็นแล้วร่างของเขากับฮาเดสก็หายไปจากตรงนั้น

          “อีเดน นั่นคือชื่อของข้ารู้เพียงแค่นี้ก็พอ” พวกเขามาปรากฏตัวอยู่ในตรอกแห่งหนึ่งในเมือง “ก็ได้ๆ อีเดนเจ้าไปหาไก่ย่างมาให้ข้าอีกสิ”แล้วภาพที่ลูกเจี๊ยบเห็นก็เปลี่ยนไปกลายเป็นท้องฟ้าในชั่วพริบตา

ผัวะ

            เสียงตบนั้นทำให้คนแถวนั้นตกใจไม่ใช่น้อยแต่ก็ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลยไม่สนใจกัน “ต้องซื้อเสบียงตุนไว้อีกสินะแถมมีลูกไก่กินจุเพิ่มมาอีกน่ารำคาญเสียจริงนี่ถ้าไม่ใช่งานไว้วานข้าก็ไม่ทำหรอกนะ เฮ้อ” ทางด้านลูกเจี๊ยบนั้นยังคงลอยขึ้นฟ้าไปอย่างไม่รู้จบจนเริ่มเครียด “นี่มันฆ่าข้าแล้วงันเหรอนี่ข้าตายแล้วเหรอหรือว่าฝันไปนี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นเนี่ย”

          ครึ่งชั่วโมงต่อมาดาวหางสีแดงก็พุ่งลงกลางป่าแห่งหนึ่งจนทำลายป่าไม้นับไม่ถ้วน “ไงนอนบนฟ้าสบายดีไหม” อีเดนเดินข้ามเจ้าลูกเจี๊ยบที่ตกลงมาราวกับอุกบาตนั่นไป “เจ้าๆ อ๊าก!! ปวดตัวไปหมดเลยนี่เจ้าใช่มนุษย์แน่เหรอ ทำไมถึงสู้ข้าได้ตลอดเลย”

            “ถึงเวลาเดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เองลุกขึ้นมาแล้วจัดการตัวเองให้เรียบร้อยชะข้าไม่อยากให้บ้านเปื้อนเศษขนไหม้ของเจ้า”

            เพราะลูกเจี๊ยบอุกบาตรทำให้เห็นบ้านหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่กลางทุ่งหญ้าสวยงามดูเป็นสถานที่ๆสวยงามเกินคำบรรยายอย่างไม่น่าเชื่อ “นั่นบ้านเจ้าสินะ งั้นจงกลายเป็นขี้เถาชะ” ฮาเดสอ้าปากกว้าง(กว้างสุดของลูกเจี๊ยบ) พร้อมกับวงเวทปรากฏขึ้นวงเวทขึ้นบอลเพลิงสีฟ้าก็พุ่งตรงใส่บ้านเต็มแต่แล้วสิ่งที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้นลูกไฟนั้นกลับกระเด้งกลับมาเผาฮาเดสเสียเอง

          เวลาล่วงเลยมาจนถึงตอนเย็นๆเขาก็จัดการทำอาหารแม้จะมีลูกเจี๊ยบจอมตะกระอย่างฮาเดสเพิ่มมาแต่เรื่องอะไรเขาจะให้มันกินทั้งหมดละ แต่ก็เหมือนมันจะเริ่มล้าแล้วเพราะสองวันที่ผ่านมานั้นเล่นปล่อยพลังที่เรียกได้ว่าจอมมารยังใช้ได้แค่เดือนละครั้งเท่านั้นเองออกมาเกินสิบสมควรที่จะเหนื่อย “ว่าแต่ทำไมบ้านข้าถึงเต็มไปด้วยคนไหม้ๆละ?”

            “อ่อ พอดีข้าจำต้องผลัดขนใหม่ทั้งหมดเพราะมันไหม้นะ”

            “เก็บกวาดชะข้ารำคาญที่จะด่าแล้ว”

          “คราบ...อ่าว! เรื่องอะไรข้าต้องทามมมม”

            อีเดนหยิบกระทะฝาดใส่จนตัวปลิวไปราวกับขนนกเลยทีเดียว “ข้าไปอาบน้ำแล้วถ้ากลับมาไม่เห็นบ้านสะอาดเจ้าถูกข้าทรมานแน่” อาเดสก็ได้แต่ยกปีกเล็กขึ้นมาสัญญา เขาจึงทำเป็นเดินออกไปเพราะคิดว่ามันน่าจะทำลายข้าวของบ้านเขาจนพินาศตอนเขาไม่อยู่แน่ๆแต่บางครั้งเขาก็คิดมากจนเกินไป ฮาเดสยืนเหม่อมองบางสิ่งอยู่นานสองแล้วจู่ๆก็หัวเราออกมาอย่างไร้สาเหตุคงมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นในชีวิตกระมั้งพอเห็นเช่นนั้นเขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นโดยไม่รู้ตัวแล้วจึงได้แต่หวังว่าฮาเดสจะไม่ทำอะไรแปลกกับบ้านตอนเขาอาบน้ำอยู่

บึ้ม!

            เดินห่างออกมาจากบ้านไปไม่ถึงครึ่งก้าวก็มีเสียงระเบิดดังออกมาบางทีคนเราก็ผิดผลาดกันได้สินะ เฮ้อ “ฮาเดสที่รักของข้าไม่ทราบว่าเจ้าทำ...ใครละนั่น” ภาพที่เขาเห็นตอนแรกนึกว่าจะเป็นสภาพใกล้เดี้ยงของฮาเดสแต่กลับกลายเป็นว่ามันกำลังเหยียบหัวใครบางคนอย่างสะใจสุดๆอยู่ “ไม่รู้ใครจะไปสนละมนุษย์ตายๆไปเสียก็หมดเรื่อง”

            “ถูกของเจ้าแต่ก็ยังไม่เห็นด้วยที่จะฆ่าเป็นว่าเล่น...”

            “ชิ แกเป็นใครบอกชื่อออกมาชะถ้ายังไม่อยากตาย”

ข้า...