เด็กชายหน้ากระจก

     คธากรเป็นเด็กคนหนึ่งที่เหมือนเด็กทั่วไปที่ต้องเรียนหนังสือ แต่สิ่งที่เพิ่มขึ้นมาของเขาคือการเล่นกีฬา เขาเล่นกีฬาเปตอง ในตอนแรกนั้นเขาไม่เคยแม้แต่คิดที่จะเล่นกีฬานี้เลย เขามองว่าเป็นกีฬาคนแก่เล่นอะไรก็ไม่รู้ แต่เขาก็ถูกเพื่อนชวนมาเล่นกีฬานี้ ตอน ป.5 เพราะนักกีฬาขาด รู้ตัวอีกทีเพื่อนที่เคยชวนเขาเล่นก็เลิกเล่นไปแล้ว ยิ่งพอนับปีที่เล่นก็ปาเข้าไปจะ 6 ปีแล้ว ตอนนี้ทัศนะคติของกีฬาเปตองเขาเปลี่ยนไปมาก เขามองว่าเป็นกีฬาที่เล่นได้ทุกเพศทุกวัย มีความคลาสิค มีเสน่ของมัน แต่สิ่งที่เขารู้สึกกังวลที่สุดในตอนนี้คือเรื่องของฝีมือที่ยังไม่สามารถพาเขาไปสู่ฝั่งฝันได้สักที และที่เขาร้องไห้จนถึงเช้าก็เพราะเรื่องนี้นี่เอง