Wish you were here : อยู่กับผมนะที่รัก

​เหตุผลที่ 19 กันและกัน

อากาศชื้นแต่เช้าเพราะฝนตกหนักตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ วันที่ผมรอคอยก็มาถึง การผ่าตัดครั้งนี้สำคัญกับผมและตาลมากจริงๆ เพราะมันคือชีวิตทั้งชีวิตของเราทั้งสองคน

หากต้องการสิ่งใดมันก็ต้องแลกด้วยสิ่งนั้น นั่นคือกฎของความเท่าเทียม ความปรารถนาของผมคือการมองเห็นของตาล และสิ่งที่ผมต้องแลกคือดวงตาข้างใดข้างหนึ่งของผม

 ผมยืนมองตัวเองผ่านกระจกภายในห้องน้ำ ใช้มือหนายกขึ้นป้องปิดตาด้านซ้ายมองไปรอบๆ มันคงจะลำบากอยู่ไม่น้อยเลยถ้าต้องสูญเสียการมองเห็น แต่ผมยังมีตาขวาที่ยังสามารถใช้งานได้ดี

การตัดสินใจครั้งนี้มันอาจจะผิดพลาดหรือสำเร็จ แต่ผมคิดว่ามันคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเราสองคน หากมันคือความผิดพลาด ทำให้ผมสูญเสียการมองเห็นไปหนึ่งข้าง นั่นหมายถึงครึ่งหนึ่งผมคล้ายเธอ เพราะเมื่อผมหลับตาเราก็จะเหมือนกัน แต่ผมยังมีตาอีกข้างไว้เพื่อดูแลคนรักคนนี้ของผมต่อไป หากมันคือความสำเร็จ นั่นหมายถึงเราสองคนสามารถดูแลซึ่งกันและกันได้ในแบบที่เราทั้งสองคนต้องการ

ใกล้ถึงเวลาผ่าตัดเข้าไปทุกที ผมใส่ชุดโรงพยาบาลเตรียมเข้าห้องผ่าตัดที่อยู่ติดกัน เราทั้งสองคนจะหลับไปพร้อมกัน แต่ไม่มีอะไรรับประกันการฟื้นตื่นขึ้นมาเราจะพร้อมกันหรือไม่ เรื่องนี้คงต้องให้โชคชะตาเป็นผู้กำหนด ผมทำได้แค่อ้อนวอนทุกสิ่งให้ตาลปลอดภัย

 “ตาลครับ ผมรักตาลมากนะครับ คนดีต้องเข้มแข็งนะ กลับมาหาเทียนนะครับ เทียนจะรออยู่ตรงนี้นะ” ผมจูบซับหน้าผากย้ำๆ สื่อความหมายถึงการรอคอยการกลับมาของเธอ

“ตาลก็รักเทียนมากค่ะ ขอโทษสำหรับที่ผ่านมา ขอบคุณที่กลับมานะค่ะ” เราสองคนกุมมือกันแน่น ความกลัวผุดขึ้นในจิตใจเราทั้งสองคน หวาดกลัวการจากลาที่ไม่มีวันย้อนกลับอาจจะเป็นผมหรือเธอก็ได้ ไม่มีอะไรแน่นอน ความเชื่อเท่านั้นที่จะนำพาผมให้ผ่านเรื่องนี้ไปได้

ผมทำได้แค่มองผ่านเข้าไปในห้องผ่าตัดที่มีลูกตาลกำลังถูกวางยาสลบอยู่ เวลาของผมก็มาถึงเช่นกัน 

“ฝากด้วยนะครับพี่หมอ ยังไงก็ได้ ขอแค่ตาลปลอดภัย สัญญากับผมว่าจะรักษาตาลไว้”

“เออ กูจะพยายามให้ดีที่สุด จะรักษาทั้งมึงทั้งตัวเล็กไว้ให้ได้”

..................................................

                - ความฝันขนมเทียน –

สายฝนโปรยปรายต่อเนื่องตั้งแต่บ่าย นี่ก็เย็นมากแล้วผมเลิกเรียนได้สักพักแล้ว แต่ฝนยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

“ทำไงดีวะ เสื้อฝนก็ไม่มี” ความกังวลกับความคิดถึงตีผสมกันจนผมชั่งน้ำหนักไม่ได้ว่าจะเอาอะไรก่อนดี เย็นมากแล้วผมต้องกลับไปหาตาล วันนี้ผมสัญญาว่าจะไปหา ติดเรียนมาหลายวันคิดถึงจนเกือบเรียนไม่รู้เรื่องเลยไง

ฝนซาลงบ้างแล้วแต่ถึงบ้านคงได้เปียกถึงบ๊อกเซอร์เป็นแน่ แต่เอาวะ สัญญาไว้แล้ว ยังไงก็ต้องไปเพื่อตัวเองและสุดที่รักของผม

“ตากฝนกลับมาทำไมคะ” ตาลนั่งอยู่ที่ชิงช้าตัวเล็กในบริเวณบ้านที่มีหลังคาปิดพอบังฝนเท่านั้น ทักขึ้นเมื่อผมจอดรถหน้าบ้านเธอ คงจะรอผมอยู่ตามสัญญา

“กลับมาตามหาหัวใจครับ” ตอบเองเขิลเองไปเลยครับดอกนี้ ตาลวิ่งมาพร้อมร่มขนาดกลางแค่พอสองคนเบียดกัน

“บ้า! อะไรของเทียน รีบกลับไปอาบน้ำก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวไม่สบายนะ” ผมจูงรถกลับเข้ามาจอดในโรงรถที่บ้านผม โดยมีตาลเดินกางร่มตามมาติดๆ

“เดี๋ยวเทียนมานะ นั่งเล่นกับคุณยายไปก่อนนะครับ” ผมยืนบิดเสื้อที่เปียกโชกจากน้ำฝน

“ค่ะ สระผมด้วยนะ” ตาลพยักหน้ารับยิ้มกว้าง คำห่วงใยมันชั่งคุ้มค่าต่อหัวใจอันห่อเหี่ยวนี้จริงๆ ที่ผมตากฝนกลับมา

(ภาพตัด)

“ตาลครับ คนดีตื่นมาดูอะไรนี่สิ” ผมปลุกตาลจากการหลับใหลในช่วงบ่ายของวันหยุด

“อื้อ...อะไรคะ”

“เทียนให้ครับ” ผมยื่นตุ๊กตาพิกเล็ตขนาด 50 เซนติเมตร

“ทะ เทียน..นี้อะไรกันคะ ทำไมต้องซื้อเยอะแบบนี้” ตาลรับไปกอดอย่างดีใจ กระโดดโลดเต้นไปรอบห้อง และต้องสะดุดเข้ากับคอลเลคชั่นพิกเล็ตอีกหลายชิ้นที่อยู่รวมกันในถุงกระสอบใบใหญ่ลายพิกเล็ต

“แหะๆ ก็คิดถึงอะครับ เดินผ่านร้านขายตุ๊กตา เห็นเขามีขาย เลยเผลอซื้อมาเรื่อย เห็นอีกทีก็...เต็มเลย แหะๆ” ผมแก้ตัวน้ำขุ่นๆ จริงๆ ผมตั้งใจซื้อทุกชิ้นตลอดหลายวันที่ติดเรียน ผมไปขอร้องเจ้าของร้านขายตุ๊กตาให้ช่วยนำมาขายให้หน่อย ซื้อเพลินเลยมาเห็นอีกทีก็กระสอบใบใหญ่เต็มสะแล้ว

“โห!! หมอนผ้าห่ม แก้วน้ำ หมอนข้าง หมอนหนุน หมอนรองคอ สลิปเปอร์ พวงกุญแจ งื้อออ! ><! น่ารัก แต่เอ่อ...เยอะไปมั้ยคะเทียน ตาลเกรงใจ” ตาลบรรยายสิ่งของนับไม่ถ้วนในถุงกระสอบ หยิบออกมาทีละชิ้นโดยไม่มีทีท่าว่าจะหมดลงง่ายๆ

“แหะๆ เอาน่า...เทียนให้ น่านะ”

“ขอบคุณนะคะ รักเทียนที่สุดเลย ><!” ตาลกระโดนกอดผมโดยไม่ได้ตั้งตัวทำเอาเกือบล้ม อ่า...มันชั่งดีจริงๆ ขอแค่รอยยิ้มนี้ ขอแค่เสียงนี้ ขอแค่คนนี้อยู่กับผมก็พอแล้ว

ผมเต็มใจให้ทุกอย่างกับเธอ เพราะเธอไม่เคยเรียกร้องหรือแสดงความต้องการเกี่ยวกับสิ่งของกับผมเลย เราต่างมอบทุกสิ่งให้กันด้วยใจ ใจที่อยากให้ฝ่ายตรงข้ามมีความสุขที่จะได้รับ และเราก็มีความสุขที่จะให้โดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทนนอกจากหัวใจที่แท้จริง

﹀

“มึงเป็นไงบ้าง” เสียงพี่หมอดังขึ้นพร้อมทั้งสาดแสงจากไฟฉายกระบอกเล็กเข้าตาอย่างจัง

“คะ ครับ”

“เจ็บแผลมั้ย ปวดหัวมั้ย”

“ผะ ผมไม่เป็นไร ตาลละครับ ตะ ตาลปลอดภัยมั้ย” ถ้าผมตื่นขึ้นมานั้นคือการมีชีวิตของผมยังคงอยู่ แล้วตาลละ? ผมอยากให้เธออยู่กับผม

“ปลอดภัยดี เลือดมึงได้ผล ขอบใจมึง มึงช่วยน้องกูไว้อีกแล้ว ทั้งที่กูเป็นพี่แท้ๆ กูทำอะไรไม่ได้เลย” น้ำเสียงของพี่หมอทั้งดีใจทั้งเสียใจ

“ทะ ทำได้สิครับ พี่หมอดูแลตาลมาตั้งนาน อะ โอ๊ย!” ความเจ็บปวดจากรอบดวงตาตีขึ้นมากระทบโซนประสาทอย่างจังในขณะที่ผมกำลังพยายามจะลุกขึ้นนั่ง

“นอนก่อนเถอะมึง พรุ่งนี้กูจะพาไปหาตัวเล็ก” พี่หมอฉีดยาลดอาการปวดให้ผมผ่านเข็มที่เจาะคามือไว้ก่อนแล้ว เมื่ออาการปวดลดลงผมเข้าสู่นิทราอีกครั้งด้วยความเพลียจากการเสียเลือด

﹀

“เทียน เทียนอยู่ไหน เทียน ฮึก ฮึก” เสียงสะอื้นของตาลดังขึ้นภายในห้องพักผู้ป่วยเดิมของเธอ

“อยู่นี้ครับ เทียนอยู่นี้ ไม่เอาไม่ร้องนะครับคนดี เดี๋ยวเจ็บแผลนะ” ผมรีบเข้ามากุมมือทั้งสองข้างที่โบกบายค้นหาผมกลางอากาศ

ตาลถูกผ้าก็อตปิดแผลพันวนรอบศีรษะปิดบังดวงตาทั้งสองข้าง ส่วนผมถูกปิดเพียงข้างเดียว ใช่..ผมเหลือดวงตาขวาเพียงข้างเดียว

“พักผ่อนนะครับคนดีของเทียน เทียนอยู่ตรงนี้นะครับ” เสียงสะอื้นเงียบลงพร้อมทั้งเจ้าตัวก็หลับลงอีกครั้ง

จากที่คุยกับพี่หมอ ต้องใช้เวลาอีกประมาณ 2 สัปดาห์ถึงจะเปิดผ้าพันแผลได้ ช่วงที่รักษาตัวไปพร้อมกับตาล ผมต้องดูแลเธอไปด้วย มันไม่ง่ายแต่ก็ไม่ยากเกินกว่าที่ผมจะสามารถทำได้ ผมเต็มใจ อยากชดเชยเวลาที่เสียไป อยากตอบแทนความรักของเราที่ยังมีให้กันเสมอ

“อดทนอีกนิดนะคนดี เทียนจะอยู่ข้างๆ ตาลเสมอ เราจะผ่านมันไปด้วยกันให้ได้นะครับ” เราต้องผ่านมันไปให้ได้ด้วยกันเพื่อวันนั้น วันที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน ใช้ชีวิตร่วมกัน ดูแลกันและกันอีกครั้ง กาลเวลาพิสูจน์ให้ผมรู้ว่าใจผมรักใคร และใครรักผมจริง

การรอยคอยมันทรมาน ความอ่อนแอสอนให้ผมเข้มแข็ง ความเจ็บปวดสอนให้ผมอดทน ความหวาดกลัวสอนให้ผมกล้า ทุกอย่างที่ผ่านมาสอนให้ผมรู้ว่าไม่มีอะไรแน่นอน มีเพียงใจเราเท่านั้นที่จะรู้ว่าอะไรจะแน่นอน

ประโยคหนึ่งที่ยังใช้ได้ตลอดไป... ฟ้าหลังฝนสวยงามเสมอ...

-----------------------------------------------------------------------------------------------                    

Talk

การผ่าตัดเปลี่ยนถ่ายทั้งดวงตายังไม่สามารถทำได้ในปัจจุบันนะคะ นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้นน้า~

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านจากใจจริงค่ะ ใกล้จบแล้วนะ ติดตามกันจนจบเถอะนะคะ อีกนิดเดียว พลีสสสส~ -/\-  

เรื่องการบริจาคดวงตาศึกษาข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่... http://www.si.mahidol.ac.th/sidoctor/e-pl/articledetail.asp?id=324