อสุรา ล่ารัก

​

บนโลกที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายหลากหลายสัญชาติหลากหลายเชื้อพันธุ์ หลากหลายพันธุกรรม ทั้งมนุษย์ เทวา ปักษา มัจฉา วานร กินรี ไม่เว้นแม้แต่ ยักษ์ หลายๆ คนอาจจะเคยฟังนิทานก่อนนอน หรือเรื่องเล่าต่างๆ มามากมาย บางคนเชื่อว่ามันมีจริงบางคนก็ว่ามันเป็นแค่เรื่องหลอกลวง เอาไว้หลอกเด็กๆ ให้เชื่อฟัง แต่ใครจะรู้ว่าเรื่องเล่าหรือนิทานปรัมปรานั้น มีอยู่ในโลกจริงๆ

ผมชื่อ เวรัม เปรมบดินทร์  หรือเรียกสั้นๆ ว่า เพียว ก็ได้ ผมเป็นยักษ์ตัวเล็กๆ ที่แฝงตัวอยู่กับพวกมนุษย์ ความจริงรูปร่างหน้าตาผมก็ไม่ได้ต่างอะไรกับพวกมนุษย์ แต่งแค่อย่างเดียวคืออำนาจและพลังวิเศษ แถมด้วยการเป็นอมตะ และการเป็นอมตะแบบนี้มันทำให้ผมไม่กล้าที่จะรักหรือผูกพันกับมนุษย์เพราะว่าพวกมนุษย์มีอายุขัยผมคงทนไม่ได้ถ้าเห็นพวกเขาตายลงต่อหน้าต่อตา

การเป็นยักษ์ใช่ว่าจะสบาย เป็นยักษ์ต้องเปลี่ยนที่อยู่บ่อยๆ เพื่อให้ใครจับได้ เป็นยักษ์ต้องไม่เปิดเผยตัวตนให้ใครได้รู้ เป็นยักษ์ต้องหัดใจเย็นกับพวกมนุษย์ ที่สำคัญเป็นยักษ์ต้องไม่รักใคร ครอบครัวผมเป็นมังสวิรัติ ผมทรมานกับการที่ต้องอดทนในการที่ไม่กินเนื้อ เนื้อเป็นแหล่งโปรตีน เนื้อทำให้ร่างกายเจริญเติบโต เพราะแบบนี้แหละมั้งที่ทำให้ผมสูงแค่ ร้อยเจ็ดสิบเซ็น ไม่ขาดไม่เกิน จากที่รู้ๆ มาจากเพื่อนยักษ์ผมเป็นยักษ์ที่เตี้ยที่สุด แต่ว่า พ่อแม่ห้ามผมไม่ได้หรอกในเมื่อออกมามาใช้ชีวิตข้างนอกแล้ว ผมจะทำกินอะไรก็ได้ ฮ่าๆๆๆๆ เนื้อๆๆๆๆ

ผมอาศัยอยู่ในชุมชนเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ล้อมรอบไปด้วยมนุษย์ตัวเป็นๆ ผมมีเพื่อนบ้านที่คอยสอดส่องดูแลเรื่องในบ้านไม่ว่าผมจะทำอะไร ที่ไหน กับใคร เพื่อนบ้านผมจะรู้ไปหมด รู้เหมือนว่าเขามาอาศัยอยู่ในบ้านกับผม หรือที่มนุษย์ชอบเรียก ว่า อะไรนะ “ขี้เสือก” ใช่ ขี้เสือก คำนี้แหละ มนุษย์ขี้เสือกสร้างความลำคานให้ผมไม่น้อย เพราะเจ้าหล่อนจะคอยปีนรั้วบ้านที่ติดกับกับของผม หล่อนจะมาพร้อมกล้องส่องทางไกลอันเล็กๆ พร้อมกับโทรศัพท์มือถือเอาไว้โทรเม้าท์มอยกับเพื่อนของเขา มีบ้างบางครั้งที่ผมสั่งสอนหล่อน แต่หล่อนก็ไม่เคยจำสักที

ผมเป็นยักษ์ที่พ่อแม่ไล่ให้ออกมาใช้ชีวิตตนเดียว ด้วยเหตุผลที่ว่าเจ้าโตแล้วเจ้าต้องออกมาเผชิญโลกกว้างด้วยตัวคนเดียวและสร้างครอบครัวเป็นของตัวเอง แล้วยักษ์แคระอย่างผมคงจะหาเมียได้หรอก นอกจากเพื่อนบ้านมนุษย์ขี้เสือกแล้ว ผมยังมีเพื่อนบ้านที่เป็นมนุษย์ที่ทำตัวลึกลับมากๆ ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ก็แปดเดือนเข้าไปแล้วผมยังไม่เคยเห็นเพื่อนบ้านคนนี้เลยสักครั้ง อาจจะแค่เห็นแวบๆ แบบปลายเส้นผม แต่ไม่เคยเห็นแบบจังๆ สักครั้ง รู้แค่ว่าเขาเป็นผู้ชาย

ผมเป็นยักษ์ที่เรียนจบแล้ว และกำลังจะหางานทำ เรียนวนมันแทบจะทุกสาขาวิชา ทุกคณะ และเกือบจะทุกมหาวิทยาลัยเสียด้วยซ้ำ ก็ผมอยู่มาสองร้อยแปดปี แต่หน้าผมมันอยู่ที่สิบแปดปี เรียนจนเป็น อัจฉริยะ เรียนจบก็ทำงาน ทำงานได้สิบปีก็ลาออก ไปสมัคเรียนใหม่ วนซ้ำๆ กันแบบนี้ ไปเรื่อยๆ ผมถึงต้องเปลี่ยนที่อยู่บ่อยๆ เพื่อไม่ให้ใครจำได้  ตอนนี้ที่บ้านผมหมวกรับปริญญา กับใบประกาศนีย์บัตรกลายเป็นของตกแต่งบ้านผมไปเรียบร้อย

เป็นยักษ์ก็ต้องมีเพื่อนเหมือนกันนะอาจจะเป็นแค่เพื่อนในช่วงสั้นๆ เพื่อนที่ต้องมีไว้เพื่อไม่ให้ใครสงสัย เพื่อนของผมชื่อ เขื่อน กับ ภูผา เป็นมนุษย์ธรรมดาๆ ไม่มีพิษไม่มีภัยกับยักษ์แบบผม ทั้งคู่เป็นเด็กวัดที่ขยันและมีมานะ ตอนแรกผมก็ไม่ได้อยากจะมีเพื่อนอะไรหรอกเพราะอยู่ตัวคนเดียวได้ แต่วันนั้น มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ เพราะผมโดนรังแก คุณอาจจะขำนะ ว่าเป็นถึงยักษ์ทำไมถึงโดนรังแก ได้ เป็นยักษ์ก็จริงแต่เราทำร้ายมนุษย์จนถึงแก่ความตายไม่ได้ เพราะว่าบทลงโทษของการฆ่านั้นร้ายแรงยิ่งกว่าตายเสียอีก และผมยังเป็นแค่ยักษ์วัยรุ่น การควบคุมพลังของตัวเองเลยยาก ผมอาจจะพลั้งมือฆ่าใครตายไปก็ได้ เพราะฉะนั้นผมเลยยืนเป็นเป้านิ่งให้พวกอันธพาลมันซ้อมเล่น เพราะถึงพวกมันจะตีผมจนมือมันแตก ผมก็ไม่เจ็บหรือรู้สึกอะไร ร่างกายผมมันจะรักษาตัวเองทันทีที่บาดเจ็บ เขื่อนกับภูผาเดินมาเห็นเข้าพอดี เลยช่วยผมไว้จากอันธพาลพวกนั้น

พอจะเข้าใจชีวิตยักษ์ๆ ของผมรึยังครับ ฟังดูลำบากเนอะแต่ก็เอาเถอะเกิดเป็นยักษ์ต้องอดทน

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

               ​