B o T | สื่อ | สาร | รัก
เขียนโดย 
เงาสะท้อนของบทเพลง
วันที่ 30 มีนาคม พ.ศ. 2561 เวลา 21.53 น.
แก้ไขเมื่อ 30 มีนาคม พ.ศ. 2561 22.23 น. โดย เจ้าของนิยาย
3) 1/3 สังเกตุลม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
<<1/3สังเกตุลม>>
หลังจากงานวันเกิดแพรวานี่ก็ผ่านมาเดือนกว่า และหลังจากวันนั้นผมก็ตัดขาดน้องแพรวาทันที พี่โรมหล่อเลือกได้ผมครับ อ่ะฮ๊าาา~
ส่วนเรื่องที่หลังจากวูบไปนั้นผมกลับยังไง เรื่องนี้คนหล่อก็ไม่รู้ชัดเจนเช่นกัน ฮี่ๆ เช้ามาผมก็ตื่นมาในห้องตัวเอง ปารีสบอกว่าผมเมาเลยพากลับ แต่ผมคิดว่าผมไม่เมาเหล้าแก้วนั้นมันต้องมีอะไรแน่ๆ!
และเพื่อเป็นการป้องกันตัวคนหล่อคนนี้ก็หาได้แดร่กของจากใครง่ายๆอีกเลยครับ
เอาเป็นว่าช่างเรื่องนี้แล้วกัน
ช่วงเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมาคนหล่อแบบผมก็ใช้ชีวิตหล่อๆขี้ม่อไปวันๆ พ่อกับแม่ก็เริ่มระอาจนเลิกจะบ่นจะเทศผมแล้ว
ส่วนถ้าถามว่าชีวิตผมมีอะไรแปลกไหม ก็ไม่เท่าไหร่ครับ แค่หลังๆมานี้น้องชายสุดหล่อของผมดูซึมๆลงแววตามันก็เปลี่ยนไป มันดูเหม่อๆเหมือนคิดอะไรอยู่เรื่อยๆ
ผมไม่ได้ถามคนน้องหรอกว่าเป็นอะไร เมื่อไหร่ที่เจ้าตัวพร้อมเขาคงเล่าให้ผมฟังเอง ผมก็แค่รอให้ปารีสพูดมันออกมา
ส่วนถ้ามันหนักขึ้นจริงๆผมก็คงต้องถามอ่ะครับ
“...?”
ผมยิ้มเอ็นดูเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างหล่อๆผมทองๆยืนหันหลังอยู่(หล่ออยู่แล้วนั่นเบ้าหน้าผมเลยนะ) ผมสูงกว่าปารีสประมาณสองสามเซนต์นี่คือความภาคภูมิใจอย่างหนึ่งของผมเลยนะ แต่ปารีสก็เด่นกว่าผมอย่างหนึ่งคือมีตาสีฟ้าออกเขียวๆเหมือนทะเล ตาของผมก็คล้ายๆกันนั่นแหละ แค่สวยไม่เท่า
ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรอยู่แล้ว คิก
พรึบ
“อ๊ะ..เหี้..พี่โรม”
“รู้ได้ไงน่ะ?” ผมเลิกคิ้วมึนๆพลางปล่อยมือจากตาน้อง อุส่าห์แอบย่องมาปิดตาจากด้านหลังยังจะรู้อีก
“จำง่ายจะตายครับ555” ปารีสขำจนตาหยีก่อนจะกึ่งลากกึ่งจูงผมไปอีกทาง ผมมองงงๆเล็กน้อย แล้วยิ้มกว้าง
นี่แหละโอกาส!!?
“ย๊าาาาส์!!!? โดนซะปัส5555” ผมสลัดมือออกจากมืออีกคนก่อนจะพุ่งไปจี้เอวปารีสจนน้องดิ้นกระแด่วๆ พยายามปัดมือผมออก แต่บอกแล้วไงครับผมเป็นพี่ เพราะงั้น...ผมชนะ ว่ะฮะฮ่า
“พะ..พี่โรมพอแล้ว555”
น้องพูดเสียงสั่น ไม่ใช่ว่าผมแรงเยอะกว่าปารีสหรอก แต่ว่าหมอนี่มีจุดอ่อนครับ รู้แล้วอย่าไปบอกต่อนะ
ถ้าโดนจี้เอวแรงทั้งหมดของปารีสแทบจะหายไปเลยล่ะครับ555
“คิดว่าจะหยุดหรอ555”
“พี๊โร๊มมม555..โอ้ย! พอ พอแล้ว5555”
เสียงหัวเราะลั่นของพวกผมสองคนทำเอาเด่นพอควร แต่ใครจะสนใจกันครับ ไอ้ด้อทแคร่~ สำเนียงภาษาผมดีใช่ไหม
“หมาสองตัวเล่นไรกัน?”
เสียงบุคคลปริศนาทำเอาผมชะงักกึก ก่อนจะตาเขียวปั๊ดหันไปมองต้นเสียง ไหน!! ใครหน้าไหนมาเปรียบพี่โรมเป็นหมา!!!
“หมาพ่อง เดี๋ยวพ่อปั๊...ไฟ?”
ผมกลืนน้ำลายดังอึก มองคนตรงหน้าอย่างไม่ค่อยจะเชื่อสายตาจนต้องขยี้ตาแรงๆ ไฟ? ไฟอ่ะนะ??
“ทำไม? หรือหน้ากูเหมือนณเดช??” ไฟ
“โอ้ย! ถ้าอย่างพี่ไฟเรียกณเดช อย่างผมก็ดาราฮอลลีวู้ดแล้วครับ” ปารีส
เสียงคนสองคนเถียงกันไม่ค่อยเข้าหูผมเท่าไหร่ ความรู้สึกเมื่อสามปีที่แล้วก่อตัวเงียบๆจนผมต้องสะบัดหัวเบาๆ
ไอ้โรม! ห้ามคิด!!
“แล้วนี่เล่นไรกัน” คนตัวสูงกะด้วยสายตาก็เกือบๆร้อยแปดสิบห้า หน้าคมๆตามฉบับหนุ่มไทย แต่ก็ยังมีความเกาหลีอยู่ในตัวเพราะทรงผมนั้น
ผมสีแดงเพลิงพอโดนแดดมันแสบตาจนผมต้องหรี่ตาลง
“พี่โรมแกล้งผม”
ปารีสพูดพลางบุ้ยปากมาทางผม อ้าว...ไอ้น้องเวรนี่
หัวผมว่างเปล่าไม่มีคำพูดอะไร ก่อนที่สติอันน้อยนิดจะดึงรั้งมา คิดมากทำไมก็แค่เพื่อนกัน
นั่นดิ โอกาสมาทั้งทีเป็นแค่เพื่อนนี่แหละดีที่สุดแล้ว
โ..
โร...
...ม
“พี่โรม!!!”
เฮือก!!?
“เป็นไรว่ะ? อึ้งในความหล่อกู?” ผมกระพริบตามองคนตรงหน้างงๆ ไม่ได้ ถ้าผมยังมาเอ๋อแดกแบบนี้ทั้งปารีสทั้งไฟต้องรู้แน่
รู้...ว่าผมชอบไฟ
“อย่างมึงอ่ะนะหล่อ? ตื่นน่ะคร้ะ” ผมดัดเสียงยียวนกวนอีกคน ไฟทำหน้าขยะแขยงจนผมนึกสนุกกว่าเดิม อ๋อได้ๆ ทำท่าสาวแตกแบบน้องโรสเพื่อนร่วมคณะผมแล้วขยะแขยงใช่ไหม
หึ:)
“ว่าแต่พี่ไฟมาหาน้องโรใถึงที่แบบนี้ คิดถึงกันหรอฮ๊าาา~” ผมเดินไปกระชากแขนอีกคนก่อนจะควง พลางเอาหัวถูๆตรงไหล่
เคยเห็นน้องโรสทำแบบไหนตอนนี้พี่โรมกำลังทำแบบนั้นเป๊ะเลยครับ
สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของไฟยิ่งทำเอาผมสนุก ส่วนปารีสน่ะหรอ...หน้าเหวอไปแล้ว
“กูจะมาหามึงทำไม ไม่รู้จักเว้ย!! กูมาหาปารีส”
ไฟดันหัวผมออก ปากขยับมุบมิบเหมือนสวดมนต์ไล่ นี่ถ้ามีข้าวสารเสกมันคงปาใส่ผมแล้วอ่ะ!
“ปารีสรู้จักมันหรอ?”
ตอแหล ผมรู้ว่าน้องรู้จักไฟ แล้วทำไม? ไม่บอกก็ไม่มีใครรู้ครับ
“นี่พี่ไฟ เป็น...เอ่อ พี่รหัสปัสเอง” เสียงช่วงท้ายงึมงำในคอ ผมปล่อยแขนไฟพรึบแล้วหันไปออเซาะน้องชายตัวน้อยที่สูง175แทน
“พี่รหัสเราหรอกหรอ จับได้พี่รหัสทั้งทีทำไมไม่หาที่เป็นคนล่ะ”
ผมกระเซาะกระแซะปารีสไปตามสเต็ป คนที่สนิทก็จะรู้อยู่แล้วแหละครับว่าผมมันชอบสกินชิพและปัญญาอ่อน(มาก)
“ไอ้ตุ๊ด พูดงี้หมายความว่าไง?” ไฟ
“ใครตุ๊ด? จุ๊ๆ หล่อขนาดนี้เป็นตุ๊ดไปโลกคงร่ำไห้อ่ะครับ”
ผมชะม้อยชะม้ายตาใส่อีกคน ภาพนางเอกของหนังที่ดูเมื่อวันก่อนวาบเข้ามาในหัวจนร่างกายเผลอทำตาม
“ร่ำไห้ดีใจ?”
“เสียใจไอ้สัส!”
ผลั๊ว!!?
มือขาวๆเรียวๆอันล้ำค่าของพี่โรมฟาดไปเกือบเต็มแรงตรงแขนอีกคน ไม่กล้าฟาดเต็มที่หรอกครับ พึ่งรู้จักกัน
“ตุ๊ด!! เจ็บ!!”
อุ้ย ครบห้านิ้วเลย แต่ว่า..
“กูชื่อโรม! ไม่ใช่ตุ๊ด!”
“กูไม่รู้ชื่อมึงไหมล่ะ!!”
ไอ้ไฟแหกปากกลับมาจนผมคิ้วกระตุก ทำท่าง้างมือจะฟาดมันอีกสักรอบปารีสก็พูดขัดขึ้นว่า
“พอทั้งคู่เลยยย กัดกันยิ่งกว่าหมา”
“ปัส!!!!” ผมกับไฟตะโกนพร้อมกัน
มาว่าคนหล่อเป็นหมาได้ยังไง แต่ปารีสบอกยิ่งกว่าหมา ยิ่งกว่าหมาแปลว่าไม่ใช่หมา...แล้วมันแปลว่าไรแว้
“ไม่ต้องมาเสียงดัง พี่ไฟมีอะไรหรอครับ?”
ประโยคแรกปารีสหันมามองหน้าผม ส่วนอีกประโยคก็หันกลับไปหาไฟ อะไร? นี่ว่าผมเสียงดัง? ไฟมันก็เสียงดังนะ ทำไมว่าแต่พี่โรมล่ะ?
ใช่สิ! พี่มันไม่สำคัญ!! หึ้ย!!
“วันนี้เลี้ยงสา..”
ผมสะบัดก้นเดินหนีออกมาทันทีไม่รู้ว่าสองคนนั้นคุยอะไรกันต่อ รู้แค่เลี้ยง จะไปเที่ยวกันสินะ ฮรือออ งี้แหละพี่รหัสมันดีกว่า พี่แท้ๆมันของตาย!
ฮรึก! ไอ้น้องเนรคุณ!!? งอนโว้ย!!
- - เบื้องหลังคืนนั้น - -
ผมเงยหน้ามองกระจกตู้เสื้อผ้าที่อยู่ปลายเตียง ก่อนจะทดลองยิ้ม...
“....”
สมควร นี่มันรอยยิ้มตัวร้ายชัดๆ
ไอ้เหี้ยไฟเอ้ย!!? กูอยากร้องไห้!!?
แต่ว่า..กินได้ไหมนะ?
ผมเลียริมฝีปากอย่างกระหาย แววตาฉายความต้องการชัดเจน ก่อนที่ร่างสูงจะค่อยๆเคลื่อนเข้าไปใกล้ร่างบาง
‘ทำให้กลัวไม่ได้เด็ดขาด’
เฮือก!!
ผมรับเด้งตัวออกจากร่างบนเตียงเหมือนเป็นของร้อน มือควานไปหาโทรศัพท์ที่วางไปเมื่อครู่ แต่นิ้วดันไปเฉียดโดนมืออีกคน
คนตัวสูงสะดุ้งโหยง รีบคว้าหมับเข้าที่สมาทโฟนเครื่องสวยก่อนจะเผ่นออกไปยืนตรงประตูห้องทันที
เพราะอยู่คนเดียวและไม่ชอบอะไรที่มันเกินจำเป็น ห้องของผมถึงเป็นแบบง่ายๆ ง่ายจนแบบยกเว้นครัวที่มีฉากกั้นและห้องน้ำที่แยกห้อง ที่เหลือจะมองเห็นกันหมด ถึงตอนนี้ผมจะยืนชิดประตูห้องก็ยังคงเห็นร่างโปร่งนอนอยู่
โรมขยับตัวแต่ละทีทำเอาผมสะดุ้งไปตามๆกัน
ผมรีบกดเบอร์โทรหาปารีส สายแรกไม่รับ สายที่สองผ่านไปจนสายที่ห้าอีกฝ่ายถึงได้รับโทรศัพท์
รับช้าจังว่ะ!!
(โหลพี่...มีไรอ่ะ) ปารีสพูดเสียงงัวเงีย
“มาเอาพี่มึงกลับบ้าน!!!”
(ห๊ะ???)
เหมือนปลายสายจะยังงุนงง โอ้ย! งงอะไร!
“มาเอาพี่มึงกลับไปก่อนที่กูจะกดมัน!”
(เหี้ย! หยุดเลยนะเว้ย! ออกมาห่างๆพี่ผม!)
“เออ! ห่างอยู่!!” ห่างพอไหมมึงกูอยู่ประตูห้อง!!
(ไอ้พี่ไฟ! ไอ้คนใจแตก!!)
“อย่าพึ่งด่ากู! มาเอาพี่มึงไป!!”
(เออ! ห่างจากพี่ผมไว้ร้อยเมตรเลยนะ!!)
กว่าปารีสจะมาถึง กว่าผมจะนั่งฟังมันเทศน์เรื่องที่คิดอกุศลจบ กว่ามันจะขับรถถึงบ้าน กว่าผมและปารีสจะได้นอน..ก็เล่นเกือบสว่าง
น่าสงสารปารีสนิดหน่อยที่หัวถึงหมอนได้ไม่นานก็โดนโรมที่ตาย(หลับ)ทั้งคืนปลุกขึ้นมาถาม
ส่วนผม..ขอตัวไปนอนแล้วนะครับ ฝันดี..
- - & - -
B o T | สื่อ | สาร | รัก
# X
# X
#สื่อสารรัก
(ยังไม่ตรวจคำผิดนะคะ)
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
