COMPLICATED GUY : รักซับซ้อนของนายเย็นชา

เขียนโดย Minorplanet

วันที่ 12 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 เวลา 17.08 น.

3 chapter

0 วิจารณ์

4,880 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 12 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 17.30 น. โดย เจ้าของนิยาย

2) พบเจอ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

15.45 น.

“เจอกันที่ร้านเลยหรือจะให้ไปรับ” ธามถามก่อนจะเก็บของบนโต๊ะลงในกระเป๋า วันนี้อาจารย์เลิกคลาสก่อนเวลา 15 นาที สมกับวันศุกร์สรรหรรษาแบบนี้จริงๆ

“พรีมไปด้วย แกมารับละกันนะ ไม่อยากนั่งแท็กซี่ไป”

“ทำไมแกต้องพาพรีมไปในที่แบบนั้นด้วยวะ” เสียงขุ่นเชียวนะเพื่อนรัก แล้วทำไมต้องมองตาขวางแบบนั้นด้วยหา?

“โถ่เพื่อนรัก ฉันก็อยากพายัยพรีมไปเปิดหูเปิดตาบ้าง อยู่แต่คอนโดยัยนั่นก็อ่านแต่หนังสือ ไม่งั้นก็ดูแต่ซีรีย์เกาหลีรักหวานแหวว” ฉันกับยัยพรีมอยู่คอนโดเดียวกัน คอนโดที่เราเช่าอยู่มีสองห้องนอนน่ะ แต่ฉันก็มักจะเข้าไปนอนกับพรีมบ้าง ไม่ยัยพรีมก็เข้ามานอนห้องฉันบ้างสลับกัน

“ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง จะพาพรีมไปให้ฉันคอยเป็นห่วงทำไม”

“โถ่พ่อคุณ ฉันก็หวังดีกับมันหรอกน่า ถือว่าแกจะได้ทำคะแนนละกันเนอะ” ที่ฉันพายัยพรีมไปไหนมาไหนด้วยก็เพราะฉันอยากให้มันรู้จักสังคม มันจะได้ทันคนและเอาตัวรอดได้ เห็นแบบนี้ฉันเป็นห่วงมันมากเลยนะ พรีมน่ะไม่โต้เถียง อะไรก็ยอมหมดทุกอย่าง เคยมีครั้งหนึ่งที่มีรุ่นพี่มาเต๊าะ แต่เต๊าะอีท่าไหนไม่รู้แฟนดันรู้เข้า เลยมาหาเรื่องยัยพรีมถึงที่คณะ ยัยนั้นก็ไม่โต้ตอบอะไรสักอย่าง พอฉันไปถึงก็ร้องไห้อย่างเดียว ให้เล่าก็ไม่ยอมเล่า จนฉันต้องไปถามเพื่อนที่คณะยัยนั่นเอาเอง

“รอบนี้ไปผับ P นะ ไม่ใช่ร้านประจำ” ธามทำหน้าขุ่นกว่าเดิม

“อ้าวหรอ ดีเลยฉันก็ยังไม่เคยไป” ฉันน่ะยังไม่เคยเข้าผับหรอก ก็อายุพึ่งจะครบ 20 ปีบริบูรณ์เมื่อไม่นานมานี้นี่เอง ก่อนหน้านี้เพราะไปดื่มที่ร้านนั่งชิลกับพี่เซย์โนเลยเข้าได้หรอก

“แกนี่มันรักแต่เรื่องสนุกจริงๆ ให้ตาย เดี๋ยวสองทุ่มไปหาที่คอนโดละกัน” ธามพูดอย่างเอือมระอา ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วรีบเดินออกห้องไป จะรีบไปไหนของมันน่ะ เดี๋ยวนี้มีลับลมคมใน

พอไอ่ธามออกห้องไปแล้ว ฉันก็รีบเก็บของออกกำลังออกจากห้องพร้อมยกโทรศัพท์จะโทรหาพรีม แต่ไลน์ก็ดังขึ้นก่อน

{Line}

พรีม :แกกลับคอนโดก่อนเลยนะ พอดีฉันมีธุระ เดี๋ยวเพื่อนที่คณะไปส่ง แกไม่ต้องห่วงนะ

ฉัน :โอเคเจอกันคอนโดนะแก วันนี้แกต้องไปเป็นเพื่อนฉันนะ 2 ทุ่มเดี๋ยวธามมารับที่คอนโด

พรีม :จ้า

ยัยพรีมนี่ก็อีกคน ทำไมช่วงนี้เพื่อนฉันดูแปลกๆไปกันหมดนะ

ขณะที่ฉันกำลังเดินลัดระหว่างตึกเพียงแค่เลี้ยวอีกมุมตึกเดียวเท่านั้นก็จะโผล่ออกไปยังที่จอดรถ ขาที่กำลังจะก้าวผ่านหัวมุมตึกก็หยุดชะงักลง เมื่อได้ยินเสียงคนคุยกันแว่วๆมา ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังหรอกนะแต่ขอหยุดคิดแปบหนึ่งว่าจะเปลี่ยนไปอีกทางหรือหยุดยืนรอให้พวกเขาคุยกันเสร็จก่อน ระหว่างนั้นก็มีเสียงผู้หญิงแทรกขึ้น

“เพราะทายไม่เคยลืมไง แล้วมาให้ความหวังนุชชี่ทำไมคะ” ฉันมองไม่เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นหรอกนะ ถ้าฉันชะโงกหน้าพ้นมุมตึกนี้ไปฉันต้องถูกจับได้แน่

“ฉันให้ความหวังเธอ? เช่น?” เสียงผู้ชายดังขึ้นพร้อมประโยคถามกลับ

หลังจากประโยคนั้นทุกอย่างก็เงียบไปนานพอสมควร ฉันคิดว่าพวกเขาคงไปกันแล้วจึงโผล่หน้าออกจากมุมตึก แต่ภาพตรงหน้าทำให้ขาฉันชะงักอีกรอบ ผู้หญิงผมสีน้ำตาลอ่อนยาวถึงกลางหลัง ในชุดนักศึกษารัดรูปกับกระโปรงทรงเอท่อนล่างที่ไม่น่าเกินสองคืบที่หันหลังให้ฉัน กำลังเขย่งเท้าจูบผู้ชายร่างสูง ผมสีดำยุ่งเหยิงที่ยาวคลอเคลียต้นคอดูเด่นขึ้นมาเมื่อตัดกับใบหน้าขาว ดวงตาคมข้างหนึ่งที่ไม่ถูกบังหันมาสบตากับฉัน ชิบหาย! เมื่อคิดได้เช่นนั้นฉันจึงวิ่งแบบไม่คิดชีวิตไปอีกทาง จนมาโผล่ที่จอดรถ

ฉันขับรถกลับคอนโดด้วยสติที่ไม่ค่อยจะครบเท่าไหร่นักเพราะถูกโดนจับได้ว่าอยู่ในสถานการณ์ที่ค่อนข้างจะยุ่งเรื่องของชาวบ้าน แต่ทำไมฉันถึงคุ้นหน้าผู้ชายคนนั้นเป็นคำถามที่ฉันยังไม่คิดไม่ตก และคิดมาตลอดทางกลับคอนโด ฉันสะบัดหัวก่อนจะเดินเข้าลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังห้องของฉัน พอเข้ามาในห้องพรีมก็ยังไม่กลับมา ตอนนี้ยังห้าโมงกว่าอยู่เลย พอเข้ามาในห้องนอนตัวเองฉันก็ล้มตัวลงเตียงอย่างง่ายดาย จากนั้นหนังตาก็ค่อยๆปิดลงแล้วเข้าสู่ห้วงนิทรา

“จีบ จีบ ตื่นขึ้นมาเร็วนี่มันจะสองทุ่มแล้วนะ”

“หือ” ฉันครางตอบรับเสียงปลุกที่ดังขึ้นข้างหู

“อย่าพึ่งงัวเงีย ไปอาบน้ำได้แล้ว ยังจะไปเลี้ยงสายเทคอยู่ไหม”

ฉันบรือตาขึ้นมามองยัยพรีมที่เข้ามาปลุกฉัน ยัยนี่อยู่ในชุดเสื้อปาดไหล่สีขาวกับกระโปรงสีดำเหนือเข่าเล็กน้อย ช่างดูเป็นสาวเกาหลีบอบบางน่าทะนุถนอมอะไรอย่างนี้เพื่อนฉัน ฉันขยี้ตาแล้วสะบัดหน้าไล่ความง่วงออกไปก่อนจะรับเอาผ้าขนหนูที่พรีมยืนมาให้ฉันแล้วเข้าห้องน้ำไป

เมื่อฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย พอเปิดประตูห้องนอนออกไป ก็พบว่าไอ่ธามนั่งรออยู่ที่โซฟา

“อ้าว แล้วยัยพรีมอยู่ไหน” ฉันเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย พลางถามออกไป

“เปลี่ยนชุด” ธามตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิดเล็กน้อย

“อ้าว เปลี่ยนทำไม ชุดก่อนหน้านี้ก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่หรอ นี่ฉันใส่ชุดนี้มาเป็นดูโอ้มันเลยนะ”

ไอ่ธามยังไม่ทันตอบอะไร พรีมก็ออกจากห้องมาพร้อมชุดใหม่ที่ดูจะรัดกุมกว่าเดิม จากเสื้อปาดไหล่กลายเป็นเสื้อแขนยาว กระโปรงที่เคยใส่ถูกเปลี่ยนไปเป็นกางเกงยีนส์ ฉันได้แต่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไร ธามก็ตัดบทโดยการลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปประตู เป็นอันเข้าใจกันว่าไปกันได้แล้ว

@ผับ P

หลังจากพวกเราผ่านด่านพี่การ์ดหน้าผับทั้งหลายเข้ามาได้ ธามก็เดินนำเราขึ้นไปยังชั้นสองซึ่งน่าจะเป็นโซนวีไอพี ก็ดูจากป้ายที่ลูกศรชี้ขึ้นไปด้านบนแล้วเขียนว่า VIP น่ะนะ ครั้งแรกของฉันนี่นา มันก็จะตื่นเต้นหน่อยๆ ตอนนี้ดูหมือนผับจะยังไม่ค่อยมีคนเยอะเท่าไหร่ แต่ธามก็หันมามองฉันกับพรีมเป็นระยะ คงจะกลัวพวกฉันหลงน่ะสิ จากที่ฉันเดินเข้ามา ผับจะมี 3 โซนใหญ่ๆ โซนที่ผ่านพี่การ์ดเข้ามาที่ติดกับทางเข้าออกจะเป็นโซนกึ่งผับที่มีโต๊ะนั่งและมีดนตรีสดเล่น พอเดินผ่านโซนนี้เข้ามาผ่านประตูกระจกสีดำที่กั้นกับโซนก่อนหน้านี้ จะมีสองชั้น ชั้นล่างจะมีเวทีสำหรับเล่นดนตรี ข้างๆเวทีตอนนี้มีพี่ดีเจกำลังเปิดเพลงอยู่ และฟลอสำหรับขาแดนซ์ทั้งหลายจะอยู่ตรงหน้าเวที และโต๊ะในโซนชั้นล่างจะเป็นโต๊ะยืนทั้งหมด พอขึ้นมาชั้นบนซึ่งเป็นโซนวีไอพี เสียงเพลงจะเบาลงทำให้สามารถพูดคุยกันได้ยินในระดับหนึ่ง โต๊ะทั้งหมดจะเป็นที่นั่งจะเป็นโซฟา

ธามมาหยุดที่โต๊ะในสุด เมื่อมองลงไปชั้นล่างจะอยู่ข้างเวทีและมองเห็นนักเต้นในฟลออย่างชัดเจน อื้อหือมันวิวดีแบบนี้นี่เองสินะคะพี่เซย์โนพี่เทคสุดหล่อของน้อง เมื่อฉันหันกลับไปมองที่โต๊ะเห็นพี่เซย์โน และพี่ภาคนั่งรออยู่แล้ว

“อื้อหือออ นี่ไอ่ขนมจีบหรอเนี่ย” พี่เซย์โนพลางมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ด้วยสายตาที่เหลือเชื่อ อะไรจะโอเว่อร์ขนาดนั้นคะ น้องแค่แต่งหน้านิดหน่อย ใส่เสื้อปาดไล่สีดำ กับกระโปรงสีขาว ตอนแรกจะใส่มาเป็นดูโอ้กับยัยพรีมแต่ยัยนั้นกลับเปลี่ยนชุดก่อนน่ะสิ

“ก็ใช่น่ะสิ สวยกว่านี้ก็นางแบบวิคตอเรียแล้วนะ” ฉันถลึงตากลับใส่พี่เซย์โนก่อนย่อนก้นนั่งข้างพรีม ซึ่งพรีมนั่งข้างธามอีกที คือเรียงมาเป็น ธาม พรีม แล้วก็ฉัน ซึ่งนั่งตรงข้ามพวกพี่เซย์โนนั้นเอง

“แค่ความสูงแกก็ไม่ได้แล้ว” เสียงของธามแทรกขึ้น ชอบสกัดดาวรุ่งซะจริงนะ ไอ่เพื่อนเวร

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นนั้นแม้แต่พี่ภาคก็เอากับเขาด้วยหรอคะ หัวเราะมีความสุขเชียวนะ

จากนั้นโต๊ะของเราก็เข้าสู่บทสนทนาอันไร้สาระและออกแนวกวนเบื้อล่างนำโดยใครไปไม่ได้นอกจากพี่ภาค ด้วยความที่ฉันเป็นน้องเทคพี่เซย์โน ประกอบกับธามเป็นน้องเทคพี่ภาค ทำให้ฉันค่อนข้างที่จะสนิทกับพี่ภาคในระดับหนึ่ง ในระดับที่สามารถกวนพี่เขากลับแล้วเรียกเสียงหัวเราะได้เลยล่ะ

“นี่มึงเอาเด็กประถมที่ไหนมาด้วย” อยู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นข้างหลังฉัน สงสัยเป็นเพื่อนอีกคนของพี่เซย์โน

“หน้าหนูเด็กใช่ไหมคะพี่” ด้วยความที่มีแต่คนชมฉันว่าหน้าเด็ก อาจเพราะเวลาไปเรียนฉันไม่ค่อยแต่งหน้าอะไรเท่าไหร่ ฉันเลยคิดว่านั้นเป็นคำชมไปด้วย ปากเลยไวกว่าความคิดและด้วยความเคารพรุ่นพี่ที่ถูกสั่งสอนมา ทำให้ฉันพูดโพล่งออกไปด้วยสรรพนามแบบนั้น

“ฉันมองนม ไม่ได้มองหน้า” ประโยคถัดมาทำเอาหน้าฉันชาวูบ นี่พี่กำลังบอกว่านมน้องเล็กประดั่งนมเด็กประถมเลยหรอคะ เหมือนพี่เอามีดมากรีดความมั่นใจของผู้หญิงคนหนึ่ง พี่เป็นใครคะ บัดซบใช้ได้เลย ฉันก้มมองหน้าอกตัวเองก่อนจะหันไปหาต้นเสียงอย่างอัตโนมัติ

ไอ้... กำลังจะอ้าปากด่า แต่ก็ต้องชะงักเมื่อผู้ชายที่ปรากฏตรงหน้าคือคนเดียวกับเมื่อตอนเย็น!

-------------------------------------------------------------------------

chapter 1

สารบัญ

chapter 3