Life is worthless ชีวิตที่(ไม่)มีค่า

Life is worthless.

ชีวิตที่(ไม่)มีค่า

                 สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ซอล ตอนนี้ก็อายุได้ 19ปี แล้ว ฉันเคยคิดที่จะฆ่าตัวตาย เพราะรู้สึกว่าชีวิตของตัวเองนั้นมันช่างไร้ค่า ไม่มีใครที่คอยจริงใจ และรักฉันจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นแฟน หรือเพื่อน ฉันเริ่มจะไม่ไว้ใจใคร แม้แต่พ่อแม่ของตัวเอง พวกท่านมักจะทำให้ฉันกดดันอยู่เสมอๆ ไม่ว่าจะเรื่องเรียน เเละเรื่องอื่นๆอีก ความเครียดมันทำให้ฉันเก็บกด เหลือบมองขวดน้ำยาล้างห้องน้ำ 3-4 ครั้ง ไม่มั่นใจว่าจะทำอย่างงั้นดีไหม บางครั้งก็อยากจะให้มันจบๆไปซะ เรื่องราวๆบ้านี่ แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ทำให้ฉันเชื่อมั่นในตัวเขา เขาเป็นคนดีมากๆ คุณอยากรู้ใช่ไหมว่าเขาคนนั้นคือใคร ก็...อย่าลืมมาอ่านกันล่ะ 

ตอนที่1

"อดีตที่ขื่นขม"

              ย้อนกลับไปในอดีต 

ฉันย่างก้าวเข้ามาในโรงเรียนอย่างทุลักทุเล ข้าวของพะรุงพะรัง เต็มไม้เต็มมือ สองมือหิ้วกระเป๋าเคียงที่มีหนังสืออยู่เต็มไปหมด เเต่มัรไม่ใช่ของฉันน่ะสิ เป็นของ...

"อีซอล มึงเอาหนังสือกูมาไหม?" ใช่แล้ว เป็นของคนนี้แหละ เขาคือใครน่ะหรอ? ก็..

"เอามา นิวก็ถือขึ้นไปเลยสิ" ฉันยื่นกระเป๋าเคียงให้นิว 

"เอาขึ้นไปไว้ข้างบน มีสิทธิอะไรมาสั่งกู?" ฉันได้แต่ทำตาม ไม่กล้าแม่เเต่จะเถียง ทั้งที่มันก็ไม่ใช่ของฉันแท้ๆ  หลังจากนั้นฉันก็เดินขึ้นตึกไป โดยที่ไม่ได้ถอดรองเท้า ก็ของมันเต็มไม้เต็มมือเลยนี่นา ถ้าจะเรียกให้คนมาช่วย ก็คงจะไม่มีหรอก 

"นี่เธอ! ทำไมไม่ถอดรองเท้า" เสียงของตุณครูดังกึกก้องไปทั่วตึก กำลังจะก้าวเท้าขึ้นบันไดไปแล้วเชียว แต่ก็ต้องถอยหลังกลับไปที่เดิม 

"ขอโทษค่ะ แต่ของมันเต็มมือไปหมด" ฉันพูดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย แล้วถอดรองเท้า

"เเล้วนี่มันหนังสือใคร เธอขนอะไรมาเยอะเเยะ" คุณครูกระชากกระเป๋าเคียงในมือฉันไป เเล้วหยิบดู ซวยเเล้ว!

"สลิตา นี่มันไม่ใช่หนังสือของเธอหนิ" คุณครูมองหน้าฉัน เเบบนี้ ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยนะ

หลังจากนั้น เกิดอะไรขึ้นน่ะหรอ?

ณ ห้องเรียน ม.2/4

11.25น.

"อธิบายเรื่องหนังสือมาเดี๋ยวนี้กัลยากรณ์!" คุณครูพูดเสียงดังใส่นิว หวังจะได้คำตอบจากคนตรงหน้า ฉันได้แต่ก้มหน้า

"เธอไม่ตอบใช่ไหม? ได้พรุ่งนี้พาผู้ปกครองมาด้วย อยู่แค่ม.2แท้ๆ สรรหาเรื่องบ้าๆมาให้ครูปวดหัวตลอด" พอคุณครูพูดจบก็หันมามองหน้าฉัน เหมือนกับกำลังจะสื่อว่า เธอจะไม่ต้องแบกหนังสือนี่ไปอีกแล้วนะ ขอบคุณ...คุณครูจริงๆนะคะน้ำตาของฉันไหลออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว อย่ามาแสดงออกให้เห็นสิว่าตอนนี้เธออ่อนแอ ซอล เลิกร้องซะ! ฉันได้แต่ตักเตือนตัวเองในใจ มือก็คอยปาดน้ำตาที่ไหลพรากอาบทั่วแก้ม

"ไม่ร้องนะสลิตา เอาล่ะๆ ไม่ล้างหน้าล้างตาได้แล้ว จะได้ไปกินข้าวครูจะปล่อยแล้ว" คุนครูพูดกับฉันอย่างอ่อนโยน รู้สึกอบอุ่นใจจัง หลังจากนั้น ฉันก็เดินไปล้างหน้า ห้องอยู่ในตัวตึกไม่จำเป็นต้องลงไปข้างล่าง

ณ ห้องน้ำ

ฉันมองตัวเองที่หน้ากระจก แล้วล้างหน้า ฉันไม่ได้อ่อนแอซะหน่อย ฉันก็แค่...สู้ใครเขาไม่ได้ก็เท่านั้นเอง ทำไม..ทำไมต้องเป็นฉันที่ต้องมาแบกรับเรื่องราวแย่ๆนี่ไว้ด้วย ชีวิตของฉันไม่เคยมีอะไรดีเลย ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวดีๆ แล้วก็เพื่อนดีๆ ที่จริงฉันไม่เคยมี น้ำใสๆไหลออกจากตาอีกครั้ง สู้สิซอล ถ้าเธอไม่สู้...ใครจะมาสู้เพื่อเธอ มันคงไม่มีแน่ๆ ฉันเดินออกจากห้องน้ำ ตรงไปที่ห้องเรียนโดยด่วน แต่ฉันคงมาช้าไป เพราะเพื่อๆคงลงไปทานข้าวกันหมดแล้ว เอ๊ะ!รองเท้าของฉัน หายไปไหนกันนะ ไม่ใช่ว่ามีคนแกล้งฉันอีกแล้วหรอ ฉันเดินตามหารองเท้าจนทั่วห้อง อยู่ที่ไหนกันนะ เดี๋ยวนะ?

"นี่เธอ" ฉันหันไปตามเสียงเรียก

"มัวหาอะไรอยู่ไม่ลงไปกินข้าวหรือไง?" นายนี่น่ะหรอ อ๋อ เด็กใหม่น่ะ พึ่งย้ายมาได้ 2-3 วันเอง ชื่อแชมป์

"ฉันหารองเท้าอยู่น่ะ เห้ย!กระเป๋าฉันหายไปไหน เห้อ...มีคนแกล้งฉันอีกแล้วสินะ" ฉันถอนหายใจแรง ว่าแต่เขาไม่หิวข้าวหรือไงนะ

"แล้วนายไม่หิวข้าวหรือไง?" ฉันถามเขาด้วยความสงสัย หวังว่าเขาคงไม่แกล้งฉันหรอกนะ

"ไม่ เออนี่ ใช่ของเธอหรือเปล่า?" เขาเปิดฝาถังขยะออกมา แล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมาโชว์

"ใช่.." เมื่อไหร่ฉันจะได้ย้ายโรงเรียนกันนะ มีแต่คนกลั่นแกล้ง ไม่เว้นวัน 

"ฉันเห็นพวกผู้หญิงเอามาโยนใส่ในนี้น่ะ แต่ไม่รู้ว่าของใคร" ฉันรีบหยิบกระเป๋าจากมือเขา แล้วรีบค้นหาของมีค่า อื้ม..กระเป๋าสตางค์ มือถือเครื่องๆเล็กที่มีไว้ติดต่อพ่อแม่ ก็หายไป 

"ยังอยู่ไหม ของมีค่าน่ะ" เขาถามฉันด้วยความเป็นห่วงมั้งนะ

"ไม่อยู่ มือถือ กระเป๋าสตางค์ หายหมด" ของมีค่าหายสินะ ฉันจะเอาผิดใครได้ล่ะ หลักฐานก็ไม่มี ฉันหยิบหนังสือมาตรวจเช็คว่ายังอยู่ครบดีหรือเปล่า พอฉันเปิดมาก็เห็นว่าหนังสือมีรอยขีดเขียนเต็มไปหมด ไม่ว่าเป็นคำด่า แต่ไม่ครับทุกหน้า เพราะฉันไปเข้าห้องน้ำแค่10นาที สมุดถูกฉีก ถูกขยำจนเละ ยับเยิน

"เปิดเทอมมาไม่กี่วันแท้ๆ ทำไมถึงเกิดแบบนี้ เธอก็เลิกยอมคนได้แล้วนะ เธอมีชีวิตมีจิตใจ จะยอมให้อีพวกนี้มารังแกไม่ได้" เขาพูดขึ้น จนทำให้ฉันต้องสะดุ้ง กับสีหน้าที่จริงจังแบบนั้นของเขา ใจก็ไม่วายที่จะเต้นแรงขึ้น ตึกตัก ตึกตัก ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาทำให้ฉันเขิน แต่ก็ปนไปด้วยควายเศร้า ที่โดนแกล้ง

"นี่ฟังอยู่หรือเปล่า?" 

"ฟะ..ฟัง..ฟังอยู่" 

"แล้วก็เลิกร้องไห้ได้แล้ว มันทำให้เธอดูอ่อนแอนะ รู้ไหม?" เขาบอกกับฉันอีกแล้ว

"ฉันสู้เขาไม่ได้..ไม่ได้เลย" น้ำตามันไหลอีกแล้ว ทำไม ทำไมต้องเป็นฉัน!

"ฉันไม่ได้ให้เธอสู้ แต่ให้เธอเลิกยอมคนได้แล้ว ฉันจะคอยอยู่ข้างๆเธอเอง ไม่ต้องกลัวอีกแล้วนะ" เขาโผเข้ากอดฉัน มือก็คอยลูบหัวด้วยความเอ็นดู

"สัญญาได้ไหมว่าเธอจะทำตามที่ฉันบอก" ฉันไม่กล้าแม้แต่จะสัญญา เพราะฉันนึกภาพในอนาคตไม่ออกเลยว่า ถ้าวันหนึ่งเขาเกิดไม่อยู่ขึ้นมา แล้วฉันจะทำยังไง

"ฉันไม่สัญญาได้ไหม.." ฉันพูดออกไปด้วยเสียงสั่นๆ

"ไม่ได้เธอต้องสัญญา" เขาเลิกกอดฉัน แล้วเอามือปาดน้ำตาที่อาบแก้มของฉันออก

"ต่อจากนี้ จงเป็นคนใหม่ซะนะ เลิกอ่อนแอ เลิกร้องไห้ เลิกเสียใจกับเรื่องแบบนี้ ฉันจะคอยปกป้องเธอเอง เพราะฉันคือเพื่อนของเธอ" คงจะเป็นเขาคนเดียวล่ะมั้งที่เข้ามาหาฉันโดยที่ไม่ใช่เพราะความสงสาร แต่เข้ามาหาด้วยการที่อยากจะปกป้อง อยากจะเป็นเพื่อนฉันจริงๆ

To Be Continued...