มิลันธา : บันทึกของสาวน้อย
เขียนโดย ขนมวง
วันที่ 20 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 เวลา 15.07 น.
แก้ไขเมื่อ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 12.34 น. โดย เจ้าของนิยาย
14) ตอนที่ 12 : 28/11/2017
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ28/11/2017
10:55 pm.
ฉันมาหาหมอตั้งแต่เช้าเลย เราปรับความเข้าใจกันดีขึ้น ฉันตัดสินใจให้เขาอ่านโน๊ตของฉัน ฉันอวดรูปภาพให้เขาดู ดูเหมือนเขาจะชื่นชอบนะ เขาให้สีพาสเทลฉันมาด้วย ตอนเด็กๆ ฉันเกลียดสีนี้มากเลย มันดูใหญ่เกะกะ เปื้อนมือด้วย สี้ไม้นี่แหละ หนึ่งในใจ แต่ก็ขอบคุณมากค่ะ
ฉันไม่ชอบมองสิ่งที่น่าสงสารหรือหดหู่เลย เช่นคนที่พิการ หรือคนจนที่ตัวมอมแมม น่าปวดใจเหลือเกิน
ฉันโชคดีมากเลยที่มีครอบครัวใส่ใจดี แต่คนที่เป็นโรคนี้และโชคร้ายกว่าฉันล่ะ เขาไม่มีแม้กระทั่งคนที่เข้าใจพวกเขา ฉันพอจะช่วยอะไรพวกเขาได้บ้าง ไม่มากก็น้อยก็เถอะ
12:20 pm.
ฉันกลับถึงบ้านแล้ว แม่ฉันกำลังจะออกไปทำงาน ฉันยื้อเธอไว้ เราหยอกกันเล่นอยู่หลายนาที น่าแปลกเวลาเรากำลังจะจากกัน มักรู้ดีว่าต้องทำอะไร
'คนเจ๋งๆ ก็มักโดนมองว่าเป็นคนบ้ากันทั้งนั้นแหละ' ฉันชอบคำนี้จัง ใช่แล้วชั้นเจ๋ง โครตคูลเลย
12:53 pm.
ฉันเคลิ้มหลับไป จากนั้นฉันตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่ว่างเปล่า มืดสนิทสุดลูกหูลูกตา ฉันได้ยินเสียงเอื้อนของผู้หญิงเป็นโน๊ตเดียวยาวๆ ก่อนที่ฉันจะเริ่มรู้ตัวว่าฝันอยู่ ฉันสามารถที่จะนึกถึงห้องนอนตัวเองและตื่นขึ้นได้ แต่ฉันอยากจะบรรเลงเพลงนี้ ฉันค่อยๆ หลับตาและบรรเลงเพลงในใจ เสียงหวานของผู้หญิง เปร่งเสียงตามที่ใจฉันนึก เธอแสดงถึงความโศกเศร้าเอ็นดูและสงสารไปในคราวเดียวกัน ไพเราะเหลือเกิน จากนั้นฉันก็ตื่นขึ้น กี่โมงแล้วนะ?
อื้มม เกี๊ยวทรงเครื่องกับน้ำจิ้มแซ่บๆ ♡
2:27 pm.
ไอ้สัญญานเน็ตเฮ็งซวย ถ้าแกเป็นคนฉันจะอัดแกให้ตายไปเลย คุณจะรำคาญฉันก็ได้นะ เพราะมันน่ารำคาญจริงๆนั่นแหละ หาหนังดูดีกว่า
ไหนจะไอ้แมลงวันงี่เง่านี่อีก บินเบาๆหน่อยสิโว้ย
3:43 pm.
ฉันว่ายังมีคนอื่นที่เป็นหนักกว่าฉันอีกเยอะเลยนะ มันมีหลายระดับ พวกมันน่ากลัวอย่างที่พวกคุณคิดไม่ถึงกันแน่นอน
7:32 pm.
ง้าา ฉันจะเขียนอะไรอ่ะลืมแล้ว สมองปลาทองจริงๆ เลย ให้ตายสิ
ตอนเด็กๆ ฉันมักจะเล่นคนเดียว และฉันเป็นเด็กค่อนข้างจะมีความต้องการเพศสูง ก็ นั่นแหละ อย่างที่บอก ฉันก็จำมาจากหนังบ้าง อะไรบ้าง แต่ไม่คิดว่าจะหมกมุ่นขนาดนั้น ฉันเคยบอกว่าฉันสำเร็จความไคร่คั้งแต่เด็กๆ ด้วย ฉันก็แค่นึกสักพักมันก็ มีอาการน้องสาวชัก ฉันก็งง ฮ่าๆ ซื่อจริ๊งๆ ว่าแต่ฉันเล่าถึงแก่นสารเกินไปรึเปล่า ขอโทษด้วยนะคะ ^_^ ตอนเด็กๆ ฉันชอบเล่น ตุ๊กตา ชอบมากๆ ฉันเล่นเป็นเรื่องเป็นราว ชอบการบ้านแต่งประโยคที่คุณครูให้มากๆ เลย โกหกเก่งด้วย ฉันหลอกผู้ใหญ่มาหลายคนแล้วนะ ฮ่าๆ จำได้ว่า ฉันเคยหลอกน้องชายให้กินฉี่ด้วย หลอกคุณยายว่าผีเอากระป๋องแป้งโปรดคุณยายไป อีก 1 ปี เขาจะเอามาคืนพร้อมกับเลขเด็ด ฉันใข้เวลาตั้งปีนึงเลยนะกว่าจะเอาแป้งมาเขียนเลขและมาวางไว้ที่หน้ากระจกของเธอ เล่นเอาวุ่นทั้งหมู่บ้านเลย ว้ายย โดนเด็กหลอก ตาฉันเลี้ยงสุนัขไว้ตัวนึงด้วย ชื่อโบโบ้ ตัวสีส้ม ฉันยังไม่รู้เลยว่ามันเพศอะไร ฮ่าๆ เป็นสุนัขขนสีส้ม รูปร่างมันดีมากๆ เลย นิสัยดีด้วย เจ้าโบ้มันหายตัวไปตั้งแต่ฉันกลับมาจากในเมือง คิดถึงจังเลย อ้อ แล้วตอนเด็กๆ ฉันชอบเล่นึนเดียวนะ ชอบเดินป่าด้วย ฉันชอบอะไรที่มันผจญภัยและลุยๆ ฉันมักจะหาสิ่งของในป่าได้เป็นประโยชน์เสมอ ฉันนี่นักจินตนาการเลยนะ ฉันสร้างบ้านต้นไม้ได้ด้วย ถึงมันจะไม่เหมือนก็เถอะ ดาบฉันก็มี มีห้องครัว เพื่อนบ้าน ห้องน้ำ ห้องนั่งเล่น ห้องนอน ห้องดูดาว เยอะแยะเลยย
9:10 pm.
เอาอีกแล้วเต้าตัวหัวร้อนฉัน ชายร่างสูงคนนั้นเขาทำร้ายครอบครัวฉัน ฉันพยายามห้ามเขา ให้ตายเถอะ น้องชายฉันไปเข้านอนห้องตัวเอง แม่อยู่กับฉัน พยายามปลอบฉัน เขาจะทำร้ายแม่ฉัน แต่เขาเอาชนะความรักที่ฉันมีต่อแม่ไม่ได้ ฉันร้องไห้ในอ้อมกอดแม่ ดูเหมือนเขาจะเห็นใจ เขาก็ต้องทำอย่างนี้เพื่ออยู่รอดเหมือนกัน ฉันเข้าใจ ไม่มีใครผิดหรอก
คุณรู้มั้ยฉันว่าพวดคนบ้า ฉันหมายถึงบ้าจริงๆ น่ะ เขาอาจจะตกหลุมใหญ่ ประมานว่าชีวิตเปรียบเหมือนกันทางเดินหลายโค้ง หลายทางแยก แต่เขาเดินไปในทางที่ผิดและไปตกหลุมยักษ์ อาจจะเป็นกรรม หรือ อะไรสักอย่างของตีวเขา นี่แค่ความคิดเห็นฉัน
ฉันรู้สึกว่าฉันอยู่ในเกณฑ์คนธรรมดา จะว่าอะไรมั้ยถ้าฉันบอกว่าฉันอยากไม่ธรรมดาน่ะ ฉันคิดว่าเจ๋งน่ะ ฉันอยากเสี่ยง ถ้าผ่านมาได้ฉันคงโครตคูลเลยทีเดียว
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ