กลลวงกระตุกหัวใจ ให้หลงรัก

                    'เขาว่ากันว่ามันไม่ง่ายที่เราจะพบคนที่เป็นรักครั้งสุดท้ายของเรา แต่ถึงกระนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องยากหากถึงเวลาอันสมควรโชคชะตาจะนำพาคนๆนั้นมาให้เราโดยที่เราไม่ทันรู้ตัว มนุษย์ส่วนหนึ่งชอบบอกว่ามันคือความบังเอิญ แต่อีกส่วนหนึ่งมักจะบอกว่ามันไม่ใช่ความบังเอิญ แต่ฉันเรียกมันว่า... พรหมลิขิต'

                    ยิ่งอ่านยิ่งมึน ยิ่งพยายามทำความเข้าใจก็ยิ่งไม่เข้าใจ ผมมองหนังสือในมือแล้วถอนหายใจเเรงๆ

                    "น้ำใส ยัยน้ำใส! นี่แกเอาหนังสืออะไรมาให้ฉันอ่านว่ะ อ่านไปแค่5บรรทัดแรกก็ไม่รู้เรื่องแล้วเนี่ย!" ผมตะโกนเรียกน้องสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกันด้วยความเซ็งปนหงุดหงิด บอกให้เอาหนังสือมาให้อ่านแก้เบื่อ แล้วดูหนังสือที่มันเอามาให้ เฮ้อ!

                    "พี่จะตะโกนเสียงดังทำไม นี่มันเพิ่งจะตี4กว่าๆ อยากโดนข้างบ้านด่ารึไงห๊ะ! แล้วก็หนังสือที่น้ำใสเอาให้พี่อ่านเนี่ย เนื้อหากินใจมากเลยนะ แต่คนที่ไม่ละเอียดอ่อนเรื่องความรักอย่างพี่คงไม่เข้าใจ เพราะพี่มันไร้หัวใจถึงได้อ่านไม่รู้เรื่องไงล่ะ" ยัยน้องสาวตัวดีเดินถือแก้วน้ำมาปากมันก็บ่นขมุบขมิบมาตลอดทาง น้ำใสนั่งลงข้างๆผมและไม่ลืมกระแทกแก้วน้ำลงกับโต๊ะเพื่อบ่งบอกว่าตอนนี้คุณเธอเองก็หงุดหงิดไม่แพ้ผม

                    "แกไม่มีหนังสือแนวอื่นรึไง นอกจากเรื่องรักๆใคร่ๆของแกเนี่ย" ผมปิดหนังสือแล้ววางไว้บนโต๊ะอย่างเซ็งๆ

                    "ไม่มีอ่ะ พี่ก็รู้ว่าน้ำใสชอบอ่านแนวนี้ พี่เองก็น่าจะศึกษาไว้บ้างนะ เผื่อว่ามุมมองเรื่องความรักของพี่มันจะดีขึ้น และมีมุมมองใหม่ๆบ้าง"

                    "โถๆ ฉันระดับไหนแล้วเหอะ ของแบบนี้ไม่จำเป็นสำหรับฉันหรอก ฉันโชกโชนแค่ไหนแกก็รู้ดีนี่" ผมยกยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ผมเนี่ยขึ้นชื่อว่าเป็นเพลย์บอยตัวพ่อเลยนะ กับอีแค่เรื่องความรักสบายมาก ไม่เห็นต้องแคร์

                    "เหอะ!ทำเป็นพูดดีไป พี่มั่วผู้หญิงมาเยอะก็จริง... "

                    "จุ๊ๆ ผิดแล้วน้องรัก อย่าใช้คำว่ามั่วสิ ถึงพี่จะเพลย์บอยแต่พี่ก็เลือกเอานะครับ ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนจะได้กินพี่นะ นี่บอกเลย" ผมรีบแย้งขึ้นเมื่อยัยน้องสาวตัวดีกำลังจะทำให้ผมดูเป็นผู้ชายเห็นแก่ได้ จริงๆถึงผมจะเป็นเพลย์บอยตัวพ่อ แต่ผมก็มีเสต็ปของผมไม่ใช่ปุบปับแล้วลากเขาห้องอย่างเดียว ถ้าไม่เด็ดจริงผมไม่พาเข้า เอ้ย! ไม่ใช่ๆผมหมายถึง มันก็ต้องดูๆกันไปสักพักก่อนค่อยตัดสินใจว่าจะฟันหรือไม่ฟัน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นผมก็ไม่เคยบังคับให้ใครมานอนกับผมนะ ของแบบนี้มันต้องยินยอมพร้อมใจกันทั้งสองฝ่ายมันถึงจะราบรื่นและโอเค

                     "เอาเหอะๆ ไม่มั่วก็ไม่มั่ว เอาเป็นว่าถึงพี่จะผ่านผู้หญิงมามากมายก็จริง แต่พี่รู้มั้ยว่าพี่มีทัศนคติด้านความรักที่แย่มาก แถมพี่ยังชอบทำร้ายความรู้สึกของผู้หญิงหลายๆคนซ้ำแล้วซ้ำเล่า" ผมกอดอกแล้วเอนหลังพิงโซฟาสายตาก็จิกกัดไปที่ยัยน้ำใสด้วยความหมันไส้ ดูมันพูดเข้าสิ 

                     "ไม่ต้องมามองแบบนั้นเลยพี่เวย์ ที่น้ำใสพูดเนี่ยไม่ได้เกินจากความเป็นจริงเลยเหอะ" ยัยน้ำใสยังคงดื้อดึงจะให้ผมยอมรับในสิ่งที่คุณเธอกล่าวหา

                     "ไม่จริงสักนิด พี่ไม่ได้แย่ขนาดนั้น"ผมตอบกลับเสียงแข็งอย่างไม่ยอมแพ้ ผมรู้ตัวผมดีว่าผมเป็นคนยังไง และผมก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นจริงๆ

                     "หึ! หรอ? ไม่ได้แย่เลย ถ้างั้นพี่บอกเลิกผู้หญิงมากี่คนแล้วล่ะ คบได้นานสุดก็ 1 เดือน ทำผู้หญิงร้องไห้มาแล้วตั้งกี่คน ไหนจะไอ้นิสัยชอบคบซ้อนจนผู้หญิงต้องตบกันเพราะพี่นี่อีกกี่ราย พี่มันไม่จริงจัง รักใครไม่จริง แบบนี้ไม่ให้เรียกว่าแย่แล้วจะให้เรียกว่าอะไรคะ?" ยัยน้ำใสถามด้วยแววตาหมันไส้ปนจริงจัง ตัวผมเองก็ได้แต่ส่ายหน้านิดๆ

                     "แกอย่าพูดถึงเรื่องแบบนี้ดีกว่าน้ำใส"

                     "ทำไม?"

                     "เพราะฉันเองก็ไม่เคยนับไว้น่ะสิ มันเยอะสะจนนับไม่ถ้วน"

                     "ไอ้พี่เวย์! ยังจะมาพูดเรื่องแบบนี้ด้วยใบหน้าระรื่นได้อีกนะ!" ยัยน้ำใสตวาดแว๊ดใส่ผมที่นั่งยิ้มแล้วยักคิ้วกวนๆเพื่อยั่วโมโห ผมยังคงนั่งยิ้มหน้าระรื่นไม่แคร์โลก

                     "เอาน่าๆ พี่นับไม่ถ้วนก็จริง แต่พี่จำได้แม่นเลยนะว่าผู้หญิงทุกคนที่พี่บอกเลิก ก่อนที่เราจะสานสัมพันธ์อันดีต่อกันไม่ว่าจะเชิงลึกซึ้งหรือแค่ผิวเผิน พี่บอกผู้หญิงพวกนั้นแล้วว่าพี่ไม่จริงจัง และบางครั้งอาจคบซ้อน แต่ดูเหมือนพอพี่พูดแบบนี้ผู้หญิงพวกนั้นยิ่งดื้อรั้นอยากลอง เพราะมันดูท้าทาย พวกเธอเข้าหาพี่ทั้งๆที่พี่บอกไปแล้วตั้งแต่แรกว่าไม่จริงจังนะ จะคบซ้อนนะ แต่พวกเธอก็ไม่ฟัง แล้วแกจะให้พี่ทำไงในเมื่อมันไม่ใช่พี่ก็ต้องบอกเลิกป่ะ เรื่องนี้แกจะมาโทษพี่มันก็ไม่ถูก" ผมอธิบายตามความเป็นจริง ผมบอกแล้วว่าผมไม่ได้แย่ขนาดนั้น ผมมีเหตุผลของผม อีกอย่างในเมื่อมันไม่ใช่ฝืนคบไปก็มีอะไรดีขึ้นมาหรอกมีแต่จะเจ็บหนักกว่าเดิมดังนั้นผมเลยตัดปัญหาชิงบอกเลิกก่อนทุกครั้งที่รู้สึกว่ามันไม่ใช่ ดีกว่าปล่อยให้พวกเธอเหล่านั้นถลำลึกจนถอนตัวไม่ขึ้น

                    "ไม่รู้ล่ะ จะยังไงก็ช่าง น้ำใสคิดว่าพี่ควรหาแฟนเป็นตัวเป็นตนแบบจริงจัง ไม่ใช่วันนี้ควงผมสั้น พรุ่งนี้ควงผมยาว หัดหาคนที่พี่คิดจะจริงจังด้วยสักทีเถอะ เปลี่ยนไปเรื่อยแบบนี้ไม่เหนื่อยบ้างรึไง?"

                    "อยู่แบบนี้จนชินแล้ว จะให้ไปหาแฟนแบบจริงจัง ของแบบนั้นดูน่าเบื่อจะตายชัก ถามจริงเถอะการอยู่กับคนเดิมซ้ำๆทุกวันมันมีความสุขตรงไหน?" ผมขมวดคิ้วยุ่งอย่างไม่เข้าใจ

                    "มันจะมีความสุขถ้าหากพี่ลองได้รักใครสักคน พี่จะคิดถึง อยากเจอ อยากพูดคุยกับเขาในทุกๆวัน อย่างน้ำใสตอนแรกก็รำคาญพี่กายเอามากๆ แต่พอได้ลองเปิดใจจนได้รักเขา มันทำให้รู้ว่าการที่เรารักใครสักคนนั้นมันทำให้เราอยากจะพบเขาในทุกๆวันโดยไม่มีคำว่าเบื่อ หากวันไหนไม่พบก็จะรู้สึกเหมือนขาดสิ่งสำคัญในชีวิตไป" ยัยน้ำใสยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อพูดถึงไอ้กายเพื่อนสนิทของผมและมีสถานะเป็นแฟนของยัยน้ำใส

                    "ฟังดูซ้ำซากจำเจน่าเบื่อ แกก็รู้ว่ามันไม่ใช่แนวฉัน"

                    "นั่นก็เพราะพี่มันไม่เคยพบเจอความรู้สึกที่เรียกว่ารักจริงๆน่ะสิ พี่ถึงได้มีความคิดแบบนี้ น้ำใสถึงบอกไงว่าให้อ่านหนังสือที่น้องรักคนนี้แนะนำเยอะๆ จะได้ซึมซับแล้วเปลี่ยนความคิดแบบนี้สักที" 

                    "ก็ในเมื่อชีวิตฉันมีแต่คนเข้าหา แล้วทำไมฉันจะต้องไปไขว่คว้าหาคนนั้นๆให้เสียเวลาด้วยล่ะ" ผมส่ายหัวว่าโนสนโนแคร์ส่งผลให้ยัยน้ำใสถอนให้ใจยาวพรืด

                    "เดี๋ยวรอให้พี่เจอด้วยตัวเองก่อนเถอะแล้วพี่จะเข้าใจ"

                    "คงนานหน่อยนะ เพราะพี่อยากอยู่เป็นโสดแบบนี้มากกว่า"ผมยกยิ้มอย่างมั่นใจในความคิดของตัวเอง

                    "ชิ! หมันไส้ ไปเอาความมั่นใจแบบนั้นมากจากไหนกัน ระวังเถอะ จะเจอดีเข้าสักวัน"

                     "ฮะๆจ้าๆ" ผมหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ส่วนใจน้ำใสก็ฮึดฮัดไม่พอใจกับนิสัยที่ยากจะแก้ของผม

                      "ถามจริงเหอะนี่ถ้ามีแฟน พี่จะมีแฟนเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง"

                      "อ่าวเฮ้ย! ทำไมแกถามแบบนั้นล่ะ มันก็ต้องเป็นผู้หญิงอยู่แล้วสิ"

                      "ใครมันจะไปรู้ล่ะ คนที่เข้าหาพี่ไม่ได้มีแค่ผู้หญิงสักหน่อย"

                      "มันก็จริงที่มีทั้งรับและรุกเข้ามาหาพี่เพื่อสานสัมพันธ์ด้วย แต่ฉันก็ปฎิเสธเพราะมันไม่ใช่เเนวของฉัน" ไม่ใช่ว่าผมรังเกียจหรือไม่ชอบอะไรแบบนั้นนะ จริงๆพวกเขาน่ารักแล้วก็นิสัยดีและมีเสน่ห์ไม่แพ้พวกผู้หญิง แต่อะไรที่เรารู้ว่ามันไม่ใช่เลือกปฎิเสธไปตั้งแต่แรกมันก็แฟร์ๆทั้งสองฝ่าย ฝืนไปก็คงไม่รอด ผมรู้ตัวผมดีดังนั้นถึงได้ฎิเสธทุกครั้งเพราะมันไม่ใช่แนวผม

                      "งั้นถ้ามีแฟน ถามจริงอยากได้ผู้หญิงแบบไหน"

                      "ไม่รู้ดิ ไม่เคยมีเรื่องแบบนั้นอยู่ในหัว"

                      "เฮ้อ... พี่เนี่ยเคยจริงจังกับอะไรสักอย่างมั้ยในชีวิต"

                      "ฉันก็จริงจังอยู่ตลอดเวลานั่นแหละน่า" ผมยักคิ้วกวนๆแล้วยิ้มทะเล้นเพื่อยั่วโมโหยัยน้ำใส

                      "กลับบ้านไปเลยไป ตีห้าแล้ว ทีหลังถ้าเที่ยวจนดึกไม่ต้องแวะมานอนพักที่นี่นะ รบกวนเวลานอนของน้ำใสจริงๆ!!" ยัยน้ำใสลุกจากโซฟาเดินกระทืบเท้าปึงปังก่อนจะเข้าไปในห้อง ผมมองตามแล้วอดขำไม่ได้ยัยนี่ขี้วีนไม่เปลี่ยนแต่ก็เอาเถอะครั้งนี้ผมมารบกวนเวลานอนคุณเธอจริงๆ ก็ผมมาตอนตี2 กว่าๆนอนพักไป2 ชั่วโมง แล้วก็ดันไปปลุกยัยนี่ให้ไปหาหนังสือมาอ่านแก้เบื่อ มันก็ไม่แปลกถ้ายัยน้ำใสจะเหวี่ยงใส่ผม เอาล่ะผมเองก็กลับไปนอนที่บ้านบ้างดีกว่า

                     ผมเดินออกจากบ้านแล้วตรงไปที่รถ วันนี้ผมมีเรียนที่มหาลัยช่วงบ่ายเหลือเวลาพักอีกเยอะ ผมขับรถออกมายังน้องถนนแล้วฮัมเพลงเบาๆอย่างอารมณ์ดี รอบๆด้านเริ่มสว่างขึ้นเพราะมันก็ตีห้ากว่าๆแล้ว ผมฮัมเพลงไปสักพักใหญ่ๆก่อที่รอยยิ้มจะผุดขึ้นเมื่อนึกถึงคำพูดของยัยน้ำใส ให้หาแฟนจริงจังสักคน ให้ลองรักใครสักครั้ง เหอะ!ยัยนี่ชอบพูดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้อยู่เรื่อยเลย

                     โอ๊ะ! จริงสิวันนี้ผมว่าจะนัดไอ้ซันมาซื้อของด้วยกันนี่หว่า ผมรีบควานหาโทรศัพท์เพื่อโทรหาเพื่อนสนิทอีกคน ผมละสายตาจากถนนมาควานหาโทรศัพท์แต่ใครจะคิดเพียงแค่เสี้ยววินาทีที่ละสายตาจากถนน พอผมกลับมามองอีกครั้งหัวใจของผมก็กระตุกวูบ มือกดแตรรถรัวๆเท้าเองก็เยียบเบรคแบบไม่ยังด้วยความตกใจ เมื่อเห็นใครคนหนึ่งกำลังเดินข้ามถนนและด้วยความเร็วของรถแม่จะเบรคเต็มที่แล้วแต่สุดท้ายมันก็ชนอยู่ดี

                    ร่างของใครคนนั้นร่วงไปกองกับพื้น ผมไม่ได้รับบาดเจ็บเพราะเข็มขัดช่วยยื้อตัวไม่ให้หัวไปกระแทกกับพวงมาลัย เมื่อทุกอย่างนิ่งผมเลยรีบลงจากรถเพื่อไปดูอาการของใครอีกคน ผมเดินมาหยุดอยู่ข้างๆร่างของผู้หญิง... ไม่สิน่าจะเป็นผู้ชายเพราะดูจากทรงผมและขนาดของหน้าอกที่แบนแบ๊นแบนเกินกว่าจะเป็นผู้หญิงได้ ถึงใบหน้าจะดูหวานเกินกว่าผู้ชายปกติ แต่สมัยนี้ก็อย่างที่รู้ ผู้ชายหน้าหวาน หน้าตาน่ารักๆก็เริ่มมีเยอะถมเถไป ดูแล้วน่าจะอายุน้อยกว่าผมตัวก็ดูเล็ก นี่ตายรึยังว่ะ? ผมกวาดตามองไปทั่วก่อนจะเบิกตากว้าง

                    "ชิบแล้วไอ้เวย์กัสเอ้ย!! ชนคนตายเข้าแล้วมั้ยล่ะ!!" ผมสบถอย่างหัวเสียเมื่อเห็นเลือดที่บริเวณหัวของเด็กผู้ชายคนนี้ มันไหลออกมาเยอะพอสมควรตามแขนและขาก็มีรอยถลอกอยู่ปะปราย แต่ถึงกระนั้นพอเห็นเลือดทีไรใจผมไ่ดีทุกที ผมรีบกดโทรศัพท์โทรเรียกรถพยยาบาลทันที ถ้าช้ากว่านี้เด็กนนี้อาจจะตายจริงๆ

1 ชั่วโมงต่อมา

                     เด็กคนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วหมอบอกให้นอนพักฟื้นดูอาการ ผมยืนข้างๆเตียงแล้วก้มลงมองร่างๆเล็กๆที่กำลังนอนหลับพักฟื้น หัวมีผ้าพันไว้ ตามแขนและขาก็ด้วย ดีนะที่ผมเหยียบเบรคไว้ด้วยส่วนหนึ่่งไม่งั้นเด็กคนนี้คงอาการหนักกว่าที่เป็นอยู่ และที่สำคัญกว่านั้นเด็กคนนี้หน้าไม่คุ้นเอาสะเลย บัตรประชาชน หรืออะไรที่พอจะสืบหาญาติได้ก็ไม่มีสักอย่าง มีแค่กระเป๋าสัมภาระที่ดูแล้วคล้ายกับย้ายมาจากที่ไหนสักแห่ง แล้วไหนจะโทรศัพท์ที่ดูท่าจะเพิ่งซื้อและที่แย่ไปกว่านั้นในเครื่องดันไม่มีเบอร์ติดต่อใครเลยสักคน

                    "ให้ตายเถอะ นายเนี่ยหนีออกจากบ้านมารึไงนะ?" ผมบ่นพึมพัมอย่างไม่จริงจัง ติดต่อญาติไม่ได้แบบนี้ ผมคงต้องรอที่นี่จนกว่าเด็กคนนี้จะฟื้น จากนั้นค่อยคุยและเคลียร์กันเรื่องมันจะได้จบๆ ผมละสายตาจากใบหน้าหวานๆนั่นแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาเพื่อรอเวลาที่เด็กคนนี้จะตื่นขึ้นมา

                  ( บทนี้ไม่ยาวมากนะคะ ลงบทใหม่ช้าไปหน่อยต้องขออภัย ไรท์พยายามหาเวลามาลงแล้วค่ะ อีกอย่างถ้าใครอยากจะอ่านแบบไวกว่านี้อีกนิดก็ลองเข้าไปในเฟสแล้วพิมค้นหา นิยายรักใสๆ มือใหม่หัดแต่ง ได้นะคะ มันเป็นเพจที่ไรท์เอานิยายไปลงเช่นกัน ในเพจจะลงตอนใหม่ไวกว่าในเว็บนี้เพราะเว็บนี้มันพิมเก็บไว้ไม่ได้ก็อปจาก word มาใส่ก็ไม่ได้ เลยอาจจะลงช้ากว่าในเพจ ยังไงก็ลองเข้าไปเยี่ยมชมเพจของไรท์ได้นะคะ ในเพจก็จะมีเรื่องของอีกสองคู่ ก่อนจะมาถึงคู่นี้แต่เนื้อหาแยกกันค่ะ สุดท้ายนี้มีคำผิดเดี๋ยวหาเวลามาแก้นะคะเดาๆกันไปก่อน แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน พบกันใหม่บทหน้าค่ะ)