มนต์รักในคำสัญญา

นทีขอตัวไปเดินเล่นข้างนอกบ้านกับปัถวี เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ โดยที่ไม่ลืมส่งเพื่อนกลับบ้านอย่างทุกครั้งที่เคยทำกันในสมัยเด็ก

“มีอะไรโทรหาเราได้นะ”

ปัถวีมุดรอดกำแพงที่คั่นระหว่างบ้านทั้งสอง ซึ่งเป็นช่องทางที่พวกเขาใช้มาหากันตั้งแต่เด็ก อดีตอยู่ยังไงปัจจุบันก็อยู่แบบนั้น โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลง

พอล่ำลากันเป็นที่เรียบร้อย ชายหนุ่มร่างใหญ่มุดรอยแตกที่เป็นวงกว้างของผนังคอนกรีตกลับบ้านไป โดยไม่ลืมที่จะนำเศษกิ่งไม้แห้งมาปิดไว้ดังเดิม ส่วนนทีเห็นว่าปัถวีกลับเข้าบ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จึงหมดหน้าที่ในการมาส่ง เขาจึงเดินกลับเพราะบรรยากาศรอบตัวเริ่มมืดมิด อาจมีสัตว์มีพิษออกมาหากินแถวนี้ได้ เนื่องจากบ้านหลังนี้เป็นบ้านสวน จึงมีต้นไม้และหญ้าขึ้นอย่างหนาแน่น ซึ่งทำให้มีสัตว์ร้ายต่าง ๆ มาอาศัยอยู่จำนวนมากตามไปด้วย

นทีใช้เส้นทางเดิมกลับเข้าบ้าน แต่ต้องมาเจองูเห่าตัวใหญ่ยาวเป็นเมตร ชูคอแผ่แม่เบี้ยขวางทางอยู่ตรงหน้าของเขา

“ตุ๊บ!”

ชายหนุ่มล้มลงด้วยความตกใจ ตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที เม็ดเหงื่อเริ่มผุดออกมาตามร่างกายและใบหน้า มือและเท้ารวมถึงสันหลังเย็นวาบไปหมด แทบจะหยุดหายใจเลยทีเดียว

“ฟ่อ ฟ่อ”

งูเห่าตัวนั้นขู่เขาหมายจะฉกเพราะนึกว่านทีเป็นศัตรู แต่จู่ ๆ งูตัวดังกล่าวได้หยุดส่งเสียงและหดแม่เบี้ยลง พร้อมกับหันหัวแล้วเลื้อยออกไป โดยทิ้งชายหนุ่มตัวสั่นกลัวนั่งอยู่บนพื้นหญ้าดังเดิม

นทีแปลกใจเหตุใดงูเห่าที่หมายจะเอาชีวิตกลับเปลี่ยนท่าทางอย่างกะทันหัน เหมือนกลัวอะไรบางสิ่ง แต่ถึงกระนั้น เขาไม่ควรคิดนานและรีบหนี

เมื่อได้สติ เขาจึงรีบลุกวิ่งกลับเข้าบ้านทันที จึงสวนทางกับพิมที่กำลังเดินไปปิดประตูทางเข้า ทำให้สาวใช้แสนสาวต้องหยุดการทำงานและรีบถามสิ่งที่เกิดขึ้นกับหลานของเจ้านาย

“คุณที เป็นอะไรคะ”

“งูเห่า! ตัวใหญ่มากเลยนะ” นทีรีบเล่าให้พิมฟังพร้อมกับทำท่าทางประกอบ ด้วยความตื่นตระหนก

“จริงเหรอคะ” เธอตกใจตามไปด้วยเพราะอยู่ที่นี่มาหลายปี ยังไม่เคยเห็นงูเห่าสักตัว ยิ่งตัวใหญ่อย่างที่นทีบอกยิ่งไม่เคยเห็น

“จริงสิ ฉันจะโกหกเธอทำไมกัน” นทีรีบพูด นี่ขนาดเข้าบ้านมา มือและเท้ายังไม่หายสั่นเลย

“เป็นอะไรกัน” รัตนาเดินตรงเข้ามาหาคนทั้งสอง เพราะได้ยินเสียงนที ดังเข้าไปถึงในห้องครัว

“ผมเจองูครับ งูเห่าตัวใหญ่มาก” เขาพยายามทำท่าทางว่าตัวใหญ่ขนาดไหนและน่ากลัวขนาดไหน

“แล้วเราไม่เป็นอะไรใช่ไหม” รัตนาเข้ามาจับตามตัวนทีเพื่อดูว่าโดนพิษงูเห่าตัวนั้นไหม ถึงไม่โดนฉกอาจจะโดนพิษที่ถูกพ่นออกมาก็ได้

“ไม่ครับ จู่ ๆ เขาเป็นอะไรไม่รู้ เหมือนตกใจอะไรสักอย่าง แล้วรีบหนีไปครับ” นทีเล่าเหตุการณ์ที่เขาเห็นท่าทางของงูที่กลัวบางสิ่ง คิดแล้วยังแปลกใจไม่หาย เพราะบริเวณนั้นไม่มีใครหรือเสียงอะไร ที่งูจะตกใจได้ เขามั่นใจว่างูตัวนั้นต้องการจะทำร้ายเขาอย่างแน่นอน

“เอาเถอะไปอาบน้ำให้สบายตัวนะ จะได้มาทานข้าวกัน” รัตนาคิดว่างูคงได้ยินเสียงอื่น หรือมีอะไรทำให้ตกใจจึงหนีหายไป เธอคิดว่านทีคงคิดไปเอง ว่างูอาจจะกลัวอะไรที่มองไม่เห็น

“ครับ”

นทีพยายามสลัดความคิดเรื่องงูออกไปจากหัวสมอง ถึงจะเล่าไปคงไม่มีใครเชื่อ เขาจึงเดินขึ้นไปอาบน้ำในห้องเพื่อจะได้สบายตัว โดยปล่อยให้รัตนากับพิมอยู่ข้างล่างกันเพียงสองคน

ของในห้องทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ความทรงจำเดิมที่เคยนอนกับบิดาและมารดาก็ยังคงมีอยู่ เขาถึงไม่อยากกลับมาที่นี่ แถมต้องมาทนนอนกับภาพความทรงจำที่ไม่มีท่านทั้งสองอยู่ตรงนี้ มันทรมานมากขนาดไหนคงไม่มีใครรู้ แต่เมื่อตนต้องมาอาศัยอยู่ที่นี่แล้ว จำเป็นต้องเผชิญทุกอย่างที่กำลังจะตามมาให้ได้

นทีนั่งทานข้าวที่มีกับข้าวมากมายอยู่บนโต๊ะ โดยมีรัตนาคอยตักเสิร์ฟเขาอยู่ตลอดเวลา เพราะเธอเป็นห่วงว่านทีจะเอื้อมไม่ถึง จนสายตาเหลือบมองเห็นพิมกำลังถือเหยือกน้ำตรงมาทางนี้ เธอจึงสั่งงานสำหรับวันรุ่งขึ้นเสียเลย

“พิมพรุ่งนี้ไปจ่ายตลาด เป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ”

“ค่ะ คุณผู้หญิง”

“ให้ผมช่วยถือของไหมครับ” นทีเสนอตัวทันที เพราะอยากออกไปเที่ยวด้วย

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวอากับพิมไปกันเอง เราอยู่บ้านพักผ่อนเถอะนะ” รัตนาไม่อยากให้นทีไปไหน เพราะเธอเห็นว่านทีพึ่งเดินทางไกล ควรพักผ่อนดีกว่าออกไปกับเธอ ส่วนนทีคงได้แต่พยักหน้าเข้าใจ ถึงจะแอบเสียดายก็ตาม

“ทีพรุ่งนี้อาศินกลับบ้าน อาจึงต้องเตรียมอาหารให้เรียบร้อย”

“ผมนึกว่าอาศินไปคุยเรื่องงานที่ต่างจังหวัด จะกลับมาเดือนหน้าเสียอีกครับ”

นทีเข้าใจว่าอาศินหรือพศิน ที่เป็นสามีของอารัตของเขาจะกลับมาเดือนหน้า เพราะพศินได้โทรมาบอกเขาว่า ต้องไปติดต่อเรื่องขายผลไม้ในสวน และไปศึกษางานด้านบริหารต่อ แล้วทำไมถึงรีบกลับ

“อาศินบอกกับอาว่า งานเสร็จเรียบร้อยแล้ว และเขาต้องรีบกลับมาบ้าน เพราะเรื่องพินัยกรรมของคุณย่านะจ๊ะ”

เมื่อเช้าพศินได้โทรมาบอกเธอว่าจะรีบกลับ เพราะทนายประจำตัวของปิ่นมณีต้องการเปิดพินัยกรรมตามที่ปิ่นมณีสั่งก่อนสิ้นใจว่า เมื่อนทีมาถึง อีกหนึ่งอาทิตย์ให้หลัง จะต้องเปิดพินัยกรรมตามที่เธอสั่งเสียให้เรียบร้อย

“พินัยกรรม?”

นทีงงกับเรื่องที่ได้ยิน เขาไม่เคยคิดเรื่องพินัยกรรมมาก่อน สั่งให้เขารีบมา เขาก็รีบ แม้ว่าจะไม่ทันงานศพของคุณย่าก็ตาม

“ใช่จ้ะ” รัตนาเธอเข้าใจว่านทีไม่รู้อะไรเกี่ยวกับบ้านหลังนี้ รวมถึงพินัยกรรมของมารดาเธอเช่นกัน

นทีพยายามจะเข้าใจทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับตัวของเขา จึงไม่อยากจะถามอะไรให้มันมากความ เลยได้แต่นั่งก้มหน้าทานอาหารให้หมดอย่างเดียว

เมื่อการรับประทานอาหารผ่านพ้นเป็นที่เรียบร้อย นทีขอแยกตัวเพื่อเข้าห้องนอนและล้มตัวลงนอนบนเตียงเก่าของเขาอย่างเมื่อยล้า ความเหนื่อยที่สะสมมานานทำให้เขาหลับลงอย่างง่ายดาย

“พ่อศร แน่ใจหรือ ว่าใช่แม่จัน”

“แน่ใจว่าใช่อย่างแน่นอน”

“วันนี้พ่อศรทำผิดกฎนะ ที่เข้าไปช่วยแบบนั้น”

“ฉันรู้อยู่ว่าไม่สมควร แต่ฉันไม่สามารถห้ามตัวเองได้”