SOMEONE ฉันรักเธอ^^

ตอนที่ 21

“ ตอนนี้ก็ทานอิ่มกันแล้วเนาะ ฉันขอเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ ” อาวินพูดขึ้นหลังจากที่พนักงานเก็บจานชามไปหมดแล้วบอกตามตรงนะฉันยังไม่อิ่มเลยอาหารมาทีละจาน แต่ละจานก็น้อยยยยซะเหลือเกินเห้อออ

“ ว่ามาเลยผมรีบ ” อี่ตาชาโด้ว่าขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมองเค้าเป็นตาเดียว

“ จะรีบไปตายที่ไหนเหรอค่ะ ” ด้วยความหมั่นใส้ทำให้ฉันห้ามใจไม่อยู่จิงๆเผลอแขวะหมอนั่นไปเต็มๆ

“ นี่เธอ.... ” ชาโด้กำลังอ้าปากเถียงฉันแต่ก็มีคนห้ามไว้ซะก่อน

“ อ่าๆพอเลยหยุด เลิกทะเลาะกันเป็นเด็กๆซักทีนะพวกแกสองคน ” อาสุดที่รักฉันเองค่ะ ชิๆๆ นี่เกรงใจหรอกนะถึงยอมไม่ได้กลัวเลยจิงๆ

“ ดรีม ” อยู่ๆอาวินก็เรียกฉันด้วยน้ำเสียงจิงจังจนฉันขนลุก

“ คะ ค่ะอาวิน ” ฉันตอบไปเสียงติดๆขัดๆเพราะอาวินทำหน้าจิงจังเอามากๆ

“ ช่วยดูแลเรื่องแฟนของหลานอาที ช่วยหาผู้หญิงดีๆให้มันหน่อยเถอะ ” หาาา นี่เอาจิงเหรอวะเนี้ยย

“ เห้ยอา นี่เอาแบบนี้เลยเหรอผมคบกับนิสามันก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่รึไง ” เอ้าก็มีแฟนอยู่แล้วนิหว่า จะให้มาช่วยเพื่อไรวะเนี้ย งงใจอาเค้าจิงจี้งงง

“ แกมันหน้ามืดดูไม่ออกรึไงว่าเด็กนั่นมันไม่ได้รักแก มันรักเงินที่แกคอยประเคนให้ตังหากละ ” อาวินลุกขึ้นพูดด้วยอารมณ์ที่โมโหเอามากๆ

“ ผมไม่เชื่อหรอก เรารักกันแล้วเราก็จะไม่เลิกกันด้วย ” ชาโด้ลุกขึ้นประจันหน้ากับอาตัวเองแล้วก็ยืนจ้องตากันอย่างนั้นจนอาฉันต้องออกโรงห้ามทัพก่อนที่ใครซักคนจะท้อง เอ้ยไม่ใช่ๆ จะเลือดกลบปาก

1 ชั่วโมงผ่านไป

“ นี่ๆอา ดรีมว่านะเราล้มเลิกเรื่องพี่ชาโด้เถอะ พี่เค้ามีแฟนแล้วแถมจะดูรักกันมากด้วยเราอย่าไปทำให้เค้าเลิกกันเลยสงสารพี่ผู้หญิงเค้า ” ฉันกล่อมอาให้ล้มเลิกแผนการชั่วร้ายนี้ซะแต่ก็นะ อาฉันนะรับปากอะไรแล้วต้องทำให้ได้ห้ามกลืนน้ำลายตัวเอง

“ แกยังไม่ได้เจอผู้หญิงคนนั้นเลย อย่าพึ่งไปสงสารจะดีกว่านะ เพราะไม่งั้นแกจะหน้าแหกเอาได้ ” ห้ะ หน้าหงหน้าแหกอะไรกัน ชิเบื่ออาชะมัดไปเดินเที่ยวดีกว่า

“ ดรีมไปเดินเที่ยวที่นี่ก่อนนะ อาอยากกลับก็กลับเลย ” ฉันคว้ากระเป๋าเป้จากมือพี่หมวยที่เป็นพี่เลี้ยงฉันแล้ววิ่งไปทางร้านเสื้อผ้าเพื่อเปลี่ยนชุด

“ เห้อออ ค่อยยังชั่วหน่อย ” ฉันเดินออกมาจากห้องลองชุดด้วยท่าทีสบายขึ้น ตอนนี้ชุดที่ใส่มาตอนแรกฉันได้เก็บใส่เป้ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และก็ได้ชุดสบายๆยีนขาสั้นเสื้อยืดสีดำกับเสื้อยีนแขนยาวดีนะฉันให้พี่หมวยเตรียมผ้าใบมาไม่งั้นฉันคงต้องเดินเท้าเปล่าแน่ เพราะฉันไม่ชอบซื้อลองเท้าเองถ้าไม่มีคนคอยช่วยเลือกอะเนาะ อิอิ

“ อืมมม หิวจังวะหาไรกันดีกว่าาา ” ฉันเดินไปเรื่อยๆมองนั่นมองนี่หาร้านอร่อยๆกินแต่เพราะแบบนั้นทำให้ฉันมองไม่เห็นคนที่เดินมาข้างหน้าจนไปชนเข้ากับเค้าเต็มๆ

ปึก!!

“ อ้ะ!!เจ็บจังง.. ” เอ๊ะ!! เสียงผู้หญิงทำใมคุ้นๆ

“ อาขอโทษนะค่ะฉันไม่ได้.....จิน! ” ฉันเอ่ยขอโทษพร้อมกับที่เธอเหงยหน้าขึ้นมาพอดี

“ อ้ะ! ดรีมมม ” จินเพื่อนฉันนน โหยยยยยย

“ นี่แกกลับมาจากญี่ปุ่นเมื่อไหร่ไม่เห็นบอกฉันเลยวะห้ะ!! ” จินทำหน้ายิ้มๆแล้วเดินมากอดฉันจากด้านข้างแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับ

“ นี่ไปหาไรกินกันเถอะฉันพึ่งได้ออกจากบ้านอยากเดินเที่ยวแล้วก็กินๆๆๆเยอะๆเลยหล่ะ ” จินพูดร่ายยาวพลางจับมือฉันเดินไปร้านอาหาร เห้ออออยังไม่เปลี่ยนเลยจิงๆ

“ เน้ๆเดินช้าๆหน่อยเซ้ ” จินเดินเร็วมากทั้งๆที่ขาสั้นกว่าฉันอีกนะะ

“ แถ้แด ~ ~ ~ มื้อนี้ต้องชาบูเท่านั้นนน ไปกันโลดดด ” จินร้องเอะอะอยู่หน้าร้านพร้อมกับดึงฉันเข้าไปในร้านทันที

“ หิวมากสินะ ” ฉันถามจินขณะที่จินกำลังสั่งชุดชาบู

“ ก็นิดหน่อยอะะ เอ่อออ เอานี่ นี่ นี่ นี่ ชุดนี้ แล้วก็นี่ค่ะ ” โห้ๆๆ นี่ไม่นิดแล้วเนี้ยยย

“ นี่แกกินหมดเหรอวะ ” ฉันถามจิมหลังจากที่พนักงานเดินไปจากโต๊ะที่ฉันนั่งแล้ว

“ เอาหน่าาา เรื่องกินไว้ใจฉันเถอะ ” พออาหารที่สั่งมาครบแล้วพวกเราก็โซ้ยกันเอาเป็นเอาตาย

15 นาทีผ่านไป

“ แกจะเอาอะไรเพิ่มมั้ย ” ฉันเอ่ยปากถามจินเพราะเห็นว่านางเหมือนจะไม่อิ่ม

“ ไม่หล่ะ ฉันไม่ได้กระเพาะควายนะเว้ย ” ฉันผยักหน้าเอือมๆแล้วเรียกพนักงานมาเช็คบิล

“ แกมื้อนี้ฉันเลี้ยงเองนะ ” จินบอกพร้อมกับยื่นบัตรเครดิตออกไป

“ แกจ่ายไปแล้วจะมาบอกเพื่อออ ” ฉันแซวมันกลับไปอย่างนึกตลก

“ แกจะกลับเลยป้ะ ถ้ายังไปเดินช็อบปิ้งกันมั้ย ” จินเอ่ยปากถามฉันอย่างเกรงใจ ไอ่ฉันก็อยากจะกลับนะแต่กลับบ้านไปก็ไม่รู้จะทำไรเพราะนี่ก็จะค่ำแล้ว ขอกลับบ้านไปแล้วนอนเลยละกัน

“ ไปเดินเที่ยวกันก่อนก็ได้ ”  ฉันตอบตกลงกับจินแล้วเดินไปดูนั่นดูนี่ด้วยกันจนตอนนี้ก็ดึกมากแล้วเราก็เลยแยกย้ายกันกลับบ้าน ตอนนี้ฉันอยู่ที่หน้าห้างกำลังจะไปโบกรถกลับแต่ก็นะ การเดินทางกลับบ้านของฉันมันจะต้องพีคนิสนุง

“ ซิ่งเลยเพ่!!! ” ใช่ ฉันนั่งวินกลับบ้าน !!

“ ขอบคุณนะพี่ อะนี่ไม่ต้องทอนนะถือซะว่าค่าน้ำมันบ้านหนูไกลไปหน่อย ” ฉันจ่ายเงินเสร็จบอกขอบคุณเสร็จกำลังจะเดินเข้าบ้านก็โดนเรียกไว้ซะก่อน

“ เดี๋ยวๆหนู นี่ยังไม่ถึงบ้านเลยนะให้พี่เข้าไปส่งมั้ย ” พี่เค้าทำท่าจะยื่นหมวกให้ฉันอีกรอบแต่ฉันเบรกเอาไว้ก่อน

“ ไม่ต้องหรอก บ้านหนูเดินไปแป็บเดียวก็ถึงละ ขอบคุณนะค่ะ ” พูดเสร็จฉันก็เดินเข้าไปในซอย ถึงซอยนี้จะใหญ่แต่ก็เปลี่ยวมากอะนะ แต่ฉันชินแล้วไงเพราะฉันเดินกลับแบบนี้บ่อย

“ เห้อออ วันนี้เจอแต่เรื่องกลับถึงบ้านก็ของีบหน่อยละกันน ” ฉันเดินไปบ่นไป ฉันไม่ได้บ้านะที่เดินคุยคนเดียว ก็จะให้คุยกับผีที่ไหนละก็ฉันอยู่คนเดียวอะ

“ อ้าว คุณหนูเดินกลับมาอีกแล้วเหรอคับเนี้ยผมบอกแล้วใช่มั้ยครับว่าถ้าจะกลับให้โทรเรียกผมไปรับหนะ ” พี่สมหมายที่เดินมาเปิดประตูให้บ่นทันทีที่เห็นฉัน

“ นี่ใครเป็นเจ้านายใครเป็นลูกน้องคะเนี้ยย ” ฉันเอ่ยแซวทำเอาพี่สมหมายหน้าเสียไปเลยย

“ ผมขอโทษครับคุณหนู อย่าไล่ผมออกเลยนะครับ!! ” อ้าวว ไหงทำเป็นเรื่องจิงจังไปได้หละวะ

“ เฮ้ยล้อเล่นหน่า คิดมากทำใมเนี้ยไปๆ ไปพักเถอะ ” ฉันยื่นมือไปดึงกระเป๋าออกมาจากมือพี่สมหมายแล้วเอ่ยปากไล่นางให้ไปพัก

“ เหอะ พี่สมหมายตลกชะมัด ” ฉันเดินขึ้นห้องอย่างอารมดี เพราะได้แกล้งคน  55555555