เกาะกินคน

  ในห้องพยาบาล เด็กน้อยตื่นขึ้นมาพร้อมกับความงัวเงีย 

"เป็นยังไงบ้างล่ะ ดีขึ้นไหม"ผมถามเธอที่กำลังลุกขึ้นและบิดขี้เกียจด้วยท่าทางงัวเงีย แต่ดูเหมือนเธอจะยังไม่ทันสังเกตุเห็นอะไรบางอย่าง

"แขน...."เธอยกแขนขวาที่เคยขาดขึ้นมา ตอนนี้มันถูกแทนที่ด้วยแขนเทียมที่ทำจากเหล็กนำมาประกอบเป็นโครงและทาสีจนเหมือนแขนจริงๆ

"อืม! ตั้งแต่ข่าวของเธอออกไป พวกที่เคยรอดชีวิตจากเกาะนั้นก็พากันรวบรวมเงินมาช่วยเหลือเธอกันเต็มเลยล่ะ"

"จริงเหรอ.....? ว่าแต่ข่าวอะไรน่ะ"เธอยกแขนขวาขึ้นดู นิ้วเหล็กพวกนั้นค่อยๆขยับไปมา ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับมันเท่าไร

"ก็ข่าวที่พวกเราถูกช่วยเอาไว้จากเกาะนั้นไง"

"แล้วเป็นไงบ้างล่ะ"

"ก็ ......ไอ้คุณเจ้าของเกาะนั้นตายไปแล้ว แต่ดูเหมือนว่าคนของมันจะหนีไปแล้วเลยจับได้แค่ส่วนเดียว"

"แล้วเพื่อนฉันล่ะ ช่วยพวกเขาได้ไหม!?"เธอจ้องหน้าผมด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น ผมเผลอหลบตาเธอโดยอัตโนมัต เพราะ ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี ถ้าผมตอบไปเธอคงจะทำใจลำบากแน่ๆ

"นี่! อย่านิ่งสิ ตอบมาเร็วๆ"เธอเร่งให้ผมตอบ

"เออ..... คือ ตำรวจช่วยเพื่อนของเธอไว้ไม่ได้น่ะ"

"ทำไม!"เธอจับแขนผมไว้แน่นด้วยสองมือ

"ก็....พอตำรวจเข้าไปใกล้เพื่อนของเธอก็จะคลั่งและคอยจะจับะวกเขากินอยู่ตลอด พวกนั้นก็เลยทำการปิดล้อมเกาะแล้วกำจัดพวกนั้นทิ้ง"ผมพยายามอธิบาย เธอเริ่มปลอยมือผม เธอกำหมัดร้องไห้

"จริงสินะ......ขนาดเพื่อนสนิทอย่างฉันพวกนั้นยังจำไม่ได้ แล้วประสาอะไรกับคนอื่นล่ะ คนพวกนั้นถูกพรากความเป็นมนุษย์และการเป็นสัตว์เดรัจฉาน.....เหมือนหมูตัวใหญ่ที่คอยวันถูกเชือด...."เธอพูดขึ้นมาอย่างเศร้าๆ 

"อยากจะฆ่า....... คนที่ก่อเรื่องพวกนั้น อยากจะฆ่า....."เธอเริ่มเหม่อลอยและพึมพำออกมาเรื่อยๆ

"แต่เธอก็ฆ่ามันไปแล้วนี่นา จำไม่ได้แล้วเหรอ?"

"ไม่ มันยังไม่พอ คนพวกนั้นทั้งหมด มันต้องชดใช้ พวกมันที่เหลือจะต้องชดใช้55555555555"เธอเริ่มหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง จนผมต้องออกไปนอกห้องเพื่อไปตามหมอเข้ามา แล้วหมอก็เข้ามา เธอดูสงบลงแล้ว หมอจึงฉีดยานอนหลับให้เธอแล้วเธอก็หลับไป ผมหวังแค่ว่าถ้าเธอตื่นมาแล้วเธอจะล่ะทิ้งความแค้นเหล่านั้นได้บ้าง