White wine (Yaoi 20++)

 Tired

White talk
กวาดกองเอกสารไปรวมไว้ด้านขวามือของโต๊ะ พลางสายตาดันจับไปยังกรอบรูปสี่เหลี่ยมขาว ภายในนั้น สองคนตระกองกอดยิ้มชื่นมื่น คงจะดีกว่านั้นถ้าหาก ผมในตอนนี้มีความสุข ได้สักครึ่งนึงของผมในภาพ และคงจะดีที่สุด ถ้าหากคนในอ้อมแขน ยังยืนอยู่ตรงนี้ ข้างๆผม
ก๊อกๆ
ผมละมือจากกรอบรูปไปยังที่มาของเสียง ใครบางคนเปิดประตูเข้ามา โดยที่ผมยังไม่ได้อนุญาตแต่อย่างใด
"ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารครับ คุณไวท์"
บริกรหนุ่ม ไม่สิ คนใช้บ้านผมคงต้องโดนอบรมมารยาทกันยกใหญ่แล้วล่ะ
"ทำไมไม่เคาะประตูก่อน"
ผมทำเสียงเรียบตีหน้าดุ ก่อนดันกรอบแว่น ขึ้นเล็กน้อย คิ้วบนใบหน้าหล่อของเด็กนั่นขมวดขึ้นเป็นปม น่าเอ็นดู แต่ผมไม่ใจดีหรอก
"ผมขอโทษครับ"
"เปลี่ยนคำขอโทษ เป็นรีบเสิร์ฟแล้วออกไปดีกว่านะ"
ผมสั่งให้พ่อบ้านเสิร์ฟอาหารในห้องทำงานเองแหละ เพราะกะว่าจะอยู่เคลียงานจนดี คร้านจะเดินขึ้นเดินลง ไปทานที่ห้องอาหาร
เด็กนั่นพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะรีบเข็นรถอาหารไปชิดโต๊ะเปล่าอีกโต๊ะ ในมุมห้องทำงาน
ผมละสายตากลับมาที่กรอบรูปอีกครั้ง ใครบางก็ไม่ต่างกับเด็กนี่ ถึงแม้ว่าคนรักของผมจะสวยกว่าเป็นไหนๆ แต่ก็เงอะงะ ไม่แพ้กัน หึ ผมคิดแล้วก็อดนึกถึง 'ไป๋' ไม่ได้
"คุณไวท์ครับ"
"หืม"
เงยหน้ามองเด็กรับใช้อย่างเหม่อๆ
"ทิชชูครับ"
ผมปัดมือนั่นออกไป แม่งเอ้ย ร้องไห้ให้คนใช้เห็นได้ไงกัน ไวท์
"ออกไปได้แล้ว!"
ผมตวาด แต่แทนที่เด็กนั่นจะกลัว
"คุณไวท์ โอเคไหมครับ"
"ออกไป! นี่คือคำสั่ง ถ้ายังยืนอยู่ตรงนี้อีก ฉันจะหักเงินเดือนนาย"
"แล้วแต่คุณไวท์เลยครับ ผม..."
"ออก ไป"
เด็กนั่นยิ้มอย่างทองไม่รู้ร้อน ให้ตายเถอะ นอกจากไป๋ ก็ไม่คิดว่าจะมีใครท้าทายผมได้อีกแล้ว
เด็กนั่นหันหลังจะเข็นรถออกไปตามที่ผมสั่ง แต่ทว่าสมองผมมันกลับบังคับให้พูดบางอย่างออกไป
"เดี๋ยว!"
"ครับ"
"เด็กใหม่หรอ"
"ครับ ผมมาทำงานได้สองอาทิตย์แล้ว"
"อ่า ไป๋รับมาทำงานสินะ"
"ครับ"
เด็กนั่นอมยิ้ม ก่อนจะเข็นรถออกไปนิ่งและช้า

อาทิตย์เต็มๆแล้วที่ผมไม่ออกไปไหนเลย เบื่อจะแย่ ออกไปก็เจอคน ยังดีที่ได้เด็กรับใช้เป็นเพื่อนคุย แต่เขาจะมาแค่ตอนเย็นเท่านั้นแหละ
แกร๊ก... พูดยังไม่ทันขาดคำ อาหารก็ถูกยกมาเสิร์ฟถึงที่ เหมือนเดิม ... แต่มีอะไรบางอย่างที่วันนี้เปลี่ยนไป หมอนี่ไม่ได้ใส่ชุดบริการสีขาวเรียบผูกโบว์อย่างเคย แต่วันนี้กลับเป็นชุดนักศึกษาสีขาว สะอาดตา แต่ปล่อยชายหลุดรุ่ย ผมที่เคยถูกเซตเรียบก็ปรกลงมาปิดหน้าปิดตา
"เพิ่งเลิกเรียนหรอ"
"เลิกช้าแบบนี้แค่หนึ่งวันต่อสัปดาห์เท่านั้นครับ คุณไวท์ ขอโทษด้วย"
เด็กหนุ่มจัดวางทุกอย่างลงบนโต๊ะ อย่างคล่องแคล่วและเป็นระเบียบ น่าแปลกที่ผม ไม่ได้อยากทานมื้อเย็นเร็วเหมือนทุกครั้ง ส่วนหนึ่งก็เพราะวันนี้งานผมเบามือแล้ว ส่วนอีกสาเหตุ ยังไม่แน่ชัด
"ขอไวน์ขาวด้วย"
ผมเอ่ยเบาๆ
"ครับ"
เด็กนั่นขานรับแผ่วตาม ละมือจากอาหารที่จัด เท้าย่างเข้ามาใกล้ผม ก่อนจะย่อเขาลงนั่งใกล้ตัว มือหมุนเก้าอี้ทำงานของผม ตอนนี้ใบหน้าขาว ตรงระหว่างขา กับดวงตากลมกำลังจ้องมองบางอย่าง
"จะ จะทำอะไร"
ผมเสียงสั่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน บรรยากาศอึมครึมดึงผมไปชั่วขณะ ได้สติอีกทีก็ตอนที่เด็กนั่น เอามือขาวมาควักน้องชายผมออกไปจับ
"เหนื่อยไหมครับคุณไวท์ ให้ผมช่วยนะ"
อืมมม อ๊าาาา ยากเกินจะปฏิเสธ ผมเหนื่อยจริงๆนั่นแหละ
อ๊าาาา อ๊ะ อ๊ะ ผมจับหัวคนใช้หนุ่มไว้เบาๆ แล้วโยกตามจังหวะเข้าออก เด็กนี่อมเก่งจัง!
"อ๊าาา"