ยัยพลังวิเศษจอมยุ่ง

     ณ โรงเรียนมัธยมปลายชากัง 

ขณะที่ทุกคนกำลังเดินเข้าโรงเรียนด้วยความสดใสร่าเริง ดีใจที่ได้พบเจอเพื่อนใหม่ๆ หญิงสาวคนหนึ่งที่สูงเพียง 165 ซม. น้ำหนักเพียง 46 กก. ผิวขาวดวงตากลมโตรับกับใบหน้าคมจมูกโด่ง ผมยาวสวยถูกถักเปียสองข้าง สพายกระเป๋าสีดำ อยู่ในชุดเสื้อนักเรียนสีขาวแขนยาวจนถึงข้อมือชายเสื้อถูกกระโปงสีแดงลายสก็อตสั้นเลยเข่าทับอยู่ เธอชื่อว่า "จาง เฮมิ"  

     "นี่หรอ!! โรงเรียนมัธยมปลายชากัง ทำไมมันถึงใหญ่โตแบบนี่ล่ะ นักเรียนเยอะมากเลยแฮะ นี่พ่อกับแม่คิดถูกแล้วใช่ไหมให้เรามาเรียนที่นี่อ่ะ"  เสียงบ่นพรึมพำออกจากริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระลือ 

สองมือกำมัดแน่นเพื่อเป็นการยืนยัดสู้กับทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้น ดวงตากลมโตเหลือบไปเห็นนักเรียนชายคนหนึ่งที่แต่งตัวไม่เรียบร้อย ชายเสื้อถูกปล่อยให้ออกจากกางเกงขายาวสีกรมท่า รองเท้าผ้าใบสีขาวก็ถูกเหยีบยส้น ร่างสูงสง่า หน้าตาหล่อเหล่า ที่แต่งกายผิดระเบียบ ได้ยืนอยู่ข้างประตูโรงเรียน ห่างจากเธอไม่กี่ก้าวเดิน เขาชื่อ "ลี มินโฮ"

"มองอะไร "  สายตาจดจ้องมาที่เฮมิ

"ป่าวหนิ " ริมฝีปากอวบอิ่มรีบปฏิเสธ

"ก็เห็นอยู่ว่าเธอมอง หรือหลงไหลในความหล่อของฉัน" ร่างสูงพูดไปพลางเอามือเสยผมขึ้นเล็กน้อย

"อะไรนะ. นายนี่มันหลงตัวเองชมัด"  ว่าเสร็จร่างเล็กก็เดินจากไปมุ่งหน้าเข้าโรงเรียนทันที 

"ว่าไงนะ " มินโฮถึงกับหน้าชา เมื่อนึกขึ้นได้ว่าใกล้เวลาเข้าห้อง มินโฮก็รีบเดินตามร่างเล็กเข้าโรงเรียนไป

     ห้อง403 ที่มีนักเรียนกำลังเดินไปมาในห้องและเสียงพูดคุยกันเสียงดังิอกมาข้างนอก เฮมิได้เดินมาหยุดที่หน้าประตูพลางนึกในใจ "ทำไมคนเยอะจัง"

ยังไม่ทันได้ก้าวเข้าห้องเธอก็รู้สึกเหมือนโดนใครสักคนชนเธอจนล้มลงไปนั่งกับพื้นหน้าประตูห้อง พอเธอเหงยหน้าขึ้นมองตัวต้นเหตุก็ต้องทำสีหน้าไม่พอใจเป็นอย่างยิ่งที่เห็นชายหนุ่มแต่งกายผิดระเบียบที่พึ่งเจอเมื้อกี้ก่อนเข้าโรงเรียน กำลังยืนมองเธอด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ

"นี่ ทำบ้าอะไรของนาย" ใบหน้าสวยเริ่มบึ้งตึง

"ก็ใครใช้ให้เธอยืนเกะกะล่ะ " ว่าเสร็จร่างสูงก็เดินเข้าห้องหน้าตาเฉย

ร่างเล็กกำมัดแน่น รีบลุกขึ้น เดินดิ่งตรงเข้าไปหาตัวต้นเหตุทันที

"ชนคนอื่นล้มแล้วไม่คิดจะขอโทษสักคำ ยังมีหน้ามาบอกว่าฉันเกะกะ มันไม่มากไปหน่อยหรอ"  น้ำเสียงโกรธจัด

 จากที่ทุกคนกำลังเดินไปมาและพูดคุยกันอยู่นั้นก็ต้องหยุดชงักหันมามองจุดเกิดเหตุทันที

"ทำไมต้องขอโทษ ก็เธอยืนขวางทางคนอื่นเข้าห้องเองนี่ ช่วยไม่ได้"  ร่างสูงก้มลงมาพูดใส่คนเตี้ยกว่าอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย

ร่างเล็กกำมัดแน่นทั้งโมโหทั้งเจ็บใจเกิดมายังไม่เคยเจอผู้ชายนิสัยแย่ขนาดนี้ ใจหนึ่งก็อยากใช้พลังวิเศษที่มีสั่งสอน แต่ว่าก็ต้องอดทนไว้ เพราะไม่อยากให้ใครรู้ และแล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังเธอ

"ไม่เอาน๋า มินโฮ นายเนี่ยเมื่อไหร่จะเลิกนิสัยชอบแกล้งผู้หญิงนะ"  

เฮมิรีบมองหาต้นเสียง สายตาของเธอก็เจอกับร่างสูง ใบหน้าสดใส รอยยิ้มหวานชวนเขิน ทำให้เฮมิถึงกับหน้าแดงก่ำทันที

"น่ารักจัง ยิ้มหวานด้วย เฮมิแกนี่โชคดีจังได้อยู่ห้องกับคนแบบนี้ด้วย ชายในฝัน"  ประโยคที่นึกในใจแต่ว่ากลับสื่ออกทางสีหน้า

ชายหนุ่มร่างสูงผมสีทองที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ นั้นก็คือ"ปาร์ค ยงฮวา"