ภรรยายอดรัก

            ปภาวินกล่าวอย่างห่วงใยในฐานะคนรู้จักหรือเพื่อนคนหนึ่ง แต่พวกผู้หญิงดูเหมือนจะไม่คิดอย่างนั้น พวกหล่อนคิดว่าเขาพูดออกไปเพราะมีเยื่อใย ห่วงใย ชอบพอ ดั่งนั้นแมรี่จึงยิ้มหวาน เอนตัวไปจนเบียดแขนเขา ส่วนคุณผานิตและโดยเฉพาะชุติมนนั้นอยากจะทำอะไรก็ได้ที่ทำให้สองคนนั้นแตกกระเจิงกันไปคนละทิศละทาง

            แมรี่ทำตาหวานหยดใส่ชายหนุ่ม

            “ ดีเหมือนกันค่ะ ขอกาแฟให้ฉันหน่อย”

นางเอกสาวหันหาคนใช้เพื่อจะสั่งกาแฟแล้วสายตาก็ไปสะดุดกับชุติมนที่กำลังจัดอาหารให้คุณผานิตอยู่ และแม้จะถือว่าตัวเองสวยกว่าใครๆ แต่ความสง่างามของผู้หญิงคนนั้นก็เรียกความริษยาให้แล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆในใจจนแทบจะเก็บงำเอาไว้ไม่อยู่

        “ อุ้ย รับคนใช้ใหม่หรือค่ะ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แล้วเช็คประวัติดีแล้วหรือยัง คนเราสมัยนี้เชื่อแค่หน้าตา บุคลิกดีๆไม่ได้หรอกค่ะ”

        และเป็นผู้สูงวัยกว่าใครในที่นี้ที่ทนไม่ได้

            “ ฉันเชื่อจ๊ะ ว่าคนสมัยนี้ดูกันแค่หน้าตาไม่ได้ เพราะบางคนก็หน้าตาดีมากแต่นิสัยเสีย มารยาทก็ทรามชอบทำตัวเหมือนไม่เคยได้รับการอบรมมาก่อน”

            แมรี่รู้ว่าคุณผานิตเจตนาว่ากระทบตนจึงสะบัดหน้าไปทางอื่นด้วยความโกรธเคือง ...ยัยแก่นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นแม่ของคุณวิน ต้องถูกหล่อนตบเลือดกลบปากแล้วเป็นแน่... และแม้หันหน้าไปทางอื่นแต่หูก็ยังได้ยินคำที่คุณผานิตพูดต่อมา

            “ นี่ไม่ใช่คนใช้ แต่คือหนูชุติมนภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของตาปภาวิน”

            ประโยคชัดเจนนั้นเสียดแทงความรู้สึกของแมรี่ มาริกาพอสมควร แต่เรื่องอะไรเธอจะยอมรับ สมัยนี้มันต้องด้านได้ อายอดกันทั้งนั้น และถ้าเธอเป็นคนที่หวั่นไหวกับคำคนรอบข้าง เธอคงขึ้นมายืนอยู่ตรงจุดนี้ไม่ได้ จุดที่ไม่ว่าทำอะไรก็มีแต่คนพูดถึง ทั้งในแง่ดีและแง่ร้าย

            “ อ๋อ ยังอยู่หรือค่ะ นึกว่าเลิกกันไปแล้ว”

            ทั้งวาจาและท่าทางยักไหล่นั้นบ่งบอกว่าไม่แคร์อะไรทั้งนั้นนอกจากความต้องการของตน

            “ รีบทานกันเถอะครับ สายมากแล้ว”

            ปภาวินซึ่งจัดได้ว่าเป็นคนกลางรีบหาทางยุติสถานการณ์อันเลวร้ายเมื่อแอบเห็นแสงวับๆในดวงตาของชุติมนและเขารู้ว่าหล่อนก็ไม่ใช่คนที่ยอมใครง่ายๆเหมือนกัน

            “ ทานเสร็จแล้วคุณวินไปส่งแมรี่ด้วยนะคะ เมื่อคืนแมรี่ให้เพื่อนมาส่ง ทิ้งรถไว้ที่สตูดิโอ”

            ในขณะที่ปภาวินอึกอักหาทางออกไม่ได้อยู่นั้น มารดาของเขาก็ช่วยเพิ่มความหนักใจให้มากขึ้นมาอีกเป็นทวีคูณ

            “ เออ ตาน้อง หนูมนก็ไม่มีรถเหมือนกันนะ เพราะตอนมาลูกเป็นคนไปรับมาเพราะฉะนั้นลูกก็ต้องไปรับไปส่งน้องจากที่ทำงานทุกวันด้วย”

        “ หนูไปแท็กซี่เองก็ได้ค่ะ”

            ชุติมนรีบบอก เธอไม่อยากร่วมวงวิวาทแย่งผู้ชายกับใคร ซึ่งทำให้แมรี่ได้ที

            “ ถูกต้องแล้วค่ะ เพราะคุณเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาจะไปยังไงมายังไงก็ไม่เห็นแปลก แต่แมรี่เป็นคนมีชื่อเสียง ไม่เหมาะที่จะไปนั่งรถรับจ้างพวกนั้น”

            หล่อนพูดอย่างถือตัว ทำให้คุณผานิตไม่พอใจเป็นอันมากจึงกล่าวกับบุตรชาย

            “ ตาน้อง แม่คิดว่าลูกคงรู้นะว่าอะไรควรจะจัดการยังไง”

        แล้วท่านก็ลุกไปจากโต๊ะอาหารด้วยความไม่พอใจ ซึ่งปภาวินรู้ดีถึงอารมณ์ของมารดา แต่เขาจะทำอย่างไร โดยวิสัยของสุภาพบุรุษแล้วเขาไม่อาจตัดรอนผู้หญิงด้วยความรุนแรงได้ แม้สุดท้ายคนลำบากจะเป็นเขาเองก็ตาม

            “ ตกลงว่าเราไปด้วยกันทั้งหมดนี่แหละ เดี๋ยวผมเลยไปส่งแมรี่ก่อน แล้วค่อยไปส่งคุณมนที่ทำงาน”

            “ แต่ฉันขอยืนยันว่าจะไปแท็กซี่ค่ะ”

            ชุติมนว่าแล้วลุกออกจากห้องไปอีกคน ร้อนถึงปภาวินต้องรีบตามมาคว้าแขนเอาไว้

            “ มีเหตุผลหน่อยสิคุณ”

            “ เผอิญฉันไม่ใช่คนมีเหตุผล อย่างคุณ..”

            หล่อนเน้นคำใส่เขา

            “ ชอบทำตัวมีปัญหา เรียกร้องความสนใจหรือไง”

            แมรี่ตามออกมากระแหนะกระแหน ชุติมนตวัดตาคมวับกลับมาอย่างเอาเรื่อง

ปภาวินเห็นท่าไม่ดีรีบรั้งแขนนางเอกสาวพาไปขึ้นรถทันที....

..................

หมายเหตุ : ขออนุญาติลงไว้ให้อ่านฟรีแต่เพียงแค่นี้  ติดตามจนจบได้ในอีบุคที่ เมพ  ขอบคุณทุกท่านที่เป็นกำลังใจให้นักเขียนเล็กๆคนนี้นะคะ ....... ด้วยรัก จาก...กันตินันท์