แผนลวงบ่วงเสน่หา 18+

แผนลวงบ่วงเสน่หา 18+

บทที่ 2

“คงต่ออายุแกได้อีกสองสามวันมั้ง” สาวหมวยแซวขึ้น “แล้วเรื่องพี่หม่อนว่าไงละ”

“ก็จะว่ายังไงซะอีก...เมื่อเช้าโทรคุยกันบอกว่าจะบินมาหา ฉันก็เลยรีบเผ่นออกจากบ้านมาหาพวกแกนี่แหละ”

“พี่หม่อนก็ขู่แบบนี้ทุกทีไม่ใช่เหรอ” ช้องนางขมวดคิ้ว จะว่าไปก็ได้ยินเพื่อนบ่นแบบนี้บ่อยจนนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

“แต่คราวนี้ไม่ได้แค่ขู่แล้วไง ท่าทางเอาจริงด้วย ขนาดไม่ยอมให้พ่อกับแม่โอนเงินเข้าบัญชีฉันเลย” มาริสาทำถอนหายใจครั้งที่ล้านแปดแล้วละมั้ง

“ถ้าจริงป่านนี้พี่หม่อนคงมาถึงตั้งนานแล้วมั้ง” เปมิกาพยักหน้ารับ

“ก็อาจจะมาถึงแล้ว...แล้วก็คงพักที่คอนโดของพี่หมอนนั้นแหละ” มาริสาทำหน้ามุ่ยแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะ “งานนี้ฉันต้องตายแน่ๆ เลย”

“ปัญหามันไม่ได้มีไว้ให้หนีนะ มันมีให้เผชิญหน้าเพราะฉะนั้นจะไปกลัวอะไรกับเรื่องแค่นี้ล่ะ” ช้องนางให้กำลังใจเพื่อน “แกก็เอาซองเงินที่ฉันให้ไปให้พี่หม่อนดูก็ได้”

“แล้วพี่หม่อนจะได้พูดว่า ‘อยู่บ้านเฉยๆ อย่าขยับตัวให้เสียเงินดีกว่า’ นะซิ” เปมิกาชิงพูดขึ้นก่อน

“รู้งี้ฉันไม่ส่ง SMS ตามพวกแกมาทับถมฉันหรอก” มาริสายกมือขึ้นเขกหัวสาวหมวยเล็กทันที แต่เพื่อนซี้รู้ทันหลบได้ก่อนจะเจ็บตัว

“ยังไงแกก็ต้องโดนพี่หม่อนด่าอยู่ดี ทำใจเถอะเพื่อนถึงยังไงพี่แกคงไม่หักคอแกจิ้มน้ำพริกหนุ่มกินหรอก”

“จริงอย่างที่หมวยเล็กพูดนะยัยใบเมี่ยง” ช้องนางพยักหน้ารับ แล้วยกมือลูบหลังเพื่อนเบาๆ “แกกลับบ้านไปทำหน้าสำนึกผิดหน่อยเดี๋ยวพี่หม่อนก็หายโกรธเองแหละ”

“พวกแกไม่ได้โดนกับตัวเองจะพูดยังไงก็พูดได้ซิ” มาริสาทำหน้าเศร้าพลางเป่าลมหายใจออกทางปาก” หนีไม่พ้นแล้วซินะ”

“ทำใจยอมรับความจริงซะเถอะแก” เปมิกาให้กำลังใจเพื่อน     นิ้วเรียวที่ทาเล็บสีสดใสกดปุ่มบนคีย์บอร์ดแล้วยิ้มออกมาก่อนที่เลื่อนโน้ตบุ๊กหันไปทางสองสาว “ยัยใบเมี่ยงมาช่วยทำฉันโปรเจคชุดนี้ดีกว่าไปนั่งกลุ้มเรื่องพี่หม่อนนะยะ”

“ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งนั้นแหละ” มาริสาลุกขึ้นยืนคว้ากระเป๋าสะพ่ายขึ้นคล้องไหล่ไม่สนใจดวงตาของเพื่อนซี้ที่มองมาอย่างตกใจ

“แกจะไปไหน” เปมิกาถามเสียงแหลมทันที

“อ้าว! ก็พวกแกให้ฉันไปเผชิญหน้ากับความจริงไม่ใช่เหรอ ฉันก็จะกลับบ้านไปเจอพี่หม่อนนะซิ”

มาริสาถอนหายใจอีกครั้งแล้วเดินออกมาอย่างเงียบๆ ไม่สนใจเสียงเรียกของสองสาวเลยสักนิดจนนริศเดินกลับมาดูที่โต๊ะด้วยความแปลกใจ

“ใครกันที่กล่อมให้ใบเมี่ยงกลับบ้านได้นะ” นริศเอ่ยปนหัวเราะน้อยๆ ดูเป็นผู้ชายอบอุ่นจนช้องนางไม่กล้าสบตาด้วยจึงชี้ไปทางเปมิกา

“อย่ามาโบ้ยกันแบบนี้ซิ” เปมิกาโบกไม้โบกมือไปมา “ผีเข้ายัยใบเมี่ยงแล้วละมั้ง...เฮ้อ...อุตส่าห์จะมาคุยเรื่องงานด้วยหน่อย”

“ปล่อยให้ทำใจไปสักพักเดี๋ยวก็กลับมาร่าเริงได้เองแหละ” ช้องนางเสริม

“แล้วนี่จะทำยังไงต่อครับ” นริศหันมาถามแต่หญิงสาวหลบตาวูบทันที

“ก็ตอนแรกว่าจะออกไปหามื้อเย็นกินแต่ตอนนี้เหลือแค่สองคนเอง” เปมิกาหรี่ตามองเพื่อนรักสลับกับหนุ่มรุ่นพี่ไปมา “พี่นริศอยู่ร้านทั้งวันไม่เมื่อยบ้างเหรอคะ อยากออกไปข้างนอกไหมเดี๋ยวหมวยเล็กเฝ้าร้านให้เอง”

“จริงเหรอ พี่ว่าจะออกไปหาข้าวกินอยู่เหมือนกัน”

เปมิกาพยักหน้าแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ “ก็ไปซิพี่แต่พี่นริศต้องพาหนูนาไปด้วยนะ ยัยนี่ก็ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย”

“ยัยหมวยเล็ก” สาวมั่นที่ไม่มีความมั่นในเรื่องความรักหันมาทำเสียงดุใส่แต่เปมิกาหยักไหล่

“น้องหนูนา...ไปกินข้าวเป็นเพื่อนพี่สักครึ่งชั่วโมงได้ไหม” นริศถามเหมือนเอ่ยชวน

“ไปสักชั่วโมงก็ได้ค่ะ”  เปมิกายุส่ง

นริศหันมาขอบใจเปมิกาอีกครั้งก่อนถอดผ้ากันเปื้อนออก แล้วพยักหน้าเป็นเชิงเรียกช้องนางให้เดินตามออกไป ช้องนางแยกเขี้ยวใส่เพื่อนซี้ก่อนคว้ากระเป๋าสะพ่ายแล้วเดินตามแผ่นหลังกว้างออกไป

“แล้วแกจะต้องขอบใจฉันยัยหนูนา”  เปมิกาหัวเราะเสียงใสก่อนหันกลับมาดูหน้าจอโน้ตบุ๊กของตัวเอง งานใหม่ชุดนี้ยังไงก็ต้องเอาคุณหนูเมี่ยงมาช่วยงานให้ได้

มาริสาเดินมาที่รถของตัวเองอย่างเหนื่อยๆ การเป็นคนไม่มีงานประจำทำนี่มันเหมือนช่างเหมือนอาชญากรยังไงไม่รู้ ขณะที่กำลังจะไขกุญแจรถของตนเองเธอก็ได้ยินเสียงร้องครางเบาๆ จากบริเวณหลังรถ ทำให้มือเรียวชะงักและเอียงหูฟังอย่างตั้งใจ

“เสียงลูกหมาที่ไหนเนี่ย”  มาริสาเดินตามเสียงน้อยๆ ที่ได้ยินก้มๆ เงยๆ แถวบริเวณหลังรถซึ่งเป็นกองขยะย่อมๆ แล้วสายตาของเธอก็บังเอิญไปเจอน้องหมาสีน้ำตาลมอมแมมในกล่องกระดาษใบหนึ่งเข้าให้

“หมาถูกทิ้งอีกแล้วเหรอเนี่ย”          

หญิงสาวอุ้มขึ้นไว้ในอกอย่างไม่สนใจว่ามันจะเลอะเทอะเปรอะเปื้อนยังไง เธอเหลียวซ้ายแลขวาหวังว่าจะเจอแม่หมาหรือไม่ก็มีร่องรอยของเจ้าของเดิม     แต่เมื่อไม่เจออะไรสักอย่างเธอจึงอุ้มลูกหมาไปถามรปภ.ที่อยู่ใกล้ๆ ทันที

“คงมีคนเอาลูกหมามาทิ้งละมั้งครับ เฮ้อ...นี่ติดป้ายห้ามทิ้งขยะแล้วยังมีคนเอามาทิ้งอีกนะเนี่ย”

‘จะบ้าเรอะ! นี่หมานะเฟ้ย ! ไม่ใช่ขยะ!’

มาริสาอ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้ยิน แต่ไม่กล้าโวยวายเพราะรปภ.ตัวใหญ่หน้าดุทำให้เธอได้แต่สงบปากสงบคำไว้

“พี่แน่ใจนะว่าไม่เห็นแม่หมาแถวๆ นี้”

“แน่ใจครับ คุณจะเอาไปเลี้ยงก็ได้นะครับ”

“ขอบคุณค่ะ”       

มาริสาถอยออกมาพร้อมลูกหมาในอ้อมอก เธอก็อยากเลี้ยงอยู่หรอกแต่อยู่คอนโดเลี้ยงสัตว์ไม่ได้ หญิงสาวเดินกลับมาที่รถของตัวเองเมื่อเปิดประตูรถแล้วก็พาน้องหมาสีน้ำตาลไปนั่งข้างๆ เบาะคนขับก่อนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาพี่ชายคนกลางอีกคน

“พี่หมอก...เมี่ยงเจอลูกหมาอ่ะ” เธอกรอกเสียงทันทีที่มีคนรับสาย “เดี๋ยวใบเมี่ยงเอาไปฝากให้พี่หมอกดูแลมันหน่อยนะ”

“อีกแล้วเหรอเมี่ยง” ปลายสายทำน้ำเสียงเหนื่อยใจแต่ไม่ปฏิเสธ “รีบมาก็แล้วกัน พี่กำลังจะไปรับเนยมากินข้าว”

“ไม่ต้องออกไปไหนแล้วละ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันที่บ้านพี่หมอกเลยนะ” 

มาริสาวางสายอย่างรวดเร็วไม่สนใจว่าพี่ชายจะบ่นอะไรหรือเปล่า        

เอาเถอะ! หาเรื่องไม่เข้าคอนโดแบบนี้แหละ ช่วยยืดชีวิตออกไปได้ดีที่สุด หญิงสาวสบตาเจ้าหมาน้อยอีกครั้งแล้วเคลื่อนรถออกไปที่จุดหมายใหม่ทันที เธอโดยไม่รู้ว่ามีสายตาคมเข้มคู่หนึ่งจ้องมองเธอตั้งแต่ที่เธออุ้มลูกหมาน้อยนั่นแล้ว.

..................................................................................

ชื่อหนังสือ                        แผนลวงบ่วงเสน่หา
ประเภท                            นิยาย
ผู้แต่ง                               เพลงมีนา
พิมพ์ครั้งสอง 2555           สำนักพิมพ์นกฮูก
พิมพ์ครั้งสอง 2560           ธารจันทร์สำนักพิมพ์

เรือนกระดังงา 20+ ราคาพิเศษ โหลดตอนนี้ถึงสิ้นเดือนนี้ (มิถุนายน)

ในราคาพิเศษ 99 บาท

จากราคาโหลดปกติ 159 บาท

พิเศษโหลดอ่านตอนนี้ จากราคาปก : 309.00 บาทเราไม่ขาย ขายในพิเศษราคาขาย : 139.00 บาท (หนังสือมีจำนวน : 506 หน้า)