Wish you were here : อยู่กับผมนะที่รัก

​

- [Nightmare Pub] -

♪...ผู้คนมากมายร้อยพัน ทำไมมันต้องเป็นฉัน

บ่อยครั้งมีน้ำตา อยู่ข้างกันเป็นเพื่อนเยียวยา...♪

ช่วงดนตรีสดบ่งบอกเวลาว่าตอนนี้เพิ่งจะสามทุ่ม เพลงแรกเพื่อนรักก็จัดให้ผมตามคำขอเลย แก้วใบใสน้ำแข็งหนึ่งก้อนถูกเติมเต็มด้วยค็อกเทลเนโกรนี (Negroni) เครื่องดื่มขึ้นชื่อจากประเทศอิตาลี ส่วนผสมลงตัวอย่าง Gin-Red Vermouth และCampari ให้รสขมนุ่มที่ละมุน

♪...ยามผู้คนหลับใหล ยังมีหนึ่งเสียงคร่ำครวญจากหัวใจ...♪

ความเจ็บปวดรวดร้าวตีวนกลับมาอีกครั้ง เมื่อผมนึกถึงเรื่องราวของหญิงสาวคนหนึ่ง ผมรักเธอมาก และเธอก็เคยรักผมมาก ผมรู้ว่าร่างกายเธอไม่แข็งแรง และผมก็เพิ่งรู้ว่าดวงตาของเธอกำลังสูญเสียการมองเห็นทั้งสองข้าง แต่มันก็เหมือนไม่ใช่เหตุผลหลักที่เธอถึงกับต้องลาจากผมไปดื้อๆ เธอไม่เคยบอกเรื่องอาการป่วยให้ผมได้รับรู้ มันยิ่งทำให้ผมเจ็บปวดและเสียใจ ผมเหมือนเป็นไอ้โง่คนหนึ่งที่เธอคงคิดว่าไม่สามารถดูแลเธอได้

♪...เหงายิ่งกว่าเหงา ทำไมต้องเป็นเราที่อ่อนแออย่างนี้

มีไหมแค่ใครสักคน หยุดฝนและลมที่โหมกระหน่ำ

ออกไปจากใจ ไกลๆ ได้ยิ่งดี ...♪

กระดกค็อกเทลสีแดงเข้มลงคอเชื่องช้า รสขมแทรกความหวานเล็กน้อย ไม่ทำให้บาดคอสักเท่าไหร่ ผมค่อยๆ ซึมซับความเจ็บปวดอย่างจงใจ ถึงเธอจะไม่ได้พูดว่าไม่รักผมตรงๆ แต่การกระทำของเธอยิ่งทำให้ผมเข้าใจ ว่าผมมันไม่คู่ควรกับเธอ และมันคงเป็นอีกครั้งที่ความรักของผมพังทลายไม่มีชิ้นดี

♪...เหงายิ่งกว่าเหงา ทำไมต้องเป็นเราที่อ่อนแออย่างนี้

มีไหมแค่ใครสักคน หยุดฝนและลมที่โหมกระหน่ำ ...♪

ทำไมต้องเป็นผมที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทำไมต้องเป็นผมที่ได้รับรู้ทุกเรื่องเป็นคนสุดท้าย ทำไมต้องเป็นผมที่ถูกทิ้งเสมอ ต้องกลายเป็นคนโง่ กลายเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ในสายตาของคนที่ผมรักและเคยรัก เรื่องความรักมันคงไม่คู่ควรกับผมสินะ ถ้าเป็นคนดีแล้วต้องเหนื่อยขนาดนี้ งั้นผมจะขอเลวบ้างจะเป็นไรไป

♪...ยืนอยู่ลำพัง หนาวจนใจแทบขาด

ได้แต่มองฟ้าเมื่อไร...จะเช้า ...♪

**เหงายิ่งกว่าเหงา - Retrospect**

มีคนเคยบอกว่า ที่ไหนมีรักที่นั่นมีทุกข์ มันก็คงจะจริง ผมก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่ต้องการความรักจริงใจจากใครสักคน แต่ถ้าการรักคนอื่นมากไปแล้วมันทำให้ผมต้องเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ขอพอกันทีกับความรักแสนดี หัวใจผมมันไร้ค่า เพราะไม่เคยมีใครรักษามันไว้ได้เลยจริงๆ

‘เพล้ง!’ แก้วใบหนาถูกบีบแตกคามือ ด้วยอารมณ์โกรธ เกลียด เบื่อหน่ายความรัก

“เห้ย!! ไอเทียน” ในขณะที่ผมจมอยู่กับความคิดของตัวเอง มือใครบางคนเขย่าไหล่ผมแรงๆ

“หือ หา?” ผมสะดุ้งตัวตามเสียงเรียก และแรงเขย่า เลือดสีสดไหลอาบมือ แต่ไร้ความรู้สึกเจ็บ

“ไอเชี้ย... มึงไปโรงพยาบาลเลยสัส!” ไอแมงน้องที่วันนี้ไม่ได้ขึ้นเล่นนั่งอยู่ข้างผมโวยวายขึ้น

“อืม อ่า เออ เดี๋ยวไป” ผมที่สติยังไม่กลับเข้าที่เท่าไหร่ ยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไปโรงพยาบาล

“มึงจะบ้าหรอ ไปเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวกูพาไปเอง” ไอแมงน้องส่งข้อความให้ไอแฝดพี่อย่างเร่งด่วนก่อนกระชากผมไปที่รถ

“โอ้ย! เบาๆ หน่อยก็ได้มึง” ความเจ็บจากแผลที่ฝ่ามือเริ่มเล่นงานผม

“มึงเพิ่งคิดได้หรอว่าเจ็บ สัส! ทำบ้าอะไรของมึงเนี้ย~” ไอแมงน้องบ่นอย่างหัวเสีย

ไอแมงน้องหยิบผ้าเช็ดหน้าของมันพันแผลให้ผมพอประคองเลือดไม่ให้ไหลย้อยไปไหน ก่อนขับรถด้วยความเร็วเกินกฎหมายกำหนดเล็กน้อยเพื่อไปยังโรงพยาบาลเอกชน L ซึ่งอยู่ใกล้และง่ายที่สุดในการเข้ารักษาในเวลาตอนนี้

การจราจรไม่ได้ติดขัดวุ่นวายเท่าเวลาไพรม์ไทม์ทำให้ใช้เวลาบนท้องถนนไม่นานนักก็มาถึงโรงพยาบาลเอกชน L

- [โรงพยาบาลเอกชน] -

“เป็นอะไรมาหรอครับ” เสียงคุ้นหูทำให้ผมหันไปมองอย่างไม่ค่อยพอใจนัก

“ไม่เป็นอะไรนี่ครับ ไม่เกี่ยวอะไรกับหมอ ไปมึง” ผมตอบคุณหมอที่ดูแลตาลอย่างอารมณ์เสีย แล้วหันไปเรียกไอแมงน้องไปทางที่ต้องไปทำแผล

“ขอตัวก่อนนะครับหมอ” ไอแมงน้องยิ้มบางอย่างขอโทษแทนที่ผมปากเสียใส แต่ใครจะสน ผมไม่จำเป็นต้องแคร์ใครแล้วนิ คุณหมอรูปหล่อพยักหน้ารับอย่างเข้าใจแล้วเราก็เดินแยกกันไปคนละทาง

โชคดีที่แก้วบาดไม่ลึกนักทำให้ผมไม่จำเป็นต้องเย็บแผล แต่ผมต้องมาล้างแผลที่โรงพยาบาลติดต่อกัน 7 วัน

“หลังจากนั้นถ้าไม่สะดวกทำแผลเองก็มาให้ที่นี่ทำแผลให้ก็ได้นะคะ” พยาบาลสาวสวยส่งยิ้มหวานให้ผม

“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มตอบบางๆ ก่อนลุกขึ้นไปรอรับยา

หลังจากรับยา จ่ายยาค่าโง่ของผมเสร็จเรียบร้อย ไอแมงน้องก็พาผมกลับมาที่คอนโดทันที ส่วนรถที่ผมเอามาก็ให้ไอแมงพี่ขับกลับมาคอนโดแทน

- [คอนโดฝาแฝดแมง] -

“ไอ้เทียน!” เสียงแหลมใสกระทบโซนประสาทหูทันทีที่เปิดประตูก้าวเข้าไปในห้อง

“ครับเมีย เสียงดังทำไมวะ”

“ทำอะไรของมึงคะอิผัว บีบแก้วหนาขนาดนั้นแตก มึงคิดอะไรอยู่” สีหน้าน้ำเสียงไอแมงพี่บ่งบอกอาการหัวเสีย

“ป๊าววว กูไม่ได้คิดอะไร ละเมอนิดหน่อย… โอ้ย! กูเจ็บอยู่นะเมีย” ด้วยเสียงตอแหลร้อยแปดเดซิเบลเลยโดนฝ่ามืออรหันต์ไอแมงพี่เข้ากลางหลัง

“แหม่แค่มือ ไกลหัวใจมึงค่ะ อย่ามาสำออย สัส!” ด่าเก่งจริงเก่งจริงเพื่อนสนิทผม

“นิดหน่อยว่ะ เออมึง...กู... เจอตาล....” ผมอึกอัก จะเล่าหรือไม่เล่าดี แต่ผมก็ไม่รู้จะพึ่งพาใครที่พอจะรับฟังผมได้บ้าง ผมตัดสินใจเล่าเหตุการณ์ที่ผมเจอตาลและได้พูดคุยกับตาลให้ไอสองแฝดฟัง

“เชี้ยครับ!” ไอแมงน้องอุทานขึ้น

“กูว่า... กูจะเลิกเป็นคนดีแล้วว่ะ กูไม่อยากเจ็บซ้ำๆ แบบนี้แล้ว กูเหนื่อยเว้ย!! ฮึก..” ผมแหกปากลั่นส่งท้ายก่อนน้ำตาเม็ดใสร่วงลงอย่างรู้หน้าที่

“ไอเทียน อย่างน้องมึงยังมีพวกกูนะเว้ย” ไอแมงพี่พูดปลอบ แต่มันไม่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลย น้ำตาเจ้ากรรมยังคงไหลไม่หยุด ไอสองแฝดพากันเข้ามากอดปลอบผมกันยกใหญ่

มือหนาข้างที่ไม่บาดเจ็บปาดน้ำตาทิ้งลวกๆ ลุกขึ้นเดินไปที่ระเบียง จุดบุหรี่สูบเพื่อดับความวุ่นวายในหัว

“ไอแมงน้อง เป็นมึง มึงจะทำไงวะ”

“กูก็ไม่รู้ว่ะ ถ้ามีแฟนแล้วแมร่งมากความขนาดนี้ กูไม่มีดีกว่า โสดก็ดีอยู่แล้ว”

“กูก็ว่างั้น วิถีคนเฟรนลี่อย่างมึงนี้ กูต้องเรียนรู้บ้างแล้ว”

“จัดไปครับเพื่อน ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นไปคร๊าบ~”

ไอแมงน้องจุดบุหรี่สูบยืนข้างผมเงียบๆ เราต่างไม่พูดอะไรกันต่อ ปล่อยความคิดไปกับสายลมที่พัดโชยผ่านไป

ผมก้มมองมือที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผล ความเจ็บจากแผลไม่ทำให้ผมสะทกสะท้านเท่ากับความเจ็บที่ผมได้รับจากหญิงสาวที่ผมรักหมดใจ มันเจ็บจนผมรู้สึกชาไปทั้งตัวทั้งหัวใจ ความเชื่อในความรักของผมถูกพังลงอีกครั้งและอีกครั้ง หลังจากนี้มันจะไม่มีผมคนเดิมอีกต่อไป