สานสัมพันธ์รัก

-----ห้องพัก----

ฉันพยายามพยุงร่างอันหมดเรี่ยวเเรงของฉันมานั่งลงบนเตียงนุ่มเเละมองทอดไปยังทะเลสีครามที่เราพึ่งมีความสุขกันไปไม่นาน จนฉันปล่อยให้น้ำตาของฉันร่วงหยดลงมาอีกครั้ง ในเวลานี้ความสวยงามของมันไม่สามารถทำให้ฉันมีความสุขขึ้นมาได้เลย

"เกล เรนเสร็จเเล้วเราไปหาอะไรกินกัน" เรนเข้ามากอดฉันทางด้านหลัง ฉันรีบเช็ดน้ำตาออกเพื่อไม่ให้เขาเห็นว่าฉันกำลังอ่อนแอ ยังไงวันนี้ฉันขอมีความสุชสักวันเเล้วกัน ก่อนที่ฉันจะไปเผชิญหน้ากับความจริงจากปากของเเก้วในวันพรุ่งนี้

"อื้อ " ฉันฝื้นยิ้มให้เขาไป เขาจับมือของฉันเเล้วพาฉันเดินไปบนดาดฟ้าของโรงเเรม

ภาพที่เห็นทำเอาน้ำใสๆจากดวงตาของฉันไหลลงมาอีกครั้ง คือการจัดดินเนอร์ที่มีเเสงไฟระยิบระยับ มีโต๊ะเเละเก้าอี้สีขาวสะอาดตาเเละมีดอกไม้สีสวยจัดเเต่งออกมาอย่างสวยงาม ถ้าไม่มีข้อความก่อนหน้านั้นส่งมาฉันคงมีความสุขเเละมีความสุขโดยที่ไม่มีอะไรมาติดอยู่ตรงใจจนมันรู้สึกหน่วงเเบบนี้

"สวยไหมค่ะ เรนจัดเองเลยนะ ชอบไหม" เขาหันมาซับน้ำตาอย่างอ่อนโยนเเล้วดึงฉันไปกอดเพื่อปลอบฉัน อ้อมกอดเขายังอบอุ่นทุกครั้ง เเต่มันกลับทำให้น้ำตาฉันไหลลงมามากกว่าเดิม

"เกลคือคนที่เรนรักมากเเละสำคัญกับเรนที่สุดเลยนะ" ฉันละเขาออกจากอ้อมกอด สีหน้าเขาดูมีความสุขเหลือเกิน สายตาที่ส่งมาหาฉันนั้นชั่งจริงจังเเละมีความจริงใจซ่อนอยู่ ฉันควรทำยังไงดี ฉันควรเชื่อสายตาดวงนี้ของเขาดีไหม

"เกลหิวเเล้วอ้ะ" ฉันพูดปัดไปเพราะฉันอาจจะเเสดงมุมอ่อนเเอออกมาให้เขาเห็น ฉันไม่อยากให้เขาเห็นมุมนั้นฉันไม่อยากเป็นคนน่าสงสารต่อหน้าเขา ฉันเดินไปนั่งบนโซฟาสีขาวสะอาดเเละความนุ่มของมันสื่อให้เห็นถึงความใส่ของคนเลือก มันชั่งทรมานจิตใจของฉันเหลือเกิน

"เรนสั่งอาหารมาเเล้ว เกลรอแปปนะ เดี่ยวก็คงมา" สีหน้าเขายังมีความสุขเหมือนเดิมเเต่ดูเหมือนครั้งนี้เขาจะดูตื่นเต้นพวงมาด้วย

และจู่ๆ ก็มีนักดนตรี มาเล่นดนตรีสุดโรเเมนติกให้เราสองคน พร้อมนักเสริฟที่มาเสริฟอาหาร อาหารทั้งหมดล้วนเป็นอาหารจานโปรดของฉันทั้งนั้น ฉันทั้งตื้นตันเเละเสียใจไปพร้อมๆกันฉันพยายามอดกั้นความรู้สึกที่มีอยู่ภายในใจไม่ให้มันสื่อออกมา เรนลุกขึ้นมาเเล้วเดินอ้อมมาด้านหลังของฉันเขายื่นมือมาตรงหน้าฉันเเล้วยื่นกล่องเล็กออกมา เขาเอามือเปิดมันออกซึ่งมันเป็นเเหวนเพชรน้ำงามที่สะท้อนเเสงเปร่งปรั่งออกมา

"เรนขอหมั้นเกลได้ไหม เรนของจองเกลไว้ก่อน เรนไม่อยากให้ใครมายุ่งกับเกลเพราะเรนทั้งหวงเเละก็ห่วงเกล ครั้งนี้มันอาจไม่เป็นทางการนะ ไว้วันที่เกลพร้อม เรนจะให้พ่อเเม่ของเรนมาขอหมั้นเกลอย่างเป็นทางการนะ" เค้าก้มลงมาหอมเเก้มนุ่มของฉันเเล้วนั่งคุกเข่าดึงเเหวนเข้ามาสวมตรงนิ้วนางด้านซ้ายของฉันมันสวยมาก สวยมากจริงๆ เขาจูบลงมาบนมือนุ่มของฉัน เเต่เเล้วฟางเส้นสุดท้ายก็ขาดลง ความรู้สึกที่เก็บไว้มันไม่สามารถที่เก็บไว้อีกต่อไป ฉันลุกขึ้นเเละวิ่งหมายที่จะไปที่ห้องพักให้เร็วที่สุดก่อนที่เขาจะเห็นสีหน้าของฉันตอนนี้ ฉันได้ยินเสียงเรนที่เรียกฉันมาตามหลังไม่หยุดฉันไม่สนอะไรเเล้วในตอนนี้นอกจากที่จะปล่อยให้ความรู้สึกที่เก็บไว้ออกมา

ฉันถึงห้องพักฉันก็เข้าห้องน้ำ เพื่อที่จะมาล้างหน้าล้างคราบที่เปื้อนบนใบหน้า ฉันนั่งลงบนชักโครกเเล้วนั่งคิดทบทวนเรื่องต่างๆ ฉันนึกถึงไปในวันที่เเก้วกับเรนพบกันครั้งเเรกฉันสงสัยท่าทางของเขาทั้งสองคน ผู้หญิงทุกคนล้วนมีเซ้นเรื่องแบบนี้กันทั้งนั้นเเต่ฉันคิดว่าฉันไม่ควรคิดอะไรเเบบนี้เพราะเเก้วคือเพื่อน เพื่อนที่ฉันรักเเล้วเธอก็คงรักฉันเหมือนกันเธอคงไม่ทำเเบบนี้กับฉันหรอก ฉันได้ยินเสียงเรนเคาะประตูเรียกฉันด้วยเสียงที่เป็นห่วงเเต่ฉันไม่สนใจทั้งนั้นยิ่งได้ยินเสียงเขาฉันยิ่งนึกถึงวันเก่าๆของเรา วันที่เรามีความสุขด้วยกันฉันปล่อยให้ตัวเองนั่งอยู่นาน ฉันจึงเดินออกมาฉันเห็นเรนนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่หน้าห้วงน้ำ เเละพอเขาเห็นฉันเดินออกมาเขาลุกขึ้นถามฉันด้วยความเป็นห่วง

"เกลเป็นอะไร เกลบอกเรนได้ไหม" เสียงเขาสั่นมีน้ำใสปริ่มตรงขอบตา ฉันเช็ดน้ำตาให้เขา ถึงเขาจะนอกใจฉัน ฉันก็อยากเห็นเขาร้องไห้อยู่ดี

"เกลไม่ได้เป็นอะไร เกลง่วงเเล้วขอนอนนะ" ฉันเดินเเละลงไปนอนบนตียง เรนก็เดินตามมาเเล้วนอนกอดฉันทางด้านหลัง เขากอดฉันเเน่นมากราวกับไม่อยากให้ฉันไปไหน

"เกลคงเหนื่อย งั้นเรนไม่กวนเเล้ว เเต่เรนขอกอดเกลไว้แบบนี้นะ อย่าพลักไสเรนนะ" เสียงเขาที่พูดออกมานั้นช่างเศร้าเเละเต็มไปด้วยความน้อยใจ ฉันไม่ได้ตอบอะไรออกไปเเละทำเหมือนว่าฉันหลับไปเเล้ว ฉันนอนเเบบนี้อยู่นานจนได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของคนที่กอดฉันอยู่ด้านหลัง เขาคงหลับเเล้ว ฉันพลิกดัวเพื่อนหันหน้าไปมองเขา ใบหน้าเขามีคราบน้ำตาจนฉันรู้สึกเจ็บปวด ฉันเอามือขึ้นมาจับใบหน้าของเขาเเละลูบผมเขาอย่าทะนุทะนอม เพราะกลัวว่าเขาจะตื่น

"เกลรักเรนนะ รักมาก รักเเบบไม่เคยรักใครเเบบนี้มาก่อน แต่ตอนนี้เกลเจ็บเหลือเกินและเจ็บเเบบไม่เคยเจ็บมาก่อนเหมือนกัน "ฉันร้องไห้ออกมาเเล้วกอดเรนเอาไว้ ฉันอยู่เเบบนี้เกือบเช้า ฉันเลยตัดสินใจที่จะลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์เปิดไปยังหน้าเเชทไลน์เเละเปิดรูปนั้นขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะหัวเตียง เเล้วออกไปจากโรงเเรมเเละมุ่งหน้าไปยังคอนโดของฉันกับเเก้ว

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

----คอนโด----

ฉันเปิดประตูเข้ามาเเละนั่งลงบนโซฟาตัวโปรดของฉัน ฉันมองไปยังประตูห้องนอนของเเก้วเเละน้ำตาของฉันก็ไหลลงมาอีกครั้ง ดูเหมือนคนในห้องนั้นจะตื่นเเล้วเพราะประตูมันเปิดออกมาพร้อมกับเจ้าของห้อง

"เอ้าเเกทำไมกลับมาเร็วจัง" เเก้วถามฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทำไมเธอถึงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยละ

"ก็มีเรื่องต้องมาถามเเกไง" ฉันพูดออกไปเสียงสั่น น้ำตาเจ้ากรรมมันก็ไหลลงมาเเบบไม่หยุด ดูเหมือนเเก้วจะตกใจที่อยู่ดีๆฉันก็ร้องไห้ออกมา

"แกเป็นอะไรร้องไห้ทำไม" เเก้วถามฉันพร้อมเสียงที่ดูเป็นห่วง

"เเกทำเเบบนี้กับฉันได้ยังไง แกทำเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ยังไงอ้ะ เเต่เคยนึกถึงความรู้สึกของฉันบ้างไหม" ฉันถามเเก้วออกไปทั้งน้ำตาเเละดูเเก้วจะตกใจไม่ใช่น้อย

"ทำอะไร ฉันทำอะไร" แก้งมีสีหน้าที่งงงวยเหมือนไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด

"แกส่งรูปมาให้ฉันไม่ใช่เหรอเเก้ว" ฉันพูดติดขัดด้วยความสะอึกสะอื้นเพราะตอนนี้ฉันร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนตัวโยน

"แกรู้" เเก้วถามฉันเหมือนคนพึ่งรู้ว่าทำอะไรผิด "เเกรู้ได้ยังไง" เเก้วถามฉันด้วยสีหน้าสงสัยเเทนสีหน้าเป็นห่วงที่เคยเเสดงออกมา

"รู้ได้ยัง เพราะหมอนใบนี้ไง หมอนใบนี้ไงเเก้ว" ฉันตะโกนออกไปพร้อมปาหมอนใบโปรดเเต่ตอนนี้มันกลับเป็นหมอนที่ทำให้ฉันเจ็บที่สุดไปทางเเก้ว เเก้วคงรู้เเล้วเเละสีหน้าของเธอกลับมาเรียบเฉยทันที

"ในเมื่อเเกรู้เเล้วก็ดี " เเก้วพูดออกมาด้วยเสียงเย็นชา "แกคิดว่าผู้ชาย เขาจะลืมรักครั้งเเรกของเขาได้ไหมละ" ตอนนี้ใบหน้าของเเก้วกลับมีน้ำใสปริ่มตรงดวงตาเหมือนกัน

"เรื่องนี้มันเกิดมานานเท่าไหร่เเล้ว" ฉันถามออกไปเพราะอยากจะรู้ว่าเรื่องเลวๆเเบบนี้มันเกิดขึ้นมาตอนไหน

"เมื่อวันที่เเกพาเรนมาปรับความเข้าใจกับฉันไง" ฉันอึ้งกับคำตอบที่ได้ มันทำให้ฉันทั้งเจ็บทั้งจุก คำพูดของเเก้วเหมือนมีดที่ปรักลงมาบนหัวใจฉันครั้งเเล้วครั้งเล่า

"เเสดงเรื่องเกิดขึ้นก็คือตอนที่เราเป็นเพื่อนกันแล้ว" ฉัดพูดออกเสียงแผ่วเพราะตอนนี้ฉันไม่มีเเรงเหลือที่จะพูดเเล้ว "เเกเคยเห็นฉันเป็นเพื่อนของเเกบ้างไหมเเก้ว เเกเคยรักฉันบ้างไหม แกเคย แกเคยเป็นห่วงความรู้สึกของฉันบ้างไหม บ้างไหม บ้างไหมเเก้ว" ฉันร้องไห้สะอีกสะอื้นแทบขาดใจกับคำพูดที่ของเพื่อนที่รักมากที่สุด "แกรู้ไหม ฉันรักแกมากนะฉันทั้งรักทั้งเเคร์ทั้งเชื่อใจเเละไว้ใข ฉันไม่เคยคิดว่าเพื่อนอย่างเเกจะเเทงข้างหลังฉันได้ แกก็รู้ว่าฉันรักเรนมากเเค่ไหน แต่ก็เลือกที่จะทำเเบบนี้เหรอเเก้ว" ฉันพูดด้วยเสียงตัดพ้ออย่างติดขัด

"รักสิ เเต่ฉันก็รักเขาเกมือนกัน เกลคนคนนี้ฉันขอนะ ฉันขอฉันไหม ฉันขาดเขาไปไม่ได้" เเก้วเอื้อมมือมาจับมือฉันเเล้วเขย่ามือฉันเบาๆ พร้อมกับสีหน้าอ้อนวอน

"เรื่องเเบบนี้มันให้กันด้วยเหรอ " ฉันพูดออกไปเเละมองหน้าเกลด้วยความเจ็บปวด

"ฉันไม่เคยขออะไรเเกเลยนะ  ฉันขอนะเกล ถ้าเเกเห็นฉันเป็นเพื่อนรักอย่างที่เเกบอก ฉันขอนะ นะเกลนะ" แก้วนั้นลงคุกเข่าต่อหน้าฉันเเล้วร้องไห้ออกมาฉันมองการกระทำของเเก้วเเล้วเช็ดน้ำตาบนหน้าของตัวเองออก

"ถ้าเรนเขาอยากอยู่กับเธอ เธอก็เอาไปเถอะฉันพอเเล้ว ฝากบอกเขาด้วยว่าฉันขอเลิก ส่วนเธอฉันขอคืนคำว่าเพื่อนให้ ต่อไปนี้ฉันไม่เคยมีเพื่อนเเบบเธอ เราอย่ามาเจอกันอีกเลยนะ" ฉันพูดเสร็จก็เดินออกไปจากห้องทันทีโดยไม่เก็บของจากห้องอันเป็นความทรงจำอันโหดร้ายที่เเสนเจ็บปวดนี้

"ไม่นะเกล เรายังเป็นเพื่อนกันต่อไม่ได้เหรอ"

ฉันคงเป็นเพื่อนกับคนที่ทำร้ายฉันไม่ได้หรอกนะ หมดเเล้วกับรักเเละความเชื่อใจที่มีให้ จบความสัมพันธ์ไว้เเบบนี้คงดีที่สุดเเล้วละ

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 สงสารเรนเขานะคะ  นางไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเลยตอนหน้ามาลุ้นกันนะคะว่าเรนเขาจะปรับความเข้าใจกับเกลได้รึป่าวนวนะ  ชอบก็กดไลค์ คอมเม็นต์มาคุยกันเนาะ 1 ไลค์ 1 เม็นต์ เป็นกำลังใจให้ไรท์เป็นอย่างมาก

รักรีดเดอร์ทุกคนค่ะ​