ปริศนาราณี

ร่างของอารียากำลังจะถูกวังน้ำวนดูดลึกลงไป มืออันแข็งแกร่งของชายผู้หนึ่งคว้าร่างสูงโปร่งของเธอเอาไว้ได้และดึงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เขาประคับประคองร่างกายที่กำลังสำลักน้ำของหญิงสาวขึ้นไปบนเรือแจวลำเล็ก หญิงสาวสำรอกน้ำออกมาจากร่างกายจนอ่อนเพลีย

“เฮ้อ! เฮ้อ! เฮ้อ!” อารียาถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน มันคุ้มหรือไม่ที่ต้องเสี่ยงตายไปกับการดำดิ่งลงไปเพื่อแลกกับเรื่องราวของหญิงสาวที่ชื่อมณีกับพญานาคราชผู้ยิ่งใหญ่

“คุณปลอดภัยแล้ว ผมจะพายเรือไปส่งคุณ” เสียงนุ่มลึกเอ่ยขึ้นข้างกายของหญิงสาว

อารียาที่นอนแผ่ราบลงไปกับท้องเรือชำเลืองมองมายังเจ้าของเสียงนั้น ภาพที่เธอเห็นมันคือใบหน้าของชายแปลกหน้าที่เธอเพิ่งจะรู้จัก เขาคือชายที่เธอเรียกว่า “เดอะแฟลช”

“เดอะแฟลช คุณช่วยไอร์ไว้อีกครั้ง” อารียาพยายามจะพยุงกายลุกขึ้น

“คุณอยู่นิ่ง ๆ แบบมนุษย์ทั่วไปไม่ได้เหรอ” เดอะแฟลชของอารียาตำหนิด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ แววตาคู่นั้นมีทั้งความห่วงใยและเยือกเย็นในเวลาเดียวกัน” อยู่แบบไม่ต้องสร้างความเดือดร้อนให้ตัวเอง”

“ไอร์ขอโทษ ถ้าไอร์สร้างความเดือดร้อนให้คุณ แต่ไอร์มีเรื่องที่ค้างคาใจ แม่ของไอร์ตายอย่างเป็นปริศนา ตำรวจสรุปว่าแม่ฆ่าตัวตายแต่ไอร์กับพ่อไม่เชื่อ มันคือฆาตกรรมชัด ๆ” อารียาบอกเล่าเรื่องราวที่ค้างคาใจของเธอให้กับชายแปลกหน้าฟังที่เธอเรียกว่าเดอะแฟลชฟังด้วยน้ำเสียงทุกข์ทรมาน

“ในจดหมายลาตายของแม่ บอกให้ไอร์นำอัฐิและเถ้าถ่านกลับมา ไอร์เอาเถ้าถ่านของแม่ไปลอยอังคารที่แม่น้ำโขงตามคำสั่งเสีย แต่ทำไม ... ไอร์ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของแม่ แม่ตำหนิไอร์ หาว่าไอร์เอาแม่ไปทิ้งลงแม่น้ำ ทั้ง ๆ ที่ในจดหมายฉบับนั้นบอกให้ไอร์ทำแบบนี้ และในวังน้ำวนแห่งนี้ต้องมีเรื่องราวอะไรที่เกี่ยวข้องกับการตายของแม่ไอร์แน่ ๆ ไอร์สัมผัสได้ แต่ไม่สามารถหาเหตุผลมาอธิบายได้ มันเป็นแค่ลางสังหรณ์”

ชายหนุ่มแปลกหน้าผู้ถูกอารียาเรียกว่าเดอะแฟลชจ้องมองใบหน้างามของหญิงสาวอย่างเห็นอกเห็นใจ เขาหลงใหลใบหน้างามนี้ตั้งแต่นาทีแรกที่พบเจอ เขาจ้องมองเธอตั้งแต่เธอนั่งรถกระบะคันเก่า ๆ เข้าสู่ตัวหมู่บ้าน และจับจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลาโดยที่หญิงสาวไม่เคยรู้ว่าใครบางคนกำลังจับตามอง

เดอะแฟลชของอารียาถอดเสื้อแจ็คเก็ตที่เขาสวมใส่อยู่ออกเพื่อมอบให้หญิงสาว การมอบให้ของเขาไม่ใช่เพื่อให้เธอปกปิดเรือนร่างเพราะร่างกายในชุดว่ายน้ำตัวจิ๋วคือสิ่งที่ชายหนุ่มอย่างเขาเองก็ต้องการจ้องมองให้สมความปรารถนาเหมือนชายหนุ่มทั่วไป แต่เพราะความหนาวเย็นจากสายน้ำมันให้หญิงสาวหนาวจนตัวสั่น อารียารับเสื้อแจ็คเก็ตไปสวมใส่อย่างรีบเร่ง มันมีไอร้อนจากร่างกายเขาติดมาด้วยราวกับว่าร่างกายของเขามีเปลวเพลิงคุกรุ่นอยู่ข้างใน

“เดอะแฟลช คุณเชื่อว่าพญานาคมีจริงมั้ย” อารียาเอ่ยถามขณะที่ชายแปลกหน้ากำลังแจวเรือเข้าฝั่งอย่างเชื่องช้า เขาไม่จำเป็นต้องเร่งรีบ หญิงสาวผู้นั่งอยู่ตรงหน้าไม่หนาวเหน็บอีกต่อไปแล้ว เสื้อแจ็คเก็ตของเขาให้ความอบอุ่นกับร่างกายของเธอเรียบร้อยแล้ว

“จริง ผมเติบโตมากับความเชื่อนี้” ชายหนุ่มตอบอย่างไม่ลังเลหรือสงสัย ตรงกันข้ามมันกลับเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น

“ความเชื่อของคุณเป็นยังไง” อารียาเอ่ยถาม สำนวนของเธอเหมือนสนทนาทั่วไปมากกว่าสอบถามเพื่อไปจดลงสมุดบันทึกเหมือนเช่นทุกครั้งที่เธอเคยทำ

“ก็เหมือนชาวพื้นเมืองทั่วไป พญานาคเป็นสัตว์เดรัจฉานชั้นสูง นับถือพระพุทธศาสนา มีอำนาจ มีบุญบารมี สามารถสร้างปาฏิหาริย์ได้” ชายหนุ่มนิ่งเงียบไป “และอีกมุมหนึ่ง พญานาคคืออสุรกายใต้น้ำ มีฤทธิ์ มีพิษ และเป็นเจ้าแห่งอสรพิษทั้งปวง”

“ไอร์ไม่เคยเชื่อเรื่องแบบนี้เลย ไม่เคยได้ยินคำว่าพญานาคด้วยซ้ำ หรืออาจจะเคยได้ยินแต่ไอร์จำไม่ได้ ไอร์ไม่ได้มาเมืองไทยสิบสองปีแล้ว แม่ของไอร์ก็ไม่พูดถึงเมืองไทยเลย ยังดีทีไอร์ยังได้กินอาหารไทยอยู่บ้าง” อารียาพยายามจะนึกทบทวนว่าเธอเคยได้ยินคำนี้หรือไม่ แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ยกผลประโยชน์ให้กับคำว่าลืมสนิท

“จนกระทั่งไอร์เดินทางมาถึงที่นี่ วันแรกของการมาถึง ไอร์ก็ลงมาเล่นน้ำ ไอร์ได้ยินเสียงเครื่องดนตรีประเภทดีดเหมือนพวกไวโอลินลอยมาจากกลางสายน้ำ”

“เขาเรียกว่าพิณ” ชายหนุ่มแทรกขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่อบอุ่น

“โอเค คุณเรียกว่าพิณ” อารียาเอ่ยทวน “หลังจากนั้นไอร์ก็เห็นเรือแจวแบบนี้ อ๋อไอร์ลืมถาม คุณมาทำไรคนเดียวกลางน้ำแบบนี้”

“จับปลา ผมชอบกินปลาน้ำโขง”

“วันนี้จับได้มากมั้ย” อารียาเอ่ยถาม ชายหนุ่มบุ้ยปากไปที่ท้ายเรือ มีปลาน้ำโขงจำนวนหนึ่งดิ้นพล่านอยู่ในถังใบใหญ่ ปากของพวกมันยังคงคาบเบ็ดอยู่

“ตกปลาตอนกลางคืนเหรอ” อารียาเอ่ยถาม

“ใช่ เล่าเรื่องของคุณต่อซิ ผมอยากฟัง”

“เมื่อสองวันก่อนไอร์ไปลอยอังคาร เอาเถ้าถ่านของแม่ไปโปรยลงแม่น้ำและไอร์ก็ตกลงไปในวังน้ำวนนั่น ไอร์เห็นภาพตัวเองตอนอายุสิบขวบกำลังพูดจากับอมนุษย์และวันนี้ไอร์ก็ดำดิ่งลงไปที่วังน้ำวนนั้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ไอร์เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงไทยโบราณ แต่งตัวแปลก ๆ พูดจาแปลก ๆ แล้วไอร์ก็เห็นพญานาคตนหนึ่งในร่างของงูจงอางตัวใหญ่มาก ผู้หญิงคนนั้นเรียกว่า งูจ้าว” อารียานิ่งเงียบไปสักพักอย่างไม่แน่ใจว่าเธอควรจะเอ่ยออกไปหรือไม่ แต่เมื่อใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มตรงหน้าจ้องมองมาอย่างตั้งใจฟัง หญิงสาวจึงตัดสินใจเล่าต่อ

“ในภาพประหลาดนั้นไอร์รู้สึกเหมือนไอร์เป็นผู้หญิงคนนั้น ไอร์เห็นทุกอย่างผ่านสายตาของผู้หญิงโบราณคนนั้น เพียงแต่ไอร์ควบคุมความคิดและการกระทำของผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ คุณต้องหาว่าไอร์บ้าแน่ ๆ เลย บ้าที่ลงไปยังวังน้ำวนนั่น บ้าที่เห็นภาพประหลาดที่คนอื่นเขาไม่อยากเห็นกัน บ้าที่รู้สึกผูกพันกับสายน้ำแห่งนี้”

“ไม่หรอก ผมไม่เคยคิดว่าใครบ้า มนุษย์ทุกคนมีจิตสัมผัสกับสิ่งลี้ลับได้ไม่เท่ากัน ความลี้ลับบางอย่างมันเกิดขึ้นจากอำนาจที่เหนือธรรมชาติ บันดาลให้มันเกิดและมองเห็นเฉพาะบุคคลเท่านั้น”

“เหมือนเช่นที่มันเกิดกับคุณใช่มั้ย อำนาจลี้ลับเหนือธรรมชาติได้เกิดขึ้นกับคุณเช่นกัน” อารียารู้สึกดีใจที่เธอไม่ได้เป็นคนเดียวที่ถูกสิ่งเหนือธรรมชาติบังเกิดขึ้นกับชีวิต

“ไม่ใช่ ...อำนาจลี้ลับเหนือธรรมชาติมันไม่ได้เกิดกับผม เพราะตัวผมคือสิ่งลี้ลับ”

“งั้นไอร์ก็คงเป็นสิ่งลี้ลับด้วยเหมือนกัน”