SOMEONE ฉันรักเธอ

ตอนที่ 4

“เฮ้ยนี่มึงเห็นจิงดิ” นิลถามฉันตอนที่ออกมาจากห้องเรียนตอนนี้เรากำลังจะไปห้องน้ำกันเพราะอั้นกันมานาน

“จิงดิว่ะ กับตาเลย” ฉันบอกไปด้วยล้างหน้าไปด้วย

“เลว” เกลพูดออกมาด้วยอารมที่ขุ่นมัวสุดๆ

“หนึ่งประโยคสยบทุกความเคลื่อนไหว” อิมที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่ได้ฟังเกลพูดที่พวกเราก็คิดกันว่าจะรวมหัวกันเปิดโปงอี่น้องกี้ให้ได้

12:00 นาที

“ทำใมต้องมานั่งแถวนี้ด้วยวะดรีม มันคงไม่มาแถวนี้หรอกร้อนจะตายห่า” อิมเริ่มบ่นขึ้นเนื่องจากว่าฉันเนี้ยย อยากจะได้ช็อตเด็ดเก็บไว้ประจานนางเด็กผีนั่น เลยพาสาราร่างของทุกคนมานั่งที่ม้านั่งหน้าแผนกที่ตอนนี้แดดกำลังแผดเผาผิวของพวกเราอย่างเอาเป็นเอาตาย

“เอ่ออ อดทนหน่อยดิวะ เพื่อเพื่อนอะทนได้ป้ะ!” ฉันหันไปเอ็ดมันเป็นเชิงเตือน

“เอ่อๆก็ได้วะ”

“เฮ้ยๆมาละ” นิลบอกพวกฉันอย่างรวดเร็วพอเห็นนางน้องกินขี้เอ้ยกีกี้เดินออกมาจากแผนก แต่นางเดินมาพร้อมกับเพื่อนเนมผู้ไม่รู้เรื่องราวอะไรเล้ยยย

“เฮ้ยๆมันไม่ได้ไปด้วยกันเว้ย นางน้องกี้มันเดินมาทางนี้แล้วหลบกันเร็ว” เกลรีบพาพวกฉันวิ่งไปหลบที่หลังรถอาจารย์แต่ว่า

“โอ้ยย อี่เกลหลบที่ไหนไม่หลบมาหลบที่รถจารนวมิตรเนี้ยน่ะ!!” ใช่ค่ะ จารนวมิตร จารปกครองแสนน่ากลัว

“ห้องปกครองแอร์เย็นดีนะ กูเคยเข้าแล้ว 555” เกลพูดไปหัวเราะไปอย่างนึกสนุก

“มึงๆดูนั่น!” อิมเรียกสติพวกเราให้หันไปมองนางน้องกี้ที่ตอนนี้ นางเดินไปหาผู้ชายคนนึง ซึ้งหน้าตาดีเวอร์ ตี๋สุดๆ

“กูไม่แปลกใจทำใมมันถึงแอบคบชู้” นิลพูดแซวออกมาหลังจากเห็นหน้าไอ่ชู้ของน้องกี้

“ไม่เห็นหล่อเลย” ฉันพูดตัดบทอย่างจิงจัง ทุกคนเลยหันมามองฉันแบบว่า เอาอะไรดูเหรออี่ดอก

“ลืมไป สเปคมึงต้องโจรใต้เนาะถึงจะอยู่ในสายตา” เกลพูดขึ้นกลบความเงียบที่พึ่งเข้าปกคลุมไปเมื่อกี้อย่างราบคาบ

“เอ่อ เรื่องกูเอาไว้ก่อนรีบถ่ายรูปถ่ายคลิปมันได้แล้วมัวช้าเป็นหอยทากอยู่ได้” อิมบ่นอย่างหัวเสียเพราะฉันเป็นคนที่ทำอะไรก็ช้าไปหมด ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำใม และกล้องก็อยู่ที่ฉันด้วยสิ แหะๆ

“เอามาฉันถ่ายเอง” เกลพูดแล้วเอื้อมมือมาหยิบกล้องไปจากมือฉันแล้วลงมือถ่ายทั้งภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหว

“ทำอะไรกัน”

“ก็แอบถ่ายอี่คนร่านนะสิ” เมื่อมีคนถามฉันก็เลยตอบออกไปอย่างรำคาน

“เหรอ พี่ดูด้วยได้ป้ะคะ” ผู้ชายบ้าไรพูดค่ะว่ะ!!

“โอ้ยย รำคานจิง” ฉันสบถออกมาแล้วหันไปมองไอ่คนที่พูดมากน่ารำคานนี่

ขวับ!!!

“เฮ้ย!!!” ฉันโคตรตกใจเลยที่หันไปแล้วเจอไอ่พี่เม่นนั่นอีกอะ

“อะไรกัน พี่หน้ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ” มันถามฉันพร้อมกับหัวเราะออกมาเสียงดังจนคนแถวนั้นหันมามองกันเป็นตาเดียว

“นี่พวกเธอทำไรกันหน่ะ” เสียงนี่มัน พวกเราหันกลับไปมองที่หน้าแผนกอีกทีแต่ตอนนี้คนที่ยืนแทนที่นังน้องกี้กลายเป็นจารนวมิตรแทนซะแล้ว

“ชิบหายละ วิ่ง!!” พวกเรารีบวิ่งงออกมาจากหลังรถกันหมดแม้กระทั่งไอ่พี่เม่น มันยังวิ่งนำฉันไปก่อนด้วยซ้ำ แหมม ตอนอยากรู้นิอะไรก็หยุดไม่อยู่ ตอนจะชิบหายนิตีนหมาเรียกพี่ สุดยอดเลยคร้าาา

“โอ้ยย เหนื่อยกว่าวิ่งหนีหมาก็วิ่งหนีจารปกครองนี่แหละ” หุ้ยย!!

“ไอ่พี่คนนั้นมันเป็นใคร มึงรู้จักได้ไง” นิลถามพร้อมกับโกยอากาศเข้าปอดเพราะเหนื่อยเอามากๆ

“ก็เผลอล้มใส่ เลยรู้จักกันตอนนั้นแหละไม่มีไรหรอก” ฉันพูดๆไปพร้อมกับส่ายหัวเชิงไม่มีอะไร

“เอ่อ...เกล” อิมเรียกชื่อเกลพร้อมกับทำหน้างง

“มีไรว่ะ จารตามมาเหรอ” เกลขานรับพร้อมกับมองซ้ายมองขวา

“เปล่าๆ แต่ว่า...กล้องกูอะ กล้องกูอยู่ไหน” เอ่อว่ะ ตอนนี้พวกเราตัวเปล่ากันทุกคนเลย

“ชิบหาย!!!!” พวกเราสี่คนตะโกนขึ้นมาพร้อมกันแล้วพากันวิ่งไปที่เดิมที่เคยแอบถ่ายนังกี้ แต่ว่าไม่เจอค่ะ กล้องไม่อยู่ที่นี่กล้องมันหายไป หรือว่า...

“หาไอ่นี่อยู่ป้ะ” นั่นไง ว่าแล้วต้องเป็นไอ่พี่บ้านี่

“พี่เม่น ขอคืนนะค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับแบมือไว้ตรงหน้าพี่เค้าแต่พี่เค้ากลับเอามือมาวางทับฉันเลยชักมือกลับอย่างตกใจ

“มันมีอะไรในนี้เหรอคะ น้องดรีม” เห้ย ไปรู้จักชื่อกันมาจากไหนเนี้ยจำได้ว่าวันนั้นไม่ได้บอกชื่อไปนิหว่า

“เรื่องของพวกเราป้ะค่ะ” ฉันสวนกลับไปอย่างเดือดดานเพราะเริ่มจะหัวร้อนแล้วตอนนี้อยากได้ของคืนเอามากๆ

“ใจเย็นสิ ไอ่เนี้ยพี่คืนแน่ แต่บอกก่อนว่าแอบถ่ายอะไรกัน” พี่มันยังไม่จบฉันเลยฉวยโอกาสตอนพี่มันยกมือมาไว้ข้างหน้าฉัน จับมือพี่มันไว้แล้วเตะไปที่ขาให้พี่มันล้มแล้วดึงกล้องออกจากมือแล้วตะโกนบอกพวกให้วิ่ง

“เฮ้ยวิ่งเร็ว” ทุกคนวิ่งหนีไปได้แต่ว่าฉันที่อยู่ใกล้ไอ่พี่เม่นมากที่สุดโดนดึงแขนให้หันกลับไปหาพี่มันแต่ดีที่กล้องตอนนี้อยู่ที่อิมแล้ว (ฉันโยนให้มันหน่ะ 55555)

“หนีไม่ได้หรอก หึ” ไอ่พี่บ้านิจับไว้ซ่ะแน่นเลยอ่าาา

“ปล่อยนะเว้ยย ไม่งั้นตะโกนจิงด้วย!!” ฉันทำท่าจะตะโกนจิงๆแต่ไอ่พี่เม่นมันก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

“งั้นพี่หอม” หอม อะ หอมเหรอ นี่ไอ่พี่บ้านิเป็นไรไปเนี้ยยยยยยยยยยยยย!!!!