จิ้งจอกผู้โชคร้ายกับโรงเรียนเวทต์มน

          เอ๊ะ นี่เราหลับไปต้อนไหน ในห้องมืดมีแสงที่เล็ดรอดออกมาเล็กน้อยผ่านผ้ามานที่ปิดไม่สนิท

'ตอนเช้าสินะ'

เราจำได้ว่าเราน่าจะมีคนบอกให้นั้งลง....หรืออะไร นี่แหละ คงเป็นความฝันสินะ........ แต่ว่าในฝันนั้นถ้าเป็นจริงก็คงจะดีหละนะ แต่ทำมัยถึงรู้สึกตัวมันหนักแปลกๆกันนะ เบโตะเริ่มมองไปรอบๆห้อง แล้วพอหันมาดูบนตัวเขา

"เห!!!!!!!!" เบโตะเห็นนิฟนอนอยู่บนตัวเขา

"นี่ นิฟตื่นซิ นิฟ!!!"เบโตะพยายามปลุกให้นิฟตื่น แต่ว่าเหมือนจะไม่เป็นอย่างที่เขาคิด แล้วดันกลายเป็นว่านิฟยิ่งละเมอเข้าไปกอดเบโตะอย่างแนบชิด ในระหว่างที่เบโตะพยามขยับตัวลุกขึ้น แต่ทว่าในขนาดนั้นเองก็มีคนเปิดประตูห้องเข้ามา

"เอ้ ยา....ตะ......"เบโตะพูดด้วยเสียงสั่นๆ 

'นี่ พวกนายทำอะไรกันนะ' ยาตะพูดด้วยเสียงดังก้องไปทัวห้องจนเบโตะตกเตียง

'โอ๊ย!! เจ็บชะมัดเลย' นิฟที่หลับอยู่พอได้ยินสียง ก็ตื่นขึ้นอย่างงัวเงีย

'เอ้ เกิดอะไรขึ้นนะค่ะ'

'เบโตะ...' พอนิฟเห็นเบโตะก็พุ่งเข้าไปกอดในทันทีด้วยความดีใจ 'ในที่สุดนายก็ฟื้นแล้วสินะ......

' ยาตะพูดอย่างเบาๆ พร้อมกับน้ำตาที่คลอเบา เอ... เออออออออ

'นี้ยาตะนี้ฉันสลบไปนานเท่าไหร่'

'สาม....เดือน....'ผมช็อคอยู่ซักพักหนึ่ง สามเดือนเลยเหรอผมยังจำที่ฝันได้ เยอะกว่าในความฝันตั้งหลายเท่า แล้วนี้เราควรจะทำยังไงต่อดีละ เบโตะคิดอยู่ในใจแล้วทำสีหน้าวิตกกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด พอยาตะเห็นอย่างนั้น จึงรีบปาดน้ำตาที่คลอเบาอยู่แล้วพูดขึ้นว่า

'ไม่เป็นไรหรอก นายไม่จำเป็นต้องคิดมากหรอกนะ'

"ฉันจะอยู่ข้างๆนายเอง"ยาตะยืดอกแล้วพูดขึ้น

"เอ้ ยาตะขี้โกง ทั้งๆที่ฉันอยู่ข้างๆ เบโตะตลอดแท้ๆ"

นิฟพูดขึ้นแทรกและแลบลิ้นใส่หน้ายาตะ เบโตะเริ่มเปลี่ยนสีหน้าแส้งทำให้ดูสดใสขึ้น ถึงแม้ว่าเขาจะยังกังวลอยู่ เพื่อให้นิฟ กับ ยาตะ หายเป็นห่วง แล้วก็พูดขึ้น

"ในระหว่างที่ฉันสลบไปเกิดอะไรขึ้นบ้าง"

ทั้งยาตะและนิฟก็ไม่ได้พูดอะไร ในห้องที่เงียบอยู่ซักพักหนึ่งยาตะได้เหลือบไปเห็นนาฬิกา และได้ตะโกนออกมาว่า

"สายยยยย แล้วววววว" เบโตะตกใจแล้วรีบบอกยาตะว่า

"รอฉันเปลี่ยนชุดแปปนึง" ยาตะได้ตั้งสติแล้วทำหน้าจริงจังพร้อมกับบอกเบโตะว่า

"นายแน่ใจจริงๆ เหรอว่าจะไปที่นั้นอีก"

"มันอาจจะไม่เป็นเหมื่อนเดิม......เหมื่อนตอนที่นายมาครั้งแรกนะ"

"อืมชั้นมันใจ ยังไงชั้นก็จำเป็นต้องไป เพราะฉันมีเรื่องที่จำเป็นต้องพิสูจให้ได้อยู่"บาโตะพูดอย่างจริงจัง

ยาตะเปลี่ยนสีหน้าแล้วพูดขึ้น "งั้นก็รีบแต่งตัวเร็วละ เดี๋ยวฉันจะไปรอหน้าห้อง"

อืม เบโตะพูดสั้นๆ

      ในระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังรีบวิ่งไปเข้าห้องเรียนอยู่นั้นเบโตะได้หันไปเจอฮานะ ที่เรีบวิ่งเข้าห้องเรียนเหมือนกัน เธอได้เหลือบมาเห็นเบโตะเหมือนกัน แต่เธอรีบหลบหน้าแล้วเข้าห้องไป เบโตะได้กลับมาแสดงสีหน้ากังวลใจอีกครั้ง ยาตะที่เห็นเบโตะทำหน้ากลุ้มใจอยู่นั้นจึงทำให้เธอรู้สึกกังวลไปด้วย และแน่นอนนิฟที่อยู่ในสภาพมีด ที่เหน็บไว้ที่หลังเอวของเบโตะ ก็เป็นห่วงเช่นกัน เมื่อเขาห้องไปเบโตะสังเกตห์เห็นว่าสายตาของทุกคนในห้องมองเขาเปลี่ยนไป แต่เบโตะก็ไม่ได้กังวลมากเพราะเขาเตรียมใจไว้แล้ว แต่เขาก็ยังรู้สึกเสียใจที่คนที่สนิทกับเขาที่สุดในห้องกลับหลบหน้าเขา เบโตะได้กลับไปนั้งในที่นั้งริมหน้าต่างของเขาแล้วก็ได้รู้ว่าทุกคนในห้องได้ย้ายที่นั้งออกห่างจากเขาอย่างเห็นไดชัด บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด จากที่มีความสุขทุกคนคุยอย่างสนุกสนาน กลับเงียบจนเหมือนป่าช้า ยาตะได้น้้งลงข้างๆเบโตะ

"ดีแล้วเหรอที่มานั้งตรงนี้"เบโตะถาม

"ชั้นจะไม่ปล่อยให้นายอยู่คนเดี่ยวอีกหรอกนะ"

"ขอโทษด้วยนะ"ยาตะพูดเบาๆ

"ยาตะเมื่อกี้พูดอะไรรึปล่าว"

"ไม่ได้พูดสะหน่อย"

"เดี๋ยวสิเบโตะยังมีฉันอูเสมอนะ"นิฟพูดแทรกขึ้น พร้อมกับเปลี่ยนร่างเป็นร่างมนุษย์ แล้วโอบกอดเบโตะ

"ขอบใจนะ"เบโตะพูดพร้อมกับลูบหัวนิฟอย่างอ่อนโยน ยาตะที่เห็นอย่างนั้นเลยรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย

     แต่ทุกอย่างก็จบลงเมื่อกลิ่งเริ่มคาบโฮมรูมดังขึ้น อาจารย์ทาจิบานะ ได้เดินเข้าห้องมาด้วยท่าทางที่ยิ้มแยมเหมือนเช่นเคย เบโตะรู้สึกโลงอกที่อาจาย์ทาจิบานะยังทำตัวปกติ

"เอาหละจะเริ่มคาบโฮมรูมแล้วนะ"

"วันนี้มากันครบแล้วนะ"ครูทาจิบาะพูดขึ้น

"เบโตะคุงหายเป็นปกติแล้วนะ"ครูทาจิบานะเอ่ยถาม

"ครับ"เบโตะ ตอบอย่างเกรงๆ

"แต่น่าเสียดายนะ ตั้งแต่วันพรุ่งนี้จะเป็นการปฏิบัติจริงแล้วนะ"ครูทาจิบานะพูดขึ้น

"เอาละวันนี้จะเป็นการชี้แจงเกี่ยวกับการปฏิบัติจริงนะ"

"อย่างแรกนักเรียนทุกคนต้องจัดปาตี้ทีมก่อนนะ"

ปาตี้....ทีม....อย่างนั้นเหรอเราจะสามารถมีได้มั๊ยนะ....เบโตะคิดอยู่ในใจ

"ต่อไปต้องมารับเควสกับทางโรงเรียนนะทุกคน"

"จากนั้นก็เริ่มออกเดินทางไปทำเควสได้"

"อะอา แต่เควสของปี1รับแค่เควสเดี่ยวก็พอนะ"

"จากนั้นเมื่อทำเควสเสร็จก็มาส่งเควสที่โรงเรียนนะ"

"เอาหละต่อจากนี้ จะเป็นเวลาที่ทุกคนรอคอย"

"เริ่มตั้งปาตี้ได้"