HOMESICK : What Is Love รักคืออะไรใครออกแบบ

HOMESICK : What is love

[ รักคืออะไรใครออกแบบ ]

“W”

“ติ๊ดติ๊ด...ติ๊ดติ๊ด......ติ๊ดติ๊ด...ติ๊ดติ๊ด”

เสียงบางสิ่งบางอย่างกำลังกวนใจเด็กหนุ่มคนหนึ่งในความมืดมิด เขาได้ยินจากระยะไม่ไกลจากตัวของเขา เขาไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน แต่เขาก็พยายามเดินตามหาเสียงนั้น เผื่อเสียงนั่นอาจจะช่วยให้เขาออกจากความมืดนี้ได้ แต่ไม่ทันไร เด็กหนุ่มเดินไปเพียงไม่กี่ก้าว ทุกสิ่งทุกอย่างก็สว่างจนแสบตา เขารู้สึกเหมือนตาจะบอด เด็กหนุ่มพยายามเอามือปิดดวงตาและหลับตาลง

เมื่อเด็กหนุ่มแน่ใจแล้วว่าทุกอย่างมันกลับมาเป็นปกติ เขาค่อยๆลืมตาและเอามือที่ปิดบังดวงตาของเขาออกอย่างช้าๆ

เขาพบว่าตัวของเขาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ เต็มไปด้วยต้นไม้และหินก้อนใหญ่มากมาย มีเสียงน้ำไหล แต่ไม่ได้ไหลเบาๆ ค่อนข้างแรงเหมือนน้ำที่ไหลลงมาจากที่สูง เอ๊ะ ทำไมที่นี้มันคุ้นๆ เด็กหนุ่มคิด เขารู้สึกเหมือนเขาอยู่ในที่ที่เคยชิน ที่ๆเคยมาบ่อยๆ เดี๋ยวนะ เสียงที่เขาได้ยินที่เขาเดินตามหาในความมืดมันยังอยู่ มันอยู่ไม่ไกลจากที่เขาได้ยิน

เด็กหนุ่มตัดสินใจเดินตามหาต้นเสียงนั้นต่อเรื่อยๆ จนกระทั่งสุดขอบทางเดินที่เขาเดิน ถ้าเดินต่อไปเขาอาจตกลงไปข้างล่างก็ได้ ข้างล่างซึ่งมีน้ำอยู่มากมาย ที่ที่นี้ก็คือน้ำตกนี่เอง น้ำตกที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากบ้านในต่างจังหวัดของเขา ที่ที่เขาและเพื่อนสนิทของเขามักแอบปั่นจักรยานมาเล่นด้วยกันที่นี้อยู่บ่อยๆ เขายืนมองอยู่นิ่งๆพักใหญ่และคิดถึงภาพในอดีตที่แสนจะมีความสุขตอนนั้น แต่มันช่างยาวนานเหลือเกิน ครั้งสุดท้ายที่เขาและเพื่อนของเขาได้มาเล่นที่นี้ด้วยกันมันตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ

ในระหว่างที่เด็กหนุ่มยืนยิ้มอย่างมีความสุข มีบางสิ่งบางอย่างได้ถูกน้ำพัดพามา มันคืออะไรไม่รู้มองไม่ชัดเจน เป็นเพราะแสงอาทิตย์ที่สว่างจ้าได้กระทบกับมันทำให้เห็นเพียงแสงสะท้อนกลับมายังเขา

เด็กหนุ่มเหลือบมองไปดูต้นแสงที่ส่องมารบกวนตาของเขา และสิ่งนั้นก็ได้ไหลตามน้ำมาอย่างรวดเร็ว เป็นเพราะน้ำตกที่ไหลตกลงมามีกระแสน้ำที่ค่อนข้างเชี่ยวแรงและมีหลายชั้น แต่ชั้นนี้ค่อนข้างยาวหน่อยแต่ไม่กว้างนัก แต่ไม่กี่วินาทีต่อมา มีเด็กน้อยผู้ชายคนหนึ่งวิ่งออกมาจากฝั่งตรงข้าม หน้าตาคุ้นๆแต่เขามองไม่ชัดเพราะแสงที่กระทบกับน้ำจากฝั่งตรงข้ามได้แยงตาเขา เหมือนพยายามวิ่งตามเก็บสิ่งสิ่งนั้นอยู่ เด็กหนุ่มได้แต่ยืนมองด้วยความสงสัย และเขาพยายามอยากเดินไปช่วยเด็กคนนั้นเก็บ แต่ไม่ทันไร เด็กผู้ชายตัวน้อยคนนั้นได้ลื่นล้มลงกับพื้นแล้วตกลงไปในกระแสน้ำเชี่ยวนั้น เด็กหนุ่มตกใจมากและพยายามที่จะวิ่งไปหาเด็กคนนั้น แต่เมื่อเด็กหนุ่มเริ่มก้าวขาแรกออกไป แผ่นหินที่เขายืนอยู่ก็แยกออกจากกัน ทำให้ตัวเขาตกลงไปในซอกหินยักษ์ เขาไม่สามารถขยับตัวออกไปได้ เสียงเด็กตัวน้อยคนนั้นกรีดร้องเสียงดังขอความช่วยเหลือ เหมือนเด็กกำลังจะจมน้ำเพราะว่ายน้ำไม่ได้ มีผู้ใหญ่ชายหญิงสองคนวิ่งตามออกมาแล้วกรีดร้องเสียงดังเช่นกันเพราะความตกใจ เหมือนเขาเป็นพ่อแม่ลูกกัน เด็กหนุ่มคิด รอบนี้ไม่มีแสงแยงตาแต่หน้าของสองคนนั้นไม่ชัดเนื่องจากอยู่ห่างไกลกันประกอบกับตัวเขาสายตาสั้นจึงมองไม่ชัดว่าสองพ่อแม่คนนั้นเป็นใคร พ่อคนนั้นกำลังจะกระโดดตัวลงไปในน้ำเพื่อช่วยลูกตัวเอง

แต่เสียงรอบๆตัวของเด็กหนุ่มเริ่มเบาลงเรื่อยๆ เบาลงเบาลงจนเขารู้สึกเหมือนตัวเองหูดับ ทุกอย่างเงียบสงบ มีแต่เพียงภาพข้างหน้าที่ยังปรากฏให้เห็นอยู่ เด็กน้อยคนนั้นไหลตามกระแสน้ำไปเรื่อยๆ พ่อของเขาได้กระโดดลงน้ำและว่ายน้ำตามลูกของตัวเองเพื่อไปช่วยลูก แต่พ่อของเด็กคนนั้นลืมคิดไปว่าน้ำที่กระแสแรงขนาดนี้จะว่ายกลับไปยังฝั่งยังไง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่อช่วยลูกของตัวเองให้ปลอดภัย เลยไม่ทันคิดว่าหลังจากนั้นจะเป็นยังไงต่อ เด็กหนุ่มเห็นเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นทั้งหมด แต่ว่า น้ำตกมักมีขอบสิ้นสุดสายน้ำก่อนที่น้ำจะไหลลงสู่ชั้นต่อไป ใช่แล้วเขาทั้งคู่ต้องตกลงไปยังอีกชั้นหนึ่งของน้ำตกเป็นอย่างแน่ แต่ประเด็นหลักไม่ใช่ตรงนั้น ก่อนจะสุดขอบของน้ำตก มีก้อนหินใหญ่หนึ่งก้อนที่อยู่ปากทางขอบของน้ำตกชั้นนี้ แน่นอนไม่เด็กน้อยก็พ่อของเขาสามารถเกาะตรงนั้นได้ แต่โลกไม่ได้เป็นดั่งที่ใจต้องการเสมอ น้ำพัดแรงไม่มีทีท่าว่าจะเบาลง และอยู่ดีๆทุกอย่างเริ่มมืดลง น้ำจากบนท้องฟ้าได้หยดลงมายังพื้นที่บริเวณนั้น ใช่ ฝนเริ่มตกและตกแรงขึ้นเรื่อยๆ เด็กน้อยได้ถูกน้ำพัดไปอย่างต่อเนื่อง แต่พ่อของเขาก็ใกล้จะจับตัวลูกของเขาไว้ได้แล้ว

แต่ทันใดนั้น ทุกสิ่งอย่างก็สั่นอย่างเบาๆ ทั้งต้นไม้ หิน พื้นดิน น้ำ เด็กหนุ่มไม่ได้ยินอะไรเลย แต่รู้สึกได้ถึงแรงสั่น ทุกอย่างสั่นแรงขึ้นเรื่อยๆ เด็กหนุ่มคิดอะไรบางอย่างออกแล้วตัดสินใจมองไปยังน้ำตกชั้นข้างบน นั้นมัน.... น้ำป่าไหลหลาก ทุกอย่างเกินขึ้นเร็วมาก น้ำไหลออกมาจากทุกพื้นที่ทุกสารทิศ น้ำไหลลงมาตามความชันของภูเขา ไหลลงมาอย่างเร็วและแรง แรงจนสามารถพัดอะไรใหญ่ๆลอยตามน้ำไปได้เลย เด็กหนุ่มทำอะไรไม่ถูก ตัวไม่สามารถขยับได้ เพราะถูกหินที่แยกออกจากกันบีบตัวเองอยู่ เด็กหนุ่มได้แต่มองไปยังพ่อแม่ลูกนั้น เขาจะทำยังไงกับเหตุการณ์ครั้งนี้ดี ภาพที่เขาเห็นเริ่มมืดลงเรื่อยๆ มืดแบบไม่ทราบสาเหตุ ทุกอย่างเริ่มจางลง จนระยะสายตาจุดที่เด็กหนุ่มคนนี้สามารถมองเห็นได้ มีขอนไม้ได้ไหลลงมาตามน้ำจากน้ำตกชั้นบน ..... ไม่นะ ไม่ จะเป็นแบบนั้นไม่ได้ ขอนไม้ท่อนนั้นถ้าตกลงมาอาจจะโดนพ่อลูกคู่นั้นที่กำลังอยู่ในน้ำนั้นแน่ๆ แต่เวลาไม่สามารถหยุดโลกและมนุษย์ได้ ขอนไม้ท่อนนั้นได้ตกลงมาจากน้ำตกชั้นบน และตกลงสู่น้ำชั้นที่พ่อลูกคู่นั้นอยู่ ในขณะนั้นพ่อกำลังจะเอื้อมมือเพื่อจับลูกของเขา ไม่รู้โลกเล่นตลกอะไรหรือเปล่าเพราะขอนไม้ท่อนนั้นได้ตงลงมาแล้วทำให้กระแสน้ำพัดแรงกว่าเดิมจนเขาทั้งสองถูกน้ำพัดไปกระแทกกับหินก้อนใหญ่ที่อยู่ขอบน้ำตกชั้นนั้น อย่างที่กล่าวไว้ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก สิ่งที่เด็กหนุ่มเห็นทั้งหมดยังไม่สามารถทำให้เขาเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้นได้เลย

น้ำป่าไหลไม่หยุด เด็กและพ่อของเขาเหมือนตกลงมายังอีกชั้นหนึ่งของน้ำตกแล้ว อยู่ดีๆก็มีน้ำไหลออกมาจากดวงตาของเด็กหนุ่ม ไม่รู้เขาร้องไห้ทำไม อาจจะเป็นเหตุการณ์ที่เขาเห็นอยู่ก็เป็นไปได้ ทุกอย่างดูน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ น้ำตาของเด็กหนุ่มได้หยดลงอยู่บนหินที่เขาถูกหนีบอยู่ในซอกหิน ทันใดนั้นน้ำจำนวนมหาสารก็ไหลลงมาบริเวณที่เขาอยู่ ใช่น้ำป่าเริ่มมาถึงเขาแล้ว เขาไม่สามารถหลุดออกจากซอกหินออกไปได้ แม้ว่าน้ำป่าจะไหลแรงแค่ไหน เขาเหมือนจะขาดอากาศหายใจตาย เขารู้สึกอย่างนั้น ไม่รู้เขาคิดอะไรอยู่ จนวิทาทีสุดท้าย เขาตัดสินใจอ้าปากตะโกนกรีดร้องอย่างสุดเสียงจนกว่าลมหายใจเฮือกสุดท้ายในปอดของเขาจะหมดลง...

“อ๊ากกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

เขาตะโกนจนสุดเสียงสุดลมหายใจจริงๆ แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปก็คือ เขาได้ยินเสียงตัวเอง ทั้งที่เมื่อกี้เขาไม่ได้ยินอะไรเลย แต่เขายังหลับตาอยู่ยังไม่กล้าที่จะลืมตามองอะไร

“ติ๊ดติ๊ด...ติ๊ดติ๊ด......ติ๊ดติ๊ด...ติ๊ดติ๊ด”

เสียงนั้นมันกลับมาอีกแล้วนี่ เด็กหนุ่มเริ่มได้ยินเสียงนั้นอีกครั้งเลยตัดสินใจขยับตัวลืมตาและหันหน้าไปยังต้นเสียงนั้น

“โป๊ก!!!!!!!!!!”

“โอ๊ยย!!!!!! เจ็บ!!!!!”

เด็กหนุ่มเอามือทั้งสองข้างจับหัวของเขา เพราะหัวของเขาชนกับบางสิ่งบางอย่างอย่างรุนแรง

อ่าว ที่นี้มันที่ไหนเนี่ย ทำไมมันถึงมืดขนาดนี้ ทำไมผมถึงอยู่ในที่ๆแบบนี้ โอ๊ยย อึดอัดจัง เมื่อกี้หัวชนกับอะไรเนี่ย เจ็บชะมัดเลย โอ๊ยย

“ติ๊ดติ๊ด...ติ๊ดติ๊ด......ติ๊ดติ๊ด...ติ๊ดติ๊ด”

หา? เสียงนั่นนี่ เด็กหนุ่มตัดสินใจจะหันไปดูอีกครั้ง

“โป๊ก!!!!!”

“อ๊ากกกกกกก!!!!!”

อะไรเนี่ย เจ็บชิบหายเลย

ในขณะนั้น ก็มีเสียงคนวิ่งเข้ามาตามเสียงกรีดร้องอันดังสนั่นนั้น

“กัน เป็นอะไรหรือเปล่าลูก กัน!!”

“อ่าว..ลูกกัน..อยู่ไหนลูก”

“โอ๊ยย..เจ็บๆๆ”

ผู้หญิงที่วิ่งเข้ามาหาต้นเสียงนั้น หาต้นเสียงนั้นไม่เจอ แต่ได้ยินเสียงเหมือนมีคนกำลังเจ็บอย่างทรมานอยู่ ภายใต้สิ่งๆหนึ่งอยู่ เธอตัดสินใจก้มลงไปดูว่ามีอะไรอยู่ข้างใต้นั้น

“อ่าวลูกกัน เข้าไปทำอะไรใต้เตียงทำไมลูก ออกมา เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกตายพอดีหรอก”

เอ๊ะ สรุปนี่..เราอยู่ที่ไหนกันเนี่ย หา?? ใต้เตียงหรอ แสดงว่าเมื่อกี้..

ใช่แล้ว เขาฝันนั้นเอง แต่คงเป็นฝันที่ประหลาดอีกฝันหนึ่งเลยล่ะ ที่บอกว่าอีกฝันหนึ่ง... ใช่แล้ว พักหลังๆมานี่เขาค่อนข้างที่จะฝันถึงอะไรแปลกๆค่อนข้างที่จะบ่อย แต่ตามธรรมชาติคนเรามักจะจำความฝันของตัวเองไม่ได้หรอก จำได้แต่ก็ไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ ทุกคนจะจำฝันได้หลังจากตื่นมาแล้วห้านาทีแค่นั้นล่ะ หลังจากนั้นก็จะเริ่มลืมๆไปเรื่อยๆ จำได้แค่บางส่วน แต่ก็แค่ลางๆ แต่ในระยะเวลาห้านาทีนั้นก็จะลืมไปเรื่อยๆจนเกือบหมดเลยด้วยซ้ำไม่ใช่หลังห้านาทีหรอกส่วนใหญ่

แต่ฝันนี้เขากลับไม่ลืม จำได้ถึงเกือบแปดสิบเปอร์เซ็นต์เลยทีเดียว เขาเก็บฝันนั้นมาคิดอยู่ตลอดว่าทำไมเขาถึงฝันแบบนั้นกันนะ จนกระทั้ง..

“ทีหลังคงต้องเอาเชือกผู้กับเตียงไว้แล้วล่ะมั้ง จะได้ไม่ต้องกลิ้งตกลงไปนอนใต้เตียงอีก นอนยังไงให้ตัวเองไปอยู่ข้างใต้นั้นหา?กัน ตั้งแต่เด็กๆก็ไม่หายนะเราเนี่ย”

เขาฟังที่แม่พูดในขณะที่เขากำลังแปรงฟันอยู่ ก็ได้แต่คิด เออ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ปกติเวลาฝันก็ชอบฝันว่าตัวเองอยู่ในที่แคบๆอยู่ละ เพราะฝันร้ายทีไร ตัวต้องกลิ้งตกลงเตียงแล้วเข้าไปใต้เตียงตัวเองทุกที เฮ้ออ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง สรุปไอเสียงนั้นก็แค่เสียงนาฬิกาปลุกที่ได้ยินเป็นประจำทุกวันจันทร์ถึงศุกร์แค่นั้นเอง เฮ้ออ จันทร์ถึงศุกร์ จันทร์ถึงศุกร์ จัน... หา?????????

“แม่!!!!!” เด็กหนุ่มวิ่งไปจับตัวแม่ของเขาและเขย่าอย่างกับท่าเต้นเพลงเขย่าของ ที.ทู.วัน

“มีอะไรลูก” แม่ถามด้วยความสงสัย

“วันนี้วันอะไรครับแม่” เด็กหนุ่มถามแม่ของเขา

“วันจันทร์ไงลูก มีอะไรหรือเปล่า”

“หา??? วันจันทร์!!!!!”

เมื่อเด็กหนุ่มรู้คำตอบก็รีบวิ่งขึ้นชั้นสองของบ้านไปรีบแต่งตัวไปโรงเรียน ใช่แล้ววันนี้คงเป็นวันเปิดเรียนเทอมสองวันแรกของโรงเรียนกัน เด็กหนุ่มวิ่งไม่คิดชีวิต แม่พยายามเรียกเขาแล้วแต่เขาไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น เพราะตอนนี้สายแล้ว

เด็กหนุ่มทำทุกอย่างเสร็จอย่างเร็วไว และวิ่งออกจากบ้านไม่สนใจใคร แม่เขาพยายามเรียกเขาหลายครั้งเพื่อที่จะบอกบางสิ่งบางอย่างเหมือนจะสำคัญด้วยสิ แต่ยังไงเขาก็คงหยุดฟังแม่ไม่ได้ เขาวิ่ง วิ่ง และก็วิ่งเพื่อไปขึ้นรถไฟฟ้าที่สถานีใกล้บ้านที่สุดเหมือนกับที่เขาเคยทำอยู่ทุกวันเวลาไปเรียน

ใช่ตอนนี้เขาเรียนอยู่โรงเรียนมัธยมขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นโรงเรียนเอกชนชายล้วนขนาดใหญ่แห่งหนึ่งในกรุงเทพ แล้วตอนนี้เขาก็ได้เรียนอยู่ม.ปลายแล้ว อยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ และนี่เป็นวันแรกที่เปิดเรียนในเทอมที่สอง

เด็กหนุ่มวิ่งไม่คิดชีวิต เมื่อถึงหน้าโรงเรียน เขารู้สึกว่าทำไมโรงเรียนของเขาช่างเงียบอะไรแบบนี้ แต่ก็ช่างเหอะ คงเรียนกันอยู่ เขาต้องรีบขึ้นชั้นเรียนให้เร็วที่สุด ก่อนจะโดนหักคะแนนไปมากกว่านี้

เด็กหนุ่มวิ่งขึ้นถึงชั้นห้องเรียนของตัวเองและล้มลงกับพื้นพร้อมกับเสียงหอบเหนื่อยที่แสดงให้เห็นว่าเขาเหนื่อยขนาดไหนประกอบกับเหงื่อที่ไหลออกจากเนื้อตัวเขามากมาย

หลังจากหายใจเสียงหอบเหนื่อยหายใจแทบไม่ทันกับการวิ่งอันไม่คิดชีวิตเมื่อกี้ เด็กหนุ่มตัดสินใจลุกขึ้นและเดินไปข้างหน้า....

แต่สิ่งที่เขาพบคือประตูทุกห้องปิด..

“นี่มันอะไรกันเนี่ยยยย!!!!!”

เด็กหนุ่มตะโกนออกมาเสียงดังเพราะพบว่าตัวเองมาเรียนผิดวัน วันเปิดเรียนจริงๆคือวันอังคารพรุ่งนี้ เขาพลาดตั้งนาฬิกาปลุกแล้วลืมไปว่าโรงเรียนประกาศเปิดวันไหนอะไรยังไง เด็กหนุ่มรู้สึกท้อเหลือเกิน เพราะเหนื่อยมากๆกับการรีบมาโรงเรียนครั้งนี้ หวังจะเข้าเรียนทัน แต่กลับไม่ทันเพราะเขายังไม่เปิดเรียนกัน เฮ้ออ ช่างน่าสงสารจริงๆเลย

“กัน ไม่ยอมฟังแม่เองเห็นไหม เสียเวลาเสียแรงไหมนั้น โทรไปตั้งหลายสายก็ไม่ยอมรับ”

“ครับ ผมผิดเองครับบแม่ ผมขอโทษ T^T”

“เออๆรีบๆกลับบ้านมา หรือจะไปเที่ยวที่ไหนก่อนเปล่า”

“ไม่อะครับ น่าจะกลับเลย”

หลังจากเด็กหนุ่มคุยโทรศัพท์กับแม่เสร็จเรื่องที่ตัวเองผิดพลาดไปในวันนี้ เขาก็เดินกลับบ้านอย่างห่อเหี่ยวจิตใจ ร่างกายไร้แรงเพราะผิดหวังและเหนื่อยกับตัวเองที่ไม่รอบคอบ กี่ครั้งแล้วนะที่เกิดเหตุการณ์อะไรบ้าๆแบบนี้ เฮ้ออ น่าเบื่อจริงๆเลย

เด็กหนุ่มแวะซื้อไอติมข้างทาง เพื่อหวังว่าเขาอาจจะรู้สึกดีกับตัวเองมากขึ้นและปล่อยผ่านกับเรื่องบ้าๆบอๆแสนเหนื่อยหน่ายนี้ไปซะ

ไอติมที่เขาเลือกก็คงไม่พ้น ช็อคโกแลตกับสตอเบอรี่ เขาชอบที่จะทานมันคู่กัน เพราะเพื่อนสนิทของเขาชอบกินสตอเบอรี่และเขาเองชอบกินช็อคโกแลต ทั้งคู่เคยไม่ชอบกินสิ่งที่อีกฝ่ายชอบกินมาก่อน เพราะคิดว่ามันแย่ แต่ครั้งหนึ่งทั้งสองตัดสินใจแลกเปลี่ยนสิ่งที่ตัวเองชอบกันและกัน และทั้งคู่รู้สึกว่ามันไม่ได้แย่ แถมดีอีกต่างหาก ทั้งสองเลยตัดสินใจลองกินมันคู่กัน ทั้งที่มันอาจจะไม่เข้ากันก็ได้ สรุปมันออกมาดีมากๆเลยสำหรับพวกเขา ช็อคโกแลตกับสตอเบอรี่ที่หวานกันคนละแบบ กลับเข้ากันได้อย่างดีทั้งสองอย่างสองรสชาติ ทั้งสองอย่างรวมกันแล้วเติมเต็มรสชาติที่ขาดหาย ก็เหมือนกันกับอาร์มนี่แหละ ที่ตอนแรกๆเหมือนจะเข้ากันไม่ได้ แต่พอทั้งสองได้เป็นเพื่อนกัน กลับได้มาเติมเต็มในส่วนที่ขาดหายไปให้กันและกัน แต่เมื่อใครหายไปรสชาติความรู้สึกแบบนั้นมันก็หายไปด้วยในเวลาที่ไม่มี ส่วนที่หายก็ยังคงว่างเปล่าเหมือนเดิม รอสิ่งสิ่งนั้น ความรู้สึกแบบนั้น กลับมาเติมเต็มช่องว่างตรงนั้น ใช่เขายังรอเพื่อนสนิทคนนั้นของเขาอยู่เสมอไม่เคยลืม

หลังจากกินเสร็จ เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้นั่งข้างทาง เพื่อเดินไปยังสถานีรถไฟเพื่อกลับบ้าน จู่ๆเขาได้ยินเสียงบางอย่าง เสียงที่คุ้นหูเขามาก เหมือนเขาได้ยินมันทุกวัน เสียง...เสียงนั้น เหมือนเสียงระฆังของเขาที่เขามีอยู่ ใช่ระฆังอันนั้น ระฆังที่เพื่อนสนิทของเขาที่ชื่ออาร์มเคยให้ไว้กับเขาตอนเด็กๆ ให้วันตอนที่เขาเจอกันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะไม่ได้เจอกันอีกนับตั้งแต่วันนั้น

เด็กหนุ่มตามหาต้นเสียงระฆังอันนั้นว่ามันมาจากไหน พยายามมองหา เพราะเขารู้สึกว่ามันไม่ได้อยู่ไกลจากตัวเขาเท่าไหร่นัก...จนกระทั้งเขาหันไปเจอคนคนหนึ่ง

หรือว่านั่น..นั่น.. เด็กหนุ่มวิ่งตรงไปยังเด็กหนุ่มผู้ชายอีกคนที่อยู่ตรงหน้าที่ห่างออกไปเพียงไม่ถึงห้าก้าว และกำลังจะเรียกชื่อของเขาว่าเขาใช่คนที่เด็กหนุ่มคนนี้ตามหาและรอคอยมาอย่างยาวนานหรือเปล่า เด็กหนุ่มวิ่งออกไปอย่างมีความหวัง และตัดสินใจตะโกนออกไปเผื่อว่าจะใช่จริงๆ...

“อาร์ม!! นั่นอาร์มใช่ไหม?”

TO Be Continued

#1HOMESICKWhatIsLove

จบกันไปแล้วนะครับกับตอนที่ 2 ตอน "W" เป็นยังไงกันบ้างครับ ตอนนี้จะเป็นตอนที่เริ่มเนื้อเรื่องในวัยมัธยมปลายที่จะเริ่มมีเหตุการณ์ต่างๆเข้ามาเรื่อยๆนะครับ มีอะไรผิดพลาดตรงไหน คำไหนผิด ตรงไหนไม่ดียังไง สามารถแจ้งกันได้นะครับ ทั้งนี้อยากให้ผู้อ่านทุกคนติดตามกันต่อไปนะครับ จะนำทุกคำติชมมาพยายามพัฒนานะครับ

ปล.อย่าลืมแชร์และคอมเม้นกันเพื่อเป็นกำลังใจให้นักเขียนนะครับ ขอบคุณครับผม :)