Whisper เพียงกระซิบว่ารักกัน

บทนำ

"ฮะ ฮะ ฮะ!"

"ฮะ ฮะ! สนุกจังเลยพี่โป"

"มาเล่นไล่จับกันเถอะโช"

"เล่นกันๆ เดี๋ยวโชจะวิ่งหนีแล้วพี่โปวิ่งไล่นะ"

"ฮะ ฮะ! อย่าหนีนะโช มาให้พี่จับซะดีๆ"

"ฮะ ฮะ ฮะ!"

"อย่าหนีนะ อ๊ะ! โชระวัง!"

"อ๊ะ!"

เอี๊ยด...โครม!

"โช!"

          ความมืดมิดที่อยู่กับเขามานานแสนนานตั้งแต่อุบัติเหตุในครานั้นจนกระทั่งบัดนี้ เสียงจึงเป็นแสงสว่างเดียวที่นำทางเขาได้ในความมืดมิด ความมืดมันอาจจะไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดแต่มันก็ทำให้ชีวิตไม่เคยได้พบกับแสงสว่างใดๆ เลยนอกจากความชินชา...แสงสว่างดวงเดียวที่อยู่ในใจของเขา ความชินชาต่อความมืด ความชินชา...ต่อการตาบอดของเขา

          ชีวิตมันคงมิอาจเลวร้ายได้ไปกว่าการที่ไม่สามารถมองเห็นสิ่งใด ไม่สามารถใช้ชีวิตได้เหมือนคนธรรมดาทั่วไป ไม่สามารถมองเห็นได้แม้กระทั่งใบหน้าของตน แต่ความมืดมิด...มักไม่เคยปรานีต่อใครแม้กระทั่งคนพิการเช่นเขา

          "อ...อย่า ผ...ผมขอร้อง อ...อย่าขายผมเลย"

          "โชพ่อขอโทษ พ่อกับแม่จำเป็นจะต้องขายลูกจริงๆ"

          "เราจำเป็นจริงๆ โช ร...เราไม่มีเงินจะใช้หนี้เขาแล้ว แม่กับพ่อขอโทษนะ พวกเราจำเป็นจริงๆ"

          "แต่...แต่ผมไม่อยากถูกขาย ผ...ผมไม่อยากถูกขาย ฮึก! พ่อครับแม่ครับ อ...อย่าขายผมเลย ห...ให้ผมช่วยทำงานหาเงินไปใช้หนี้ให้ก็ได้"

          "อย่างลูกเนี่ยนะที่จะช่วยพ่อกับแม่ทำงานหาเงินน่ะ ดูสภาพตัวเองหน่อยสิโช ลูกตาบอดนะ พิการแบบนี้คิดว่าใครเขาจะจ้างลูกทำงานล่ะ?"

          "ต...แต่...แต่"

          "เอาตัวเขาไปได้แล้ว พวกเราขายให้คุณแล้ว"

          "มานี่เลยไอ้เด็กตาบอด"

          "ฮึก...อย่า! พ...พี่โป พี่โปช่วยโชด้วย"

          "เงียบสิวะ!"

          "ฮึก! อย่า..อย่าเอาผมไป ฮึก! พี่โป...พี่โปช่วยผมด้วย"

          ฝันร้ายที่เริ่มต้น แม้จะไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าแต่หัวใจก็สัมผัสมันได้เป็นอย่างดี การถูกพ่อแม่อันเป็นที่รักขายให้กับใครที่เขาไม่รู้จักมันก็คงจะป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดเท่าที่เขาเคยได้สัมผัสมา ทว่าโลกแห่งความเป็นจริงมันกลับโหดร้ายกว่านั้นเมื่อชีวิตของเขามันไม่ได้ถูกซื้อมาเพื่อเป็นของประดับ แต่หากเป็นการใช้ชีวิตและร่างกายเป็นที่รองรับตัณหาของใครอีกหลายๆ คน

          "ม...ไม่ อ...อย่า ฮึก!"

          "อย่าดิ้นสิวะ"

          ผัวะ!

          "อ...โอ๊ย! ฮึก! อ...อย่า อย่าทำอะไรผมเลย ฮึก! อย่า...อ...อั้ก! อา! อ...อย่า!"

3 ปีผ่านไป

          ชีวิตในความมืดที่ติดตัวมาตั้งแต่เด็กคือกรงขังเพียงอย่างเดียวที่ทำให้ผมไม่สามารถใช้ชีวิตได้เหมือนคนทั่วไป แต่ว่ากรงขังเดียวที่ทำให้ผมไม่อาจจะมีชีวิตอิสระได้ก็คือกรงขังในห้องเล็กๆ ห้องนี้

          วันเวลาที่ผ่านมามันช่างยาวนานเกินกว่าที่มันจะผ่านไปได้ ชีวิตในแต่ละวันของผมมันก็คงไม่มีอะไรมากนอกจากกิน นอน  อยู่ในห้องแคบๆ ที่พวกเขามีความเมตตาให้ผมได้ใช้ชีวิตและมีข้าวกินประทังชีวิตไปวันๆ ซึ่งทุกอย่างล้วนแลกมาด้วยร่างกายและความเป็นมนุษย์ของผม

          "อึก! อา...อา!"

          "อา! โคตรแน่นเลยว่ะ"

          "อ...อา! บ...เบาลงหน่อย ผ...ผมเจ็บ อึก! ผมเจ็บ"

          เสียงครวญครางอย่างสุขสมของคนที่กำลังกระทำอยู่บนร่างกายมันหาได้ทำให้ผมรู้สึกดีตามไปไม่ ผมยังจำความเจ็บปวดนั้นได้ดี ความเจ็บปวดของการสูญเสียความเป็นมนุษย์ไปครั้งแรก กลิ่นคาวเลือดที่ยังคงติดจมูก เสียงครวญครางที่แสนจะเจ็บปวดยังคงก้องอยู่ในหู และสัมผัสของใครหลายๆ คนที่ใช้ร่างกายของผมเป็นที่รองรับความหื่นกระหายของพวกเขา

          นานเท่าไหร่แล้วที่ผมต้องทำแบบนี้ ผมอยากหนีไปจากที่นี่ หนีไปที่ไหนก็ได้ที่ผมจะไม่ต้องใช้ชีวิตโสมมนี่อีก แต่สุดท้ายมันก็เป็นได้แค่เพียงคำอธิษฐานและภาวนาของคนที่...พิการคนหนึ่ง

#เก้งหม้อ

present

จักรวาลแห่ง ‘แสง’

Whisper เพียงกระซิบว่ารักกัน

To be continued

-----------------------------------------------------

เคะ - โช

เมะ - ฆินทร์(เมฆินทร์)