เส้นทางของเทพตกสวรรค์

เสียงฝีเท้าของฝูงม้าดังกึกก้องไปทั่วแผ่นดินละแวกนั้น แม่ทัพของเมืองใหญ่ยกพลทหารจำนวนกว่าพันนายบุกเข้าโจมตีเมืองเล็กๆที่ไม่อาจป้องกันตนเองได้ ก่อนทั้งฝีเท้าของม้าและเสียงอันฮึกเหิมของทหารจะเงียบลงเพราะเสียงของคนๆเดียว

"ปราการแห่งเทพเจ้าสายฟ้า" ครืนนน ครืนนน เสียงลึกลับร่ายเวทย์ดังกึกก้องไปทั่วฟ้า ปรากฎป้อมปราการใหญ่โตที่ไม่อาจทะลายลงได้

"เกิดอะไรขึ้น ใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้! แต่ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร กำลังรบมากกว่าพันคนของข้าต้องเจาะป้อมปราการเปราะๆนั่นของเจ้าได้แน่ ลุยเลย!!!" สิ้นเสียงของแม่ทัพเหล่าทหารที่หวาดกลัวต่อพลังที่ได้เห็นก็กลับมาฮึกเหิมอีกครั้ง กำลังรบที่มีกว่าพันนายวิ่งเข้าไปพร้อมปาฉมวกที่ตรึงด้วยเชือกหมายจะปีนข้ามปราการแห่งนี้

"อ๊ากกกกกกก" ทันทีที่ปลายของฉมวกเกี่ยวกับป้อม ไฟฟ้าแรงสูงได้ช๊อตตามสายเชือกลงมาจนถึงผู้ที่จับเอาไว้จนไหม้เป็นตอตะโกไปกว่า 100 นาย ทำให้ทหารรายอื่นๆพากันถอยครืนออกมากันหมด

"อะไรกันวะเนี่ย แล้วเราจะข้ามไอ้ป้อมบ้านี่ไปได้ยังไง ท่านแม่ทัพโปรดชี้แนะด้วย" ทหารรายหนึ่งตะโกนขึ้นหลังจากเห็นเพื่อนร่วมรบของตนโดนย่างสด แม่ทัพที่เห็นท่าไม่ดีได้ตะโกนดังลั่นเพื่อเรียกเหล่าขุนพลอันแสนจะแข็งแกร่งของตนออกมา

"4 จตุรเทพ ทำลายไอ้ป้อมนี้ทิ้งที" ทันทีที่ได้ยินเสียงแม่ทัพสั่ง 4 จตุรเทพต่างก็เดินออกมาอย่างอาจหาญชาญชัย

"เทพแห่งปฐพี"

"เงือกแห่งวารี"

"ภูติแห่งวายุ"

"ปีศาจแห่งอัคคี"

4 จตุรเทพพร้อมใจกันอัญเชิญอสูรประจำตนออกมาเพื่อต่อสู้

"สี่ผสานแห่งการพิชิต" หลังจาก4จตุรเทพร่ายเวทย์ขึ้น พลังแห่งธาตุทั้ง4 ก็รวมร่างกันเป็นก้อนพลังงานพุ่งเข้าโจมตีใส่ป้อมปราการ เกิดเสียงดังสนั่น

ตู้มมมมม! ทันทีที่ปะทะกับป้อมก็เกิดแสงวูบวาบเจิดจ้าและควันโขมงขึ้น เสียงปะทะของพลังเวทย์ดังลั่นไปทั่วบริเวณ

"สมแล้วที่เป็นจตุรเทพของข้า า า...อะไรกัน ทำไมมันไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน ไอ้ป้อมปราการนี้มันทำด้วยพลังเวทย์มากมายขนาดไหนกัน" แม่ทัพถึงกับเหวอที่ไม่เห็นแม่แต่รอยขีดข่วน

"จบรึยัง" เสียงลึกลับดังขึ้นไม่ดังมาก แต่ถึงกับสะกดทุกคนให้ฟังได้ จากบนจุดสูงสุดของป้อมปราการ ชายผิวสีน้ำผึ้งผู้หนึ่งเดินออกมาพร้อมกับผมยาวสลวยสีขาวโพลนแต่หากสังเกตุดีๆจะพบว่าบริเวณปลายผมมีกระแสไฟฟ้าไหลเวียนอยู่ตลอดเวลา

"เจ้าเป็นใครกัน เหตุใดต้องมาเกะกะการเข้ายึดเมืองนี้ของข้า เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร" เสียงตะโกนดังลั่นของแม่ทัพข่มอีกฝ่ายที่ไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย

"ก็แค่คนผ่านทางมา แต่พอดีเห็นออร่าโสโครกออกจากมาจากตัวพวกเจ้า เลยคิดว่าจะมาดูซะหน่อย"

"แค่คนผ่านทางก็ผ่านไปสิ เจ้าจะมาแส่อะไรกับเรื่องของพวกข้ากับเมืองสกปรกๆนี่"

"พอดีซุปดอกทิวลิปที่นี่อร่อยดีซะด้วยสิ คงจะให้ทำลายไม่ได้หรอก" คำตอบที่ออกมาพร้อมกับเสียงเรียบๆของชายผมขาวทำเอาแม่ทัพแห่งชอนอูโกรธมากจนโทสะระเบิดออกมา

"4 จตุรเทพ! จัดการมันซะ!!!!!" สิ้นเสียงแม่ทัพ 4 จตุรเทพก็หันอาวุธเข้าใส่ชายลึกลับทันที

"ลาก่อนเหล่าผู้มีพลังอันน้อยนิดทั้ง 4 พลังของพวกเจ้าไม่ได้เทียบเคียงเทพเลยแม้แต่น้อย น่าสังเวชใจยิ่งนัก" ชายลึกลับพูดขึ้นพร้อมกับร่ายเวทย์ที่ 2 ออกมา "เวทย์วาตภัย คลื่นวายุตระหนกอัสนีบาต" เมื่อสิ้นเสียงการร่ายเวทย์ที่ 2 ลมค่อยๆหมุนวนจนก่อตัวให้เห็นด้วยตาเปล่า ขณะที่ภายในเป็นคลื่นสายฟ้าเสียงดังสนั่น หมุนวนตามพายุที่ก่อตัวขึ้น พุ่งเข้าไปหาจตุรเทพแล้วช๊อตร่างพวกเขาแหลกเป็นจุล เมื่อเหล่าจตุรเทพโดนจัดการภายในพริบตาทำเอาแม่ทัพถึงกับหน้าซีดเป็นไก่ต้ม

"เจ้าเป็นใครกันแน่! จะเอาอะไรข้าให้หมดเลย ลาภ ยศ ชื่อเสียง ข้าจะให้เจ้าเป็นรองแม่ทัพต่อจากข้าเลยก็ได้" เมื่อคำพูดอันน่าหัวเราะของแม่ทัพหลุดออกมา เหล่าทหารก็เริ่มกระสับกระส่าย สับสน บ้างก็วิ่งหนีเข้าไปในป่า บ้างก็ฉี่ราดไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวไปไหนได้เลย

"มนุษย์ที่น่าสมเพชอย่างเจ้าสมควรหายไปจากโลกนี้ได้แล้ว บาปที่เจ้าได้กระทำไว้ ไม่ว่าจะเป็นการบุกรุกเผาป่าเพื่อความสนุก ทำลายเมืองอันเงียบสงบ ฆ่าชาวบ้านตาดำๆ ไม่เว้นแต่เด็กหรือสตรีตั้งครรภ์ที่ไม่มีทางสู้จะได้รับการชำระล้างจากข้าในวันนี้" สิ้นเสียงของชายลึกลับ แม่ทัพก็วิ่งหนีหัวซุกหัวซุนหวังจะหาทางรอด สภาพของเขาตอนนี้ไม่ต่างจากเศษขยะกองหนึ่งที่รอการกำจัดทิ้ง

" ไม่นะะะ! ใครก็ได้ช่วยด้วย ข้าไม่อยากตายย"

"การลงทัณฑ์แห่งอัศนีเทพ" ภาพสุดท้ายของเหล่าทหารคือการเห็นแม่ทัพของตนเองถูกฟ้าผ่ากลางกระบาลจนสลายเป็นผงไปต่อหน้าต่อตา

"สู่สุขคติเถิด บาปของเจ้า ข้าผู้นี้เป็นผู้ชำระให้แล้ว" ทันทีที่ชายลึกลับพูดจบเหล่าทหารกว่าพันนายก็วิ่งกระจัดกระจายไปคนละทิศเหมือนมดแตกรัง เขาไม่คิดที่จะตามไปกำจัดเพราะคนพวกนี้แค่ได้รับคำสั่งมาเท่านั้น เมื่อไม่มีหัวหน้าก็ไม่สามารถทำอะไรเลวร้ายแบบนั้นได้อีก

ก่อนจากไปชายผู้นี้ได้ทิ้งคำพูดเอาไว้เพียงเบาๆว่า

"เหล่าบาปทั้ง 7 สิ่งที่พวกเจ้าได้ทำกับโลกนี้ไว้ช่างใหญ่หลวงนัก จนข้าไม่สามารถนิ่งเฉยได้แล้วจริงๆ"

ทันทีที่พูดจบ เขาก็หายไปกับแสงของฟ้าแลบที่เจิดจ้าไปทั่วบริเวณนั้น...