VR Hunter game
เขียนโดย 
จูเนียร์เคะ
วันที่ 2 เมษายน พ.ศ. 2561 เวลา 20.30 น.
แก้ไขเมื่อ 30 ธันวาคม พ.ศ. 2561 15.32 น. โดย เจ้าของนิยาย
21) ปูทางสู่ดินแดนต้องห้าม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"ภารกิจในครั้งนี้...ถือเป็นบทสรุปของทั้งสองฝ่าย" ผู้เฒ่าครนั้นพูดตัดสินพวกเค้า
ทั้งสองฝ่าย ในขณะที่เทลเลอร์นังรู้สึกตกใจกับเรื่องที่เขาได้เจอแม่
"เทล..." แอนนี่เดินเข้ามาหาพร้อมกับเอามือแตะบ่าเขาเบาๆเพื่อปลอบใจ
"เฮ่~ มันไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอกนะ นี่มันก็แค่เกมส์ๆนึงก็เท่านั้น..." แอนนี่รู้สึก
ถึงอารมณ์ของเทลอยู่ในตอนนี้ เธอก็ฉีกยิ้มให้กับเทล เทลหันมามองเธอพร้อมกับ
ความตกใจในเรื่องที่เกิดขึ้นนี้
บิวกับชาโดวมองพวกเค้าสามคน เขารู้สึกยินดีกับชัยชนะของเทลและเพื่อนๆ
บิวเดินเข้าไปหาเทล "นี่...สหาย" บิวเรียกเทลพร้อมกับอมยิ้มเล็กๆ "ฉันว่าแม่เธอ
คงไม่เป็นไรหรอก"
เทล แอนนี่ เจ็ค ต่างหันมามองที่บิว สายตาแต่ละครดูเศร้าแทนเทลเลอร์เอามากๆ
บิวเหลือบตามองดูแต่ละคนแล้ว มันทำให้เธอรู้สึกผิดแทน "นี่ๆ" เธอยกมือทั้งสองข้าง
แบบมือและโบกไปมา "นี่...ฉันไม่ได้ว่าพงกเองนะ" บิวเหลือบทองดูสีหน้า
ของแต่ละคน มันก็เริ่มส่งผลทำให้เธอเองเริ่มเศร้าคล้อยตามไปเช่นกัน
"ฉันขอโทษด้วย...เรื่องที่ทำกับพวกเธอไว้" บิวมองหน้าเทลและยกมือข้างหนึ่ง
ขึ้นมาวางจับที่บ่าข้างหนึ่งของเทล เทลรู้สึกและทำตัวไม่ถูก เขาคิดอะไรไม่ออก
ในหัวของเค้ามีแต่เรื่องที่เลอะเลือนสมองเต็มไปหมด "ฉัน...ฉัน~" เขาพูดอ้ำอึ้ง
พูดเสียงไม่ออก แต่ในระหว่างนั้น ก็ได้มีแสงสีเหลืองทองอร่ามส่องลงมาจาก
ท้องฟ้า แสงนั้นเริ่มขยายขนาดใหญ่ขึ้น พื้นดินสั่นใหว เจ็คหันมองดูลำแสงบนท้องฟ้า
"มันเป็นแสงอะไร" ทุกคนเงิยหน้าขึ้นไปมองกันด้วยความไม่รู้เรื่อง
จากนั้นแสงนั่นก็เริ่มเปร่งแสงมากขึ้นเรื่อยๆๆๆจนพวกเค้าทนมองตอไปไม่ใหว
ทุกคนต่างเอาแขนข้างหนึ่งยกขึ้นมาปิดบังสายตา
"กลับมาแล้วสะหาย" ซีเลียร์พฟุดพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูมีความสุข
ชาโดวกับบิวยิ้มกริ่มเมื่องเห็นซีเลียร์กลับมา "ซีเลียร์...!!!" ชาโดวตะโกนเรียกหา
บิวก็ตะโกนเรียกด้วยเหมือนกัน "ซีเลียร์ๆ...!!!"ทั้งสองคนดีใจจัดจนไม่รีรอที่จะ
วิ่งเข้าไปหา เทลก็หันมองไปด้วยความตกใจและความรู้สึกเสียใจที่ได้เห็นแม่
ของเค้าอีกครั้ง "แม่..." เทลอ้าปากค้าง เค้าค่อยๆก้าวเดินเข้าไปหาช้าๆ ซีเลียร์
ก็หันไปมองเทลลูกรักของเธอพร้อมกับก้าวเดินไปหาเช่นกัน "เทล...คือว่าแม่..."
แม่ของเทลก็รู้สึกผิดไม่ต่างกับตัวของเทล เธอเหลือบตาขึ้นลงเอามือกุมแน่น
"ทำไมแม่ไม่บอกผมละครับ" เทลพูดน้ำเสียงผิดหวัง
เทลก้าวเดินเข้าไปหาแม่ของเค้าช้าๆทะก้าว แม่ของเขายืนอยู่นิ่งส่งสายตามอง
เทลและทำตัวไม่ถูกเพียงได้แต่มองดูลูกชายของเค้าเดินเข้าไปหา และเทลก็ได้
เดินเข้าไปจับฝ่ามือของแม่ทั้งสองข้างขึ้นมาพร้อมกับยิ้มให้กำลังใจ "ไม่เป็นหรอก
นะครับแม่..." เทลจับฝ่ามือของแม่ตัวเองอย่างแน่น สื่อถึงกำลังใจที่ดี "เรามาเริ่ม
ต้นกันใหม่เถอะ"
แม่ของเทลเม้มปากด้วยไม่แน่ใจ ความคิดของเธอกำลังปั่นป่วน เํอเงิยหน้ามอง
เทลอีกครั้งพร้อมกับพยักหน้าตอบ "อืม...แม่ทำเพื่อลูก ทั้งหมดนี้แม่ทำเพื่อลูก"
ทุกคนต่างมองดูเทลกับแม่ของเค้าด้วยความรู้สึกที่ดีกันท่วนหน้า
Follow in next time
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
