The Witch stories

5.      15.33 น. 31 ธันวาคม 2561 E-Day ณ ลานน้ำพุพารากอน กรุงเทพมหานคร หลังจากการยิงรังสีควบคุมสภาพอากาศสู่แก่นพิภพจากการร่วมมือของนานาประเทศทั่วโลก...

          เมื่อแหงนมองพบสีแดงฉานราวกับท้องฟ้ากำลังหลั่งโลหิต เสียงร้องราวกับร่ำไห้ ไร้ซึ่งเมฆใดปกคลุมแต่ทุกอย่างกลับอึมครึมเคว้งคว้างบีบหัวใจ  สรรพสิ่งพลันหยุดนิ่ง ผู้คนต่างเผลอหยุดหายใจฮึดหนึ่งอย่างไม่ได้นัดหมาย เสียงลมหวีดหวิวราวกับเสียงกรีดร้องของธรรมชาติที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ เสียงแต่ละครั้งได้บาดลึกลงไปถึงก้นบึ้งจิตใจ ผู้คนต่างน้ำตาไหลแลทรุดลงอย่างควบคุมไม่ได้ ครั่นบางคนล้มตัวลงนอนกกกอดเข่าดั่งทารกในครรภ์มารดา บางคนทรุดนั่งกล่าวบทสวดที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนในชีวิตเหมือนไร้ซึ่งสติใดใด ความโกลาหลได้มาเยือนแล้ว แต่แปลกที่ไม่มีผู้ ใดสามารถขยับเดินไปไหนได้เลย ราวกับ...เป็นการรอการประหารจากธรรมชาติ

            เหตุการณ์ดำเนินได้ไปเพียงชั่วครู่พลันหมู่เมฆสีขาวนวลสว่างได้ก่อตัวขึ้น ปรากฏเป็นใบหน้าของหญิงสาวผู้หนึ่ง ใบหน้าของมารดาที่น้ำตาได้ไหลลงอาบแก้มทั้งสอง...ไม่มีคำพูดใดใดแต่เพียงเท่านี้มนุษย์ก็ได้คำตอบแล้วว่าชีวิตและโลกของพวกเขาได้จบลงแล้ว...

เมื่อใบหน้าได้หายไปผู้คนเริ่มได้สติสามารถขยับเขยื้อนได้อีกครา กลับบังเกิดแสงสว่างวาบขึ้นเสี้ยววินาทีหลังจากนั้นมหาภัยพิบัติธรรมชาติทุกรูปแบบแก่มวลมนุษย์ ติดต่อกันถึง 33 วัน มันได้ชะล้างทุกสิ่งจนแทบกลับเป็นศูนย์ แต่ก็ยังมีผู้ที่เหลือรอดเป็นโอกาสที่ธรรมชาติมอบให้เพื่อเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

            สิ่งมหัศจรรย์ได้เกิดขึ้น ธรรมชาติไม่ได้มอบเพียงแค่โอกาสกลับมอบของขวัญปลอบใจให้ผู้ที่เหลือรอดอีกด้วยแต่ก็ไม่ใช่ทุกคน... หลังจากการชำระล้างผู้คนเริ่มค้นพบว่าตน หรือ คนรอบตัวบางคนนั้นมีสิ่งที่เรียกว่า “พลัง” ที่แตกต่างกันออกไปตามปัจเจกบุคคล เช่น พลังในการสร้าง พลังในการควบคุม พลังในการ รักษา... แต่บางคนกลับเป็นเพียงคนธรรมดาที่ไร้ซึ่งพลังใด ๆ ทว่าทุกคนจะแข็งแรงขึ้น พละกำลังมากขึ้นกว่าพวกที่ได้รับของขวัญหนึ่งเท่าตัว ถือว่าเป็นการชดเชยที่ยุติธรรม ยามนั้นจึงเกิดการแบ่งออกเป็นสองพวก ผู้มีพลังถูกขานว่า “วิวัฒน์” ผู้ไร้ซึ่งพลังถูกขานว่า “พละ” ทั้งสองกลุ่มในช่วงแรกก็มักไม่ลงรอยกันเป็นอนิจจัง แต่ท้ายสุดยามเข้าตาจน จึงต้องปรับตัวให้สามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างเป็นสุข เพราะทุกคนมีจุดหมายเพียงหนึ่งเดียวว่า “ต้องฟื้นฟูโลก”

          เมื่อมีแสงสว่างก็ย่อมมีเงามืด ขณะยามวิวัฒน์และพละประสานมือฟื้นฟูโลกใหม่ ก็มีพวกผู้คน ชนหนึ่งที่ไม่เลยตายจากตั้งแต่ครั้งโลกเก่า ผู้ได้รับการยกเว้นโทษประหารจากธรรมชาติ แต่ถูกชักพาไปรวมกันในสถานอันปลอดซึ่งภัยนานา สถานที่กาลเวลาชะงักงันไม่เคลื่อนไหว ไร้ซึ่งแก่ ปราศจากความชรา โรคภัยศูนย์สิ้น เป็นดั่งผู้ที่ได้รับอภิสิทธิ์เหนือพวกวิวัฒน์เสียซ้ำไป เป็นผู้ซ่อนอยู่ในเงามืด ทั้งในโลกเก่าและโลกใหม่พวกเขาถูกกล่าวขานในนามที่คล้ายคลึงกันว่า “วิช”  ทั้งชายทั้งหญิงทั้งหนุ่มทั้งชรา พวกเขาใช้คำเดียวกันทั้งสิ้น เมื่อการชำระล้างสิ้นสุด กาลเวลาภายนอกสถานผ่านไปหลายสิบปี เหล่าวิวัฒน์และพละได้วางรากฐานให้โลกใหม่ได้คงที่ ธรรมชาติจึงปลดปล่อยพวกเขาออกจากที่ซ่อนเร้น กระจัดกระจายให้แยกย้ายและกลับสู่ที่ถิ่นฐานต่าง ๆ อันเคยเป็นของตน เพื่อแทรกตัวใช้ชีวิตในโลกใหม่ต่อไป...แต่ชีวิตของพวกวิชหาได้มีความสุขอย่างที่คิดไม่ ครั้งนึงวิชนางหนึ่งได้สำแดงทำคาถามนตราในที่พักส่วนตัวของตน แต่กลับมีพละนางหนึ่งไปเห็นเข้า จึงแจ้งแก่ทางการ และจับนางผูกขึงประจาน เพียงเพราะในโลกเก่าศาสนาที่นางนับถือ ได้มีคำสอนต่อต้านเหล่ามารร้าย นามว่าแม่มดผู้ที่จะพาภัยร้ายกลับมาสู่มวลมนุษย์อีกครั้ง...ในคราแรกพละนางนี้จะให้ทำการประหารด้วยการเผาทั้งเป็นด้วยไฟศักดิ์สิทธิ์อ้างว่าคือการชำระล้าง มีเสียงคัดค้านมากมายและเห็นด้วยเพียงหย่อม เพื่อความสงบของบ้านเมืองแห่งนี้ ชีวิตของวิชนางนั้นจึงจบลงด้วยการเนรเทศออกไปจากเมืองหลวงให้ไปใช้ชีวิตอยู่ในป่าตามยะถากรรมตราบสิ้นไป... มนุษย์แม้นว่าจะผ่านไปนานสักเท่าไรก็คือมนุษย์ การ ‘ล่า’ ก็ยังคงอยู่ในจิตใต้สำนึกของมันนั่นเอง

     “เพราะอย่างนี้พวกเราจึงต้องปกปิดตัวตนไงจ้ะ” มารดาลูบหัวพร้อมกล่าวกับลูกน้อยในอ้อมกอดด้วยความรักทั้งสองนอนอยู่บนเตียงฟูก ลายการ์ตูนนุ่มสบายในห้องนอนของเด็กน้อยคนนี้ เรื่องราวทั้งหมดเป็นดั่งนิทานก่อนนอนกล่อมให้เด็กน้อยคนนั้นได้หลับไปเพียงแต่ว่าเรื่องที่เล่าทั้งหมดคือสิ่งที่เกิดขึ้นจริง...

หลังจากที่ลูกน้อยของเธอหลับลง เธอจึงค่อย ๆ คลายอ้อมกอดนั้นและย่างเดินออกไปทางประตูห้องอย่างเงียบๆเพราะกลัวว่าลูกน้อยของเธอจะตื่น  “แม่จะปกป้องลูกเองจนกว่าโลกใบนี้จะแตกสลายไป...” เธอกล่าวทิ้งท้ายอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะปิดไฟและเดินออกจากห้องไป...

     “ผมก็รักแม่ครับ” เสียงตอบกลับเล็ก ๆ แต่หนักแน่นจากร่างเล็กบนเตียงไล่หลังผู้เป็นมารดาไป แม้นไม่อาจได้ยินแต่ทั้งสองสามารถรับรู้มันด้วยหัวใจ.