คลั่งรักเมียเก็บ...ตก

บทที่ 1

 แรกเจอ...ประทับใจ?

“เฮ้ย!!! เร็วๆ สิ มัวชักช้าอยู่นั่นแหละ บอกให้ตื่นแต่เช้าก็ไม่เชื่อเห็นไหม สายแล้วเนี่ย” เสียงเล็กโวยวายดังมาจากเด็กสาวร่างบางที่กำลังลากกระเป๋าสัมภาระใบไม่ใหญ่มากนัก วิ่งตรงมายังท่าเรือข้ามฟากเพื่อซื้อตั๋วโดยสาร พลางหันไปตะโกนเรียกเพื่อนที่กำลังวิ่งตามกันมาด้วยท่าทางเร่งรีบไม่แพ้กัน

“ทันไหมแก” เสียงหวานของเด็กสาวร่างบางผู้กำลังเดินมาสมทบกับเด็กสาวผมสั้นเปรี้ยวจี๊ด ซึ่งเจ้าตัวภูมิใจหนักหนาเพราะเป็นคนออกแบบและสั่งให้ช่างเจ้าประจำตัดให้ด้วยตัวเอง

ครั้นเมื่อเห็นสีหน้าแสดงความผิดหวังของเพื่อนสุดเปรี้ยว มือไม้ก็พลันอ่อนแรง ปล่อยกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่ด้านหลังให้ร่วงลงพื้นอย่างหมดแรง

 “ทันอะไรล่ะแก! เห็นไหม? เที่ยวแรกออกไปแล้วนั่น” เสียงตัดพ้อผิดหวัง ดังมาจากเด็กสาวผมสั้น พร้อมกับชี้ไม้ชี้มือให้เพื่อนดูเรือข้ามฟากเที่ยวแรกของวันซึ่งเพิ่งออกจากท่า ก่อนหน้าพวกเธอจะมาถึงพอดิบพอดี

“แล้วนี่ไอ้อิงไปไหน ก็วิ่งตามกันมาติด ๆ ไม่ใช่เหรอแก” เมื่อเห็นว่าพลาดเรือรอบแรกแน่นอนแล้ว สาวเปรี้ยวประจำกลุ่มหันมาตรวจสอบสมาชิกร่วมทริปท่องเที่ยวฉลองสอบเสร็จในครั้งนี้

“อ้าว! ก็วิ่งตามกันมาติด ๆ เนี่ย แล้วมันหายไปไหนล่ะ” เสียงหวานจากเจ้าของเรือนผมยาวสลวยดำขลับหันมองซ้ายทีขวาทีด้วยความตกใจ เมื่อไม่มีวี่แววของเพื่อนที่ชื่อ “ไอ้อิง”

“เวรแล้วไง ยิ่งเซ่อ ๆ ซ่า ๆ อยู่ด้วย” สาวผมสั้นร่างเล็กเอ่ยพร้อมยกมือขึ้นขยี้ผมเพื่อบรรเทาความหงุดหงิด ใบหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด

“นั่นไงมาแล้ว! ไอ้อิงแกไปไหนมา ฉันเห็นแกวิ่งตามมาติด ๆ ไม่ใช่เหรอ” สาวผมยาวเอ่ยถามทันที เมื่อเพื่อนสาวร่างเล็กผมสั้นเคลียไหล่ ตากลมแป๋วระยิบระยับกระจ่างใส เดินเข้ามาสมทบกับเพื่อนสาวสองคนที่มาถึงก่อนหน้า พร้อมส่งยิ้มแหยสำนึกผิด ที่เป็นสาเหตุให้เพื่อนต้องหงุดหงิดกับการหายตัวไปของเธอ

“คือพอดีมีฝรั่งถามทางน่ะเลยมาช้า โทษทีนะแก” รีบอธิบายถึงสาเหตุทำให้มาช้า พร้อมเอ่ยขอโทษขอโพยเพื่อนสาวทั้งสองเป็นการใหญ่

“เออ ๆ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว พวกฉันก็นึกว่าแกเดินหลงไปไหนแล้วซะอีก” สาวผมสั้นเอ่ยตัดบทเมื่อไม่มีเรื่องอะไรร้ายแรง แล้วเดินนำเข้าไปยังช่องขายตั๋ว

“เดี๋ยวเข้าไปถามเขาก่อนว่าเรือจะออกอีกตอนกี่โมง แกสองคนเดินไปนั่งรอตรงโน้นก่อนไป ฝากกระเป๋าฉันไปด้วย” สาวผมสั้นส่งกระเป๋าเดินทางใบย่อมของตนให้กับเพื่อน แล้วเดินเข้าไปในช่องขายตั๋วด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง

“เรือรอบแรกออกไปแล้วเหรอแพง เราก็ออกมาแต่เช้าแล้วนะ อุตส่าห์ไม่กินข้าวที่โรงแรมแล้วเชียว ยังไม่ทันอีก...เซ็งเลย” ไอ้อิงของเพื่อน ๆ เอ่ยถามสาวผมยาวข้างตัว ขณะเดินตามกันมาหาที่นั่งบริเวณซึ่งถูกจัดไว้ให้กับนักท่องเที่ยวรอขึ้นเรือ เพื่อข้ามไปยังเกาะอันเป็นแหล่งท่องเที่ยวขึ้นชื่อเรื่องความสวยงามของธรรมชาติที่ยังไม่ถูกทำลายจากนักท่องเที่ยวมากนัก

“อืม ออกไปตอนไอ้ผิงมันวิ่งมาถึงพอดีแหละ ไม่เป็นไรหรอก รอไปรอบหน้าก็ได้ ดีเหมือนกัน คนรอไม่เยอะแล้ว จะได้นั่งสบาย ๆ หน่อยไง” สาวผมยาวที่ถูกเรียกว่าแพงหันมาตบบ่าเพื่อนเป็นเชิงปลอบใจ เมื่อได้ยินเสียงอ่อย ๆ บ่นอุบอิบไม่ขาดปากของเพื่อนตัวเล็ก เจ้าของดวงตาใสแวววาว

“เฮ้ย...แพง แกลองหันไปมองรอบ ๆ สิ ทำไมแถวนี้มันเงียบ ๆ วังเวง ๆ น่าอึดอัดยังไงไม่รู้” เมื่อหาที่นั่งได้แล้วก็หันมากระซิบกระซาบเสียงเบาราวกับสิ่งที่พูดเป็นความลับนักหนา เมื่อหันไปสังเกตบริเวณที่นั่งรอ แล้วก็ให้รู้สึกแปลกใจ เมื่อเห็นชายชาวต่างชาติร่างใหญ่ยืนกันอยู่เต็มพื้นที่รอบ ๆ บริเวณ แต่ทำไมไม่มีแม้แต่เสียง

พูดคุยกันให้ได้ยินเลยสักนิด ผิดกับสถานที่ท่องเที่ยวอื่น ๆ ซึ่งมักจะได้ยินเสียงพูดคุยกันอย่างสนุกสนานครึกครื้นตลอดเวลา

“ที่นี่ เขาห้ามส่งเสียงดังรึเปล่าแก” แพงหันมากระซิบกับเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างกันโดยอัตโนมัติ เมื่อหันไปมองตามสายตาหวาดระแวงของอิงฟ้า แล้วก็เห็นด้วยกับบรรยากาศแปลก ๆ

“บ้าสิแก! คนมาเที่ยวมันก็ต้องมีการพูดคุยกันไม่ใช่หรือไง นี่พี่แกยืนนิ่งอย่างกับหุ่น ถ้าแกล้งเดินไปเหยียบตาปลาแกเล่น ฉันยังสงสัยว่าอีตายักษ์พวกนี้จะรู้สึก

รึเปล่า” อิงฟ้าหันมากระซิบข้างหูเพื่อนด้วยความขบขัน

“พูดจาน่าเกลียดยัยอิง เดี๋ยวเขาเกิดได้ยินขึ้นมาจะโดนยักษ์เอากระบองฟาดเอานะ ดูแต่ละคนสิ ตัวอย่างกับยักษ์เลยนะอิง” แพงเอ่ยกระซิบด้วยน้ำเสียงสั่นขาด ๆ

หาย ๆ เนื่องจากพยายามกลั้นเสียงหัวเราะอย่างเต็มที่ เมื่อคิดภาพตามที่อิงพูด แต่ก็แอบเตือนเพื่อนไปด้วยเพราะความที่เป็นคนเรียบร้อย ไม่ค่อยชินกับเรื่องเล่นพิเรน ๆ แบบนี้เท่าไหร่นัก

เสียงพูดคุยหัวเราะคิกคักที่ดังเบา ๆ อยู่ข้างตัว ไม่อาจลอดผ่านประสาทหูอันดีเยี่ยมของชายหนุ่มร่างใหญ่ทั้งสามที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากสองสาวนัก

หนุ่มเจ้าของผมดำใบหน้าหล่อ เหลือบตาคมภายใต้แว่นกันแดดสีดำสนิท มองสองสาวที่กำลังนั่งวิจารณ์เหล่าบรรดาบอร์ดี้การ์ดของตนกันอย่างสนุกปาก ไม่สนใจว่าพวกเขาจะเข้าใจสิ่งที่พวกหล่อนกำลังพูดหรือไม่

“เบน ระวังมีเด็กวิ่งมาเหยียบตาปลาแกเข้านะ” เสียงห้าวทุ้มดังมาจากหนุ่มผมทองข้างร่างใหญ่ของหนุ่มผมดำ เอ่ยปนเสียงหัวเราะเบา ๆ บอกอีตายักษ์ที่สองสาวพูดถึง แล้วหันไปพูดกับเพื่อนที่นั่งหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ

“ไอ้ราฟมันไปเดินเที่ยวถึงไหนวะฟราน อีกเดี๋ยวเรือก็จะออกแล้ว ยังไม่เห็นโผล่หัวมาอีก” เจ้าของชื่อฟรานหันมามองเพื่อนหนุ่มผมทองทันทีที่ได้ยินชื่อราฟ เพื่อนอีกคนที่เขาก็ลืมนึกถึงไปเลย เพราะมัวแต่ฟังเสียงหัวเราะครื้นเครงของสองสาวตัวเล็กนั่น

“มันรู้เวลา เดี๋ยวคงมา” เอ่ยบอกหนุ่มผมทองนามว่า “แมทธิว” ด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเช่นเดิม

“เฮ้ย...แพง อิง ได้ตั๋วแล้วนะ แต่นานเป็นชั่วโมงเลยกว่าจะได้ขึ้นเรือ” เสียงใสตะโกนมาก่อนตัว เมื่อเห็นเพื่อนๆ กำลังนั่งหัวเราะกระซิบกระซาบกันเหมือนมีเรื่องสนุกอะไรนักหนา

“จริงๆ อีกครึ่งชั่วโมงก็มีเรือนะแก แต่โดนเหมาไปแล้ว เราต้องรอเที่ยวถัดไป” สาวผมสั้นร่างเล็กทรุดลงนั่งกับพื้นตรงหน้าเพื่อนๆ อีกสองคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ พลางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยสบอารมณ์นัก เมื่อนึกถึงเรือที่ถูกเหมาตัดหน้าไปก่อนพวกเธอจะมาถึงไม่กี่นาที

“ทำไมวันนี้มันผิดแผนไปหมดเลยวะเนี่ย” ผิงยังบ่นไม่หยุดเมื่อคิดถึงเหตุการณ์น่าปวดหัว ตั้งแต่ตื่นนอนขึ้นมาเจอเหตุการณ์ไฟดับตอนตีห้า กว่าจะจัดการอาบน้ำ เก็บของและทำเรื่องออกจากโรงแรมได้ก็กินเวลาไปมากโขเพราะไฟดับ ระบบคอมฯ ก็ไม่ทำงาน อะไร ๆ ก็ช้าไปหมด

แถมนั่งรถรับจ้างมายังท่าเรืออยู่ดี ๆ รถก็เสียกลางทางอีก พอมาถึงท่าเรือได้อย่างทุลักทุเล ยังต้องมานั่งรอเรือข้ามฟากอีกเป็นชั่วโมง นี่พวกเธอมาเที่ยวกันนะไม่ได้มาผจญภัยถึงจะต้องมาคอยแก้ปัญหาเฉพาะหน้ากันตลอดเวลาแบบนี้

“แมร่ง!...ไม่รวยมั่งให้มันรู้ไป แม่จะเหมามันทั้งวันเลยเรือเนี่ย  เรือลำอย่างใหญ่ พี่แกเหมานั่งกันไม่กี่คน คนรวยนี่ทำไรไม่ผิดจริง ๆ แกว่าไหม?” ผิงเงยหน้าขึ้นมาขอเสียงสนับสนุนจากเพื่อนสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงหน้าด้วยเสียงหงุดหงิดเต็มที เมื่อนึกถึงคำพูดของคนขายตั๋วเมื่อครู่

‘จริง ๆ มันก็มีเรือกำลังจะออกอีกครึ่งชั่วโมงนี่แหละน้อง แต่โดนเหมาไปก่อนน้องมาถึงแป๊ปเดียวเอง’

‘จริงเหรอพี่ น่าเสียดายจังอะ’

‘คนมีตังค์ก็แบบนี้แหละน้อง เขาไม่ชอบเบียดคนเยอะ ๆ เลยเหมาทั้งลำ เห็นบอกว่าไปกันไม่กี่คนเอง’

“ช่างมันเถอะผิง เขามีปัญญาจ่ายก็ปล่อยไป เรานั่งรอได้นี่ ใจเย็น ๆ ไปหาอะไรมานั่งกินกันดีกว่า” ด้วยความไม่อยากอารมณ์เสียกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ แพงสาวสวยแสนใจดีและมีน้ำใจประจำกลุ่มเลยพูดตัดบท แล้วชวนกันไปหาอะไรรองท้องก่อนดีกว่า เนื่องจากตั้งแต่เช้า ทั้งสามสาวยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย นี่ก็เกือบจะสิบโมงเข้าไปแล้ว

“นั่นสิ ที่โมโหนี่ หิวใช่ไหม ทำเป็นหงุดหงิดโน่นนี่ หิวก็บอกตรง ๆ ไม่ต้องพูดซะอ้อมโลกขนาดนี้ก็ได้” อิงยกนิ้วขึ้นชี้หน้าสาวผมสั้นเจ้าอารมณ์ด้วยท่าทางล้อเลียนอย่างรู้ใจ เพราะเวลาหิวทีไรเพื่อนของเธอคนนี้มักจะอารมณ์เสียตลอด

“เออ ๆ หรือพวกแกไม่หิว แหมพูดเรื่องกินนี่รีบลุกเลยนะพวกแกน่ะ” เมื่อพูดถึงเรื่องกิน ทั้งสามสาวดูเหมือนจะอารมณ์ดี แต่ละคนรีบลุกขึ้นยืนด้วยความกระฉับกระเฉง ไม่มีทีท่าหงุดหงิดอารมณ์เสียเลยสักนิด

“เอากระเป๋าวางไว้ตรงนี้ก่อนก็ได้มั้ง คงไม่หายหรอก” แพงหันมาขอความเห็นจากสองสาว ที่กำลังเตรียมตัวจะยกกระเป๋าเป้ขึ้นสะพายหลัง

“นั่นสิ คงไม่มีใครขโมยหรอกแก ยิ่งพวกหุ่นยักษ์ที่ยืนอยู่นี่ด้วยแล้ว คงไม่อยากได้ของ ๆ เราหรอก” อิงพูดติดตลกและหันมายักคิ้วหลิ่วตากับผิง สร้างความหงุดหงิดให้กับหนุ่มมาดเข้มที่นั่งอยู่ไม่ไกลได้อย่างไม่รู้ตัว

สามสาวช่วยกันจัดวางกระเป๋าสัมภาระให้เรียบร้อย พลางเช็คของใช้ส่วนตัวที่ขาดเหลือ จะได้หาซื้อจากบนฝั่งให้เรียบร้อย เพราะของใช้บนเกาะคงจะราคาแพงน่าดู

เสียงพูดคุยหยอกล้อของสามสาวที่สาละวนช่วยกันจัดวางกระเป๋า  ไม่ได้ลอดพ้นไปจากบรรดาชายหนุ่มที่ยืนกันอยู่รอบๆ บริเวณเพื่อดูแลความปลอดภัยให้กับเจ้านายทั้งสองที่นั่งกอดอกรอเวลา  เพื่อข้ามไปยังเกาะส่วนตัวซึ่งอยู่ห่างจากที่นี่

เป็นเวลาชั่วโมงกว่า ๆ เนื่องจากเรือส่วนตัวที่กำลังเดินทางมารับนั้นเกิดอุบัติเหตุระหว่างทาง ทำให้ต้องใช้บริการเรือข้ามฝากที่มีไว้สำหรับนักท่องเที่ยว

“เอี๊ยดดดดดด”

“โครมมมมมม”

“เฮ้ย!/อ้าว!/เวรแล้ว!”