Wish you were here : อยู่กับผมนะที่รัก

ข้อมูลเบื้องต้น

- Wish you were here อยู่กับผมนะที่รัก -

ฉันทำได้แค่ร้องไห้ ขอโทษที่ไม่ได้บอกอะไร “ขนมเทียน” ฉันมีเหตุผลที่ต้องจากลา

ผมทำได้แค่รอ รอว่าวันหนึ่งเธอจะกลับมา “ลูกตาล” ผมมีเหตุผลที่จะรอคอย

ถึงแม้จะรักกันมากแค่ไหน ชะตาชีวิต มักเล่นตกลงกับเราเสมอสินะ

แต่ผมอยากได้เธอคืนไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไร ผมยอม

........................................................................................................

บทนำ

ผมชื่อขนมเทียน บ้านผมชอบทานขนมไทยกันทั้งครอบครัว ยิ่งทางสายแม่ มีชื่อเล่นเป็นขนมไทยกันหมด อาทิ คุณลุงขนมตาล คุณป้าขนมปุยฝ้าย คุณแม่ขนมน้ำดอกไม้ และคุณน้าขนมผิง ส่วนคุณยายผมนะหรอท่านชื่อคุณยายกะละแม อ่านไม่ผิดครับ กะละแมจริงๆ

ตอนแม่ท้องผม แม่ทำขนมเทียนไส้หวานกินเองทุกครั้งที่อยากกิน พ่อจะคอยเตรียมส่วนผสมกับอุปกรณ์ เป็นลูกมืออยู่ใกล้ๆ ตลอด ประคบประงมกันมากจนตอนนี้มีลูกสองแล้วยังสวีทวิ๊ดวิ๊ววว~ กันอยู่ ผมละอิจฉา

ผมมีน้องอีกคนนิสัยเราเหมือนกัน ชอบอะไรหวานๆ ต่างกันตรงที่ผมเป็นผู้ชายแท้ และน้องผมเป็นเกย์ ซึ่งที่บ้านผมก็รับได้ ทุกคนต่างเคารพในการตัดสินใจของอีกฝ่ายเสมอ เรามักจะไปซื้อของด้วยกัน ทั้งของใช้และของกิน ผมเป็นผู้ชายที่ชอบสีพาสเทลมากกกก! เห็นของอะไรจุ๊กจิ๊กสีพาสเทลก็ซื้อมาเก็บมาใช้ บางทีก็ซื้อฝากน้องบ้าง เอาง่ายๆ คือผมเป็นผู้ชายมุ้งมิ้ง ไม่ชอบก้าวร้าวกับใครก่อน เป็นคนรักสงบขนาดไหนคิดดู!

ผมมักจะหวังในเรื่องของความรัก อยากจะมี อยากจะเจอ อยากจะครอบครอง ใครสักคนที่รักผมจริงๆ ไม่ใช่มองกันแค่ เงิน สิ่งของ หน้าตา ซึ่งที่ผ่านมามันทำให้ผมผิดหวัง คิดว่ารักแท้ไม่มีจริงหรอก แต่พอกลับบ้านมาเจอพ่อกับแม่ทีไร ผมก็อยากจะมีรักดีๆ แบบนี้บ้าง

ผมก็ไม่รู้ว่าไอที่หวังจะเป็นจริงได้บ้างมั้ย เพราะผมแอบชอบเธอคนนั้นเอามากๆ บ้านเธออยู่ตรงข้ามบ้านผม ครอบครัวผมชอบทำขนมไปฝากฝั่งนู้น ส่วนอีกฝั่งชอบทำอาหารคาวมาแบ่งปันกันอยู่เป็นประจำ ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่เคยมีโอกาสคุยกับเธอจริงๆ จังๆ สักครั้ง เธอมักจะป่วยอยู่บ่อยๆ ร่างกายค่อนข้างอ่อนแอ อันนี้เป็นคำบอกเล่าจากแม่ผม

แต่วันนี้เหมือนอาการ และอากาศจะเป็นใจ ให้ได้เจอเธอที่ผมแอบชอบมานานนับปี

“ลูกตาล เป็นไงบ้าง” ผมเอ่ยปากถาม ทั้งที่ใจเต้นระรัว

“...” เธอไม่ตอบอะไรเพียงแค่ยิ้มนิดๆ สีหน้าซีดเซียวบนใบหน้ามันไม่ทำให้เธอดูน่ารักน้อยลงไปเลย แต่ผมก็อดเป็นห่วงเธอไม่ได้ มักจะแวะเวียนถามไถ่อยู่เสมอ ทุกครั้งที่มีโอกาสเอาขนมไทยมาแบ่งปันบ้านนี้

เวลาผ่านไปผมที่เข้าหาเธอบ่อยเข้า ไม่รู้รำคาญหรืออะไร เธอยอมคุยกับผมแล้ว ผมไม่รู้เลยว่ามันเป็นจุดเริ่มต้นอะไรดีๆ และร้ายๆ สำหรับผมในเวลาต่อมา ไอที่ว่าดีคือลูกตาลยอมรับรักผม วันนั้นผมมีความสุขมากที่สุดวันหนึ่ง ผมไปกลับระหว่างบ้านกับมหาลัย เพื่อมาดูแลลูกตาล ระยะหลังนี้ เธอมีสีหน้าสดใสขึ้นมาก

“ตาล ของขวัญครบรอบ 6 เดือนครับ” ผมยื่นสร้อยข้อมือเส้นเล็ก ประดับคริสตัลสีชมพูอ่อนเม็ดเล็กรูปหัวใจ ห้อยตัวอักษร T สีเงินสองตัว ให้เป็นของขวัญที่เราคบกัน

“ขอบคุณนะเทียน” ลูกตาลยิ้มกว้าง น้ำตาที่คลอเบ้าไหลรินลงมาเป็นหยดเล็กๆ ผมใส่สร้อยข้อมือที่ผมตั้งใจสั่งทำพิเศษเพื่อลูกตาลโดยเฉพาะ ผมใช้มือที่ถนัดปาดน้ำตาเม็ดใสอาบแก้มตาลออกอย่างเบามือ

“รักตาลนะครับ”

“รักเทียนเหมือนกันค่ะ” เราต่างสบตากันนิ่งมอบความรักให้แก่กันผ่านสายตา ผมดึงเธอเข้ามากอดเบาๆ แล้วจึงค่อยขอตัวกลับบ้านอย่างจำใจ ยังมีงานค้างที่ต้องทำ

........................

เหมือนความรักของผมมันจะดีเลยเนอะ ผมก็อยากให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไป แต่..

“เทียนลูก.. ตาลฝากนี้มาให้” แม่ของลูกตาลนำจดหมายฉบับหนึ่งยื่นให้ ผมก็รับมาแบบงงๆ ลางสังหรณ์ผมบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องดีนัก

“ขอบคุณครับคุณน้า แล้วตาลละครับ”

“ตาล.. เอ่อ..” คุณน้าทำหน้าอึกอักอยู่สักพัก เลี้ยงตอบคำถามผม แล้วขอตัวกลับไปทำงานก่อน 

หลังจากคุณน้ากลับไปผมเดินกลับขึ้นมาบนห้อง เริ่มอ่านจดหมาย..

แต่..นี้เป็นจดหมายฉบับแรก และอาจเป็นฉบับสุดท้ายที่ผมได้จากลูกตาล..