ผู้กล้าตายด้าน แต่เขาเป็นนักบวช

ตอนที่ 10 เรียนเวทย์ทั้งที ทำไมง่ายจัง

        หลังจากที่บอกลาคุณเซร่าเสร็จ ผมก็รีบไปที่ร้านของคุณลินคอร์นทันที เพราะตอนนี้ผมสนใจในเวทมนตร์มากเลยล่ะ

        เมื่อมาถึงร้าน ผมก็เคาะประตูก่อนแล้วค่อยเปิดประตู เมื่อประตูถูกแง้มออก ผมก็เห็นคุณลินคอร์นกำลังนับเงินราวกับพวกผู้มีอิทธิพลในหนังยังไงไม่รู้สิ

        “อ่าว ไอ้หนู เอ็งมีอะไรเรอะ” คุณลินคอร์นหันหน้ามาทางผม

        “อ๋อ แค่มีเรื่องอยากจะถามนะครับ”

        “อ่อ ได้ ๆ ว่ามาเลย”

        “คุณลินคอร์นพอจะมีหินเวทมนตร์ขายไหมครับ”

        “ก็มีน่ะสิ ราคา 2 เหรียญทอง ว่าแต่แกสนใจเวทมนตร์เรอะ”

        “ครับ อยากรู้ด้วยว่าตัวเองถนัดเวทมนตร์แบบไหน”

        “เพราะงั้นถึงได้มาถามข้างั้นสินะ ก็ได้ งั้นตามข้ามา ข้ามีคนรู้จักที่น่าสนใจอยู่คนหนึ่ง” คุณลินคอร์นลุกขึ้นจากเก้าอี้ ส่วนสูงของเขานั้นมีเพียงครึ่งเดียวของตัวผมเท่านั้น แล้วผมสูงเท่าไหร่อ่ะเหรอ ผมก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ก็น่าจะเกิน 170 ล่ะ เอ่อ คุณลินคอร์นเดินออกจากร้านไปแล้วนี่ รีบตามไปดีกว่าแฮะ

        “นี่แหละร้านของคนรู้จักที่ข้าบอก หล่อนเป็นจอมเวทย์ฝีมือฉมังเลยล่ะ” คุณลินคอร์นนำทางมาจนด้านหน้าของร้านที่ดูไม่ชอบพามากล แต่ผมก็คงต้องเชื่อลุงอ่ะแหละ

        “วันนี้ข้าขอรบกวนหน่อยนะ แม่หนู” คุณลินคอร์นเปิดประตูเข้าไปทันที

        “อ๊ะ ค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะคุณลุงลิน ว่าแต่ที่มาวันนี้มีธุระอะไรเหรอคะ” หญิงสาวมันผมหางม้าใส่แว่นตาบาง ๆ ในชุดของจอมเวทย์ที่ดูรวบรัดเล็กน้อยยิ้มกลับให้

        “พอดีเจ้าหนุ่มนี่สนใจเวทมนตร์ก็เลยพามาน่ะ” คุณลินคอร์นชี้มาทางผม

        “เอ่อ สวัสดีครับ” เอาเป็นเป็นว่า เราสวัสดีทักทายนำไปก่อนละกัน

        “คุณสนใจเวทมนตร์สินะคะ งั้น แนะนำตัวด้วยนะคะ”

        “เอ่อ ข้ากลับล่ะนะ” คุณลินคอร์นยิ้มให้เหมือนบอกส่ง ๆ ว่า พยายามเข้าให้ผม

        “เอ่อ ผมรีเชอร์ อีคลิปส์  อายุ 18 อาชีพคือนักบวชครับ”

        “เนื่องจากเป็นนักบวชที่มีมานาสูง จึงอยากจะเรียนรู้เวทมนตร์ไว้ใช้เมื่อยามต้องเจอศัตรูเหรอ”

        “ไม่ใช่ครับ แค่ผมสนใจน่ะ เพราะยังไงถ้าเจอศัตรูผมก็ใช้ดาบฆ่าได้ครับ แล้วก็นะ ผมเองก็อยากจะใช้เวทย์แบบโจมตีบ้างน่ะครับ” ตอบไปตามตรงละกันนะ เพราะยังไงเธอคนนี้ก็คงจะไม่ได้คิดอะไรมากด้วย

        “งั้นเองเหรอ นายนี่แปลกจังนะ เป็นนักบวชที่กล้าฆ่าสิ่งมีชีวิตเนี่ย ไม่กลัวบาปเหรอ” เธอถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม

        “ไม่ครับ เพราะยังไงความเป็นจริงของการต่อสู้ก็คือ ฆ่า หรือถูกฆ่า แค่นั้นครับ”

        “แหม ตอบง่ายจังเลยนะคะ” เธอเงียบเสียงลง

        จากนั้นเธอก็พุ่งเข้ามากอดผม

        “เธอสอบผ่านแล้ว ฉันจะสอนเวทมนตร์ให้เธอเองนะจ๊ะ” เธอกอดผมราวกับอสรพิษที่จ้องเหยื่อไว้แล้ว อ๊ะ เดี๋ยวนะ นี่เธอคือ เอลฟ์ไม่ใช่เหรอ หูแบบนี้น่ะ

        “อ๊ะ โทษทีนะ พอดีฉันลืมแนะนำตัว ฉันคือ คามิลลี่ แอสทรัล อย่างที่เห็น เป็นมูนเอลฟ์จ๊ะ ตอนนี้อายุ 120 ปีนะ” คามิลลี่ตอบผมมาด้วยรอยยิ้มทั้ง ๆ ที่เธอกำลังกอดผมอย่างแนบชิด

        “อ๊ะ คุณคามิลลี่สินะครับ ว่าแต่ก่อนอื่น ผมหายใจเริ่มไม่ออกแล้วนะครับ” ว่าตามตรงคืออึดอัด แต่ถ้าพูดแบบนี้ผมว่าเธอคงจะไม่ยอมปล่อยแน่ เอ่อ ก่อนอื่นเช็คสถานะของเธอก่อนจะดีกว่า

ชื่อ           :คามิลลี่ แอสทรัล

เผ่าพันธุ์ : มูนเอลฟ์

อาชีพ    :จอมเวทย์แห่งป่า(พิเศษ)

เลเวล 37

สเตตัส:

HP:4500/4500

MP:8500/8500

STR:300           VIT:300                        INT:1700

DEX:1000         AGI:400           LUCK:134

        สเตตัสของเธอมันนักเวทย์ชัด ๆ เลยนี่นา แถมยังมีสกิล [เวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์] อีกด้วยแฮะ ท่าทางเราจะมาถูกที่แล้วแฮะ

        “เอ่อ ผมว่าปล่อยได้แล้วนะครับ”

        “ไม่ปล่อยหรอกนะ ก็เค้าอยากให้เธอทรมานนี่นา” เดี๋ยวดิเฮ้ย อ๊ะ จริงสิ ค่า STR เรามากกว่าเธอ ทำไมเราไม่ดึงออกเองล่ะ ลืมเรื่องนี้เลยแฮะ

        ผมจับแขนเธอเพื่อดึงเธอออก ว้าว ตัวเธอเบามากเลยล่ะ แล้วก็ส่วนสูงของเธอนั้นน้อยกว่าริต้าอีกนะ เพราะริต้าสูงประมาณ 5 ฟุต แต่นี่มันประมาณ 140 ซม. เองนะ

        “ดึงฉันทำไมเหรอ ไม่ชอบให้กอดเหรอ” คุณคามิลลี่เงยหน้าขึ้นมามองในขณะที่ถูกผมยกขึ้นอยู่

        “มันก็รู้สึกดีครับ ตามพอกอดนานมันก็อึดอัดนะครับ”

        “ก็ได้ งั้นไปเริ่มเรียนเวทย์กันเลยนะ ก่อนอื่น เธอรับนี่ไปนะ แล้วลองเพ่งสมาธิเข้าไป” เธอโยนหินสีใส 2 ก้อนให้ผม

        “เอ๊ะ นี่คือ” ให้ผมเดามันคือหินเวทมนตร์ แต่อีกก้อนนี่คืออะไรกันนะ

        “หินเวทมนตร์กับหินเมจินิค(Maginic) ที่เป็นหินมีสรรพคุณช่วยบอกความบริสุทธิ์ของพลังเวทย์น่ะ” คุณคามิลลี่ตอบข้อสงสัยของผมทันที

        “งั้น เริ่มเลยนะครับ” ผมเพ่งสมาธิเข้าไปที่หินทั้ง 2 ก้อนในมือ พวกมันเปล่งแสงสว่างจ้าจนผมตกใจทันที ดังนั้นผมจึงรีบมองไปที่คุณคามิลลี่โดยสัญชาตญาณ แต่ก็พบว่าคุณคามิลลี่นั้นหน้าถอดสีเลยเหมือนกัน

        “ไม่จริงน่า เวทย์ที่ใช้ได้คือ ไฟ ลม น้ำ ไร้ธาตุ มืด ความบริสุทธิ์คือหาที่เปรียบไม่ได้ รู้มั้ย รีเชอร์ เธอน่ะมีพรสวรรค์สูงสุดยอดเลยล่ะ ไม่สิ สูงเกินไปต่างหาก” คุณคามิลลี่แสดงสีหน้าปลื้มปิติ

        “เอ่อ แล้วผมต้องทำอะไรต่อเหรอครับ”

        “อ๊ะ จริงสิ ด้วยความบริสุทธิ์ระดับนี้ เธอเรียนแบบผ่าน ๆ ก็ใช้เวทย์ได้เก่งกว่าจอมเวทย์ชั้นสูงหลาย ๆ คนไปแล้วนะ เอาเป็นว่า เอาหนังสือเวทย์พวกนี้ไปอ่านซักนิด ฉันคิดว่าเธอก็น่าจะใช้เวทย์ได้แล้วล่ะ” เธอยื่นหนังสือเล่มหนึ่งมาให้ผม มันเขียนไว้ว่า “None” เอาไว้ คิดว่านี่คือเวทย์ไร้ธาตุสินะ

        “แค่อ่านเองเหรอครับ”

        “ใช่แล้วล่ะ เพราะเธอน่ะมีพรสวรรค์สูงเกินไปเลยล่ะ แล้วก็นะ ฉันคิดว่าอาจจะไม่ต้องร่ายเลยก็ได้นะ”

        “ถ้างั้น . . .” ผมลองเปิดอ่านมันดู แล้วผมก็เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง แล้วลองพูดออกเล็กน้อย

        “<Physical strength boost>” รอบ ๆ ตัวมีแสงอ่อน ๆ ปรากฏขึ้นเล็กน้อย นี่คือเวทย์ที่ช่วยเพิ่มค่า STR 10% ซึ่งผมคิดว่ามันมีประโยชน์มากกว่าที่ผมคาดไว้อีกนะเนี่ย แถมไม่ต้องอ่านคำร่ายด้วย เอ่อ เดี๋ยวนะ ไม่ใช่ว่าไอ้ที่เราใช้ได้เนี่ย เป็นเพราะว่าสกิล [เวทมนตร์เหนือโลก] เหรอ มันถึงได้ง่ายแบบนี้เนี่ย

        “แล้วว่าแต่นะ รีเชอร์ จากนี้เรียกฉันว่ามิลนะ”

        “ก็ได้อยู่หรอกครับ”

        “แล้วก็นะ ฉันมีคำถามข้อหนึ่งนะ” คามิลลี่จ้องมาที่หน้าของผมด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง แก้มของเธอแดงจนเห็นได้ชัด

        “เอ่อ ครับ” ทำไมเราถึงได้รู้สึกเดจาวู

        “เธอยังซิงอยู่ไหม” ไม่เดจาวูแฮะ

        “หา” เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ถามว่ายังซิงอยู่ไหมงั้นเรอะคร้าบ

จบตอนที่ 10

สิ่งที่เพิ่มเติมขึ้น

ฉายา

ชายผู้ปักธงสาว ๆ แบบไม่รู้ตัว(4 คน)

นักเวทย์ชั้นยอด