Dark'x Chocolate

ก๊อก   ๆ     ๆ

“เมย์ ... เป็นอะไรปะวะ ไม่ไปเรียนหรอ”

ผมยืนอยู่หน้าห้องของเธอด้วยความร้อนใจ ยืนเคาะอยู่นานแต่ก็ไร้วี่แววยัยตัวแสบ จนผมถอดใจจะเดินกลับ เสียงลูกบิดประตูห้องก็ดังขึ้น แวบแรกที่ผมเห็นเธอใจผมมันสั่นแปลกๆ บ้าจริง เธอตาช้ำมาก ไม่บอกก็รู้ว่าร้องไห้หนักขนาดไหน

“เห้ยเมย์... มึงโอเคไหม”

“แม็ก...กูเสียใจ”

จบประโยคนั้น เธอโผเข้ากอดผม แบบไม่ทันตั้งตัว นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ ทำไมผมรู้สึกไม่สบายใจเลย ผมกอดปลอบเธอด้วยความรู้สึกไม่ปกติ ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันทำไมทำอะไรไม่ถูก อยู่แบบนั้นสักพักจนเธอหยุดร้องไห้ ผมสังเกตุเห็นมือเธอ ความรู้สึกผมตอนนี้มันแทบคลั่ง ให้ตายสิ

“มือมึงเป็นอะไรวะ ไปโดนอะไรมา!”

ผมถามเสียงดังจนเกือบจะตะคอก แต่ก็ไร้เสียงตอบรับใดๆ จากเธอ เสียงสะอึ้นของเธอ มันช่างมีผลต่อความรู้สึกของผม

"มึงหยุดร้องแล้วคุยกับกูก่อนได้ไหม"

"พี่ฟิวเค้า...มีคนอื่นนอกจากกู"

ใจผมหล่นวูบ หลังจากจบประโยคนั้น 

"เค้ามีคนอื่นนานแล้ว แต่กูมันโง่แม็ก กูโง่เองที่ซื่อสัตย์กับเค้ามาตลอด กูไม่เคยมองใครเลย"

"มึงไม่ได้โง่หรอก แต่มึงรักเค้า" 

คำพูดของผมทำให้เธอร้องไห้หนักขึ้น ทำไงดีวะ ปกติแค่พูดดีๆ กับคนอื่นก็ยากแล้วผมอะ ให้มานั่งปลอบจริงๆ พูดอะไรไม่ออกแหะ

---May Say---

    ในขณะที่ฉันกำลังเสียใจ อยู่ๆก็นึกถือหน้าไอ้แม็กขึ้นมาสะงั้น หรือเพราะมันเองเป็นเพื่อนที่ดีของฉันมาตลอด คอยดูแลให้คำปรึกษาทุกๆเรื่องที่ฉันไม่สบายใจ แต่นี้ฉันกำลังแย่ ไม่มีแรงจะหยิบโทรศัพท์โทรหามันด้วยซ้ำ ฉันกับพี่ฟิว คบกันมาเกือบปีแล้ว ตั้งแต่ฉันอยู่ปี1 เค้ามีคนคนอื่นนอกจะฉัน ความซื่อสัตย์และความรักที่ฉันมีให้เค้ามันคงไม่มากพอ ความเหงาแล้วความเศร้ากำลังถาโถมเข้ามาในตัวฉันจนความคิดแย่ๆ แล่นเข้ามาในหัว ฉันหยิบคัตเตอร์ในลิ้นชักข้างเตียงกำมันแน่น คมมีดกำลังเลื่อนผ่านผิวบางๆ ของฉันไป ของเหลวสีแดงสดที่ไหลออกมา ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น กลับทำให้รู้สึกแย่กว่าเดิมไร้ค่ากว่าเดิม มือของฉันทุบลงบนพื้นครั้งแล้วครั้งเล่าจนรู้สึกถึงความเจ็บปวด ตอนนี้ร่างกายมันขยับไม่ได้เลย ความมืดเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนภาพทั้งหมดตัดไป

ก๊อก   ๆ     ๆ

“เมย์ ... เป็นอะไรปะวะ ไม่ไปเรียนหรอ”

เสียงใคร พี่ฟิวหรือเปล่า ฉันรวบรวมกำลังทั้งหมดลุกขึ้นไปเปิดประตู

“เห้ยเมย์... มึงโอเคไหม”

ทันทีที่เห็นหน้ามัน น้ำตาฉันที่กลั้นเอาไว้ก้ไหลไม่หยุด

“แม็ก...กูเสียใจ”

ความเข้มแข็งที่มีทั้งหมด มันหายไปไหน หรือเพราะต่อหน้ามัน ฉันไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรทั้งนั้น  ลึกๆแล้วไม่อยากให้ใครมาเห็นฉันในสภาพนี้เลย แต่กับมันคงไม่เป็นไร ปล่อยให้ความรู้สึกอยู่เหมือนเหตุผล