The Exotic วันนั้น..ฉันขอให้มันหวนคืน

     คุณเคยเชื่อเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ไหม...อย่างเช่น...วันนึงมนุษย์จะมีปีกสามารถบินไปบนท้องฟ้าได้เหมือนนก หรือคนที่ตายไปแล้วจะฟื้นขึ้นมาได้ หรือมีเวทย์มนตร์จริงๆที่สามารถเสกสิ่งของให้ลอยได้ เสกคนให้กลายเป็นสัตว์ได้ ยังไงก็ตามมนุษย์ส่วนใหญ่ไม่เชื่อเรื่องพวกนี้กันหรอก พวกเขาอยู่แต่กับความเป็นจริง นั่นคือเกิด กลายเป็นเด็ก ไปเรียนหนังสือ พอเรียนจบก็ทำงาน และมีความรักจนได้แต่งงานกัน และให้กำเนิดลูกหลาน วนเวียนไปอย่างเดิมไม่จบไม่สิ้น เพราะฉะนั้นความคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เป็นไปไม่ได้นั้นเริ่มจางหายไป เมื่อพวกเขาเติบโตขึ้น พวกเขามีอย่างอื่นที่สำคัญกว่าให้คิด ไม่มัวมาเสียเวลาคิดเรื่องไร้สาระพวกนี้ 

     ผม...ดิอ้อน ผมเป็นเด็กกำพร้ามาตั้งแต่ผมจำความได้ เมื่อผมโตขึ้นเริ่มเข้าใจประสีประสาเหมือนเด็กทั่วไป ผมเห็นผู้ชาย ผู้หญิงและเด็ก เดินไปไหนมาไหนด้วยกัน พวกเขาจับมือกัน ดูท่าทางพวกเขาคงมีความสุขกันมาก เมื่อผมได้เห็นภาพพวกนั้น ผมจึงสงสัยว่าทำไมรอบๆตัวผม ถึงมีแต่เพื่อนๆรุ่นราวคราวเดียวกับผม และมีหญิงอายุเยอะๆมาคอยดูแลพวกเรา อยู่ในบ้านหลังใหญ่ บ้านที่มีแต่ความวุ่นวาย ผมมีเพื่อนที่สนิทมากอยู่คนนึง ชื่อจาคอป รอว์ลี่ เขาอยู่บ้านเดียวกับผม เราเป็นเด็กกำพร้าเหมือนกัน แต่ที่เราแตกต่างกันคือ ผมอยู่ที่นี่ตั้งแต่วัยทารก ส่วนเขาเพิ่งเข้ามาตอนเค้า 5 ขวบ วัยกำลังพอรู้เรื่อง วันนั้นเสียงเคาะประตูบ้านเด็กกำพร้าดังมากเวลา 3 ทุ่ม 45 นาที พวกป้าๆก็รีบเดินไปเปิดประตู พวกเราเด็กกำพร้ารีบออกมายืนมองหน้าห้องบ้าง ตรงบันไดทางเดินบ้าง พวกเราต่างสงสัยว่าใครกันมาเคาะประตูดึกๆดื่นๆ พอพวกป้าๆเปิดประตูออกไปทันใดนั้น ผมเห็นเด็กชายหน้าตาโศกเศร้าคนนึง ใช่ครับ...นั่นแหละจาคอป แต่เขาไม่ได้มาคนเดียว เขามากับผู้ชายและผู้หญิง ซึ่งนั่นคงเป็นพ่อและแม่ของเขา แต่ไม่เหมือนเท่าไหร่นัก พวกเขาทำสีหน้าชิงชังใส่จาคอป พร้อมกับใช้ความรุนแรงกับเขา และบอกกับพวกป้าๆว่า " เด็กนี่มันไร้ประโยชน์ อยู่กับพวกเราก็เลี้ยงเสียข้าวสุก เกิดมามีขาข้างเดียว พวกชั้นไม่อยากเลี้ยงมันอีกต่อไป ฝากที่นี่ด้วยละกัน" แล้วพวกเขาก็ทิ้งจาคอปไว้ที่นี่ โดยไม่กลับมาอีกเลย... หลังจากวันนั้นจาคอปร้องไห้อยู่หลายวัน โดยที่ไม่ได้มีใครมาแกล้งเขา ตอนนั้นผมยังเด็ก ไม่เคยมีพ่อแม่ ผมเลยไม่ค่อยเข้าใจจาคอปเท่าไหร่นัก แต่ที่ผมรู้อยู่อย่างนึงคือพ่อแม่จาคอปใจร้ายมาก มันทำให้ผมคิดมาตลอดว่าพ่อแม่ของเด็กกำพร้าพวกนี้ก็คงนิสัยคล้ายๆกันคือทอดทิ้งลูก ให้ลูกมาอยู่ที่นี่ 

     วันที่ 15 มกราคม เป็นวันเกิดของจาคอป พวกเราต่างประดิษฐ์สิ่งของเล็กๆน้อยๆที่พวกเราพอจะทำได้ ให้เป็นของขวัญจาคอป เราดีใจที่จาคอปจำวันเกิดตัวเองได้อยู่คนเดียว ผมอยากทำให้เขาประทับใจที่สุด ด้วยการวาดภาพพวกเราทุกคนให้จาคอป จาคอปดีใจมากเขาเก็บรูปที่ผมวาดไว้ใต้หมอนตลอดเวลา เรา2คนเริ่มสนิทกันมากขึ้น เราเล่นอะไรๆด้วยกัน ผมชอบนิสัยที่ไม่ยอมแพ้ของเขา ถึงเขาจะทำอะไรโดยมีขาเพียงข้างเดียวก็ตาม 

    วันนึงตอนผมอายุ 9 ขวบ ผมเห็นหมอในทีวี พวกเขาประดิษฐ์ขาเทียมให้คนพิการ ทำให้พวกเขาสามารถเดินได้ ผมเลยเกิดความคิดแจ่มๆขึ้นมา ผมอยากให้จาคอปเดินได้อย่างพวกเรา ผมเลยหาและรวบรวมของทุกอย่างและทำขาเทียมให้เขา วันนึงที่ผมทำสำเร็จเป็นวันเกิดครบ10 ขวบของเขาพอดี ผมอยากเซอร์ไพรซ์เขา แต่วันนั้นผมหาเขาไม่เจอ ผมถามเพื่อนๆทุกคนว่าเห็นจาคอปกันบ้างไหม แต่ไม่มีใครพบเห็นเขาเลย วันนั้นเงียบกริบแทนที่จะสนุกสนานรื่นเริงเหมือนทุกปีเพราะเป็นวันเกิดจาคอป จนผมอดใจไม่ไหวผมเลยเข้าไปถามพวกป้าๆ ถามว่าจาคอปไปไหน ป้าลีน่า ป้าที่ใจดีที่สุดที่นั่น นั่งลงพร้อมบอกกับผมว่า" ดิอ้อน เจ้าหนู...ฟังป้าให้ดีๆนะ จาคอปเค้า...ไปแล้ว เค้าไม่กลับมาอีกแล้ว แต่จาคอปเขาจะอยู่ในใจพวกเราทุกคนเสมอนะลูกนะ" ทันใดนั้นน้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมาจากตาป้าลีน่า และพวกป้าๆทุกคน 

     ผมไม่เข้าใจที่พวกป้าๆพูด จาคอปไปไหน แล้วทำไมต้องร้องไห้ จาคอป...หมอนั่นน่ะต้องมีคนรับไปเลี้ยงแน่ๆ หนอยยย ไม่บอกเราซะได้ โถ่เอ้ยย เราอุตส่าห์อยากจะเซอร์ไพร์ซเขาซะหน่อย แต่ไม่เป็นไรฉันจะเก็บไว้ วันไหนเผื่อนายกลับมา นายคงอยากได้ ฉันค่อยเอาให้นายละกัน

10 ปีผ่านไป....

ตอนนี้ผมอยู่มหาวิทยาลัยแล้ว ผมตั้งใจเรียนเลยได้ทุนมากมาย พวกเขาอยากรับผมเข้ามหาลัยพวกเขากันทั้งนั้น ผมเลือกเรียนวิชาด้านจิตวิทยา ผมอยากเป็นหมอ ไม่ใช่ว่าผมโรคจิตหรืออะไรหรอกครับ ผมอยากบำบัด ผมอยากช่วยพวกเขา อยู่ที่นี่สาวๆกรี๊ดกร๊าดผมกันทั้งนั้น ผมจะตั้งใจเรียนเต็มที่ จาคอป...นายรอฉันก่อน ฉันจะตามหานาย เราคงมรหลายเรื่องที่อยากคุยกันแน่นอน...

To be continue...