first love รักแรกของสองเรา

เวลาใน 1 วัน มี 24 ชั่วโมง เราไม่รู้เลยแต่ละวันเราจะเจออะไรบ้าง ในตอนเช้าเราอาจมีความสุข แต่ตอนเที่ยงเราอาจต้องมีความทุกข์ บางครั้งเราก็มีเสียงหัวเราะ ร้องไห้ในวันเดียวกัน ดังนั้นมันก็จะเหมือนคำกล่าวที่ว่า สิ่งที่ไม่แน่นอน คือ ความแน่นอน มันก็จะเริ่มงงๆนะ

“นี่” เสียงใครคนหนึ่งสะกิดจากข้างหลังของเด็กหญิงผมสั้นทรงนักเรียน

“คะ” เธอหันไปมอง โอ้พระเจ้า เด็กหนุ่มคนนั้นหล่อมาก ผิวนี่ขาว ออร่าพุ่งมาก

“ยืมปากกาหน่อยสิเธอ”

“ได้ นี่จ๊ะ”

“ขอบคุณน้า” เด็กผู้ชายขอบคุณเธอด้วยท่าทางดีดดี๊ง ก่อนจะเดินไปที่เก้าอี้ด้วยท่าเดินส่ายตูด ก็บอกแล้วว่าไม่มีอะไรแน่นอน ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา ที่ทำให้เราหลงใหลได้ปลื้ม จริงๆแล้ว เขาอาจเป็นเพื่อนสาวเราก็ได้

อัปสรสวรรค์ เด็กสาวมาสมัครเข้าเรียนต่อในระดับชั้นมัธยมต้นที่โรงเรียนประจำอำเภอแห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียงในด้านคุณภาพ เธอเลือกที่เรียนที่นี้เพราะใกล้บ้านสามารถเดินมาโรงเรียนได้สบาย เธอไม่ค่อยรู้จักใครมากนะจึงต้องนั่งแยกอยู่คนเดียว

“ขอโทษนะ” เสียงเด็กผู้ชายทักเธออีกแล้วสิ เธอหันไปมอง โอ๊ะ! หล่ออีกล่ะ โรงเรียนนี่ทำไมมีแต่คนหล่อมาสมัครกันจัง คงไม่เป็นเพื่อนสาวอีกนะ

“มีอะไรหรือเปล่า” อัปสรสวรรค์ถาม

“เราลืมปากกา ขอยืมได้ไหม”

“เดี๋ยวนะ” เธอเปิดกระเป๋าดินสอเพื่อดูว่ายังมีปากกาหรือไม่ ก่อนจะยื่นให้คนที่ยืม

“ขอบคุณนะ อัปสรสวรรค์”

“รู้ชื่อเราด้วยหรอ” เธอถาม เขาจึงมองไปที่ใบสมัครของเธอ “อ้อ...ดูจากใบสมัครนี่เอง”

“ชื่อเพราะนะ เราชื่อ ดิน วสุธา ยินดีที่ได้รู้จัก” เขาแนะนำตัว

“ฟ้า ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน”

และนั้นคือ 1 วัน ของเด็กหญิงอัปสรสวรรค์ ที่ได้เพื่อนใหม่ แล้วคุณละยังจำวันแรกๆที่เริ่มใช้ชีวิตมัธยมได้หรือไหม ตอนนั้นใน 1 วันได้รู้จักเพื่อนใหม่ๆกี่ตน

วันประกาศผลสอบ อัปสรสวรรค์รอเบียดเสียดกับนักเรียนหลายคนเพื่อดูรายชื่อบนกระดาน เธอไล่จากห้องท้ายๆ เพราะคิดว่าเธอคงไม่มีความสารถมากพอที่จะได้อยู่ในห้องเรียนต้นๆ แต่ก็ไม่เจอชื่อเธอ จนเกิดอาการท้อเลยถอยออกมายืนทำหน้าเศร้า

“ไง” วสุธาเข้ามาทักเธอ “อ้าว ทำไมทำหน้าเศร้าละ”

“สงสัยต้องหาที่เรียนใหม่” เธอตอบ

“ทำไมต้องหาที่เรียนใหม่ อย่าบอกนะว่าจะสละสิทธิ์จากห้องหนึ่ง” วสุธาพูด อัปสรสวรรค์เงยหน้าขึ้นมองด้วยความไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“ห้องหนึ่ง”

“ใช่ เธออยู่หนึ่ง ห้องเดียวกับเราเลย”

“จริงหรอ” อัปสรสวรรค์รีบเบียดไปดูชื่อของตัวเองอีกรอบ ซึ่งมันก็มีจริงๆด้วย เธอจึงออกมาเพื่อขอบคุณ “ขอบคุณนะ นายคือใครหรอ”

“อย่าบอกนะว่าจำเราไม่ได้”

“ขอโทษนะ เราจำไม่ได้”

“ไม่เป็นไร ต่อไปเราก็อยู่ห้องเดียวกัน จะทำให้เธอจำเราไม่มีวันลืมเลย ยินดีที่ได้เจอกันอีก เจอกันวันเปิดเทอมนะ” วสุธาโบกมือลาอัปสรสวรรค์ก่อนจะเดินจากไป