Last Judgment Day วันพิพากษาครั้งสุดท้าย

ภายในถ้ำเต็มไปด้วยความมืด มีการจุดคบเพลิงเป็นระยะๆ ทำให้ดูไม่มืดเกินไป กรร! เสียงขู่ของสิ่งมีชีวิตดังขึ้นจากถ้ำข้างใน 

“จุดไฟ”คำพูดเพียงคำเดียวของเอดิชก็ทำให้อนิลเข้าใจในทันที มือเอื้อมไปข้างหลังเพื่อหยิบคันศรกับลูกธนู นำลูกธนูในมือไปจี้ที่ไฟในคบเพลิงทำให้เกิดเปลวเพลิงที่ปลายหัวลูกศรแล้วเริ่มยิงเข้าไปในถ้ำ  

เปลวเพลิงจากปลายธนูที่ถูกยิงเข้าไปทำให้เพิ่มความสว่างภายในถ้ำ ระยะที่ยิงไปนั้นได้มีสิ่งมีชีวิตบางอย่างเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว 

กรร! เสียงขู่คำรามยังคงดังต่อเนื่องหมายเพื่อจะเตือนเหยื่อที่กำลังมาถึง 

“เตรียมพร้อม”เด็กหนุ่มผมดำดึงดาบจากข้างหลังมามือไว้มั่น สายตาสอดส่องทุกทิศทางซึ่งอีกคนก็รีบทำตามทันที 

“นั้นอะไรนะ”อนิลหันมองในข้างในถ้ำพบกับลูกไฟขนาดใหญ่กำลังพุ่งเข้ามาหาพวกเขาจนแทบหลบไม่ทัน 

“เจ้ามังกรพวกนั้นทำการต้อนรับได้น่ารักซะไม่มีเลยนะ ในเมื่อเจ้าบ้านต้อนรับเราขนาดนี้ถ้าไม่สนองกลับไปให้คงไม่ให้เกียรติเจ้าบ้านสินะ...คิดว่างั้นไหม เอดิช”อนิลมองฝูงมังกรที่มีราวๆ สิบตัวอยู่ตรงหน้าพวกเขา ลักษณะเป็นมังกรไฟเจริญวัย เอดิชไม่ได้ตอบคำถามนั้นทำเพียงกระตุกยิ้มที่คิดตรงใจเขาพอดี...ก็อย่างที่อนิลว่าถ้ามีการต้อนรับ เราก็ขอรับเอาไว้ด้วยความเต็มใจพร้อมกับการตอบแทนการต้อนรับนั้นเป็นสองเท่า แม้การตอบแทนที่ว่าจะเป็นการฆ่าก็ตาม  

กรี๊ซ! เสียงร้องที่ประสานกันทำให้คนได้ยินต้องรีบปิดหูด้วยความแสบแก้วหู 

“เอาไงดีล่ะ”อนิลเอ่ยถามขึ้น 

“ถ้าฉันจะบอกให้นายจัดการที่นี้แล้วฉันจะเข้าไปเอาเหรีญข้างใน นายจะไหวไหม”เอดิชเสนอแผนขึ้น 

“ไม่ต้องใช้คำว่าถ้าเลยนะ เจ้าบ้า มาขนาดนี้แล้ว...ไม่ไหวก็ต้องไหวแหละ ฉันจะไม่ยอมถอยเด็ดขาดถ้าไม่ได้ทำสิ่งที่หวังให้สำเร็จก่อน” 

“หึ เปิดทางที”เอดิชพึมพำอะไรบางอย่างทำให้ดาบที่เขาใช้เกิดออร่าสีแดงปกคลุมทั้งดาบ 

“รับทราบ”นายพรานหนุ่มเล็งเป้าไปตรงกลางก่อนจะเกิดออร่าสีเขียวปกคลุมลูกธนู เมื่อมันถูกวิ่งออกไปก็เกิดพายุขนาดใหญ่เปิดทางข้างหน้า มังกรที่อยู่รอบด้านถูกกระแสลมดันเข้ากำแพงทั้งหมด 

“ห้ามตายล่ะ”เอดิชเหยียบลงบนดาบของตัวเอง จากออร่าสีแดงกลายมาเป็นเปลวเพลิงที่ลุกโชนและเพราะความแรงของไฟทำให้ดาบนั้นเคลื่อนที่คล้ายกับกระดานโต้คลื่นที่ใช้คลื่นทะเลช่วย เขาไปพุ่งตัวไปในพายุที่เปิดทางนั้น 

“นายเนี่ยน่า~ จะอวยพรให้มันดีๆ หน่อยก็ไม่ได้ แต่อย่างว่าแหละถ้าตายก็ไม่สมควรที่จะเป็นคู่หูกับหมอนั้น”อนิลพูดอย่างปลงๆ กับเพื่อนนักดาบที่พึ่งโยนงานมาให้กับเขา โยนไม่ว่าแต่เล่นไม่อวยพรแถมยังส่งห้ามตายอีก...เป็นเพื่อนที่น่ารักซะไม่มี 

“ถ้าพร้อมแล้วก็เข้ามา เจ้าพวกมังกร!” 

อีกด้านนึง ร่างของเด็กหนุ่มนักดาบได้วิ่งเอาไปในถ้ำด้านในสุด

กรี๊ซ! ลูกไฟขนาดใหญ่พุ่งเอามาอย่างรวดเร็วซึ่งเขาก็หลบได้ทันพอดีก่อนจะวิ่งต่อทำให้ได้พบกับมังกรไฟโตเต็มวัยสองตัว ด้านหลังของพวกมันได้มีเหรียญวางไว้บนโขดหิน 

“หึ ในที่ก็เจอ”รอยยิ้มมุมปากของนักดาบปรากฏขึ้นมาแววนึงก่อนที่จะเป็นใบหน้าที่เรียบนิ่ง กรี๊ซ! หนึ่งในสองตัวได้พ่นไฟออกมาซึ่งเขาก็หลบพ้นเหมือนเดิม 

“เล่นยังงี้ก็สวยสิ” ปลายดาบชี้ไปที่มังกรหนึ่งในนั้น 

“ข้าขอบัญชา กรงเหล็กกล้า โซ่ตรวนแห่งพันธนาการ…จงตรึงร่าง ณ เบื้องหน้าข้า”วงเวทย์สีแดงฉานได้ปรากฏขึ้น โซ่ตรวนจำนวนมากได้พันธนาการตามคำสั่งของผู้ร่าย  

กรี๊ซ! มังกรอีกตนที่ไม่ได้โดนเวทย์ด้วยได้พ่นไฟใส่เขา สายตาที่มันจ้องมองเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว มันใช้ฟันกัดโซ่ที่ตรวนอีกตัวเอาไว้ 

“ข้าขอวินวอน สายลมแห่งการหลับไหล…จงนำพานิทรานี้มาแก่มังกรทั้งสอง”สายลมอ่อนได้พัดรอบตัวของมังกรทั้งสองตัวนั้นก่อนที่มันจะค่อยๆ เข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างช้าๆ 

“เวทย์นี้มัน…”นักดาบหนุ่มเกิดความสงสัยในเวทย์อันที่สองเพราะเขาเพียงร่ายเวทย์อันแรกเท่านั้นแต่เมื่อหันไปมองต้นต่อของเวทย์ก็เข้าใจในทันที 

“ไงเอดิช ดูเหมือนฉันจะมาทันนะ”นายพรานหนุ่มเดินมาดูผลงานของตนที่พึ่งทำไปเมื่อกี้ 

“ไม่จำเป็น”นักดาบหนุ่มพูดออกมา ด้วยความไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินอ้อมไปหยิบเหรียญบนโขนหิน 

“ถ้าฉันไม่ทำยังงั้น นายก็ได้ฆ่ามังกรพวกนี้พอดีนะสิ...ฆ่าสัตว์ตัดชีวิตนะรู้ไหม”อนิลเอ่ยเตือนเพื่อนของตนเพราะเขารู้ว่าถ้ามาช้ากว่านี้จะเกิดอะไรขึ้น  

“หนวกหู”เมื่อคนโดนเตือนยังไม่กลับสู่อารมณ์ปกติก็ยิ่งรู้สึกไม่สบอารมณ์มากยิ่งขึ้นจนต้องเดินเร็วขึ้นโดยไม่รออีกคนเลย 

“นายมันน่ากลัว”คนถูกทิ้งพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะรีบวิ่งตามไป เมื่อเดินมาได้สักพักก็พบกับลูกมังกรนอนหลับกันอยู่ทำให้เอดิชรู้ในทันทีเลยว่า เพื่อนของเขาใช้ยาสลบในการจัดการ เมื่อเดินต่อไปอีกก็พบกับประตูทางออก 

“พวกนายกลับมาแล้ว”นายทหารเปิดกรงต้อนรับการกลับมาของทั้งสอง 

“เป็นไปได้ยังไงกัน” 

“ตัวของพวกเขาไม่มีแผลเลย” 

“ใช้คนรึเปล่าเนี่ย”เสียงซุกซิบจากเด็กคนอื่นๆ ดังขึ้นมาเป็นระยะๆ 

น่ารำคาญ…ไม่สบอารมณ์เลยจริงๆ เมื่อไรมันจะจบลงซะที ไอ้การทดสอบบ้าๆ แบบนี้…เอดิชคิดในใจ ดวงตาที่มองพวกเขาเหมือนมองสัตว์ประหลาดที่น่ากลัว เอดิชเดินไปที่ใต้ต้นไม้ที่ห่างจากกลุ่มเด็กกลุ่มอื่น 

“เอานี้”นายพรานหนุ่มเดินมาพร้อมกับน้ำที่ถือติดมือมาสองแก้วของตนกับเอดิชซึ่งอีกฝ่ายก็รับไปแต่โดยดี 

“รู้นะว่าคิดอะไรอยู่…เอาน่า เดี๋ยวมันก็จบแล้ว” 

การทดสอบยังคงเริ่มต่อไปเรื่อยๆ เด็กบางคนขอถอนตัวตั้งแต่ยังเข้าไปข้างใน บางก็เข้าไปพอออกมาร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลมากมาย ตั้งแต่แผลเล็กๆ ยันบาดเจ็บเจียนตาย 

“ต่อไปจะเป็นการประกาศผู้ที่ถูกเลือกสองคน”นายทหารตะโกนเสียงดังก่อนจะพูดต่อว่า 

“ผู้ถูกเลือกคือ นักดาบเอดิช และ นายพรานอนิล” ทั้งสองก้าวออกมาข้างหน้า ได้หันหน้าเข้าหาคาร์บฮอลล์ 

“ยินดีกับพวกเจ้าทั้งสองด้วย พวกเจ้าจะกลายเป็นความหวังและที่พึ่งของเผ่ามนุษย์…ข้าจะเฝ้ามองพวกเจ้า ขอให้โชคดี”หัวหน้าเผ่าวางมือบนไหล่ของทั้งสองพร้อมยิ้มออกมา 

“ครับ!”