CupCake

 เธอเป็นใครกันนะ แล้วเธอชื่ออะไร เธอมาจากไหน คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของฉันหลังจากร่างบางสูงใหญ่เพ่ิ่งจะก้าวผ่านประตูบานนั้นไป ทำไมฉันไม่เคยพบเธอ เธอเป็นลูกค้าใหม่หรอ เเล้วเธอจะมาอีกทีเมื่อไหร่ อยากเจอเธออีก แต่เดี๋ยวนะ เธอพึ่งจะออกไปได้ไม่กี่นาที ฉันต้องบ้าไปแล้วเเน่ๆเลย

 ช่วงบ่ายของวันลูกค้าเริ่มทยอยกันเข้ามาเรื่อยๆ หลากหลายอายุ หลากหลายเพศ เค้กร้านฉันต้องอร่อยแน่ๆ แหงละสิก็ฉันทำมันด้วยใจนี่นา ว่าเเต่เธอคนนั้นทำงานอะไรที่บาร์กันนะ จนเวลาเลยผ่านมาถึงช่วงเย็นของวันฉันก็ยังไม่หยุดคิดเรื่องเธอ ทั้งที่ฉันไม่เคยกังวลกับเรื่องใครได้ขนาดนี้               

                ตอนนี้เวลา 18.32  

 นี่มันก็เย็นมากแล้ว ฉันคิดว่าควรเก็บร้านได้เเล้วจะได้ไปหาอะไรกิน เพราะตอนนี้ท้องไส้เจ้าปัญหาของฉันมันกำลังร้องอยู่ ถ้ามันพูดได้มันคงจะพูดว่าหิวข้าวมากๆสินะ 

ตอนนี้ฉันอยู่ที่ร้านอาหารตามสั่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านของฉันมากเท่าไหร่ แต่เอ๊ะ! ตรงนี้มีบาร์ด้วยหรอทำไมฉันไม่เคยเห็น คงจะเปิดใหม่ได้ไม่นานละมั้ง ฉันรีบกินข้าวหลังจากที่หิวมานานและเดินเข้าไปในบาร์ ว้าว ใช้ได้นะที่นี่ สวยจัง ฉันคิด 

 "เอ๊ะ!!" นี่มันเธอ เธอที่ทำหัวของฉันปั่นป่วนมาทั้งวันทั้งที่เพิ่งจะได้พบกัน เธอกำลังนั่งเล่นกีต้าร์ร้องเพลงโฟล์คซองอยู่บนเวทีนั่น หรือบาร์ที่เธอบอกจะเป็นที่นี่ งั้นก็ดีสิ ฉันจะได้มาหาเธอได้ทุกวัน !! เธอเห็นฉันเเล้ว ทำไงดีๆ เธอจะรู้รึเปล่าว่าลึกๆฉันอยากเจอเธอ อยากรู้จักเธอ 

ฉันเดินไปหาที่นั่งที่อยู่ไม่ไกลจากเวทีพอที่จะมองเห็นเธอได้ เธอร้องเพลงเพราะลื่นหูมาก

เป็นนักดนตรีเสพกาแฟหรอเนี่ย ยอดเลย เธอจะมาร้านฉันทุกวันรึเปล่านะ ห๊ะ!! นี่มันเลยเถิดไปสามทุ่มเเล้วหรอเนี่ย ดึกขนาดนี้ฉันว่าฉันควรจะรีบกลับบ้าน แต่ฉันก็ยังไ่อยากพลัดจากเธอเลยแต่ฉันก็ต้องกลับเพราะนี่ก็ดึกมากเเล้วนี่

ฉันเดินออกจากบาร์กำลังจะเดินกลับบ้าน "ว้าย!!" ฉันร้องขึ้นด้วยความตกใจ ใครกันมาดึงแขนฉัน

"นี่เธอ...อย่าเพิ่งไป" เสียงนุ่มลึกนี้ทำให้ฉันรู้ว่าใครที่เป็นเจ้าของเสียง เธอเองหรอเนี่ยว่าเเต่เธอมีธุระอะไรกับฉันกันล่ะ "มีอะไรรึเปล่าคะ" ฉันตอบกลับไปหาเธอ 

"เราเจอกันเเล้วนะ แต่ยังไม่รู้จักกันเลย" ห๊ะ!! ว่าไงนะ เธออยากรู้จักฉันหรอกเหรอ 

"เอ่อ.. ฉันชื่อก้อยค่ะ" ทำไม ทำไมกัน จู่ๆหน้าฉันก็ร้อน รู้สึกร้อนอบอวลไปหมด หน้าฉันจะแดงรึเปล่าเนี่ย

"เราชื่อเกรซนะ เธอเป็นอะไรรึเปล่า หน้าเธอน่ะ..แดงๆมากๆ ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า" อะไรกัน นี่หน้าฉันแดงจนเธอเห็นได้ชัดขนาดนั้นเลหรอเนี่ย "เอ่อ...ฉันไม่เป็นไรค่ะ สบายดี ขอบคุณนะคะ" ตายเเล้ว ตายเเล้วว 

"อื้อ!~ งั้นก็ดีละ ไว้เจอกันที่คาเฟ่พรุ่งนี้เช้านะ" เธอเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มน่ารักปนออดอ้อน

ห๊ะ! พรุ่งนี้เช้าที่คาเฟ่ เธอจะมาหาฉันหรอ เธอจะมาหาฉันจริงๆด้วย ดีใจจังเลย

"ค่ะ บ๊ายบ่ายค่ะ^ ^" ฉันตอบกลับเธอไปตอนนี้ฉันรู้สึกปลื้มปลิ่มมากๆเลยล่ะ เรารู้จักกันเเล้ว

ไรท์:: เป็นไงกันบ้างค่ะ นี่เป็นนิยายเรื่องเเรกของไรท์เลยที่ตั้งใจเขียนจริงๆจังๆ อาจจะไม่ดีเท่าไหร่ เพราะพึ่งเคยทำ ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่า ขอบคุณที่เข้ามาอ่านตอนแรกนะคะ เรื่องตกหลุมรักสาวมาดแมนนักดนตรีจะเป็นยังไงต่อไปเป็นกำลังใจให้ก้อยเเละฝากติดตามด้วยนะคะ เย้~~~