first love รักแรกของสองเรา

              “นี่นาย เอามือออกไปเลย จะลากไปถึงไหนนี่” อัปสรสวรรค์บอก วสุธาจึงเอามือออก “ฉันไม่เข้าใจอะไร ทำไมนายชอบมาขัดจังหวะฉัน ทีฉันไม่เห็นขัดจังหวะนายอยู่กับสาวๆเลย”

              “เธอนี่เป็นผู้หญิงชอบอ่อยรึไง แบบนี้คนอื่นคงคิดว่าเธอง่ายหรอก” วสุธาขึ้นเสียงใส่เธอ

              “แค่ยืนคุยธรรมดา ไม่เหมือนนายเฮอะ ถ่ายรูปยิ้มหน้าบานเชียว” อัปสรสวรรค์ว่าคืน “แล้วทำไมนายจะต้องมาด่ามาว่าฉันด้วยนี่ ฉันไม่เข้าใจนายเลย”

              “ก็เห็นแล้วมันดูน่าเกลียด ผู้หญิงอะไรยืนบิดไปมา หน้านี่แดงเป็นลูกมะเขือเทศ ชอบก็เก็บอาการไว้บ้าง เธอนะเป็นผู้หญิงนะ”

              “ยังไงฉันก็น่าเกลียดน้อยกว่านาย แล้วอีกอย่างนะฉันเนี่ยจะไปชอบใครมันก็เรื่องของฉันป่ะ ไม่เกี่ยวกับนายนี่”

              “เกี่ยวสิก็ฉัน...” วสุธาหยุดพูดเมื่อนึกข้นได้ว่าไม่ควรพูด ก่อนจะพยายามเดินเลี่ยงเธอไป

              “เดี๋ยวสิ ยังพูดไม่จบเลย นายจะเดินหนีทำไมเนี่ย” อัปสรสวรรค์เดินตามวสุธา “หยุดนะ ดินเราบอกให้หยุดไง” เธอบอกเขา ก่อนทที่จะชนกับแผ่นหลังของวสุธาที่หยุดเดินกะทันหัน

              “แล้วใครใช้ให้หยุดแบบไม่บอกว่ะ” อัปสรสวรรค์หงุดหงิด เธอจับที่หัวของเธอ

              “ใครมันเป็นคนบอกให้หยุดล่ะ” วสุธาถาม “แล้วนี่เจ็บมากรึเปล่า” วสุธาใช้มือแตะที่หัวของเธอ

              “ไม่ต้องยุ่งเลย”

              “อยู่นิ่งๆสิ” วสุธาสั่งก่อนจะยื่นหน้ามองที่หน้าผากของเธอ ตึกตัก ตึกตัก อยู่ๆอัปสรสวรรค์ก็รู้สึกใจเต้นแรง ทำไมต้องยื่นหน้ามาใกล้ขนาดนี้ “ทำไมหน้าแดง เขินฉันหรอ”

              “บะ บ้าหรอ แดดมันร้อนไง ฉันจะเข้าร่มแล้ว” อัปสรสวรรค์เอามือปิดหู ก่อนจะเดินหาที่ร่มๆ “เธอต้องบ้าไปแล้วแน่เลยยัยฟ้าเอย ใจนี่มันจะเต้นแรงไปทำไมว่ะ” วสุธาหัวเราะกับท่าทางของอัปสรสวรรค์ ก่อนจะเดินตามหลังเธอไป