[Lips's Blood Series] Charm Blood
เขียนโดย 
SunSpot
วันที่ 21 ตุลาคม พ.ศ. 2560 เวลา 14.35 น.
แก้ไขเมื่อ 11 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 17.22 น. โดย เจ้าของนิยาย
7) 재원Charm Blood 7
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ재원Charm Blood 7
@คอนโด
ตอนนี้ฉันกลับมาจากคฤหาสน์แล้ว บอกเลยว่าฉันคิดไม่ตกเกี่ยวกับเรื่องที่เพิ่งจะได้รับรู้ แม่ที่ฉันคิดว่าแสนดีแท้จริงแล้วก็มีปีศาจอยู่ในตัว และตอนนี้ปีศาจนั่นก็ถูกถ่ายทอดมาที่ฉันเหมือนกัน แถมฉันยังต้องทำงานกับมนุษย์อยู่ตลอดเวลาอีก ฉันจะหักห้ามความกระหายนั้นได้เหรอ
“กลับมาแล้วเหรอ ผมรอเธอจนรากงอกแล้วเนี่ย“ เมื่อฉันเปิดประตูเข้ามาก็เจอเข้ากับบุคคลที่น่ารำคาญอันดับหนึ่งของฉันตอนนี้ จะใครซะอีกล่ะนอกจาก….
“นี่นายยังไม่กลับบ้านไปอีกเหรอเนี่ย มินคังซู“ ใช่แล้วหมอนั่นแหละ
“ก็ผมบอกเธอแล้วไงว่าจะอยู่ทั้ง-วัน ไม่เข้าใจเหรอคำว่าทั้งวันน่ะ?? “ เขาพูดพร้อมทำหน้ากวนๆใส่ฉัน ให้ตายเถอะเจอเรื่องเครียดมาแล้วก็ต้องมาเจอคนกวนประสาทเหรอเนี่ย
“ก็นี่มันเย็นแล้วนี่ไง นายมาตั้งแต่เช้า นายก็สมควรกลับได้แล้ว“ ฉันพูดออกไปอย่างเหนื่อยๆ ก่อนจะนั่งลงที่โซฟา
“หนึ่งวันมี 24ชั่วโมง นี่ยังไม่ครบเลยเหลืออีกตั้งนาน“ พูดจบเขาก็มานั่งข้างๆฉัน
“ตอนนี้ฉันมีเรื่องเครียดอยู่นะ นายน่ะกลับไปได้แล้วไป“ ฉันไล่เขา
“มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ“ จู่ๆเขาก็ถามด้วยน้ำเสียงจริงจังจนทำให้ฉันต้องหันไปมองหน้าเขาด้วยความแปลกใจ
“นาย…..จะช่วยฉันได้ไหม“ ฉันพูดออกไป ฉันกำลังคิดอยู่ว่าถ้าเกิดฉันหิวขึ้นมาแล้วไม่มีเหยื่อให้ล่าล่ะ แล้วอีกอย่างฉันก็ลบความทรงจำไม่ได้แล้วด้วย ถ้าเป็นหมอนี่……
“หืม…?ผมเป็นผู้จัดการเธอนี่ มีอะไรก็ช่วยได้อยู่แล้ว“
“นายจะยอมเป็นอาหารของฉันได้ไหม….“ พูดไปแล้วก็รู้สึกกระดากปากจัง ปกติฉันไม่พูดอะไรทำนองนี้หรอกนะ แต่นี่มันสถานการณ์ขับขันนี่นา
“ทะ….เธอหมายถึงอะไร“ เขาทำหน้าตกใจพร้อมพูดตะกุกตะกัก
“อืม….ถ้าจะให้พูดก็คงต้องบอกว่าฉันมีปัญหาสุขภาพนิดหน่อย ไม่ใช่สุขภาพแบบมนุษย์หรอกนะ ซึ่งมันทำให้ฉันเกิดความกระหายอย่างรุนแรงน่ะ…..แบบเมื่อวานแล้วฉันก็อาจจะคุมสติไม่อยู่ไปทำร้ายใครต่อใครอีก“
“ผมก็พอเข้าใจอยู่หรอกแต่ว่า…..“ เขาทำหน้าลังเล ฉันก็กะไว้อยู่แล้วละนะว่าคงไม่มีมนุษย์นไหนตกลงหรอก สงสัยฉันคงต้องหาแผนอื่นแล้วสินะ
“ไม่เป็นไรถ้านายไม่โอเคฉันก็ไม่ไปบังคับนายหรอก“ ฉันบอกเขาไปก่อนจะลุกขึ้นเตรียมเดินไปเข้าห้องนอน อยู่ตรงนี้ไปก็มีแต่จะอึดอัดเปล่านี่นะ
หมับ!!
พรึบ
จู่ก็มีแรงดึงที่ข้อมือฉันอย่างแรงทำให้ฉันเซล้มลงไปทับคังซูเข้า
“ตกลง ผมยอมเป็นอาหารของคุณ…..“ เสียงกระซิบของเขาดังขึ้นที่ข้างหูฉัน
“นาย…0-0“ ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความตกใจ นี่เขาตกลงเหรอเนี่ย
“ถึงแม้ว่ามันจะดูแปลกๆ แต่ถ้าผมช่วยเธอได้ก็โอเค :) “ เขาพูดพร้อมส่งยิ้มมาให้
“นายแน่ใจแล้วนะ “ ฉันถามย้ำเขาไปอีกครั้งเพราะนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับมนุษย์อย่างเขาเลยที่จะมาตกลงทำอะไรแบบนี้
“แน่สิ แล้วถ้าเกิดเธอคุมตัวเองไม่อยู่ผมต้องทำยังไงล่ะ“ เขาถามออกมา
“ถ้าอยู่ในที่สาธารณะ นายต้องพาฉันออกมาจากที่นั่น และก็ไปหาที่ที่ลับตาคนหรือที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีคนมาเห็นอ่ะแล้วเอายานี่ให้ฉันกิน“ ฉันบอกไป
“แค่นี้เหรอ สบายมากนึกว่ามีอะไรที่ยุ่งยากกว่านี้ซะอีก“ เขาทำท่าโล่งใจ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะต้องหนักใจอีกครั้งแล้วละ ถ้าเขาได้รู้ว่าวิธีให้ยาฉันมันต้องทำยังไง
“ไม่ใช่แค่นั้นหรอก….“
“หืม…..แล้วมีไรอีกอ่ะ?? “
“นายต้องเป็นคนป้อนยาฉันด้วยการจูบน่ะสิ- -“
“หา!!! “
“………“
“เอาจริงดิ!!!! “
“อืม….“
“จริงๆแน่นะ!!! “
“เออ นายจะทำให้มันเปลืองบรรทัดในการเขียนทำไมเนี่ย ก็บอกว่าเรื่องจริง นาย-ต้อง-ป้อน-ยา-โดย-การ-จูบ-ฉัน เคนะ“ ฉันพูดออกไปอย่างรำคาญ ใช่ว่าฉันจะอยากจูบกับหมอนี่ซะหน่อย เหอะ
“แล้วมันทำไงล่ะเนี่ย“ เขาพูดสีหน้าที่บ่งบอกทุกอย่างว่าสับสนและงงไปหมด
“แบบนี้ จำไว้ด้วยละ“ พูดจบฉันก็หยิบลูกอมที่วางอยู่บนโต๊ะมาเข้าปากก่อนที่จะหันกลับไปแล้วประกบริมฝีปากกับเขา ดูเหมือนเขาจะยังช็อคนิดแต่สักพักก็ดูเหมือนเขาจะเริ่มชินฉันจึงจัดการดันลูกอมในปากเข้าไปในปากเขา ก่อนจะผละริมฝีปากออกมา
“………“
“เข้าใจรึยัง ทำแบบเมื่อกี้นี้แหละโอเค??เรื่องง่ายๆปัดโธ่“ พูดจบฉันก็ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องนอนที่ให้หมอนั่นนั่งแข็งทื่อเป็นรูปปั้นอยู่ที่โซฟานั่นแหละ เฮ้อวันนี้ดหนื่อยจริงๆเลย นอนเลยดีกว่า ว่าแล้วฉันก็ทิ้งตัวลงนอนที่เตียงทันทีและเปลือกตาก็ปิดลง…….
.
.
.
“แจวอน “ ในความมืดจู่ๆก็มีเสียงเรียกชื่อฉันขึ้น ช่างเป็นเสียงที่หวานและกังวานอะไรขนาดนี้นะ แต่นี่ไม่ใช่เวลามาเคลิ้มนะ ที่นี่มันที่ไหนกันแน่เนี่ย
“นั่นใครกัน!! “ ฉันตะโกนออกไปแต่ก็ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา “จะออกมาดีหรือจะให้ฉันต้องใช้กำลังหะ“ ฉันขู่ออกไป
“แจวอน ลูกต้องอดทนนะ…“
“นั่น…ท่านแม่เหรอคะ?? “ พอฉันพูดจบก็มีหญิงร่างบางในชุดสีขาวปรากฏขึ้น และผู้หญิงคนนั้นก็คือ…..ท่านแม่!!
“แจวอน แม่ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกลูกให้รู้ถึงความจริงทุกอย่าง แม่ขอโทษที่ทำให้ลูกต้องทุกข์ทรมานต่อจากนี้….“
“ท่านแม่ ลูกเข้าใจท่านแม่อย่าโทษตัวเองเลย ลูกคิดถึงท่านแม่เหลือเกิน“ ฉันมองผู้หญิงตรงหน้าฉันแล้วน้ำตาก็ค่อยๆเอ่อล้นออกมา
“แม่ก็คิดถึงลูก แจวอนจำไว้นะคนอันตรายและอุปสรรคอยู่รอบตัวลูกเสมอ จงอดทนและเข้มแข็งหากวันใดที่เจ้าท้อก็ลองหยุดพักและเริ่มเดินต่อ…..“
“ท่านแม่…..ท่านแม่พูดถึงเรื่องอะไรกัน ใครอันตรายกัน“
“เมื่อถึงเวลาลูกจะรู้เอง ลาก่อนแจวอนลูกรัก….“ ทันทีที่ผู้หญิงตรงหน้าฉันพูดจบร่างของเธอก็ค่อยจางหายไป….
“ท่านแม่!!! อย่าเพิ่งไป“
“ท่านแม่!!!! “
“ท่านแม่!!! “
.
.
.
.
“ท่านแม่!! “ นี่มันอะไรกัน…….ฉันฝันไปงั้นเหรอเนี่ย ท่านแม่หมายถึงอะไรกันนะคนอันตรายนั่น….“เฮ้ย!! นี่นายมาทำอะไรบนเตียงฉันเนี่ย“ ฉันร้องออกไปอย่างตกใจ
“ท่านแม่! ท่านแม่! ตะโกนดังขนาดนั้นก็ต้องเข้ามาดูสิ แล้วนั่นเสียงตกใจของเธอเหรอไม่เป็นกุลสตรีเอาซะเลยนะ“ หมอนั่นว่าพลางทำท่าล้อเลียนฉัน
หมับ
จู่ๆคังซูก็ดึงฉันเข้าไปกอด อะไรของเขาเนี่ยเมื้อกี้ยังล้อเลียนฉันอยู่เลยแท้ๆแต่ตอนนี้กลับดึงมากอดเนี่ยนะ
“……“
“เลิกร้องไห้ได้แล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะ“ เขาพูดขึ้น อะไรกันนี่ฉันร้องไห้งั้นเหรอ ว่าแล้วฉันก็ลองเอามือแตะที่หน้าตัวเอง….เออจริงด้วยแหะบ้าจริงน่าอายชะมัดเลย
“ฉันไม่เป็นไรหรอก ปล่อยได้แล้ว“ ฉันพยายามมจะดันตัวเขาออกไปแต่หมอนี่ก็ดันกอดซะแน่นเลย
“อย่าทำตัวเหมือนตัวเองเก่งตลอดเวลาได้ไหม“
“……..“ ทำไมจู่ๆอ้อมกอดของเขามันก็อบอุ่นขึ้นมากัน ฉันไม่ได้สัมผัสความอบอุ่นแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว…….นานมาแล้วสินะ
“………“
“ปล่อยฉันเหอะน่า ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว…..“ ฉันบอกออกไปหวังให้เขาคลายอ้อมกอด
“เธอน่ะไม่ต้องทำตัวเหมือนแบกจักวารไว้บนบ่าคนเดียวหรอกนะ ยังมีคนอื่นที่พร้อมจะช่วยเธอตั้งเยอะแยะ“ เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน
“มีแต่แบกโลกไม่ใช่เหรอ?? “ ฉันพูดขึ้น
“ปัดโธ่ จะทำให้มันซึ้งๆโรแมนติกหน่อยได้ไหม“ เขาพูดออกมาอย่างหงุดหงิด
“ขอบคุณนะ“ พูดจบฉันก็เอื้อมมือเพื่อกอดตอบเขาก่อนที่จะกระชับให้มันแน่นขึ้นพร้อมกับซุกหัวไปที่อกกว้างของเขาจนรู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นรัว
“อะ…อืม-///-“ เขาตอบแค่นั้น และฉันก็นั่งกอดเขานานเท่าไหร่ไม่รู้……….
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
