เงารักปมอดีต
เขียนโดย ดอกไม้หอม
วันที่ 7 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 เวลา 13.53 น.
แก้ไขเมื่อ 7 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 13.56 น. โดย เจ้าของนิยาย
บทนำ
ค่ำคืนที่สายฝนเทกระหน่ำไม่ขาดสาย เสียงฟ้าร้อง ฟ้าผ่าดังจนน่ากลัว แต่มันไม่น่ากลัวเท่าสิ่งที่ฉันกำลังเผชิญอยู่ ใครคนหนึ่งกำลังตามฉันมา เสียงลากท่อนไม้กับพื้นมันน่าหวาดกลัวจนจับใจ ฉันไม่คิดเลยว่าจะเป็นคุณ ทำไมต้องฆ่าฉันด้วยทั้งๆที่ฉันรักคุณสุดหัวใจ ทุกอย่างมันคงไม่เกิดขึ้นถ้าฉันไม่เชื่อคำหลอกลวงของคุณ
“พิมพ์ ลูกหลับแล้วหรือ”
“ ค่ะ ฟังนิทานไม่ทันจบก็หลับปุ๋ยแล้วค่ะ”
“ลูกหลับแล้วเรามาหาอะไรทำดีไหม”
“บ้า..ทะลึ่งนะคุณ”
“อะไร..ผมจะชวนคุณไปดูหนังที่ห้องโฮมเธียเตอร์ต่างหาก”
ดูหนังเองหรือนึกว่าจะมีอะไรสนุกๆกว่านี้ ตั้งแต่มีลูกฉันก็ไม่ค่อยมีเวลาให้เขาเอาแต่ดูแลลูก ตัวเขาเองก็ทำแต่งาน มันคงจะดีถ้าเรามีเวลาให้กันบ้าง
“ดีค่ะ แต่ตอนนี้ฝนกำลังจะตก ฉันกลัวเสียงฟ้าร้องจะทำให้ลูกตื่น อย่างไงฉันขอไปดูลูกอีกที แล้วจะตามไปนะคะ”
“นั้นผมไปรอที่ห้องนะ”
กลับมาปิดหน้าต่างห้องลูกให้สนิท เปิดเสียงเพลงกล่อมเด็ก พอกลบเสียงฟ้าร้องได้บ้าง หลับให้สบายนะลูก พ่อกับแม่ขอเวลาสวีทกันนิดหนึ่งนะ
ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไหมถึงตัดสินใจใช้ชีวิตร่วมกันกับเขา ทั้งๆที่ปัญหาในชีวิตเขาก็มีมากมายอยู่แล้ว คงเป็นเพราะความรักละมั้ง ฉันรักเขา เขารักฉัน เรารักกัน
หรือความจริงแล้วมันไม่ใช่อย่างนั้น
ห้องโฮมเธียเตอร์เปิดหนังทิ้งไว้แต่ไม่มีใครอยู่ในนั้น แสงจากจอหนังส่องให้เห็นเงาดำของใครคนหนึ่งอยู่หลังผ้าม่าน แล้วก็แว๊บหายไป พลันมีมือของใครคนหนึ่งรัดที่คอฉันจากด้านหลัง มันยิ่งรัดแน่นขึ้นเมื่อฉันดิ้นร้นขัดขืน ก่อนที่ฉันจะหมดลม มือนั้นค่อยๆคลายออกจากคอ ฉันหายใจระรั่วราวกับว่ากลัวจะไม่ได้หายใจอีก ร่างของเขาคนนั้นหายไปอีกแล้ว ความกลัวเข้ามาในจิตใจฉันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ฉันรีบวิ่งออกจากห้อง ไฟมืดสงัดตามทางเดินมีเพียงแสงจากฟ้าแลบส่องลงมาทำให้เห็นเงาของเขาที่ยืนอยู่หน้าฉัน ท่อนไม้ที่อยู่ในมือฟาดลงที่ใบหน้าฉันอย่างแรง ฉันฟุ๊บลงไปกับพื้น พยายามกระเสือกกระสนหนี ท่อนไม้อันเดิมฟาดที่ขาซ้ายฉันเต็มแรง พร้อมทั้งเงื้อมือจะฟาดฉันอีกครั้ง ฉันใช้พลังเฮือกสุดท้ายถีบเขาด้วยขาขวาและพยุงตัวหนีออกมาจากบ้าน
สายฝนยังเทกระหน่ำ ฉันวิ่งกระเผลกๆออกมาสู่ถนนร่างกายที่เจ็บปวดของฉันกำลังหมดแรงลง ฉันหนีต่อไปไม่ไหวแล้ว พลันเสียงย่ำเท้าดังเข้ามาใกล้ เสียงใครก็ได้ขออย่าให้เป็นเขาเลย
“คุณ คุณ เป็นอะไรไหมครับ”
“ช่วย...ด้วย” พูดได้แค่นั้นสติสัมปชัญญะของฉันก็หลุดลอย
ใครคนหนึ่งช่วยชีวิตฉันไว้ แต่ยังมีใครอีกคนหนึ่งกำลังจ้องมองและพร้อมจะทำลายฉันอีกครั้งหนึ่ง
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ