NEO MEMORiAL

"หือ? อะไรกัน แอบถอนหายใจอยู่เหรอนี่ กังวลใจเหรอจ๊ะ?" คำถามดังมาจากสุภาพสตรีที่ยืนอยู่ด้านหลังฉัน เธอคงเห็นตอนที่ฉันกำลังผ่อนลมหายใจออก ทั้งๆ ที่ฉันคิดว่าเก็บอาการได้ดีที่สุดแล้ว แต่ก็คงไม่พ้นสายตาของเธออยู่ดี

“หนูไม่ได้กังวลหรอกค่ะ แค่ตื่นเต้น... นิดหน่อย" ฉันตอบกลับโดยไม่ได้หันกลับไปหาเธอ ยังคงเผชิญหน้าอยู่กับประตูไม้สีน้ำตาลบานใหญ่บานนี้อยู่ ฉันตอบไปตามความจริง ฉันไม่ได้กังวลอะไรมากนักถึงแม้ครั้งนี้จะเป็นการสัมภาษณ์ครั้งที่สามแล้ว ฉันค่อนข้างจะมั่นใจด้วยซ้ำ แต่ความตื่นเต้นจู่ๆ มันก็โผล่มาทันทีที่ก้าวเท้าขึ้นมาที่ชั้นนี้และยิ่งมากขึ้นเมื่อฉันเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องรับรองนี้ จนฉันต้องยอมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และค่อยๆ ผ่อนมันออกมา และเธอก็คงสังเกตเห็นพอดี

"ถ้าอย่างนั้นก็ถือเป็นเรื่องที่น่ายินดี" เธอตอบกลับ ฉันรู้สึกแปลกใจว่าอาการตื่นเต้นจะเป็นเรื่องที่น่ายินดีได้อย่างไร จึงหันกลับไปหาเธอและก็พบว่าเธอกำลังยิ้มอยู่ในแบบที่เรามักจะเห็นคุณครูทำเวลานักเรียนตอบคำถามได้ดี ใช่! ครูจูดิธมักจะยิ้มแบบนี้เสมอ

"ทำไมครูถึงคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดีคะ? ไอ้อาการตื่นเต้นเนี่ย" ฉันจ้องมองครูจูดิธที่กำลังเดินเข้ามาหา ครูจูดิธคือผู้หญิงผิวสี ร่างใหญ่ ตาโต หน้าค่อนข้างดุ ยิ่งตอนที่เธอไม่ยิ้มจะดูดุมากกว่าเดิมเป็นพิเศษ แต่ฉันรับรองได้เลยว่าครูจูดิธนี่แหละใจดีที่สุด ไม่ว่าจะในฐานะครูประจำชั้น ครูประจำวิชา หรือครูอุปถัมภ์

"อาการตื่นเต้นคือสัญญาณจากร่างกายที่บอกว่า เรากำลังจดจ่ออยู่กับอะไรบางอย่างและรอคอยให้มันมาถึง หรือไม่ก็ การรอคอยของเรากำลังจะบรรลุ" เธอยื่นมือมาจับที่หัวใหล่ฉัน มือของเธออบอุ่นอยู่เสมอ

"เธอรอวันนี้อยู่ไม่ใช่เหรอ? เนโอ" ครูจูดิธมองฉันด้วยตาที่กลมโต ฉันพยักหน้ารับเงียบๆ ทั้งครูและฉันต่างรู้ดีว่าวันนี้คือวันที่ฉันรอให้มาถึง วันที่ฉันจะถูกตัดสินว่าจะได้เรียนต่อในโรงเรียนที่ฉันเลือกหรือจะต้องออกไปใช้ชีวิตในฐานะของแรงงาน แต่ไม่ว่าทางไหน ฉันก็ต้องออกจากโรงเรียน เพราะมันเป็นกฎของโรงเรียนเด็กกำพร้าแห่งนี้ โรงเรียนที่ฉันอยู่มาตลอดสิบสี่ปี

โรงเรียนบรัชเวลล คือโรงเรียนเด็กกำพร้าประจำเมือง ตั้งอยู่บนเนินเตี้ยๆ ทางใต้ของเมือง แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำให้เด็กๆ ที่นี่มองเห็นทิวทัศน์ได้ไกลกว่าชาวเมืองคนอื่นๆ เวลาที่มายืนอยู่บนดาดฟ้าแบบนี้ และนั่นก็ทำให้ชั่วโมงวาดรูปของพวกเราเป็นชั่วโมงที่สนุกทุกครั้ง เพราะต่างคนก็ต่างอยากจะอวดทิวทัศน์เมืองในมุมของตนเอง แต่เชื่อเถอะว่าชั่วโมงแรกๆ ฉันต้องเดินวนไปวนมาอยู่หลายรอบเพื่อเปรียบเทียบแต่ละทิศว่าเด่นกว่ากันตรงไหนบ้าง

ทิศตะวันออกและทิศใต้พอพ้นจากเขตเมืองก็เป็นทุ่งหญ้าที่กินพื้นที่กว้างมากๆ มีพุ่มไม้สีเหลือง สีเขียวเต็มไปหมด บางฤดูก็มีสัตว์เล็กๆ ออกมาให้เห็นด้วย แถมด้วยต้นไม้ใหญ่ที่ขึ้นประปราย และไกลออกไปก็เป็นป่าสุดลูกหูลูกตา ทิศตะวันตกไม่มีอะไรนอกจากเนินและภูเขาสูงๆ ต่ำๆ แต่จะสวยกว่าทิศอื่นๆ ในช่วงที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน แน่นอนว่าทั้งสามด้านนี้สีสันจะเปลี่ยนไปตามฤดูกาลอีกด้วย ทำให้จิตรกรน้อยๆ หลายคนของที่นี่ชอบขึ้นมาวาดรูปเล่นในเวลาที่ว่าง

ส่วนทิศเหนือของเมือง เป็นด้านที่เห็นเมืองได้กว้างที่สุด เราจะเห็นอาคาร ร้านค้า แม่น้ำ ถนนปูอิฐสีสันต่างๆ ผู้คนที่กำลังจับจ่ายสินค้าหรือเดินไปมา และไกลออกไปที่สุดเขตเมืองก็จะมีถนนเส้นหนึ่งที่วิ่งออกจากเมืองนี้ไปยังเมืองใหญ่ที่อยู่ไกลออกไป ทิศนี้เป็นทิศที่ไม่ได้รับความนิยมสำหรับจิตรกรสมัครเล่นอย่างพวกเราซักเท่าไร เพราะไม่ว่าจะมองในฤดูไหน สีของเมืองก็แทบไม่เปลี่ยนแปลง ยกเว้นฤดูหนาวที่หิมะตกเยอะๆ จนเมืองกลายเป็นสีขาวโพลน แต่ว่าก็มีจิตกรบางคนที่อยากจะเก็บสะสมรูปเมืองเป็นคอลเลคชั่น บางคนที่อยากจะวาดภาพเมืองให้ครบทั้งสี่ทิศ เขาหรือเธอก็จะขึ้นมาวาดซักหนึ่งหรือสองครั้ง