MysteryCode.Com

     สุริยันรู้ดีว่าตอนนี้เขาตกอยู่ในที่นั่งลำบากจริงๆเสียแล้ว เพราะมินามิจังก็คงมาช่วยเขาไม่ทันแน่ เขาใช้เวลาทั้งหมดตั้งแต่เริ่มเดินออกจากร้านกาแฟจนมาถึงตอนนี้ก็ใช้เวลาแทบจะไม่ถึงสามนาทีด้วยซ้ำ ขนาดมินามิจังยังมาช่วยไม่ทันเรื่องหวังให้มินามิจังโทรเรียกคนอื่นหรือแม้แต่เรียกคนบริเวณนั้นให้มาช่วยก็คงเป็นไปไม่ได้ “เอาล่ะรีบมานี่ซะทีเซ่ ชักจะหมดความอดทนกับการตอบคำถามงี่เง่าของแกละ" สุริยันยื้อเวลาได้มากสุดแค่นี้สินะ  พี่มาสแสดงท่าทางกระฟัดกระเฟียดขึ้นมาและเริ่มเล็งปืนไปที่ขาของสุริยัน ทันใดนั้นเองก็มีเสียงดังขึ้น "วี๊หว่อ วี๊หว่อ วี๊หว่อ" เสียงไซเรนของรถตำรวจดังขึ้นใกล้ๆกับพื้นที่บริเวณนั้น “เป็นไปไม่ได้ที่ตำรวจจะมาแถวนี้ได้ทันนี่” พี่มาสตกใจ เผลอเอาปืนไปแอบไว้ข้างหลัง สุริยันอาศัยจังหวะนั้นวิ่งออกจากลานจอดรถไปที่หน้าปากซอยในทันที พี่มาสตกใจอีกครั้งที่เห็นเด็กคนนั้นวิ่งหนี เขาจึงรีบโยนปืนไปท้ายรถของตัวเอง ปิดฝากระโปรงท้าย และรีบวิ่งตามไป พี่มาสเสียเวลานิดหน่อยกว่าจะออกตัว ทำให้เมื่อพี่มาสไปถึงหน้าปากซอยเขาก็หาไม่พบเสียแล้ว พี่มาสจึงรีบกลับเข้าไปในซอยเพื่อไปเอารถและขับรถหนีออกไป

     บริเวณหน้าร้านกาแฟมีรถยนต์จอดนิ่งอยู่สองคัน คันที่สองถัดจากปากซอยข้างร้านกาแฟคือรถของมินามิจัง ที่สุริยันบอกให้มาจอดทิ้งเอาไว้ เผื่อกรณีที่มีรถคันใหญ่มาจอดหน้าร้านกาแฟ บดบังวิสัยทัศน์ของมินามิจังที่จะทำให้สังเกตุการณ์ได้ไม่ถนัด แต่ไม่นึกว่าจะได้ใช้สำหรับกรณีหลบหนีด้วย มินามินั่งอยู่ในรถตรงเบาะคนขับ ส่วนสุริยันแอบอยู่เบาะหลังในลักษณะก้มลงนอน ก่อนหน้านั้นประมาณสามนาที ตอนที่มินามิจังรู้ว่าสุริยันต้องเดินเข้าไปในซอยกับพี่มาส ตนก็พยายามจะหาทางช่วยสุริยันจึงเดินข้ามถนนมาที่รถเพื่อจะขับรถเข้าไปในซอยเพื่อช่วยเหลือ แต่ยังไม่ทันที่จะสตาร์ทรถ ตนก็เห็นสุริยันวิ่งออกจากซอยแล้วเลี้ยวตรงมาหามินามิจังที่รถ ก่อนที่จะเปิดประตูหลังและกระโดดพุ่งเข้ามาแอบในรถ

     "ฉันกำลังจะขับรถเข้าไปช่วยเธอเลย แล้วมันเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงหนีออกมาได้" มินามิจังถาม

     "อีกฝ่ายหยิบปืนขึ้นมาขู่ให้ขึ้นรถ แต่เผอิญมีเสียงรถไซเรนรถตำรวจดังขึ้น พี่มาสแกได้ยินก็ตกใจ เผลอเอาปืนไปแอบไว้ข้างหลังแปปนึงเลยอาศัยจังหวะที่พี่มาสผงะรีบวิ่งหนีออกมาน่ะ" สุริยันตอบ

     “เดี๋ยวนะ เสียงไซเรนรถตำรวจงั้นหรอ ดังมาจากไหน เราไม่เห็นรถตำรวจซักคันเลย” มินามิจังถาม

     “ดังมาจากมือถือเราเองแหละ ตอนอยู่บนรถไฟฟ้าก่อนหน้าที่จะมาหาเธอ เราโหลดแอพรวมเสียงมาลงมือถือไว้น่ะ เมื่อกี้พอถึงจังหวะเข้าตาจนก็เลยเปิดเสียงไซเรนตำรวจจากแอพนั้นน่ะ” สุริยันตอบ

     "แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น หยิบปืนขึ้นขู่ให้ขึ้นรถแบบนี้อ่ะ" มินามิจังถามต่อ

     "เอาจริงๆเราก็ไม่รู้หรอกว่าพี่เขาจะทำอะไร แต่จากกรณีของสี่คนก่อนหน้านี้ที่หายตัวไป แต่ละคนไปเจอใครคนนึงแล้วหายตัวไปในทันที นั่นหมายความว่าอีกฝ่ายคงพยายามทำให้มันจบภายในการนัดเจอเพียงครั้งเดียวแน่ๆ คิดดูสิเมื่อกี้นั่งคุยกันตั้งนาน พี่มาสเขาไม่ถามเลยว่าเราชื่ออะไร บ้านอยู่ที่ไหน แปลว่าเรื่องข้อมูลพวกนี้ไม่สำคัญเลยน่ะสิ เขาคงคิดที่จะจับตัวเราให้ได้ตั้งแต่ในครั้งนี้แน่ๆ ดังนั้นจะเล่นใหญ่เพื่อให้ภาระกิจสำเร็จก็คงไม่แปลก แต่ถ้าสมมติว่าเราไม่ได้ยินข่าวก่อนหน้านี้แล้วมานัดเจอกันแบบนี้นะ เราเองก็คงโดนลักพาตัวไปเหมือนกัน" สุริยันตอบ

     "แล้วแบบนี้เราจะเอายังไงกันต่อดี จะปล่อยชายคนนั้นไป แล้วสืบหาตัวตนของเขาจากข้อมูลที่ได้มาในวันนี้หรอ หรือว่านายมีวิธีอื่นที่น่าสนใจมากกว่านั้น" มินามิจังถามต่อ

     "เราว่านะ เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้มันคงเป็นเรื่องที่เขาไม่ได้คาดคิดเอาไว้ พวกเค้าคงไม่คิดว่าจะมีกรณีที่เกิดงานพลาดแบบนี้ขึ้นแน่ๆ เราว่าทางลัทธิน่าจะต้องออกมาเคลื่อนไหวอะไรบางอย่าง ขืนเรามัวแต่สืบหามันจะใช้เวลานานเกินไป ทางลัทธิอาจจะทำอะไรกับพวกตัวประกันคนอื่นๆขึ้นมาก็ได้ หลานเธอจะยิ่งเสี่ยงอันตรายเกินไป เราคงต้องใช้วิธีที่เด็ดขาดแล้วล่ะ" สุริยันตอบ

     หลังจากที่รถของพี่มาสขับออกมาจากซอยของร้านกาแฟและเลี้ยวซ้ายออกไปตามถนนใหญ่ สุริยันก็ให้มินามิก็ขับตามไป และบอกแผนว่าจะทำอย่างไรต่อจากนี้ "เธอพอจะรู้จักใครหรือหน่วยงานอะไรก็ได้ ที่สามารถทำงานให้เธอแบบไม่มีปัญหาตามมาทีหลัง ในประเทศไทยบ้างมั้ย" สุริยันถาม

     "งานแบบไหนล่ะ ให้บอดี้การ์ดฉันจัดการให้เอามั้ย พอดีคุณพ่อส่งมาให้ดูแลฉัน มีประมาณ 10 คน แต่ตอนนี้ไม่ได้ตามฉันหรอกเพราะฉันกลัวว่านายจะไม่ไว้ใจถ้านายเห็นคนเยอะๆ ฉันเลยสั่งให้พักอยู่ที่โรงแรมแถวสนามบินน่ะ" มินามิจังตอบ

     "ก็ได้ ใช้บอดี้การ์ดของเธอก็ได้ ส่งโลเคชั่นกับรูปถ่ายของรถและพี่มาสให้บอดี้การ์ดเธอ ลักพาตัวเขามาหน่อย เอาไปขังไว้ที่โกดังร้างๆที่ไหนสักที่ เช็กเบอร์โทรออกก่อนหน้านี้ให้หมด ในนั้นน่าจะมีเบอร์โอเปอเรเตอร์ที่เราคุยด้วยอยู่ ลองโทรหลอกให้ออกมาและลักพาตัวโอเปอเรเตอร์มาด้วย มัดไว้และปิดตาปิดปากให้ดี ขอเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ พอไหวมั้ย" สุริยันถาม

     "ได้นะ ถ้ามันเกี่ยวกับเรื่องที่หลานฉันหายตัวไปล่ะก็ ยากกว่านี้ก็ทำได้" มินามิเริ่มชะลอรถเข้าจอดข้างทางและหยิบโทรศัพท์มาส่งข้อมูลให้บอดี้การ์ดของเธอตามเรื่องต่อ

     "ไม่ต้องเอาถึงขั้นต้องฆ่าแกงกันนะ แค่จะลักพาตัวมาถามข้อมูลเฉยๆ" สุริยันปรามมินามิดักคอไว้ก่อน เพราะกลัวบอดี้การ์ดเธอจะทำเหมือนกับยากูซ่า ทรมาน ตัดนิ้ว หรืออะไรทำนองนี้แล้วเรื่องจะยิ่งวุ่นไปกันใหญ่

     "ได้ๆๆ งั้นเรากลับไปหาอะไรกินที่บ้านกันก่อนดีกว่า ไว้บอดี้การ์ดจัดการเรื่องทั้งหมดเรียบร้อย แล้วติดต่อมาเทื่อไหร่ เราก็ค่อยไปหาพวกเค้าที่โกดังกัน" มินามิจังวางมือถือลงที่วางของด้านข้าง พร้อมกับขับรถกลับบ้านสุริยัน

     สุริยันและมินามิจังกลับมาถึงบ้าน ทั้งคู่ก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนชุดใหม่ให้สบายตัว ก่อนที่จะลงมากินข้าวกันข้างล่าง สุริยันอาจจะต้องออกไปค้างข้างนอกสักพัก ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะกลับมาวันไหน เขาจึงต้องบอกป้าวิภาไว้หน่อย เพื่อไม่ให้คุณป้าต้องเป็นห่วง “ป้าวิภาครับ ผมน่าจะไม่อยู่บ้านสักพักนะครับ ว่าจะพามินามิจังเขาไปเที่ยวเสียหน่อย คุณป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ” หลังจากรับประทานอาหารเสร็จสุริยันก็มานั่งรอมินามิจังที่ห้องนั่งเล่นขณะที่มินามิจังกลับขึ้นห้องเพื่อไปทำอะไรสักอย่างบนห้องของเธอ สักพักใหญ่ๆมินามิจังก็เดินลงมาข้างล่างและบอกกับสุริยันว่า "พร้อมรึยังสุริยัน บอดี้การ์ดโทรมาแจ้งว่าสามารถลักพาตัวพี่มาสและโอเปอร์เรเตอร์ได้แล้วนะ เราจะไปกันเลยไหม?" สุริยันได้ยินดังนั้นจึงตอบตกลงพร้อมกับลุกขึ้นจากโซฟาเดินไปที่ชั้นวางเสื้อผ้าใกล้ประตู หยิบเสื้อคลุมและแว่นตาดำเพื่ออำพรางตัวเสียหน่อย ก่อนจะออกไปกับมินามิจัง