Wish you were here : อยู่กับผมนะที่รัก

​

=3 เดือนต่อมา=

​

การรักษาเป็นไปด้วยดี การตรวจครั้งล่าสุดพบว่าตาหายจากลูคีเมียแล้วร้อยเปอร์เซ็นต์ คราวนี้ก็เหลือแค่ดวงตาที่ผมจะมอบให้ตาล และเรื่องนี้ยังคงเป็นความลับของผมกับพี่หมอ เพราะถ้าหากตาลรู้ ตาลคงไม่ยอม แต่ผมอยากให้เธอได้มองเห็นผม และทุกคนที่เธอรักอีกครั้ง

ผมผลัดกันเฝ้าตาลกับคุณน้าทั้งสองท่าน หากงานไหนไม่เร่ง ไม่ด่วนผมก็จะปลีกตัวมาดูแลตาลเสมอ ถึงตาลจะบอกให้ผมกลับไปทำงาน ว่างๆ ค่อยมา แต่ใครจะไปทำได้ ผมคิดถึงเธอ เวลาของเราถูกตัดรอนด้วยร้อยพันเหตุ แสนล้านข้ออ้างที่เราสองคนสร้างมันขึ้นมา ทั้งที่เราต่างก็โหยหายกันและกัน

เหมือนชีวิตผมจะสงบสุข แต่..ไม่เลย เชอร์รี่ยังคงรังควานผมอยู่ แต่ยังถือว่าโชคดีที่เธอไม่รู้จักผมไปมากกว่าชื่อและเซ็กส์ คนที่โดนหนักแต่ดูเหมือนเบาคือไอแมงพี่ ปากร้ายพอกัน เผลอๆ เชอร์รี่อาจสู้ความแรงของไอแมงพี่ไม่ได้ด้วยซ้ำ รายนั้นพร้อมวิวาทได้ตลอดเวลา ถ้าข้ามเส้นที่กำหนด

เชอร์รี่คอยไปหาเรื่องแมงป่องที่ผับเกือบทุกวัน โดยมีแมงมุมกับกีวี่เพื่อนสาวคนสนิทคอยห้ามทัพ เชอร์รี่คงไม่กล้ามาโวยวายกับผม ผลคงมาจากที่ผมเคยขู่เธอไว้เมื่อครั้งก่อน แต่เธอคิดผิดจริงๆ ที่ไปหาเรื่องไอแมงพี่ ถ้ามันเอาจริงขึ้นมา ไม่ว่าหญิงหรือชายก็ไม่เคยเหลือแม้แต่เงาหัวสักราย

พรุ่งนี้เป็นวันหยุด คืนนี้ผมเลยขอตาลไปเคลียร์เรื่องเชอร์รี่ ผมไม่อยากให้เธอมารังควานไอแมงพี่อีก และถ้าเธอเผลอรู้ความจริงว่าคนรักของผมจริงๆ ไม่ใช่แมงป่อง แต่เป็นลูกตาล ผมไม่อยากคิดเลยว่าจะจัดการเธอยังไง

“เทียนจะรีบกลับมานะครับ” ผมก้มลงจูบซับหน้าผากร่างบางหนักแน่นแต่อ่อนโยน

“ดูแลตัวเองด้วยนะ รักเทียนค่ะ” ตาลกุมมือผมแน่น ใจความสื่อบอกไม่อยากให้ผมไป

“ครับ รักตาลมากครับ”

“สัญญานะ จะไม่ไปกับผู้หญิงคนอื่น” ตาลขมวดคิ้วปมแน่นแสดงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด บีบมือผมแรงขึ้นเป็นการกำชับ

“สัญญาครับ นอนนะคนดี จะได้หายไวๆ” วางมือบางลง ปรับเตียงให้ตาลนอนได้สบายขึ้น ห่มผ้าปิดร่างบางถึงช่วงอก ตุ๊กตาพิกเล็ตตัวโปรดอยู่ในอ้อมกอดแน่น

“ฝันดีครับ สุดที่รักของเทียน” มือหนาของผมลูบไล้เส้นผมสีดำสนิทอย่างปลอบโยน รอยยิ้มอ่อนหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้าขาวซีดอีกครั้ง

.................................................

- [Nightmare Pub] -

ดนตรีสดเล่นต่อเนื่องเหล่าคนเศร้า เหงา อกหัก มารวมตัวกันที่ผับแห่งนี้ แต่ผมไม่ใช่คนจำพวกนี้ แค่เคยก็เท่านั้นเอง

♪... ภาวนาให้ไม่ใช่เรื่องจริง

ที่เธอทิ้งฉันคงแค่ฝันไป

ภาวนาว่าอีกไม่นานเท่าไหร่

จะตื่นขึ้นมาพบเจอเธอคนเดิม...♪

ครั้งหนึ่งผมเคยล้มเหลวในความรัก แค่อยากมีใครสักคนยืนอยู่ข้างกัน แต่ทุกอย่างก็มักจะจบลงโดยการถูกทิ้ง ผมเคยสงสัยอะไรคือรัก อะไรคือคนรัก และอะไรจะไม่ทำให้ผมถูกทิ้ง ต้องดีสักเท่าไหร่ ต้องพยายามอีกแค่ไหน ต้องอดทนอีกมากเท่าไหร่ถึงจะพอ เพียงพอกับใครสักคน

ศรัทธาในความรักค่อยๆ เลือนหาย แต่เหมือนโชคชะตาจะไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น เปิดโอกาสให้ผมได้ทำความรู้จักกับเธอ ‘ลูกตาล’ เด็กสาวบ้านตรงข้ามที่ร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เกิด ไม่ค่อยยิ้ม ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยร่าเริง ด้วยความที่มักป่วยบ่อย ทำให้ไม่ค่อยได้เจอกัน

ลูกตาลทำให้ผมรู้ว่าความรักที่แท้จริงไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรในการเข้าหา ไม่ต้องใช้ความดีที่ไม่ใช่ตัวตนของตนเองเพื่อคบหา ไม่ต้องใช้ความอดทนในการดูแลรักษา เพราะทุกอย่างที่เราทำให้กันมันมาจากหัวใจที่แท้จริง

แต่วันหนึ่งเธอบอกลาผมไปโดยไม่มีคำอธิบายใดๆ มีเพียงจดหมายฉบับหนึ่งที่กึ่งผูกมัด แต่ก็เหมือนจะปล่อยผมไป ความรู้สึกเหมือนหัวใจผมถูกค้อนปอนด์ทุบแรงๆ แต่ยังไม่แตก แค่เกิดรอยร้าวที่แสนเจ็บปวด

♪... เมื่อทุกๆ ลมหายใจ

ยังเป็นของเธอเรื่อยไป

และใจทั้งใจสลาย

เหมือนตาย เธอไม่กลับมา...♪

วันเวลาผ่านพ้นไปผมกลับมาได้เจอเธออีกครั้ง แต่มันไม่เหมือนเดิม เธอไม่ยอมบอกความจริงเรื่องที่จากไป กลับซ้ำเติมรอยร้าวนั้นจนแตกละเอียดไม่มีชิ้นดี ทำให้ผมต้องเข้าไปอยู่ในด้านมืดของจิตใจ สูญเสียความรู้สึก นึกคิดไปชั่วขณะ

ถึงแม้ความด้านชาจะเข้ามาพยุงหัวใจที่แตกร้าวนั้นของให้ผมให้มีชีวิตเดินต่อไปได้อีก แต่ลึกลงไปกลับมีเพียงเธอเท่านั้นที่ยังคงชัดเจนอยู่ในหัวใจ สิ่งที่ทำไปเหมือนว่าผมกำลังประชดเธอที่ทำลายความรู้สึกผม ทั้งๆ ที่เราต่างก็รักกันมาก

♪... ปล่อยให้ใจที่หาย ให้มันตายช้าๆ

อยู่อย่างคนไร้ค่า ปล่อยเวลาให้หมุนไป

เหลือแค่ใจที่ช้ำ ตอกตัวเองซ้ำๆ

จะยอมทำทุกอย่าง

เผื่อว่าเธอจะย้อนคืนมาอีกครั้ง...♪

**ตายช้าช้า – TACHAYA**

ผมคอยอ้อนวอนท้องฟ้า ขอพรดวงดาว ร้องไห้กับสายฝน หากเรายังรักกัน ขอให้ผมได้มีโอกาสดูแลเธออีกครั้ง ผมจะยอมทำทุกอย่าง ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไรผมก็ยอม ขอแค่ให้เธอกลับคืนมา

ในวันนี้ผมได้เธอคืนมา ผมสัญญากับปาฏิหาริย์ของคุณตา และสัญญากับตัวเธอว่า ผมจะรักและดูแลเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น

รอยยิ้มหวานนุ่มผุดขึ้นในหัว ผมเผลอนั่งยิ้มตอบคนเดียว เจ้าของรอยยิ้มหลับไปแล้ว พึ่งออกมาแท้ๆ ทำไมคิดถึงอย่างนี้น้า~

“ไอผัวนั่งยิ้มคนเดียวเป็นบ้าหรอมึง” เสียงไอแมงพี่ทำลายจินตนาการของผมลงในพริบตา ผมกลอกตามองตามเสียงที่ดังมาจากด้านหลัง คืนนี้ไอแมงพี่ไม่ได้ขึ้นเล่น เพราะความขี้เกียจล้วนๆ

“เออครับ”

“แหม่ คืนดีได้หน้าตาสดใสขึ้นเลยนะมึง”

“แน่นอน ว่าแต่มึงเหอะ มันยังมาหาเรื่องมึงอยู่มั้ย” ผมถามถึงหญิงสาวที่น่ารำคาญที่สุดในเศษเสี้ยวชีวิตผม

“เออ โคตรรำคาญ จัดการเลยดีแมะ กูจะหมดความอดทนอยู่แล้ว”

“ใจเย็น กูขอเคลียร์ดูอีกที เผื่อมีสมองน้อยๆ จะคิดได้” พูดจบไอแมงพี่ลุกขึ้นนั่งตักผมอย่างไว เป็นสัญญาณให้รู้ว่ามีตัวน่ารำคาญกำลังเดินเข้ามา

ละครหลังข่าวกำลังจะเริ่ม ณ บัดนี้

“ผัวข๋า~ คืนนี้กี่รอบดีคะ” ไอแมงพี่ดัดเสียงหวานยั่ว สายตาเหยียดส่งไปยังผู้ไม่ได้รับเชิญด้านหลัง

“เท่าที่ต้องการเลยครับ” ผมยิ้มกริ่มตอบ

“บ้า~ พูดอะไรก็ไม่รู้ เดี๋ยวมานะ จุ๊บ!” ไอแมงพี่ลุกขึ้นอย่างจำใจเพราะต้องไปช่วยบนเวทีเคลียร์เครื่องดนตรี

“เทียนคะ เชอร์รี่คิดถึงเทียนจังเลยคะ”

“ครับ? แต่ผมไม่คิดถึงคุณ อ่อ! เลิกยุ่งกับเมียผมสักที คนอย่างคุณจะหาใหม่ หล่อ รวย แสนดี กว่าผมได้ง่ายจะตายไป จะมาจมอยู่กับผมทำไม คุณก็เห็นว่าผมมีเมียแล้ว แถมดุมากด้วยสิ รักตัวกลัวตาย อยากมีชีวิตก็หยุดเถอะ” ผมร่ายยาวไม่ต้องการให้เธอพูดแทรก แต่เหมือนเธอไม่ได้ฟังคำเตือนใดๆ จากปากผมเลย น่ารำคาญชะมัด!

“ไม่! เชอร์รี่ชอบเทียนจริงๆ นะคะ ก็แค่แฟน เดี๋ยวคุณก็เลิกกัน เชอร์รี่จะรอ”

“รออะไรหรอคะ” ไม่ทันที่เชอร์รี่จะพูดจบไอแมงพี่เดินกลับมานั่งตักผมอย่างคล่องแคล่ว ผมโอบอุ่มเอวบางไอแมงพี่ตอบ

“ยุ่ง! ฉันจะทำให้แกเลิกกัน เทียนต้องเป็นของฉัน!” เชอร์รี่เริ่มโวยวายเสียงดังจนคนทั้งร้านหันมามอง

“จุ๊ๆ อย่าเสียงดังสิคะ ประกาศตัวหน้าด้านๆ แบบนี้ยางอายไม่มีหรอคะ” ไอแมงพี่กำลังปั่นหัวเชอร์รี่ และเหมือนว่ามันใกล้หมดความอดทนของเธอแล้ว

“แก!” เชอร์รี่ง้างมือขึ้นหวังจะตบไอแมงพี่ แต่ต้องชะงักมือไปกับคำเตือนเล็กๆ

“ก็ลองดูสิ! ในนี้คนของฉันไม่ใช่น้อยๆ เลยนะ ฉันยอมให้แกมารังควานมานานเกินพอละ ยุ่งกับผัวชาวบ้านไปทั่ว มั่วไม่เลือกหน้า แล้วคิดจะจับผัวฉันมันก็ไม่ใช่เรื่องนะ ผู้หญิงอย่างเธอไม่สมควรมีผัวให้เสียสถาบันหรอก สงสารผู้ชาย!”

“กรี๊ด!!! ไม่จริง! ไม่จริงนะคะเทียน”

“กล้าเนอะ” ‘เพลี้ย!’ ฝ่ามือบางง้างเล็กสะบัดข้อมือแรงเข้าหน้าเชอร์รี่อย่างจัง

“ฮึกๆ เทียนไม่จริงนะคะ เชอร์รี่มีเทียนคนเดียวจริงๆ นะ” เชอร์รี่กุมหน้าด้านซ้ายตัวเองที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงจัด มุมปากมีเลือดไหล

“นี้ไง! ดูซะ แล้วสำเหนียกตัวเองหน่อย” ภาพขนาดโพราลอยด์จำนวนเกิน 20 ใบ ถูกปาใส่หน้าเชอร์รี่อย่างจัง

ผมหยิบรูปขึ้นมาหนึ่งใบปรากฏภาพชายหญิงกำลังมีเซ็กส์กันแถมแต่ละภาพมีวันที่ขอบมุมชัดเจน ใบที่ผมหยิบมันวันที่บ่งบอกว่าไม่นานนี้เอง

“หมายความว่าไงหรอ เชอร์รี่ นี้นะหรอชอบผม มีผมคนเดียว ตลกสิ้นดี” ผมยังก้มมองรูปที่เกลื่อนพื้น ทุเรศลูกตาจริงๆ

“อ่อ! แล้วจะบอกอะไรให้นะ 1 ใน 3 คนพวกนี้มีภรรยาถูกต้องตามกฎหมายซะด้วยสิ”

“ฮึกๆ คือ.. เชอร์รี่ไม่รู้จริงๆ นะคะเทียน เชอร์รี่ขอโทษ” เสียงสะอื้นของเชอร์รี่ไม่ได้ดูน่าเห็นใจเลย เธอยังพยายามก้มเก็บภาพอนาจารที่ร่วงอยู่เต็มพื้นอย่างทุลักทะเล

“โอ้ย!!” เชอร์รี่ร้องเสียงหลงในขณะที่กำลังเก็บภาพอยู่ ไอแมงพี่ใช้ส้นตึกหนาความสูง 6 นิ้ว เหยียบเข้าที่หลังมือ ยกด้านหน้าขึ้นเล็กน้อย บดขยี้หลังมือเชอร์รี่ไปมา ก้มมองด้วยสายตาเหยียดแรง

“ฉันจะเตือนเธอเป็นครั้งสุดท้าย อย่ายุ่งกับของ ของฉัน!!” ไอแมงพี่เตรียมจะกระทืบซ้ำ แต่เชอร์รี่ชักมือกลับไปทัน เงยมองด้วยสายตาหวาดกลัวปนโกรธแค้น

“ระ...รู้แล้ว!!” พูดจบเป็นจังหวะเดียวกับที่เธอเก็บภาพทั้งหมดเสร็จ รีบพยุงร่างตัวเองที่สั่นเทาวิ่งออกไปจากที่ตรงนี้

หลังจากที่เชอร์รี่วิ่งออกไป พวกผมก็จัดการเคลียร์ร้าน เพราะโต๊ะที่ระเนระนาดจากแรงกระแทกที่ไอแมงพี่ตบเชอร์รี่ กระจายเกลื่อนเป็นแนวยาว

“ไอเมียแกไปเอารูปพวกนั้นมาจากไหนวะ ทุเรศลูกตาชิบ-” ผมเอ่ยถามขึ้นระหว่างเก็บร้าน

“มึงคิดว่ากูปล่อยให้มันรังควานเล่นๆ รึไงละ ครึ่งหนึ่งในนั้นลูกน้องพ่อกูเอง ส่วนไอพวกที่มีเมียแล้วกูให้คนรู้จักตามสืบเอา”

“เก่งสัสครับเมียจำเป็นกู ขอบใจมึงมากนะเว้ย กูคิดว่ามันจะมีสมองน้อยๆ ตัดสินอะไรได้ แม่ง! กูคิดผิดวะ”

“เออ ไม่เป็นไร กูสงสารน้องตาล ถ้าต้องเจออีบ้านี่อาละวาด เห้อ..” ไอแมงพี่สายหน้าเหนื่อยหน่าย

“ครับเมีย งั้นกูกลับโรงพยาบาลก่อน คิดถึงซะแล้ว ขอบใจมากมึง” ผมกระโดดกอดไอแมงพี่แรงๆ

“เออค่ะ ไอน้องเสร็จพอดี ไปๆ แยกย้าย เออไอเทียน พรุ่งนี้พวกกูเข้าไปเยี่ยมน้องตาลนะ”

“เค เจอกันที่โรงพยาบาล ห้อง XXXX ชั้นที่กูเคยไปรักษาตัวนั่นแหละ”

“เค บาย”