สาวทอมที่รัก

          ที่รักกลับมาที่โต๊ะ เสื้อผ้าหลุดลุ่ย แถมหน้าอกก็พุ่งออกมาจนเห็นได้ชัด เพื่อนๆ ต่างมองไปข้างหลังที่รัก เห็นชาติชายเดินทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกตามมาเงียบๆ สายตาตั้งคำถามมากมาย ชาติชายเพียงแค่ยักไหล่

          “ไปทำอะไรมาวะไอ้รัก?”ภามเป็นคนถาม

          “ฟัดกับยักษ์มา”

          “ยักษ์?” ทุกคนมองที่รักอย่างเป็นคำถาม

          ที่รักกระดกแก้วเหล้าอึกหนึ่ง “ไอ้ยักษ์หื่น ไอ้บ้านั่นมันจับนมกู ไอ้ยักษ์สารเลว”

          พรืด! เสียงหลุดหัวเราะของพวกเพื่อนๆ ต่างพยายามเก็บเสียงเพราะที่รักกวาดมองทั่วทุกคน มะนาวเดินเข้ามาทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆ กอดคอที่รักไว้ นิ้วเรียวเกี่ยวคอเสื้อที่รักเปิดดู

          “เป็นรอยนิ้วเชียว สงสัยสนุกมือไปหน่อย ไอ้ยักษ์หื่นตัวไหนนะ ฮ่าๆ” มะนาวหงายหน้าหัวเราะอย่างชอบใจ

          เพื่อนๆ พากันเฮ มีหรือที่ทอมสาวจะเคยโดนผู้ชายหยามหน้ามากมายถึงขนาดนี้ ใครนะช่างกล้า เหนือคนยังมีอีกหรือนี่

          “อย่าให้เจออีก จับเฉือนแน่” ที่รักกระดกเหล้าเข้าไปอึกๆ จนไหลเปื้อนข้างปากและลำคอ เสื้อก็เลยเปียกไปด้วย

          “ผมอยู่นี่” ดนัยยังตามมาไม่เลิก ทุกคนในที่นั้นได้เห็นไอ้ยักษ์ของที่รัก สมแล้วที่สาวทอมเรียก ดนัยตัวสูงใหญ่แม้กับภามที่สูงร้อยแปดสิบกว่าแล้วยังเตี้ยกว่าอีก ไหนจะร่างกำยำ เนื้อแขนเป็นกล้ามแต่ก็สมส่วนไปทุกอย่าง ซ้ำร้ายหน้าตายังหล่อเหลา เสน่ห์เหลือร้ายทีเดียว

          ที่รักวางแก้วดังกึก เหล้ากระเซ็นออกมา และตรงปรี่เข้าไปหาดนัย แต่ดนัยชูสิ่งที่เขาถือติดมือมาด้วย ที่รักชะงัก ก้มลงมองหน้าอกตัวเองแล้วต้องยกสองแขนขึ้นกอดไว้ ก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นคว้าผ้ารัดอกจากมือดนัย แต่ชายหนุ่มหลบ ที่รักหน้าแดงจัดโกรธจนควันออกหัวออกหู

          “จะเอาไงก็ว่ามา ต่อยกันสักยกรึ”

          ดนัยหัวเราะเบาๆ “ผมไม่ทำผู้หญิงตัวเล็กๆ หรอก”

          “ก็บอกว่าไม่ใช่โว้ย ฉันเป็นผู้ชาย ผู้ชาย”ที่รักทุบอกตัวเองขณะที่พูด เสียงดังปึกๆ ท่าทางคงจะเจ็บน่าดูชม

          ดนัยมองท่าทางนั้นแล้วกลับหัวเราะชอบใจ สองแขนไขว้กันอยู่ข้างหลัง ยืดตัวเต็มสัดส่วน อกผึ่งผายสง่างาม น่าเกรงขาม ศีรษะเขาเอียงน้อยๆ

          “เอาไง?”ที่รักเชิดหน้าถาม

          “ไปดื่มกับผม แล้วจะคืนให้”ดนัยต่อรอง แต่ก็ไม่ได้หวังผลมาก

          “เรื่องไร ชิ”ที่รักปั้นปาก ขัดใจสุดกำลังแล้ว

          “งั้นเป็นคู่ควงผมสักวัน”เขายังไม่ยอมหรอก

          “ไร้สาระว่ะ”เอ่ยแล้วก็แบะปากใส่คู่สนทนา

           “ดื่มกับผมสักแก้ว”ดนัยยังต่อรอง

          “กระเดือกไม่ลง”

          “เป็นเพื่อนคุยกับผมที่โต๊ะโน่น” ดนัยบุ้ยปากไปทางโต๊ะที่เขานั่งก่อนหน้านั้น

          “เสียเวลาฉิบ” ที่รักเกาหัวและเสยผม เสยไปเสยมาก็ยังคงทิ้งตัวลงมาที่เก่า จะเสยให้เหมือนผมดนัยก็ทำไม่ได้ ของไอ้ร่างยักษ์ผมหยักศก เสยทีก็ขึ้นไปอยู่ข้างบนหมด ของที่รักมันตรงและลื่น แม้จะทรงผมเดียวกันแต่ทำไงมันก็ไม่เหมือนกัน

          “ยอมเป็นเมียผม แล้วผมจะคืนผ้ารัดอกให้ จะยกร้านนี้ให้เลยก็ยังได้”ดนัยจ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่รักและอมยิ้ม

          คราวนี้ทุกคนในที่นั้นยกเว้นที่รักตะลึงตาค้างไปหมด ยกร้านให้? ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าผับแห่งนี้เป็นของเจ้ายักษ์หื่นหรอกหรือ

          “ผมดนัย เรียกเฮียแดนเหมือนเด็กๆ ในร้านก็ได้ ผมเป็นเจ้าของผับนี้” ดนัยหันไปบอกทุกคนและเก็บผ้ารัดอกของที่รักเข้ากระเป๋ากางเกงทางด้านหลัง

          ที่รักต่อยเปรี้ยงให้หมัดหนึ่ง ยังคงเดิม ดนัยไม่สะทกสะท้าน เสียงเพลงก็ยังคงดังอยู่ แต่ตอนนั้นเองที่ลูกค้าหลายคนเริ่มจะหันมามองและซุบซิบกัน อานนท์และสุระ ลูกน้องซ้ายขวา วิ่งเข้ามากันเจ้านายจากที่รักไว้ แต่ดนัยยกมือห้าม ทั้งสองเลยไปยืนนิ่งอยู่ข้างหลังเขา

          เขายิ้มให้ที่รัก “ตกลงไหมที่รัก”

          “ไม่โว้ย! ไอ้เพี้ยน ฉันชอบผู้หญิง ชอบอกตูมๆ ไม่ชอบท่อนไม้ฟืน รู้ไว้!”ที่รักกางนิ้วขนาดความคำว่าตูมๆ ขณะที่พูดด้วย

          ดนัยยิ้ม ตามด้วยหัวเราะหึๆ ในลำคอ ไม่พูดหว่านล้อมอีก เขาก้มศีรษะให้และหันหลังเดินจากไปเงียบๆ ที่รักหมายจะเข้าไปทำร้ายเขาอีก แต่เพื่อนๆ ดึงตัวไว้ ทำให้ฮึดฮัดขัดใจเป็นที่สุด

          “ไอ้ยักษ์นี่อวดเบ่ง สมควรตาย”ที่รักปั้นปากอย่างขัดใจ

          “มึงถูกสักหมัดของเขาก็ตายไม่เหลือซากแล้ว คนอะไรตัวโตเป็นบ้า” ชินกระซิบข้างหูขณะล็อกคอที่รักไว้

          “กลัวตายล่ะ”

          “เออ กูรู้มึงไม่กลัว” ชินกระชากที่รักกลับมานั่งที่เดิมแต่เจ้าตัวยังส่งสายตาเคียดแค้นไปทางดนัยตลอดเวลา

          “เลิกจ้องได้แล้ว”ชินดันใบหน้าที่รักให้หันกลับมา

          “เกลียด! ไอ้ยักษ์”ว่าแล้วก็ยกกำปั้นขึ้นสูงและคิดว่าดนัยยังคงมองอยู่แน่ๆ บอกให้รู้ว่าตัวเองไม่กลัวหรอก อาจปะทะกันอีกเร็วๆ นี้ก็ได้