รู้ตัวอีกทีผมก็กลายเป็นสาวหูแมวสุดน่ารักแทนที่จะได

ในเมืองที่ผู้คนพลุกพล่านในเวลาใกล้จะพลบค่ำ มีหิมะตกโปรยปราย อากาศที่หนาวเหน็บทำให้หายใจออกมาเป็นไอสีขาวๆตามการหายใจออกเป็นจังหวะ  เสื้อโค้ทที่หนาสีน้ำตาลที่ยับยู่ยี่เพราะดูแลไม่ค่อยดีและมีกลิ่นอับบางๆ ตัดกับกระเป๋าลายเกมส์ที่มีรูปอัศวิน และถุงหิ้วที่เป็นลายอนิเมะฉายรอบดึกของชายที่อายุประมาณ 35ปีกำลังสะพายมันอยู่ ผมสีดำที่ยาวรกรุงรังปิดหน้าปิดตากับเคราแพะที่ทำให้ดูไม่น่าอภิรมย์ ผ้าพันคอเก่าๆลายตารางหมากรุกที่ดูไม่เข้ากับบรรยากาศ ของผู้คนที่ผ่านไปผ่านมา

“ไม่คิดเลยแฮะว่าจะได้เกมส์ราคาถูกมาในเวลาแบบนี้ อย่างนี้ก็คงต้องโต้รุ่งกันซะหน่อยแล้ว.. ไม่สิ พรุ่งนี้ต้องทำงานตั้งแต่หัววันจะได้ใช้เวลายามค่ำคืนที่ติดกับวันหยุดมานั่งเล่นเกมส์อย่างเต็มที่ ยิ่งคิดก็ยิ่งมีความสุขแฮะ”  

เมื่อเดินมาไม่นานก็มาจนถึงบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่ง เสียงทักไปว่า กลับมาแล้วครับ คงไม่มีความหมายเพราะบ้านที่ถูกปิดไฟเงียบจากการไม่มีคนอยู่นอกเสียจากผู้ชายเพียงคนเดียววัย35ปีคนนี้เท่านั้น ป้ายเก่าๆที่ระบุชื่อ เนมุ ทาเนล สัญชาติ ลูกครึ่ง ญี่ปุ่น-อังกฤษ พนักงานจากบริษัท Cantranol Industry  

“เอาเถอะ ยังไงซะก็เก็บของก่อนดีกว่านะ”

อุปกรณ์ต่างๆถูกเก็บเข้าสู่ชั้นวางแผ่นเกมส์ที่ถูกทำโดยเฉพาะให้มีระบบแยกแผ่นเกมส์กับของต่างๆเอาไว้ที่จำเป็นแก่การใช้งาน ตู้ที่รวบรวมเครื่องคอนโซล ระดับเก่ายันรุ่นล่าสุดแม้แต่เครื่องระบบ VR (Virtual reality) ที่ถูกวางไว้ในห้องรวมอยู่ด้วย

“เฮ้อ....นี่ก็ทำงานมาหนักมากแล้ว ตัดใจนอนดีกว่าไม่อยากจะทำอะไรเลยแฮะ เกมส์อะไรนั่นไว้เล่นวันพรุ่งนี้ก็ได้แหละ ยังไงซะบ้านก็คงต้องทำความสะอาดบ้างซะแล้วล่ะ ถึงจะไม่ค่อยได้ทำก็ตาม ถ้าพ่อกับแม่ไม่ด่วนทิ้งไอ้เจ้าบ้านหลังนี้ให้ดูแลก่อนพวกท่านเสียไปก็คงดีจริงๆ”

เตียงอันแสนนุ่มถูกโถมโดยร่างของชายหนุ่ม ภายในห้องที่มีแต่ความเงียบงัน เขาเพียงได้แต่มองรูปภาพเก่าๆของครอบครัวและเพื่อนที่ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกครั้งเมื่อไหร่ ความหวังว่าจะได้ยินเสียงหัวเราะ หรือคำพูดติดตลกของเหล่าเพื่อนๆสมัยเรียนก็ดังก้องอยู่ในหัวของเขา

“เงียบจังเลยแฮะ เพื่อนของเราก็มีแต่ในโลกอนิเมชั่นหรือทางโซเชียลออนไลน์เกมส์อยู่แล้วนี่นา ความเป็นจริงที่จะให้ใครมาเห็นตัวตนของเรามันจะเป็นไปได้อย่างไรล่ะ ถ้าเกิดว่าโลกนี้มันเป็นโลกแฟนตาซีหรือเกมส์ได้ ก็อยากจะลองไปโดยที่ไม่ต้องตื่นขึ้นมาเลยก็คงดี เอาล่ะ นอนดีกว่า ไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกแล้วเจอกันพรุ่งนี้เช้าก็แล้วกัน”

เนมุได้แต่บอกกับตัวเองแบบนั้น

“ตื่นสิ เนมุ... เนมุ ทาเนล ตื่นได้แล้ว เจ้าต้องปกป้อง อาเดรอนให้ได้ นี่คือหน้าที่ที่เจ้าจะต้องทำให้สำเร็จ”

เสียงที่บางเบาและอบอุ่นนั้นค่อยๆทำให้ลืมตาตื่นขึ้นและมองไปรอบๆทิศ ภายในห้องที่ดูสว่างสดใสสีขาวโพลน มีเตียงที่ทำมาจากผ้าบางๆ และลมพัดทางหน้าต่างกับเครื่องมือเครื่องใช้ของหญิงสาว

“เหะ! นี่เรามาอยู่ในที่ไหนเนี่ยมันเหมือนกับเกมส์ที่เล่นเมื่อ 3 วันก่อนเลยแฮะ”

เมื่อเท้าของเนมุได้สัมผัสพื้นความเย็นวาบก็เกิดขึ้นทันที และร่างกายที่รู้สึกไม่สมส่วนนั้นทำให้เขาเกือบที่จะหกล้มมือของเนมุจับไปที่โต๊ะเครื่องแป้งแล้วส่องใบหน้าของตัวเองพอดิบพอดี ใบหน้าที่อิ่มเอิบของหญิงสาว ผมสีดำยาวสลวย ดวงตากลมโต ปากกับจมูกเล็กๆที่น่ารัก และชุดสีเขียวสดดูธรรมดา แต่หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ากลับดูแตกต่างออกไป เพราะเธอดูน่ารักก็ไม่เชิง แต่ที่ดูแปลกประหลาดที่สุดคือหูและหางของแมวที่งอกออกมาจากร่างกายของเธอ ทำให้เนมุเลิกตากว้างและล้มลงไป

“ไม่จริงน่า นั่นมันตัวเราอย่างนั้นเหรอ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หรือสิ่งที่เราขอไปก่อนที่จะนอนหลับกลายเป็นเรื่องจริงขึ้นแล้ว ไม่จริงหรอกคงเป็นฝันแน่นอน แต่....ก็เจ๋งไปเลยแฮะ อย่างกับการ์ตูนแนวพระเอกหลุดไปยังต่างโลกเลย”

อารมณ์ของเนมุ แทนที่เขาจะตกใจกลัวแต่เขากลับตื่นเต้นเสียมากกว่า นอกเสียแต่ว่าสิ่งหนึ่งที่เขายังไม่อยากจะยอมรับก็คือเพศของตัวเขาที่กลายเป็นสาวน้อยน่ารัก จึงทำได้เพียงแค่เบือนหน้าหนีความจริงเท่านั้น

“ทั้งที่มันเป็นร่างของเราแท้ๆ ที่นี่มันไม่มีโหมดปรับแต่งตัวละครหรือยังไงเนี่ย?”

เนมุที่กำลังให้ความสนใจร่างของตัวเองอยู่นั้นก็มีเสียงจากในหัวดังขึ้น

[ระบบแจ้งสถานะ: เนมุ ทาเนลเผ่าพันธุ์ ครึ่งสัตว์ คุณได้รับอาวุธพิเศษ  -Bow of charms ทักษะพิเศษ เมื่อยิงธนูนี้ไปที่ใครจะทำให้จิตใจของบุคคลผู้ถูกยิงเกิดอาการหวั่นไหวได้

-ลูกดอก Iron Night  Arrow จำนวน50ดอก ]

“มันต้องเป็นความฝันที่โคตรเจ๋งสุดๆแน่เลย เดี๋ยวนะ ธนูที่ทำให้เกิดอาการหวั่นไหวได้อย่างนั้นเหรอดูแล้วรู้สึกมันอีโรติคเกินกว่าจะเป็นแฟนตาซีเลยนะ..“

                ภายในปราสาทเป็นที่กว้างขวางพื้นถูกทำจากกระเบื้องหินอ่อน และมีพวกแจกันที่มีรูปทรงเหมือนสิงโตประดับไว้ตามฉาก โคมระย้าที่ทำมาจากเพชรที่เปล่งประกาย พวกมันถูกแต่งแต้มจนทำให้ดูวิจิตรงามตาถึงกับ เนมุได้แค่ยิ้มและพูดอะไรไม่ออก จนกระทั่งมาถึงห้องสุดทางเดินของโซนด้านใน เป็นประตูห้องโถงขนาดใหญ่ ซึ่งอาจจะเป็นห้องกินเลี้ยงหรือห้องที่ใช้ในการประชุมก็เป็นได้ มันมีเสียงพูดคุยบางอย่างเกิดขึ้นภายในนั้นแต่ได้ยินไม่ชัด

                “NPC พวกเขาต้องเป็น NPC แน่นอน อยากจะเจอพวกเขาแล้วล่ะ เหมือนกับดันเจี้ยนที่สามารถเข้าไปรับ เควสได้แน่นอน เอาล่ะ ก่อนอื่นต้องใจเย็นๆก่อนนะ เนมุ พวกเขาอาจจะสามารถพูดคุยเหมือนกับเราได้ แต่ถ้าหากเราผลีผลามเข้าไปพวกเขาจะตกใจและทำอะไรไม่ถูก เอาล่ะนะ!”

                มือทั้งสองข้างบรรจงจับกลอนประตูขนาดใหญ่ ก่อนจะเปิดเข้าไป

                “ถ้าผ่านประตูนี่ไป เราก็จะได้พบกับสิ่งที่เราตามหามาตลอดทั้งชีวิตของเราสินะ การผจญภัย เพื่อนพ้อง ความสนุกสนาน เสียงหัวเราะจากผู้คน และที่สำคัญการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่”

                    .....

                    ...

                    .

                ประตูที่ถูกเปิดออกควรจะเป็นเจ้าหญิงที่ออกมาต้อนรับอย่างอบอุ่นแล้วมอบภารกิจที่จะปกป้องโลกจากภัยร้ายแล้วคืนความสุขให้สู่มวลประชา แต่ภาพที่เนมุเห็นกลับกลายเป็น ร่างของเจ้าหญิงในชุดสีทองสวยงามดั่งดอกกุหลาบถูกชายในชุดผ้าคลุมใช้ดาบคู่แทงเข้าทะลุกลางหลังก่อนดึงดาบออกมาจากร่างของเจ้าหญิงแล้วสะบัดเลือดทิ้งลงพื้น เลือดสีแดงฉาน และศพของทหารที่ควรจะต้อนรับกลับนอนเรียงรายอยู่ที่พื้นนั้น ทิ้งให้ เนมุหน้าซีดอยู่เพียงลำพัง                “หนีไปซะท่านผู้กล้า ที่นี่ไม่ปลอดภัยแล้ว หลบหนีไปที่โลกซะ ท่านคือความหวังสุดท้ายของพวกเราแล้ว ขอฝากความหวังสุดท้ายไว้ที่ท่านด้วย”

                ประตูมิติถูกเปิดขึ้นด้านหลังของเนมุ เจ้าหญิงเพียงทำได้แค่ส่งรอยยิ้มมาให้ก่อนที่ร่างของนางจะหมดลมหายใจ มีเพียงทหารของเจ้าหญิงที่นอนอยู่ที่พื้นคนหนึ่งลุกขึ้นมาแล้วกระแทกเข้ากับร่างของเนมุให้กระเด็นเข้าไปในประตูมิติจนล่วงหล่นไป

                “เจ้าน่ะ เนมุใช่มั๊ย เก็บผนึกแห่งความฝันนั้นไว้ให้ดี อย่าให้ใครได้มันไป เธอเป็นความหวังสุดท้ายแห่ง อาเดรอนแล้วนะ แล้วข้าจะตามไป...อึก”

                ฉึก....

                เสียงดาบถูกแทงทะลุท้องของทหารกล้า ชายสวมผ้าคลุมยืนมองอยู่เหนือประตูมิติ ที่ร่างของเนมุค่อยๆร่วมหล่นลงมาเรื่อยๆอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยแม้แต่น้อย

                “เราจะร่วงหล่นไปจนถึงที่ไหนกันนะ หนาวเหลือเกิน คุณนักดาบ ไม่นะ ครั้งแรกในโลกแฟนตาซีต้องไม่ใช่แบบนี้สิ! มันต้องสวยงามมากกว่านี้!”

                   ร่างที่กำลังร่วงหล่นจากท้องฟ้ายามราตรี ก่อนที่แสงสีทองจะโอบกอดร่างของ เนมุไว้ แล้วพุ่งลงมา่ที่โกดังเก็บของแห่งหนึ่ง

                โครม....!!!

                ร่างกายนั้นยับเยินเกินกว่าที่จะเข้าใจอะไรได้ ดวงตาเริ่มจะลืมไม่ไหว แม้เพียงจะลอยอยู่กลางอากาศระยะหนึ่ง แต่แรงตกกระทบก็ยังคงเหลืออยู่ ความอ่อนล้าเริ่มเข้ามาแทนที่ มีเพียงเสียงเปิดประตูดังขึ้นมา

                “นี่ๆ เธอ เป็นอะไรรึเปล่าไม่เป็นอะไรมากนะ นี่โกจี้ รีบมาช่วยยกเธอเข้าไปในบ้านหน่อยสิ ไม่ไหวแน่ๆ ถ้าเกิดให้อยู่แบบนี้ เตรียมขันน้ำกับผ้าพันแผลไว้ด้วยนะ”

                [ร่างที่มองไม่เห็นอะไร แต่ความรู้สึกเหมือนมีคนกำลังโอบอุ้มไปคืออะไรกัน ? เรายังอยู่ในโลกแฟนตาซีอย่างนั้นเหรอ? ทำไมอ้อมกอดที่นุ่มและอบอุ่นเช่นนี้ถึงประคองเราไว้กันนะ ฉันเจ็บไปทั้งร่างแล้ว]

                “พี่เพลเนีย น้ำได้แล้วครับ ดูหูเธอสิครับพี่ แปลกจังเลย เราจะดูแลเธอจริงๆเหรอครับ”

                “แน่นอน บ้านเราจะดูแลเธอจนกว่าจะหายดีเองจ้ะ ที่ร้านอาหารของเราเนี่ยแหละ”

                    ......... 

                    หญิงสาวคนหนึ่งพูดบางอย่างที่ฉันเองก็ไม่อาจเข้าใจได้ก่อนที่สติจะหมดลง