MAYA มายา
เขียนโดย 
โชฒิกากราณ์
วันที่ 26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 เวลา 16.50 น.
แก้ไขเมื่อ 26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 18.02 น. โดย เจ้าของนิยาย
23) ความทรงจำของหยดน้ำตา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
รถยุโรปคันหรูจอดลงที่หน้าบ้านหลังใหญ่ที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี หลังจากรันลณีย้อนอดีตให้คนตัวใหญ่ได้รับรู้ ก่อนเขาจะพาเธอมาที่นี่
ตามหากุญแจดอกสุดท้ายที่ไม่มีใครพูดถึงมัน…
“ลูกแม่” หญิงวัยกลางคนโผเข้ากอดผู้เป็นดั่งดวงใจอย่างเต็มรักหลังจากเปิดประตูรั้วออก รันลณีหลับตาลงกอดร่างเล็กแน่นกอบโกยความรักที่คิดถึง
“รันอยากให้มันจบสักที” เธอผละร่างนั้นออก มีเพียงความลังเลของผู้เป็นแม่ที่พยายามหาเหตุผลต่างๆ ในดวงตาคู่สวยที่มองมานั้น หากพบแต่ความเจ็บปวดและเหนื่อยล้าแผ่ออกมาให้เห็นอย่างร้องขอ เธอพยักหน้าเบาๆ ให้รู้ก่อนจะหันหลังเข้าบ้านในทันที รันลณีคลี่ยิ้มออกมาให้กับชายหนุ่มก่อนทั้งสองจะตามเจ้าของบ้านเข้าไป
“รันรอดมาได้ยังไง” คำถามตรงตัวเล่นเอาคนถูกถามรู้สึกกดดันสั่น สองมือถูกันด้วยความประหม่า
“วันนั้นแม่รอรันนานมาก ข้อความรันก็ไม่ตอบแม่ แม่โทรไปรันก็ไม่รับ จนลูกบอกแม่ว่าลูกอยู่ที่ไหน ลางสังหรณ์ทำให้แม่ตัดสินใจไปหารัน” ผู้เป็นแม่เล่าอย่างใจเย็น มันละเอียดจนสามารถนึกภาพตามได้เมื่อประโยคเหล่านั้นแพร่กระจายไปในอากาศ เป็นภาพสีจางที่ดำเนินเรื่องตามผู้เล่า
-Back Than-
โทรศัพท์ที่รู้ทันทีว่าเป็นของใครตกแจกกระจายอยู่บนพื้นคอนกรีต หญิงสาววัยสามสิบปลายๆเริ่มใจคอไม่ดี เสียงเอะอะวุ่นวายดังขึ้นอยู่ใกล้ๆ เธอจึงตัดสินใจเข้าไปดู
“เคนโทรเรียนตำรวจยังวะ เร็วๆ!! ไอ้โจ้โทรหาโรงพยาบาลก่อน” ชายหนุ่มตะโกนเสียงดังสั่งลูกน้องของตัวเองที่วิ่งวุ่น
“ขอโทษนะคะ เกิดอะไรขึ้น”
“คุณเป็นใครครับ ขึ้นมาที่นี่ได้ยังไง” ชายหนุ่มถามใบหน้าสงสัยเต็มแก่ เขารีบรนอย่างไม่มีเวลาเมื่อคนตรงหน้าชักช้าที่จะตอบคำถาม เขาจึงไม่สนใจ ก่อนจะถูกรั้งแขนไว้ให้หยุด
“ฉันลดาค่ะ คือดิฉันมาตามหาลูก คุณเห็นเธอไหม ผู้หญิงตัวสูงๆ ผมสีดำเธอไว้ผมสั้นตัดหน้าม้า เธอบอกว่าเธอมาที่นี่แต่มันนานแล้วฉันเลยมาตามเธอ” ชายคนนั้นชะงักไป
“เอ่อ… คุณลดาครับ ผมไม่เห็นเธอแต่ ผมไม่รู้ว่าใช่เธอไหม คือตอนนี้กำลังมีอุบัติเหตุครับ มีคนตกลงไปในถังกรดและถังด่างของทางสถานที่” ลดาใจหล่นวูบ วิ่งไปโดยสัญชาตญาณไม่ฟังเสียงห้ามใดๆจากผู้ที่สนมนาด้วยเมื่อสักครู่ เศษพลาสติกแข็งแตกกระจายทั่วบริเวณ มีคนสองสามคนปืนขึ้นอยู่บนขอบถังขนาดใหญ่สองถังที่อยู่ติดกัน เสียงที่ดังระงมขึ้นที่ถังใบแรก เส้นเหล็กสลิงถูกดึงขึ้นเผยร่างที่คุ้นตาอย่างใจสลาย
“มาญา!!!!!!!!!!” ลดาตะโกนเสียงดัง เธอทรุดลงอย่างหมดแรง ชายคนหนึ่งประคองเธอเอาไว้ หัวใจที่เจ็บปวดร่ำไห้อย่างน่าเวทนา ความสูญเสียและความสิ้นหวังถูกแทนที่ความรู้สึกทั้งหมดที่เคยมีทั้งชีวิต
“เธอยังไม่ตายๆ” ชายคนหนึ่งพูดขึ้นเมื่อทำการปั้มหัวใจผู้เคราะห์ร้าย ลดากระตุกวูบอย่างมีความหวัง
“มาญาลูก ลูกรัก อย่าเป็นอะไรนะลูก… หมอ… หมออยู่ไหน ไปตามหมอมา…”
“ใจเย็นๆ นะครับคุณ รถพยาบาลกำลังมา น้องคงไม่เป็นอะไรแล้วโชคดีที่เธอตกลงไปในถังเบส และมีคนมาพบไว แต่อีกคน” ลดาสดับฟังอย่างพยายามประครองสติของตัวเอง
“มีอีกคนหรอคะ”
“ครับ แต่เธอตกลงไปในถังกรดที่อยู่ข้างๆ กัน เรายังเอาเธอขึ้นมาไม่ได้เลยครับเพราะต้องระมัดระวังเรื่องของความปลอดภัยด้วย และเราคิดว่าเธอคงไม่น่ารอด คือ ผมอยากทราบว่าคุณรู้จักน้องคนนั้นไหม คือถ้าตำรวจมาถึงผมจะได้แจ้งให้ผู้ปกครองของน้องทราบครับ” ลดามองร่างที่กำลังถูกปั้มหัวใจอย่างต่อเนื่องนั้นอย่างครุ่นคิด เธอต้องรู้จักแน่ถ้าคนนั้นเป็นเพื่อนของลูกสาวเธอ แต่ถ้ามาญารอด เด็กคนนี้ก็ต้องเป็นผู้ต้องสงสัยอย่างเลี่ยงไม่ได้ เธอแน่ใจว่าลูกของเธอไม่ทำผิดแน่ มาญาจะไม่ทำร้ายใครแน่ๆ แต่ถ้า
ถ้าเธอคุมมันไม่ได้อีก และเหตุการณ์กำลังถูกย้อนรอยล่ะ
เธออาจจะทำ โดยไม่ได้ตั้งใจ โดยควบคุมตัวเองไม่ได้อีก
และต้องกลายเป็นฆาตกร
ชีวิตของมาญาต้องจบลง และพังไม่เป็นท่า
อ่อกก
เสียงผู้เคราะห์ร้ายสำรอกน้ำออกมาเป็นครั้งที่สอง ทำให้ลดาตัดสินใจทำบางสิ่งอย่างเด็ดขาดอย่างมีสติครบถ้วนที่สุด
“ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาลเอง”
“ครับ?”
“คุณ คุณเป็นหัวหน้าที่นี่ใช่ไหม” ลดาพูดอย่างกระวนกระวาย พยายามหาบางอย่างในกระเป๋าของเธออย่างรีบร้อน
“ชะ… ใช่ครับ ผมเป็นคนคุมที่นี่”
“ฉันไม่อยากให้ลูกของฉันมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ คุณเข้าใจฉันด้วย” กระดาษแผ่นหนึ่งถูกยัดลงในมือหนาที่กำลังงุนงง
“ถึงยังไงเด็กคนนั้นก็ไม่รอดแล้ว แต่ลูกของฉันยังมีชีวิต และเธอต้องมีชีวิตต่อไป คุณยังหนุ่มคุณหัวหน้า ตอนนี้คุณคงยังไม่เข้าใจอะไรฉัน ขอร้องคุณต้องช่วยฉันนะ ที่นี่ลูกฉันไม่เคยมา ฉันไม่เคยมา” ชายหนุ่มมองกระดาษที่อยู่ในมือ ตาโตขึ้นอย่างปิดไม่มิดเมื่อเห็นตัวเลขเจ็ดหลักถูกเขียนด้วยหมึกนั้นอย่างชัดเจน
“ผม… ผมมีลูกแล้ว”
“คุณเอารถขึ้นมาที่นี่ได้ เดี๋ยวพาจะให้คนอุ้มน้องไปให้ที่รถ” เขาพูดจบก็เรียกลูกน้องของตนพลางยัดกระดาษวิเศษนั้นลงในกระเป๋าเสื้ออย่างดี
“ขอบคุณมาก ขอบคุณ”
“ไม่เป็นไรครับ ไปเถอะคุณนายก่อนตำรวจจะมาถึง ถึงตอนนั้นผมช่วยอะไรคุณไม่ได้แล้วนะ” ลดาพยักหน้า ผละตัววิ่งออกไป เมื่อร่างผู้เป็นที่รักของเธออยู่ในรถแล้ว ลดาจึงทิ้งท้ายประโยคที่ทำให้ชายหนุ่มผู้ร่ำรวยแล้วในตอนนี้ กลืนน้ำอย่างฝืดๆ
“อย่า… อย่าให้มีอะไรหลุดมาถึงลูกสาวฉัน เพราะคุณไม่รอดด้วยเหมือนกัน”
นั่นทำให้เขาตระหนักได้ว่า ไม่ควรเล่นตุกติกกับผู้หญิงคนนี้ เมื่อเธอพร้อมที่จะสละทุกอย่างเพื่อลูกของเธอ
มาญาอยู่ในความดูแลของ คุณวุฒิ แพทย์ผู้เป็นเพื่อนสนิทของสามีลดาเอง ด้วยความร้องขอของเธอ เกือบสิบชั่วโมงที่มาญาต้องอยู่ในห้องผ่าตัด มันนานจนเธอกังวลและหวาดหวั่น เมื่อประตูเปิดออกพร้อมกับคนรู้จักอย่างคุณวุฒิ ลดาก็มีสีหน้าเครียดขึ้นอีกครั้ง
“ลูกฉัน มาญาเป็นไงบ้างวุฒิ” เธอถามขึ้นด้วยท่าทีที่ร้อนลน
“ปลอดภัยแล้วลดา แต่วุฒิให้เธอยังอยู่ไอซียูก่อนนะ ร่างกายของเธอยังฟื้นไม่เต็มที่ แอลคาไลน์อยู่ในร่างกายมากเกินไปจน แถมยังเป็นด่างจนบางอย่างในร่างกายแปรปรวน นี่มาญาไปโดนอะไรมา กินสบู่หรอ”
“ไม่ตลกนะวุฒิ”
“อ้าว ก็ถามจริงๆ” คุณวุฒิถามย้ำอย่างอารมณ์ดี เขาไม่อยากให้เพื่อนของเขาต้องเครียดมากจนเกินไป
“อุบัติเหตุ ช่างมันเถอะแล้วนี่ ลูกของดาจะฟื้นขึ้นตอนไหน เธอจะโอเคใช่ไหมวุฒิ”
“ก็ต้องดูไปก่อนลดา แต่มาญาปลอดภัยแล้ว ที่น่าห่วงตอนนี้เนี้ย ก็คือสมองของเธอ”
“ยังไง ลูกฉันจะสมองเสื่อมหรอ”
“ไม่แน่ใจ ต้องรอเธอฟื้นก่อน วุฒิยังตอบอะไรลดาไม่ได้หรอกนะ” คุณวุฒิตบบ่าคนตรงหน้าเบาๆ พลางปลอบใจ เขารู้ดีว่าเธอรักลูกสาวเพียงคนเดียวมากแค่ไหน และเธอแข็งแกร่งกับทุกเรื่องเมื่อสามีผู้เป็นที่รักตายจากไปพร้อมเกียรติยศที่น่ายกย่อง ตอนนั้นมาญาเพียงเจ็ดขวบ
“นี่ ใจเย็นๆ กลับไปพักผ่อน ทำใจให้สบายเถอะ ทางนี้วุฒิดูแลเอง มาญาก็หลานวุฒิเหมือนกันนะ” เขายิ้มให้เธอพร้อมตบไหล่เบาๆ อีกครั้ง ลดาพยักหน้ายิ้มรับความหวังดีนั้นอย่างเต็มใจ
เกือบยี่สิบสี่ชั่วโมงที่มาญาอยู่ในห้องไอซียู ลดาเช็กข่าวและข้อมูลเกี่ยวกับอุบัติเหตุของมหาวิทยาลัยแต่ก็ไม่มีข่าวใดๆ เล็ดลอดออกมา
ปิดข่าวไว้เพราะชื่อเสียงของตัวเอง ก็เหมือนกับที่เธอทำนั่นแหละ…
ทุกคนทำเพื่อตัวเองทั้งนั้น…
เธอคงไม่รู้ว่าเด็กสาวคนนั้นคือสุดฝัน เพื่อนสนิทในกลุ่มของลูกสาวของตน ถ้าฟ้าใสไม่ได้โทรถามเธอเรื่องมาญา เด็กคนนั้นนิสัยน่ารักและเรียบร้อยเสมอ
แม่ขอโทษนะฝัน…
ลดาบอกกับทุกคนเรื่องมาญาจะย้ายออก และไปอยู่กับน้าที่เมืองนอก ทั้งที่น้าคนนั้นเป็นเธอเอง เธอวางแผนไว้หมดแล้วหลังจากมาญาหายดี เธออยากจะพาลูกของเธอออกห่างเหตุการณ์เลวร้ายในครั้งนี้ มันคงจะดีถ้ามาญาตื่นมาแล้วไม่สามารถจำอะไรได้เลย
เหมือนฟ้ายังคงเข้าข้าง เมื่อลูกสาวคนเดียวของเธอตื่นมาพร้อมกับคนทรงจำที่เหมือนถูกรีเซต
นี่แหละคือโอกาส มันคือการเริ่มต้นใหม่
มาญาฟื้นตัวได้ไว ความทรงเก่าๆ ที่ถูกเลือกให้จดจำถูกบันทึกไว้โดยผู้เป็นแม่ มาญาได้ตายจากเธอไปแล้ว นี่คือ ‘รันลณี’ ลูกของเธอ มาญาถูกเปลี่ยนชื่อจริง รวมถึงวันเดือนปีเกิดโดยฝีมือของผู้เป็นแม่โดยที่เจ้าตัวไม่เคยรู้ตัว
เธอปิดเรื่องนั้นได้ ทำไมเรื่องแค่นี้เธอจะทำไม่ได้…
ทุกอย่างเริ่มต้นใหม่ที่อเมริกา โดยหญิงสาวถูกตัดขาดจากอดีตอย่างสิ้นเชิง ความทรงจำถูกระงับด้วยยาเม็ดเล็กจากคุณวุฒิผู้ที่พร้อมช่วยเหลือเธอเสมอในทุกเรื่อง เพราะความรักที่มีให้กับเพื่อนสนิทที่จากไปแล้วของตน
ความรักที่เป็นรัก ที่ไม่เคยมีใครรู้ นอกจากหัวใจของเขาเอง …
มาญาจะต้องกลับไทยมาพบกับคุณวุฒิทุกหกเดือนเพื่อตรวจร่างกาย โดยผู้เป็นแม่บอกกับเธอว่าเธอมีเม็ดเลือดขาวต่ำจึงต้องทานยาบำรุงและพบแพทย์อย่างสม่ำเสมอ โดยที่มาญาไม่เคยสงสัยในอดีตของเธอเลย
ไม่เคยเลยสักครั้งเดียว
ทั้งหมดเพื่อลูกนะ แม่รักลูกมาก รันลณี….
“แม่ขอโทษรัน แม่ไม่ควรพาลูกกลับมาที่นี่” ลดาน้ำตาไหลลงอย่างรู้สึกผิด รันลณีลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เมื่อได้รับรู้เรื่องที่เล่าออกมาจากคนที่เธอรัก และรักเธอสุดหัวใจ
เธอไม่โกรธ ไม่เคยโกรธคนๆ นี้เลย แม้ว่าสิ่งที่ทำมันผิด
ผิดจนเธอ ผู้รักความถูกต้องมาโดยตลอด ต้องถอดหน้าที่นั้นลงอย่างช่วยไม่ได้
ความรัก มันมีอิทธิพลต่อจิตใจของคนมากมายจริงๆ
รักมากแค่ไหน ก็ฝังลึกลงไปในจิตใจ และถูกสลักด้วยกุญแจที่พร้อมจะซ่อนไว้เสมอเพื่อปกป้องคนที่รัก
“รันขอบคุณที่แม่กล้าที่จะบอกรัน กล้าเผชิญหน้ากับความจริงอีกครั้ง รันให้อภัยแม่ทุกอย่าง” รันลณีพูดเสียงสั่น ทั้งสองกอดกันอีกครั้งด้วยเสียงร้องไห้โฮที่ดัง บุคคลที่สามยิ้มบางอย่างเงียบๆ เขารู้สึกดีกับความรู้สึกนี้ ไม่แปลกใจในสิ่งที่ลดาทำ เธอทำเพื่อปกป้องดวงใจของเขา เช่นเขา คนที่ถูกความรักควบคุม
หน้าที่ผู้ส่งต่อกระดาษทิชชู่เริ่มขึ้นอีกครั้ง เมื่อภายในห้องกำลังจะท่วมด้วยน้ำตาที่แข่งกันไหลอยู่
ทุกอย่างคลี่คลายลง ลดากลับมายิ้มกว้างอีกครั้ง หลังจากได้เปิดประตูที่ขังความลับไว้อย่างยาวนาน เธอขอให้แทนคุณพักที่บ้านของเธอในคืนนี้ โดยให้เหตุผลว่าเวลานี้มันดึกมากแล้ว ซึ่งแทนคุณก็ตอบตกลงอย่างไม่สามารถปฏิเสธผู้ใหญ่ได้ รันลณีใช้เวลาอยู่กับผู้เป็นแม่ทั้งคืน ก่อนจะนอนหลับบนเตียงนุ่มบนอ้อมแขนอบอุ่นนั้นอย่างเด็กๆ เธอกอบโกยความสุขและความรักนั้นอีกครั้ง ก่อนทุกอย่างจะถูกนับถอยหลังในเช้าที่เธอลืมตาตื่นขึ้น
“รันกลับไปทำงานก่อนนะคะแม่” รันลณีบอกผู้เป็นแม่เมื่อถูกปล่อยตัวหลังทานอาหารเช้าเสร็จ โดยแทนคุณยืนรออยู่ที่รถไม่ไกลนัก
“ไปเถอะรัน ไปทำทุกอย่างให้เสร็จ ให้ถูกต้อง” ลดาพูดออกมาอย่างเป็นนัย เธอไม่รู้หรอกว่าคนตรงหน้ากำลังจะทำอะไร แต่เธอพร้อมเข้าใจและเป็นที่พักพิงให้เสมอ รันลณีพยักหน้าพลางยิ้มให้
“ทุกอย่างจบ รันจะย้ายออกจากที่นั่น เราจะไปที่ๆ มีแต่ความสุขนะคะแม่”
“อยู่ที่ไหนแม่ก็มีความสุขเมื่อเห็นลูกมีความสุข” ลดากุมมือนั้น สายตาเหลือบมองคนที่อยู่ด้านหลัง รันลณีเดาออกก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ
“เขาไม่ใช่แฟนรันหรอกค่ะ เขามีคนที่เขารักอยู่แล้ว”
“รัน…”
“รันสบายมากค่ะแม่ไม่ต้องห่วง รันตัดใจได้ตั้งแต่เห็นหน้าแฟนของเขาแล้วค่ะ เธอสวยมาก เพอร์เฟคทุกอย่าง จนรันขอยอมแพ้” ยิ้มที่ออกมามันไม่สามารถปกปิดความเสียใจที่ได้ ลดากอดผู้เป็นลูกอย่างเต็มรัก ภาวนาให้เธอรู้สักทีว่าเธอไม่ได้รู้สึกไปเอง ถ้าสังเกตอีกสักหน่อยเธอจะรู้ในความหมายของรักแท้
มือบางพนมไหว้บุพการีอย่างนอบน้อม ขอพรต่อท่านเพื่อปกป้องเธอให้กลับมาเจอกันอีกครั้ง
กลับมาแล้วจ้าา หลังจากหายไปนานเลย ไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่ๆจ้า ใกล้จบแล้วช่วยติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ กอดดทุกคนเลย :)
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
