ยังไงซะ รุ่นเดียวกันน่ะไม่ไหวหรอก

               เมื่อการเรียนในวันนี้ของผม(ฮายามะ คุโด้)จบลง ผมเดินไปล็อคเกอร์ของผม

               หา!!!!!! จดหมายรักมาอยู่ในล็อกเกอร์ของผมเสียแล้ว

               'ชั้นชอบคุณมาโดยตลอดเลยค่ะ ชั้นจะไปรอที่หลังโรงยิม กรุณาให้คำตอบด้วยค่ะ จาก ชินะ ชิซุกะ' ในจดหมายเค้าว่างั้นน่ะ แล้วเราจะไปดีไหม หรือ ชั่งแม่มแล้วหลับบ้านเลย ไม่ว่าอย่างไหนก็ไม่อยากทำเลย สิ่งในชีวิตประจำวันจะเปลี่ยนไปงั้นหรอ ถ้าเป็นแฟนกับคนๆนี้ก็จะเปลี่ยนไปงั้นหรอ แต่เมื่อคิดแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลให้ปฏิเสธเธอเลยนี่!!

               ผมกำลังเดินไปที่หลังโรงยิม ระหว่างนั้นผมผ่านสนามฟุตบอลที่กำลังเป็นที่ฝึกของชมรมฟุตบอลหญิง แต่แล้วก็มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น

               ปัก...โคร่ม...

               มีลูกฟุตบอลทาบหน้าผมเต็มๆ ทำให้ร่วงลงไปทันทีที่โดน ผมแค่จะวิ่งไปที่หลังโรงยิมทำไมต้องเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ

               "ขอโทษค่ะๆ รุ่นพี่เป็นอะไรไหมค่ะ??"

               มีเด็กผู้หญิงจากชมรมฟุตบอลวิ่งมาหาผมและแสดงท่าทางเป็นห่วงผมแบบสุดๆเหมือนผมกำลังจะเสียแล้ว

               "ไม่เป็นอะไรครับ ไปซ้อมกันต่อเลยครับ"

               "ใครจะไปทำแบบนั้นคะ!!!มานี่เลยค่ะ เดี๋ยวหนูพาไปปฐมพยาบาล"

               เธอพยุงผมขึ้นแล้วพาไปข้างสนาม เตรียมกล่องพยาบาลออกมาเรียบร้อย เอ๊ะ แปปนึงนะ กล่องพยาบาลสินะ...

               "เอ๋!!! รุ่นพี่คะปฐมพยาบาลที่หน้ายังไงหรอคะ"

               "อย่าถามทางนี้สิครับ"

               ว่าแล้วเชียว ต้องเกิดเรื่องแบบนี้ แต่ทำไมในใจมันรู้สึกอบอุ่นจังนะ

               "เอ๋ รุ่นพี่ไม่ได้เรียนหรอคะ"

               "เธอก็เหมือนกันใช่ไหมล่ะ เอาเถอะ เธอชื่ออะไรหรอ?"

               "หนูชื่อ โทซากิ  มายูมิค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ"

               "มายูมิจังหรอ ชั้นชื่อ ฮายามะ  คุโด้ ฝากตัวด้วยนะ แล้วก็ฝากขอโทษชมรมฟุตบอลหญิงด้วยที่ทำให้เสียเวลา"

                ผมลุกออกจากที่นั่นอย่างรวดเร็วโดยไม่สนว่าเธอจะพูดอะไรต่อ แล้วก็กลับบ้านทันทีโดยไม่ได้คิดเรื่อง ชินะ  ชิซุกะเลย

                หลังจากเหตุการณ์นั้นผมได้เปลี่ยนบุคลิกไปมากจากเป็นคนดี ตอนนี้ผมเริ่มกลายเป็นคนไม่ได้เรื่องซะแล้ว