ปีกสยอง

เจ้ากำลังนั่งรถเมล์ออกจากบ้านตอนเช้าที่สามพราน เพื่อไปยังโรงเรียนของเขาในวันหยุด เขามักชอบไปดูต้นไม้ ดอกไม้ แมลง และความเป็นธรรมชาติของโรงเรียนเป็นที่สุด ในระหว่างทางเขาได้สังเกตละอองแปลกประหลาดที่มีอยู่บนรถ มันเป็นสีเขียวลางๆ มีทั้งสีขาวและสีชมพูอีกด้วย มันเป็นละอองที่กระจายตัวอย่างบางเบามาจากทางด้านหน้ารถ แถมยังมีกลิ่นสาปอยู่เนืองๆ 

“แปลกจังแฮะ ดูเหมือนเป็นละอองของพวกดอกไม้เลย อาจจะเป็นน้ำหอมติดรถแบบใหม่ ที่คนขับเอามาใช้ละมั้ง ” เจ้าคิดในใจ เขาเลิกสนใจและหันไปชมทิวทัศน์ข้างทางต่อ 

ทว่า ทุกครั้งที่หายใจเข้าไป มันทำให้เขารู้สึกง่วงมากขึ้นเรื่อยๆอย่างไม่มีสาเหตุ

5 4 3 2 1....ในที่สุดเขาก็หลับไป

เมื่อเจ้าตื่นมาอีกทีก็มืดซะแล้ว เขาพบว่ารถเมล์คันนี้มาอยู่สุดสายที่กรุงเทพฯซะด้วย ซึ่งเลยจากจุดหมายที่เขาต้องการจะลงไปไกลโข
ทว่ากลิ่นสาปในรถคันนั้นแรงขึ้นถึงขนาดที่เจ้ารู้สึกฉุนจนอยากอาเจียน

เมื่อเขาเดินลงไปที่ทางออกเพื่อจะลงจากรถ เขาสังเกตว่าคนขับรถและกระเป๋ารถเมล์ดูมีสีหน้าที่นิ่งไร้อารมณ์ผิดปกติ สีผิวก็ดูเขียวและซีดเซียว ที่มือของคนขับรถนั้น มีรอยแผลพุพองดูเริ่มจะเน่าแล้วแถมยังมีน้ำหนองไหลเยิ้มออกมาจากแผล

“น่าขยะแขยงจริง” เจ้าคิดในใจ เขาเริ่มรู้สึกไม่ดีกับบรรยากาศหม่นๆบนรถเมล์คันนั้นและรีบก้าวขาลงจากรถ พร้อมกับกลิ่นสาปติดตัวอยู่ประปราย


ในเช้าตรู่ของวันเรียน ขณะที่เพลงชาติยังไม่ดัง ครูได้แจ้งกับฮาร์ทว่าเขาได้ทุนไปเรียนต่างประเทศในปีหน้า ทำให้เจ้าตัวดีใจมาก ฮาร์ทรีบหยิบไม้ค้ำยันของตนและพาขาข้างขวาที่พิการของเขาเดินออกจากห้องพักครู เพื่อไปบอกกับเจ้าเพื่อนรักด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เพราะเจ้าเป็นเพื่อนซี้ที่คอยดูแลเขาเสมอมา ไม่ว่าจะเป็นการเดินขึ้นบันได ยกของ หรือเรื่องเล็กๆน้อยๆ 

แม้จะดูเหมือนไม่มีเหตุผลใดๆ ให้นักเรียนคนหนึ่งมาดูแลคนพิการอย่างเขาก็ตาม ถึงฮาร์ทจะสามารถช่วยเหลือตัวเองในชีวิตประจำวันได้เกือบเท่าคนทั่วไป แต่เขาก็ดีใจที่มีเพื่อนดีๆแบบเจ้าคอยอยู่เคียงข้าง

“ในที่สุดฉันก็ได้ไปเรียนเมืองนอกอย่างที่หวังแล้วนะเจ้า” ฮาร์ทบอกเจ้าด้วยความดีใจ

“เออ ดีใจด้วยนะฮาร์ท กลับมาอย่าลืมสอนภาษาอังกฤษให้ฉันด้วยล่ะ สักวันนะ ฉันจะไปอยู่เนเธอร์แลนด์บ้าง เห็นว่าประเทศเขาใช้แต่จักรยานขี่เดินทางไปไหนต่อไหน อากาศก็ดีสุดๆเลย อยากไปดูดอกไม้ที่นั่นด้วย” เจ้าพูดด้วยสีหน้าดูมีความหวัง

“แหม นายนี่รักธรรมชาติจริงๆเลยนะ แต่ว่าทึ่มอย่างนายอ่ะนะ จะไปเนเธอร์แลนด์” ฮาร์ทเริ่มหยอกเพื่อนตัวดีของเขา โดยไม่ได้คิดร้ายอะไร

“โหย อะไรกัน เพื่อนกันไม่สนับสนุนกันหน่อยเหรอ?” เด็กหนุ่มรู้สึกเซ็งที่โดนเพื่อนสนิทแซะ

“ฮ่าๆ ล้อเล่นน่า” 

“แล้วนายได้ไปกับใครล่ะ เห็นว่าจะมีนักเรียนที่ได้ไปสองคนนี่นา?” เจ้าถามด้วยความสงสัย

“ได้ไปกับหมิวน่ะซี” ฮาร์ทตอบ

“อ๋อ...อืม งั้นก็ดีใจกับนายด้วยนะ ไปอยู่ที่นั่นกับหมิวก็คงไม่มีอะไรน่ากังวลหรอก เพราะพวกนายทั้งสองคนเก่งอยู่แล้วนี่นา” เจ้าพูดชื่นชมด้วยสีหน้าเจื่อนๆ ในใจรู้สึกเศร้าที่จะต้องห่างจากเพื่อนเพียงคนเดียวของเขา

“อื้ม ขอบใจมากเพื่อน” ฮาร์ทพยักหน้ายิ้มรับ

แม้ว่าจะรู้สึกยินดีกับเพื่อนที่สามารถทำตามความฝันได้ แต่ดูเหมือนเจ้าจะรู้สึกเสียใจเล็กๆ ที่ฮาร์ทได้ไปกับหมิว เพราะหมิวเป็นผู้หญิงที่สวยและเก่ง ถ้าได้ไปอยู่ด้วยกันที่นั่นฮาร์ทก็คงจะตกหลุมรักหมิว และทั้งสองคนคงจะสานสัมพันธ์กันอย่างรวดเร็ว


หลังเลิกเรียน จู่ๆเจ้าก็ชวนให้ฮาร์ทออกไปสำรวจสวนหลังโรงเรียนกับเขา เพราะสวนแห่งนี้กว้างมากและมีดอกไม้พืชพรรณสวยๆอยู่เต็มไปหมด มีหลายจุดที่เขายังไม่เคยสำรวจเลยสักครั้ง 

ฮาร์ทรู้อยู่แล้วว่าเจ้าเป็นคนรักธรรมชาติ และถึงเขากลับบ้านไปก็คงไม่มีอะไรทำนอกจากนั่งเล่นคอมพิวเตอร์อยู่คนเดียวเหมือนเคย เพราะเขาไม่มีพี่น้องเลย การใช้เวลาอยู่กับเพื่อนนั้นย่อมดีกว่าการเก็บตัวหรือทำอะไรคนเดียว 

ถึงแม้ว่าตอนนี้สภาพขาของเขาจะดีขึ้นมาแล้วก็ตาม แต่บางครั้งเขาก็คิดว่าถ้าตัวเองไม่ประสบอุบัติเหตุถูกจักรยานยนต์ทับขาตั้งแต่เด็ก เขาคงจะมีเพื่อน พูดเก่ง และเป็นเด็กหนุ่มที่สนุกสนานร่าเริงมากกว่านี้ เพราะเพื่อนๆทุกคนเมื่อเห็นขาของเขาแล้วก็เริ่มตีตัวออกห่าง มองเขาเป็นตัวประหลาด ซ้ำแล้วยังล้อเรื่องความพิการของเขาอีก 

อีกทั้งครอบครัวของเขานั้นไม่ค่อยมีเวลาให้กันและกัน พ่อแม่ของฮาร์ทมักจะทำงานดึกดื่นจนกลับบ้านช้าเสมอ บ่อยครั้งที่เขาต้องนั่งกินข้าวและทำสิ่งต่างๆตัวคนเดียว จึงไม่แปลกที่ฮาร์ทจะมีเพื่อนน้อย และให้ความสำคัญกับเจ้าเป็นพิเศษ เพราะเจ้าต่างจากคนอื่น เขาไม่ได้รังเกียจเพื่อนพิการขาเป๋แบบฮาร์ท เขาเป็นคนที่คอยเอาใจใส่และเข้าใจฮาร์ทได้ดีที่สุด เรื่องราวต่างๆไม่ว่าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร เจ้าจะคอยอยู่เคียงข้างฮาร์ทเสมอ
สำหรับเขา เจ้าคือเพื่อนสนิทคนสำคัญที่สุดที่เขาจะรักษาไว้เป็นอย่างดี    

ขณะที่กำลังเดินทางไปยังสวนหลังโรงเรียน ทั้งคู่ก็ผ่านสนามเด็กเล่นขนาดย่อม ซึ่งมีเด็กผู้หญิงวัยกำลังน่ารักน่ากัดวิ่งเล่นกันอยู่หลายคน เมื่อเจ้าเห็นก็เข้าไปคุยกับเด็กๆด้วยความเอ็นดู ฮาร์ทเห็นดังนั้นก็นึกอยากเล่นบ้าง ตนจึงวางไม้ค้ำยันของตัวเองลงและเดินกระเผลกเข้าไปเล่นกับพวกเขาด้วยความทุลักทุเลเล็กน้อย 

“ดูมีความสุขจังเลยแฮะ ดีแล้วล่ะ” เจ้าพูดออกมาเบาๆเมื่อเขาเห็นเพื่อนกำลังมีความสุข

“มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง... ให้เขาเลือกทางเดินแบบนี้ดีกว่า” เจ้าพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทั้งที่จิตใจข้างในรู้สึกสับสนวุ่นวาย
เจ้าปลีกตัวออกมาอย่างเงียบๆโดยไม่ให้ฮาร์ทรู้ เนื่องจากไม่อยากขัดความสุขเพื่อนแสนดีของเขา 

เจ้าเดินไปนั่งดูดอกไม้คนเดียวตรงมุมตึกที่กำลังก่อสร้างใหม่ เขาชมดอกไม้และคุยกับมันเบาๆ 
ระหว่างนั้นเองฮาร์ทที่กำลังเหนื่อยเพราะโดนเด็ก ป.2-ป.3 วิ่งไล่ ก็เดินออกมานั่งพักอย่างหอบๆพร้อมกับไม้ค้ำที่รู้สึกหนักขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขาเห็นเจ้ากำลังนั่งดูดอกไม้คนเดียวอยู่จึงกล่าวทักขึ้นมา

“อ้าวเพื่อน มาอยู่ตรงนี้เอง ดอกไม้ที่ครูศิษย์ปลูกไว้สวยดีนะ สวยแบบแปลกๆน่ะ” ฮาร์ทพูดพร้อมเอียงหัวมองดอกไม้แขวนกินแมลงใบเขียวมีรอยปุพรุนจากแมลงกัด และมีฝักที่แหวกตรงกลางเป็นสี่แฉกเหมือนปาก มีน้ำหวานเยิ้มลงมาเล็กน้อยไว้คอยล่อแมลงที่น่าสงสารมากิน

“อื้มใช่ มันกำลังบานได้ที่เลย น้ำหวานเยิ้มขนาดนี้คงจะล่อแมลงมากินได้มากทีเดียว ดูสิ สงสัยจะอร่อยมากบางส่วนถึงกับพรุนเลย แต่กลิ่นที่ออกมาจากน้ำหวานเนี่ย เหมือนว่าฉันเคยได้กลิ่นแบบนี้ที่ไหนมาก่อนนะ?” เจ้าพยายามนึกถึงกลิ่นเหม็นอ่อนคุ้นๆนี้

“รากแหลมๆมันงอกออกมาจากไอ้เจ้าต้นนี้ด้วยหรอเจ้า?” ฮาร์ทลูบรากอากาศของต้นไม้ปริศนาเบาๆ

“ไม่รู้สิ มันคงเป็นพันธุ์ใหม่ที่พวกเราไม่เคยเห็นละมั้ง” เจ้าตอบแบบจนปัญญา

“ช่างมันก่อนเถอะ แล้วเราจะไปที่สวนนั้นกันรึเปล่าล่ะ? เดี๋ยวมันจะเย็นซะก่อน” หนุ่ม 3 ขาทวงนัดที่เขากับเจ้าได้คุยกันไว้

“ไปซีๆ มาเดี๋ยวฉันจะพานายเดินไปเอง ฉันเตรียมกล้องที่ชัดที่สุดของฉันมาด้วย เพิ่งซื้อมาใหม่เลยนะเนี่ย คราวนี้ล่ะจะถ่ายภาพให้หนำใจเลย” เด็กหนุ่มร่างกายสมบูรณ์พร้อมช่วยประคองเพื่อนให้เดินไปได้อย่างสะดวกหลังจากที่เพิ่งไปเล่นกับเด็กๆมาจนเหนื่อย

“ตามสบายเลยเพื่อน ขอบใจมาก” ฮาร์ทพูดพร้อมกับใช้ขาที่สามช่วยเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเพราะแดดวันนี้ช่างแรงเสียจริงๆ

เมื่อคู่เกลอเดินมาถึงสวนหลังโรงเรียนอันกว้างใหญ่ มีต้นไม้พืชพรรณนานาชนิดที่สวยงามรายล้อมอยู่เต็มไปหมด ทั้งแมลงและสัตว์ตัวเล็กตัวน้อยเคลื่อนไหวไปมาอย่างมีชีวิตชีวาภายใต้ธรรมชาติอันอุดมสมบูรณ์ ซึ่งมีป่าใหญ่เป็นฉากหลัง

“โห สวยจังเลย!!!” เจ้ารีบวิ่งเข้าไปถ่ายรูปแมลงและพืชพรรณต่างๆด้วยความสนใจ

ส่วนฮาร์ทนั้นนั่งพักอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล เขาวางไม้ที่เปรียบเสมือนดั่งขาที่สามของเขาลง และคอยมองดูเจ้าที่กำลังเที่ยวชมธรรมชาติอย่างตื่นเต้น ฮาร์ทรู้สึกดีกับบรรยากาศสบายๆที่นี่ เขารู้สึกผ่อนคลายและเอนตัวนอนดื่มด่ำบนผืนหญ้าอย่างมีความสุข คงถึงเวลาให้เขาได้นอนงีบแบบขี้เกียจอย่างนี้สักพักหนึ่ง

“ฮาร์ท! มาดูนี่สิ ด่วนเลย” เจ้าตะโกนเรียกฮาร์ทด้วยเสียงดัง จากส่วนที่ลึกเข้าไปของสวน 

ฮาร์ทรีบตื่นขี้นมาจากความงัวเงียและขานกลับ
“อะไรเจ้า?”

“มานี่ก่อน ฉันมีอะไรจะให้นายดู”

เมื่อฮาร์ทมาถึงจุดที่เจ้ารออยู่ เขาพบกับหลุมที่กระจายไปทั่วพื้นดินในบริเวณนั้น ทั้งเจ้าหลุมเหล่านี้มีขนาดเล็กใหญ่ต่างกันไป ในแต่ละหลุมจะมีสิ่งที่ดูเหมือนเป็นแส้เถาวัลย์แหลมยาวโผล่ออกมาเส้นหนึ่ง มันมีสีเขียวและมีหนามอ่อนๆยื่นออกมาตลอดเส้น ปลายแหลมของมันนั้นคมกริบราวกับจะสร้างบาดแผลฉกรรจ์ให้กับสัตว์ที่มีผิวหนังหนาๆได้อย่างง่ายดาย

“หยึย ดูสิมันขยับได้ด้วยล่ะ” เจ้าพูดด้วยความตกใจ

“นั่นสิ เหมือนงูกำลังเลื้อยอยู่เลย” ฮาร์ทกล่าว “นายว่าถ้ามีสัตว์ตัวเล็กๆตกลงไปมันจะ... เฮ้ เจ้า!!!นายจะไปไหนน่ะ?”
ทันใดนั้นเจ้าก็รีบวิ่งลึกเข้าไปในสวนอย่างไม่ลืมหูลืมตา ฮาร์ทต้องรีบคว้าไม้คู่ใจของเขาและวิ่งทุลักทุเลตามเพื่อนไปด้วยความสงสัย

“รอด้วยสิเจ้า นายเห็นอะไรเหรอ?” ฮาร์ทตะโกนถาม

“ไม่แน่ใจนะ แต่ฉันว่าฉันเห็นผีเสื้อยักษ์ตัวเท่าคนบินเข้าไปทางนั้น” เจ้ายังคงวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็วจนฮาร์ทคิดว่าไวกว่านักวิ่ง 4 คูณร้อยเมตรซะอีก