NEO MEMORiAL (ภาคการสอบ)

ทั้งฉันเละเขาเดินกลับมากลางสนามและคำนับกัน ฉันเดินมาหยิบบัตรและป้ายวงกลม เห็นไฟที่ดับไปแล้วใจหายนิดหน่อย ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยแพ้ ตอนซ้อมฉันไม่เคยชนะคุณซองเจเลยซักครั้ง แต่ฉันก็ไม่เดือดร้อนอะไร เพียงแต่มันไม่ควรเป็นวันนี้ ฉันเดินมาถึงจุดบริการอุปกรณ์ป้องกันและถอดพวกมันออก บอกกลุ่มนักเรียนที่ยืนออกันอยู่ว่าไปหาน้ำดื่มแล้วจะกลับมาช่วย และก็เดินออกมา

ฉันเดินมาถึงจุดที่ฉันวางกระเป๋าไว้ แต่ไม่พบขวดน้ำ เจ้าหน้าที่คงมาทำความสะอาดและเก็บไปหมดแล้ว เพราะมันดูสะอาดอยู่แทบตลอดเวลา ฉันจึงหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาแทน และเปลี่ยนจุดหมายไปที่จุดวางขวดน้ำ

"สองหนึ่งหก" ฉันคิดว่าได้ยินเสียงแว่วๆ มาแบบนี้ แต่ไม่เข้าใจความหมาย จึงไม่สนใจยังคงก้าวเดินต่อ

"สองหนึ่งหก" มีใครสักคนเรียกฉันด้วยหมายเลขแน่ๆ ฉันหยุดและลองหันไปมองรอบๆ จึงเห็นคู่ต่อสู้ของฉันยืนอยู่ เขาผิวเข้ม หัวเกรียนๆ ฉันจึงจำได้ เขาถอดอุปกรณ์ออกหมดแล้วเหมือนกัน มือของเขาถือขวดน้ำมาด้วยสองขวด พอเขาเห็นว่าฉันหยุด เขาจึงเดินเข้ามาใกล้ ฉันจึงชิงพูดก่อน

"ฉันชื่อเนโอ มีอะไรเหรอเบอร์สิบหก?" เขาหัวเราะออกมา

"เธอเป็นพวกที่ไม่ชอบยอมแพ้สินะ?" เขาพูดและยื่นน้ำมาให้หนึ่งขวด ฉันยื่นมือไปรับและเปิดฝา

"ขอบคุณนะ" ฉันยกน้ำขึ้นมาดื่มหนึ่งอึกและพูดต่อ "ทำไมถึงคิดว่าฉันเป็นพวกไม่ชอบยอมแพ้?" เขายิ้มก่อนจะตอบ

"ก็เธอเรียกฉันว่าเบอร์สิบหก หลังจากที่เธอแนะนำตัว ซึ่งโดยธรรมเนียมแล้วเธอควรจะถามชื่อฉัน แต่เธอก็ไม่" ก็นายเริ่มก่อน ฉันคิดในใจ

"แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ?" ฉันเอ่ยถาม และทำมือเป็นสัญญาณให้เดินกลับไปที่กระเป๋าเป้ เขาจึงเดินตามมา

"เรียกฉันว่ายูก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะเนโอ" ฉันนั่งลงกับพื้นตรงที่กระเป๋าเป้วางอยู่

"ยินดีที่ได้รูจัก" ฉันตอบกลับในขณะที่เขานั่งลงข้างๆ ฉันมองเขาและถามไปว่า

"ฉันคิดว่าฉันได้ยินนายพูดด้านหลังฉันว่าไม่ต้องออมมือ ฉันเข้าใจถูกไหม?" เข้าพยักหน้า

"ใช่ ฉันว่าสู้กันเต็มที่น่าจะสนุกกว่า ถึงจะแพ้แต่ก็คงไม่เสียใจ" เขาพูดพร้อมๆ กับหมุนขวดน้ำเล่นไปด้วย ฉันยังมองเขาแบบจับผิด

"ประเด็นคือ นายรู้ได้ยังไงว่าฉันจะสู้นายได้?" ฉันมองเขาเขม็ง

เด็กนักเรียนสองร้อยกว่าคนที่นี่ไม่รู้จักฉันมาก่อน ดังนั้น ไม่ควรมีใครรู้ว่าฉันทำอะไรได้ ไม่สิ! มีคนหนึ่งที่เคยสู้กับฉัน เจ้าฮู้ดนั่นไง แต่ไม่มีวี่แววเลยว่าเจ้านั่นจะอยู่แถวๆ นี้ ขณะที่ฉันคิด เขาก็ยิ้ม แต่ไม่มองฉัน ครู่หนึ่งกว่าเขาจะอ้าปากพูด

"รู้สิ นักเรียนหญิงที่ล้มนักเรียนชายได้ด้วยการชกเพียงครั้งเดียว ภายในเวลาสองวินาที..." เขาหยุด เอียงคอคิดและพูดต่อ "ถ้าไม่ใช่คนทีมีฝีมือ ก็คงเป็นสาวพลังช้าง แต่เธอน่าจะเป็นแบบแรก ฉันเดาว่าอย่างนั้น" เขาหัวเราะ สาวพลังช้างเหรอ? กล้าคิดดีนี่ เขาคงเห็นฉันตอนรอบแรก ฉันทำได้ดีในรอบแรก แต่รอบสองกลับพลาด ฉันถอนหายใจ กลิ้งขวดน้ำไปมาบนฝ่ามือ

"ไม่โกรธกันใช่ไหม?" จู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมา ฉันเงยหน้ามองและถามกลับ

"เรื่องไหน?" ฉันเงยหน้ามองและถามกลับ เขาก้มหน้า

"เรื่องที่ฉันชนะเธอ" เขาตอบสั้นๆ เบาๆ และยกมือขึ้นถูจมูก ฉันคิดว่าเขาคงไม่สบายใจแต่ถ้าชนะแล้วไม่สบายใจก็ไม่ควรเข้าสอบแต่แรก หรือว่าเขาเป็นพวกที่ชอบเดินไปขอโทษทุกคนที่แพ้เขา

"อย่าบอกนะว่าตอนจบรอบแรกนายก็เดินไปถามคนแพ้แบบนี้เหมือนกันน่ะ" ฉันมองเขา เขายังคงก้มหน้าอยู่ เขาคงไม่ใช่คนโหดร้ายที่ชอบเห็นคนแพ้ ฉันคิดว่าถ้าแข่งชนะแล้วไม่สบายใจ ฉันก็คงใช้ชีวิตลำบาก แต่ฉันไม่ใข่คนที่จะเดินไปขอโทษใครด้วยเหตุผลแค่นี้

"ไม่หรอก รอบแรกฉันแพ้น่ะ" เขาตอบกลับมา ฉันอึ้งไปหนึ่งวินาที ในสนามสอบนี้มีคนที่เก่งขนาดทำให้ยูแพ้ คนนั้นคงจะเก่งน่าดู เจ้าฮู้ดเหรอ? ไม่น่าจะใช่ เจ้านั่นมี 'ความสามารถ' ก็จริง แต่ไม่ควรเอามาใช้กลางฝูงชนแบบนี้ ฉันรู้สึกว่าตัวเองพลาดที่ไม่ได้ดูเขาแข่งในรอบแรก

"เจ้าคนนั้นเป็นใคร? เก่งมากเลยเหรอ?" เขาเกาท้ายทอยและตอบมาเบาๆ

"ก็คงจะชกต่อยเป็นอยู่บ้างละนะ แต่ยังไม่เข้าขั้นหรอก..." เขาหยุดพูด ฉันอยากรู้ว่าเขาแพ้ได้อย่างไร

"แล้ว?..." ฉันเผลอยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ เขาและหลุดปากออกไป มันเหมือนกับไปเร่งเขา เขาขำและตอบมาว่า

"ฉันคิดว่าสู้ไปก็คงไม่สนุก จึงคอยหลบไปเรื่อยๆ จนเดินออกนอกสนามน่ะ"

"หา?" ฉันเผลอหลุดปากอีกครั้ง พร้อมๆ กับเอนตัวกลับช้าๆ