MAYA มายา

              กึก กึก กึก…

เสียงส้นรองเท้าสีขาวกระทบกับพื้นกระเบื้องเงาของโรงพยาบาลดังขึ้นเป็นจังหวะ กลายเป็นจุดสนใจให้กับบุคคลที่พบเห็นได้เป็นอย่างดี 

              “อรุณสวัสดิ์ค่ะน้องรัน” พยาบาลสาวที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์ลงทะเบียนผู้ป่วยกล่าวทักทายน้องใหม่ ด้วยรอยยิ้มที่สดใส “อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่นก” รันลณี กล่าวตอบรุ่นพี่ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะขอตัวเพื่อไปเตรียมพร้อมสำหรับการทำงานที่แสนจะวุ่นวายในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้

              รัน หรือ รันลณี พยาบาลน้องใหม่ของโรงพยาบาล M.Y การที่ได้เข้ามาทำงานที่นี่ คือความภาคภูมิใจของเธอและครอบครัว เพราะ M.Y Hospital ถือเป็นโรงพยาบาลจิตเวชที่ใหญ่ที่สุดและดีที่สุดในประเทศไทย และยังติดอันดับ TOP 10 ‘Best Quality and Services’ ของโลกอีกด้วย และด้วยเรื่องสวัสดิการ ฐานเงินเดือนที่สูงมากกว่ามาตรฐานโรงพยาบาลเอกชนทั่วไปถึงสามเท่า M.Y Hospital จึงเป็นเป้าหมายของนักจิตเวชหรือบุคคลากรในสายอาชีพที่เกี่ยวข้องเป็นอย่างมาก แต่การเข้ามาทำงานที่นี่นั้น ต้องอาศัยทั้งดวงและความสามารถที่สูง เพราะในแต่ละปี M.Y จะรับสมัครบุคคลกรใหม่ก็ต่อเมื่อมีตำแหน่งว่างเท่านั้น โรงพยาบาล M.Y. ไม่ใช่โรงพยาบาลที่ใครๆ ก็สามารถมาใช้บริการได้ ก็เพราะเป็น M.Y จึงทำให้บุคคลที่เข้ามาใช้บริการต้องมีฐานเงินที่สามารถ ‘จ่าย’ ได้

              M.Y เป็นตึกสูงสีขาวสะอาดขนาดใหญ่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองหลวงที่วุ่นวายของประเทศไทย ตึกถูกออกแบบในแนวโมเดิร์นร่วมสมัยซึ่งแบ่งออกเป็นสามโซน คือโซน A เป็นโซนสำหรับผู้ป่วยระดับทั่วไป โซนเอสามารถรองรับผู้ป่วยได้มากที่สุด การบริการอยู่ในระดับทั่วไปในเกณฑ์ของ M.Y ถัดขึ้นไปคือโซน B คือโซนสำหรับผู้ป่วยระดับปานกลาง จะมีความพิเศษกว่าระดับทั่วไปคือสถานที่อยู่และการบริการ และโซนสุดท้ายคือโซน C สำหรับผู้ป่วยวีไอพีผู้ป่วยชั้นพิเศษ โซน C ถือเป็นโซนแบ่งแยก เพราะไม่ว่าพยาบาลหรือหมอ หรือใครก็ตาม ที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับโซน C ก็ไม่มีทางได้เข้าไปที่นั่น

 M.Y ยังมีแล็ปทดลองซึ่งเป็นที่ยอมรับจากหลายองค์กรทั้งในประเทศและต่างประเทศอยู่อีกฝากหนึ่งของตึกโรงพยาบาล รันลณีเองก็ไม่เคยได้เข้าไปสัมผัสความทันสมัยและโอ่อ่าเมื่อมองไปยังตึกสูงนั่น แต่เชื่อเถอะว่า เกือบหนึ่งเดือนที่เธอเข้ามาทำงานที่นี่เธอยังคงเดินหลงโซนที่เล็กที่สุดอย่างโซนเอ คงไม่ต้องคิดว่าเธอจะสามารถจำโครงสร้างของโรงพยาบาลแห่งนี้ได้หรือแม้แต่คิดถึงตึกทดลองนั่น

     ‘6.35 น’

              รันลณีมองเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือสีเงินของเธอ เธอมีเวลาเพียงยี่สิบห้านาทีที่ต้องจัดการอาหารเช้าตรงหน้า เธอสวมเสื้อเชิ้ตรัดรูปกับกางเกงขายาวสีขาวสะอาด บนหน้าอกด้านซ้ายมีแถบป้ายชื่อที่ทำจากสแตนเลสเล็กๆ สีทองติดอยู่ ชายเสื้อคาดด้วยแถบสีดำสองเส้น เป็นสัญลักษณ์ที่แสดงถึง ‘หน้าที่’ ผมสีน้ำตาลเข้มเหลือบดำนั้นถูกมัดไว้อย่างเรียบร้อย ใบหน้าหวานถูกแต้มด้วยเครื่องสำอางชั้นดีอย่างเป็นธรรมชาติ รันลณี ถือเป็นผู้หญิงสวยคนหนึ่ง หากแต่ดวงตาสีเทาคู่โตที่รับกับขนตางอนยาวนั้นทำให้เธอดูน่ารักมากกว่า ผิวขาวละเอียดกับรูปร่างที่สมส่วน บวกกับเสน่ห์จากรอยยิ้มที่สดใส ทำให้เธอเป็นที่สะดุดมากกว่าผู้หญิงสวยทั่วไป

              โรงอาหารของโรงพยาบาลในตอนนี้ค่อนข้างเงียบ อาจเป็นเพราะยังเช้าตรู่ มองผ่านกระจกใสจะพบลานจอดรถกว้างที่เริ่มมีรถเข้ามาจอดเรื่อยๆ ถัดไปเป็นร้านนั่งเล่น ร้านกาแฟของโรงพยาบาล ไว้บริการสำหรับญาติผู้ป่วย

              กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!

              !!

              เสียงกรีดร้องดังขึ้นจนทำให้รันลณีสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ มือสวยยังคงจับขนมปังโฮลวีตไว้ในมือหากแต่สายตาพยายามหาต้นเหตุของเสียงนั้น

              ทุกอย่างปรกติ รอบตัวของเธอเป็นปรกติ…

รันลณีมองไปยังรอบตัว เชฟยังคงทำอาหารตามออเดอร์ของตัวเองต่อไป หญิงสาวสองคนที่นั่งถัดไปจากเธอก็ยังคงพูดคุยกับเป็นปรกติ ชายหนุ่มในชุดลำลองสีดำที่อยู่โต๊ะมุมสุดของโรงอาหารก็ยังคงจัดการสปาเก็ตตี้ของเขาต่อไป

              ไม่มีใครได้ยินเสียงนั้นเลย อย่างนั้นหรอ…

รันลณีสะบัดหัวตัวเองน้อยๆ คล้ายกับจะไล่ความคิดของตัวเองออกไป เธออาจจะฟุ้งซ่านมากไป ความตื่นเต้น หรืออะไรก็ตามแต่ ที่ทำให้เธอได้ยินเสียงน่ากลัวนั่น

              เสียงของผู้หญิง กรีดร้อง ด้วยความหวาดกลัว!!!

              รันลณีมองดูเวลาอีกครั้ง ก่อนจะวางขนมปังโฮลวีตที่เหลืออยู่ครึ่งหนึ่งไว้ ไม่มีเวลาสำหรับความคิดฟุ้งซ่านอีกแล้ว หน้าที่ที่แสนวุ่นวายของเธอกำลังจะเริ่ม แต่ก็นั่นแหละ ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับโซน A ก็วุ่นวายทั้งนั้น…

              “แม่มด แม่มด…” เด็กสาวน่ารักในชุดเรียบสีน้ำตาล เสื้อโปร่งถูกปักชื่อเอาไว้ ดังเช่น ‘ผู้ป่วย’ คนอื่นที่อยู่ในโซน A ในมือน้อยถือตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลเอาไว้ และยังคงพึมพำประโยคเดิมซ้ำๆ

              “ว่าไงคะสาวน้อย” รันลณีทรุดตัวลงตรงหน้าเด็กสาวที่อยู่ในความดูแลของเธอในวันนี้ เด็กสาวชะงักเล็กน้อย ก่อนจะละสายตาออกจากตุ๊กตาหมีตัวโปรดมองมายังพยาบาลสาว

              “แม่มด!” รันลณีกระตุกวูบ ก่อนจะค่อยๆ ยิ้มออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ พร้อมโคลงหัวเด็กสาวเบาๆ

              “แม่มดไปแล้วนะคะ นางฟ้าอยู่นี่แล้ว” เด็กสาววัย 10 ปีเลิกคิ้วเล็กน้อย เอียงคอด้วยความสงสัย สายตายังคงจดจ่อพยาบาลสาวที่อยู่ตรงหน้า

              “เธอไปแล้วหรอคะ” เธอกล่าวถามออกมาอย่างไร้เดียงสา

              “ใช่ค่ะ แม่มดไปแล้ว เธอจะไม่กลับมาอีกแล้วค่ะน้องน้อย” รันลณีมอบรอยยิ้มให้เด็กสาวอีกครั้ง ไม่นานก็มีรอยยิ้มน้อยๆ มอบกลับมาให้แก่เธอ

และไม่มีประโยคน่ากลัวออกมาจากปากของเด็กสาวอีกเลย…

              น้องน้อย เด็กสาวที่ถูกย้ายมาเป็นคนไข้ในความดูแลของเธอเมื่อสองอาทิตย์ก่อน เธอเป็นคนไข้คนแรกที่รันลณีได้ดูแลนับตั้งแต่เธอเข้ามาทำงานในโรงพยาบาลนี้ หน้าที่ของเธอคือการที่ทำให้น้องน้อยหายจากอาการ ‘คลั่ง’ ซึ่งถืออยู่ในระดับรุนแรง จนครอบครัวไม่สามารถควบคุมได้ รวมไปจนถึงพยาบาลคนก่อนๆ เช่นกัน น้องน้อยจึงตกมาอยู่ในการดูแลของเธอ และอาการนั้นก็ค่อยๆ ลดลง อย่างน่าอัศจรรย์

              หลังจากให้ยาจนคนไข้ตัวน้อยหลับไป รันลณีจึงมีเวลาในการพักผ่อนประมาณยี่สิบนาที ก่อนจะต้องไปทำงานอื่นที่รออยู่

              เสียพูดคุยดังกระทบโสตประสาทของเธอเมื่อเข้ามายังห้องพัก ซึ่งเป็นห้องพักของบุคคลากรของโซนเอทั้งหมด เมื่อเข้ามาจะพบห้องโถงใหญ่ ไว้สำหรับพบปะและพูดคุย ถัดไปจะพบทางแยกที่แบ่งห้องพักของแต่ละบุคคลสำหรับพักผ่อน ส่วนใหญ่ก็เป็นที่นอนของเหล่าจิตแพทย์และพยาบาลเสียมากกว่า รันลณีมองคนกลุ่มหนึ่งสวมชุดเหมือนอย่างเธอนั่งพูดคุยกับอย่างออกรส เธอรู้จักทุกคนในกลุ่มนั้นแต่มีเพียงคนเดียว ที่รันลณีไม่คุ้ยหน้าเอาเสียเลย

              “อ้าวน้องรัน มานี่สิ” พยาบาลวัยประมาณสามสิบปีกล่าวทักรันลณีเมื่อเห็นเธอ พลางขยับให้นั่งลงข้างตัว รันลณีเองก็ทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาสีพาทเทลนั้นอย่างว่าง่าย

              “นี่พี่ยุ เป็นพยาบาลโซนบีรู้จักกันไว้สิ นี่น้องรันค่ะพี่ยุ เพิ่งเข้ามาอยู่โซนเอเมื่ออาทิตย์ก่อน” หล่อนแนะนำตัวแทนพลางผายมือไปมาอย่างคนชอบพูด รันลณีได้แต่ยิ้มรับพลางพนมมือไหว้อย่างนอบน้อม

              “สวัสดีค่ะพี่ยุ”

              “ค่ะน้องรัน ดีใจด้วยนะคะที่ได้เข้ามาทำงานที่นี่ ‘ดวงดี’ จังเลยค่ะ” ยุภากล่าวตอบ หล่อนเน้นคำในประโยคอย่างชัดเจน ก่อนจะยิ้มหรือเรียกว่าเป็นการแสยะยิ้มเสียมากกว่าให้แก่ผู้น้อง

บุคคลที่ดึงเธอเข้ามาในบทสนทนาที่น่าอึดอัดนี้เริ่มได้กลิ่นของความไม่เข้ากันของน้องใหม่กับพี่รุ่นโซนบี จึงรีบพูดอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

“เอ่อ… ฮ่าๆ … แหม น้องรันมาไม่ทันที่พี่ยุ ‘คุย’ เรื่องโซนบี ให้ฟังสินะคะ พลาดแล้วนะเราเนี้ย”

“หึๆ ยุว่ายุเสียเวลามากแล้วนะคะ ยุไปก่อนดีกว่า แล้วยุจะแวะมาบ่อยๆ” ยุภากล่าวประโยคที่เหมือนจะเป็นประโยคสุดท้าย แต่ไม่ใช่…

              “แล้วพบกันนะคะน้องรัน หวังว่า… นะคะ” รอยยิ้มที่แสดงถึงชัยชนะมีไว้ใช้สำหรับข่มรุ่นน้องถูกมอบให้กับรันลณีอีกครั้ง ยุภามองด้วยหางตาก่อนจะออกไป เสียง'เหอะ' เบาๆ ออกมาจากปากของรันลณี สายตายังคงมองคนจองหอกที่ออกไปจากห้อง

               แต่คงไม่ใช่แต่เธอคนเดียว

               ทั้งกลุ่มถอยหายใจกันใหญ่ บ้างก็ทำท่าตบตีอากาศ บ้างก็เบ้ปากมองบนอย่างเก็บกด

              “เช๊อะ! คางคกขึ้นวอ” บุคคลหนึ่งในกลุ่มเอ่ยขึ้น

              “ใช่ เบ่งจนตัวจะแตกแล้วมั้งน่ะ” อีกบุคคลเอ่ยสนับสนุน

              “น้องรันอย่าเอาคำพูด ‘มัน’ มาใส่ใจเลยค่ะ เมื่อก่อนนะนางก็เป็นพยาบาลอยู่โซนเอนี่แหละ พอไปอยู่โซนบีได้ไม่กี่ปีก็จองหองซะละ”

              “แล้ว ทำไมพี่ยุถึงย้ายไปอยู่โซนบีล่ะคะ” รันลณีเอ่ยถามอย่างใจเย็น  

              “ไม่รู้เหมือนกันค่ะ นางไม่เคยบอกใครและไม่มีใครรู้ บทจะไปก็ไปเลยจ้า แรกๆ ที่อยู่ที่นี่นะ หูย… แสนจะเรียบร้อย พอนางได้ย้ายเท่านั้น จองหองพองขนซะ เหลือเกิน” พยาบาลวัยยี่สิบปลายๆ กล่าวอย่างออกรส

              “จริง นี่นะน้องรันมาไม่ทันนางโม้ โหย~ ถ้าพี่ไม่เห็นแก่ตำแหน่งพยาบาลโซนเอที่ถึงจะต่ำกว่า แต่จิตใจไม่ต่ำ พี่นี่ลุกกระชากหัวหลุดไปแล้วค่ะ” อีกคนเอ่ยสนับสนุนไม่วายทำท่าทางประกอบ

              “นี่ถ้าได้ย้ายไปโซนพิเศษ คงกดหัวเราจมดินไปแล้วล่ะมั้ง ขนาดพี่นางกับพี่นกแก่สุดยังโดนเล่นซะขนาดนี้”

              “ไม่มีทาง โซนพิเศษคือพวกเทพ คนอย่างนางยุภาไม่มีทางไปถึงโซนนั้นได้”

              “พวกเทพ?” รันลณีพูดทวนด้วยความสงสัย

              “ก็ทั้งหมอ ทั้งพยาบาลฝีมือระดับเทพทั้งนั้น หน้าตาก็ยังงดงามราวกับเทพบนสวรรค์ คนไข้ที่นั่นจะร้ายแรงระดับไหน คนพวกนั้นก็เอาอยู่หมัด”

              “นี่พี่นกเคยเห็นพวกโซนเองั้นหรอ” พยาบาลคนหนึ่งเอ่ยถามด้วยสายตาสงสัย

              “เปล่า ก็ไอ้พวกแม่บ้านที่ถูกคุมตัวเข้าไปทำงานโซนพิเศษนั้นแหละมันเล่าให้ฟัง”

              “โห อยากเห็นบ้างจัง อิจุ๊คนนี้จะมีบุญตาเห็นจิตเวชหล่อๆ โซนเอบ้างไหมน้า” จุ๊จา พยาบาลสาวทำหน้าเพ้อฝัน หลังจากไปรับคำตอบจากรุ่นพี่

              บทสนทนายังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ส่วนใหญ่ก็จะพูดถึงยุภาและโซนเอสลับกันไปมา รันลณีฟังหูซ้ายทะลุหูขวาผ่านไปมาอย่างไม่ได้ใส่ใจ ถือเป็นการพักผ่อนจนกระทั่งเวลางานมาถึง ทุกคนจึงแยกย้ายทำหน้าที่ของตนเองอย่างดีที่สุด

              วันเวลาผ่านไป ทุกอย่างวนเวียนเป็นวัฏจักรชีวิตของรันลณี เธอทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ในทุกๆ วัน น้องน้อย เด็กสาวที่อยู่ในความดูแลของเธอมีการพัฒนาที่ดีขึ้นจนเธอได้รับความไว้ใจจากครอบครัวของเด็กสาว ไม่นานกน้องน้อยก็สามารถกลับไปอยู่ในความดูแลของครอบครัวได้ และยังคงได้รับการ์ดจากน้องน้อยอดีตคนไข้ของเธอเสมอ ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องราวดีดๆ ในชีวิต และเธอก็ยังคงทำหน้าที่ของตัวเองต่อไปอย่างดีที่สุด โดยที่ไม่สามารถรับรู้ถึงอนาคตที่จะเปลี่ยนแปลงเธอไปตลอดกาล

Talk สวัสดีนักอ่านทุกท่านค่ะ ฝากติดตามผลงานเรื่องมายาด้วยนะคะ หวังว่าทุกคนคงจะชอบกัน