คำตอบของความรัก

     เวลาผ่านไปนับชั่งโมง ความคืบหน้าของวงการแพทย์เริ่มหวั่น เมื่อผู้ป่วยนั้นโดนตะปูสนิมฝั่งเข้าภายในร่างกาย โรงพยาบาลเริ่มวุ่นวาย เมื่อร่างของหญิงสาวไร้สติได้สลบอยู่ ได้เข้ามาภายในของโรงพยาบาลมุ่งหน้าสู่ห้องฉุกเฉิน

    หมอประจำเวรเริ่มเข้าพบอาการของเธอ หมอที่ใครๆก็ต่างกันพาชื่นชมว่า มือนิ่งที่สุดของโรงบาลมาช่วยในการรักษาครั้งนี้ พยาบาลเรียกตัวผู้ชายร่างสูงที่อยู่ในห้องส่วนตัวเพื่อรอคนไข้รายต่อไปมาตรวจ

 “หมอค่ะ!!! เรื่องใหญ่แล้วค่ะหมออ” พยาบาลส่วนวิ่งเข้ามาในห้องด้วยอาการเร่งรีบ

 “ครับ? คุณพยาบาล มีอะไรเกิดขึ้น?” เขาลุกออกจากโต๊ะเพื่อเดินไปตามพยาบาลที่กำลังเหนื่อย

 “คนไข้...คนไข้โดนตะปูฝั่งบนบริเวรขาอ่อนของเธอค่ะ ดิฉันเลยอยากให้คุณหมอมาช่วยทำการผ่านตัดออก”

 “แล้วต่อนี้ คนไข้อยู่ที่ไหนครับ?”

 “ห้องฉุกเฉินค่ะ เราได้ทำการชีดยาชาเป็นที่เรียบร้อย”

 “ดีครับ แล้วทางญาติได้บอกอะไรกับทางเราไหมครับ?”

 “ก็บอกแค่ว่า ตะปูมันเป็นตะปูที่มีสนิมเกาะอยู่แค่นั้นเองค่ะ คุณหมอจะให้เข้าห้องผ่าตัดเลยไหมค่ะ” พวกเขาหยุดนิ่งสักพัก หมอมองหน้าคุณพยาบาลแบบแปลกๆ

 “จะให้ผมรอบอกหรือไงครับ คุณพยาบาล!!” หลังจากเขาพูด เขาเรียบวิ่งไปที่ห้องผ่าตัดทันที ส่วนพยาบาลก็ยังวิ่งไปแบบงงๆ

    หน้าห้องผ่าตัด

      เพื่อนสาวของเธอ เริ่มโทรบอกญาติของสาวน้อยที่อยู่ในห้องผ่าตัด เธอทำได้แค่เพียงรอเวลาให้การผ่านตัดนี้สิ้นสุดลง และมาพร้อมกับคามโชคดีของเพื่อนเธอ น้องสาวของเพื่อนได้คอยอยู่ข้างๆไม่ห่างกันไปไหน ทำให้เธอได้มีกำลังใจพี่จะอดทนรอ ผ่านปีไปเกือบๆหนึ่งชั่วโมง หน้าห้องผ่านตัดมีแต่ความเงียบสงบ ไร้คำตอบของเพื่อนของเธอ ญาติผู้ใหญ่เริ่มของหญิงสาวที่อยู่ในห้องผ่าตัด เริ่มกันเข้ามาในบริเวณนั้น ผู้เป็นแม่ได้เข้าไปถามเพื่อนของหญิงสาวทันที

 “พลอยเป็นอย่างไรบ้างพิม แล้วพลอยไปโดนอะไรเข้าถึงเป็นแบบนี้”

 “คือ..พลอยตกบันไดตรงทางเดินบ้านค่ะคุณน้า แล้วตะปูตรงบันไดดันเสียบเข้าไปที่หน่องขาของพลอยเข้า”

 “แล้วทำไมถึงขั้นเข้าโรงพยาบาลเลยละ?” ผู้เป็นพ่อได้ซักถาม

 “ก็..ตะปูมันเกิดเป็นสนิทพวกหนูเลยนำพลอยส่งโรงพยาบาลซะก่อน เพราะ..” พิมมองไปทีพี่ชายของเธอ “...พี่นายไม่แน่ใจว่า ตะปูมันฝั่งโดนเส้นประสาทหรือกล้ามเนื้อของพลอยหรือป่าวค่ะ” ผู้เป็นแม่อดที่จะขอบคุณไม่ไหว จึงเดินไปหาชายหนุ่มใส่เสื้อกราว ที่ช่วยเหลือชีวิตลูกของเธอ

 “ขอบใจนะจ้ะ นาย ลูกช่วยน้องได้ทัน”

 “ไม่เป็นไรครับ ผมเป็นหมอ ผมก็ต้องทำหน้าที่หมอให้ดีที่สุดครับ”

    สายตาของผู้เป็นแม่มองมาที่ผู้ที่ช่วยเหลือลูกสาว ด้วยความอ่อนโยน และ ขอบคุณไปในตัว เปิดตูบานใหญ่ได้เปิดออก ผู้เป็นแม่ได้มุ่งหน้าไปหาคนที่ช่วยเหลือลูกสาวได้อีกคน ร่างสูงใส่เสื้อเขียวน้ำทะเล ได้เดินออกมาเพื่อบอกกับญาติๆของผู้ป่วย แต่คนที่รักษาเธอไม่ใช่คนที่คนอื่นที่ไหนไกล ผู้เป็นแม่เริ่มถาม

 “ใครใช้ให้เธอมาอยู่ที่นี้!” มารดาเริ่มพูดขึ้น หมอที่รักษาเริ่มหน้าเสีย

 “นี่คุณใจเย็นๆ....น้องพลอยเป็นไงบ้างละ..หมอทิศ” คุณพ่อช่วยระงับอารมณ์ของภารยาของเขา

 “คือ..น้องอาการดีขึ้นแล้วครับ แต่ต้องให้นอนโรงพยาบาลซะก่อน เพราะสนิมนั้นดันไปโดนเส้นเลือดดำของน้องเข้าพอดี ผมเลยกลัวว่าจะเป็นบาดทะยัก เลยจะให้นอนสักคืนหนึ่งเพื่อดูอาการ”

 “ไม่ได้! แค่ชีควัคซีนก็หายแล้ว! แค่นี้ก็กลับบ้านก็ได้ไม่จำเป็นที่จะต้องนอนหรอก”

 “นี่คุณ! เพื่อความปลอดภัยของลูกเรานะ” สามีได้ช่วยเหลือความคิดอีกแรง

 “หึ! ได้! แต่ฉันขอให้เปลื่ยนหมอ ไม่เอาคนนี้!” สายตาแค้นเริ่มจุดประกายขึ้น หมอมองหน้าคุณผู้หญิงขึ้นแต่ก็นิ่งเฉย

 “งั้นผมขอตัวนะครับ” หมอยกมือไหว้ผู้ใหญ่ที่ตนเองรู้จัก แล้วเดินออกไปจากจุดๆนั้นทันที

 “นี่! แกไม่ต้องมาไหว้ฉันเลยนะ! ฉันไม่รับไหว้แกหรอก!!!!” ผู้เป็นแม่ได้ต่อว่าไล่หลังชายผู้เป็นหมอทันที

 “คุณเนื้ยนะ! เขามาช่วยลูกเรายังจะไปว่าเขาอีก” สามีของเธอฉุดหลั้งเธอไม่ไหว “พิม พ่อขอฝากพลอยให้พิมดูแลหน่อยนะ ดูเหมือนแม่เขาคงหัวลุกเป็นไฟแล้วละ”

 “ค่ะ คุณอา สวัสดีค่ะ” พิมไหว้ตามมารยาท จนทำให้หน้าห้องตอนนี้ มีแค่พิม เกมส์ แก้ม และ หมอนายเท่านั้น...

  ณ ห้องพักฝื้น

        ฉันได้ฟื้นขึ้นมาอีกครั้งด้วยฝันแปลกๆ ฉันได้แค่ฝันว่าผู้ชายคนหนึ่ง ที่ฉันเคยแอบชอบได้กลับมาอีกครั้ง แต่ฉันเชื่อว่านี้คือฝันร้ายของฉัน เพราะเขาได้หักอกฉันเข้าไปแบบจังๆ ฉันได้แค่บอกว่าหลงรักเขาเพราะความใกล้ชิด สมัยที่ฉันอยู่ปี 1 ฉันได้แอบชอบรุ่นพี่คณะแพทย์ศาสตร์ แถมพี่เขาหล่อระเบิดคณะ ได้เป็นดาวคณะอีกด้วย ช่วงวันวาเลนไทน์ฉันเคยทำคุ้กกี้สไตล์เด็กหอส่งไปให้เขา แต่เขากลับเอาคุ้กกี้กล่องนั้นไปให้พวกเพื่อนๆเขาแทนด้วยคำพูดที่บอกว่า ‘กูไม่ชอบกินคุ้กกี้ว่ะ’ มันเลยทำให้ฉันไม่คิดที่จะรักใครอีกเลย TT

        ฉันตื่นมาในห้องสีขาว สิ่งรอบตัวกลายเป็นเครื่องมือแพทย์ต่างๆ แน่นอนฉันเข้ามาเมื่อคืนนี้เพราะโดนตะปูเสียบตรงขาของฉัน ตรงโต๊ะเลื่อนสำหรับทานข้าวได้มีแม็คบุ๊กของฉันชาติไว้อยู่ พิมคงรู้ว่าชีวิตนี้ฉันขาดแม็คบุ๊กไม่ได้เลยสักนิด เหมือนชีวิตนี้ขาดมันไม่ได้ ถึงจะมีโทรศัพท์ที่ขาดมันไปไมได้แล้ว ก็แม็คบุ๊กนี้และ ที่ขาดมันไม่ได้เช่นกัน

       ก๊อก ก๊อก ก๊อกก!!!

        นางพยาบาลคนสวยเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มอันสดใส ฉันยิ้มให้เธอพร้อมถามเธอทันที

 “พี่ค่ะ หนูหิวอะค่ะ พอมีอะไรให้หนูทานไหมค่ะ?”  ถามได้ไม่นานหนักเสียท้องของฉันก็ดันร้องออกมาทันที

 “มีสิค่ะ เพื่อนของน้องได้ฝากข้าวผัดกระเพราะเอาไว้ให้น้องเรียบร้อยแล้วค่ะ งั้นพี่ขอหวัดไข้ของน้องก่อนนะ”

 “ค่ะ” หลังจากพี่พยาบาลให้ฉันแนบปรอดวัดไข้เสร็จ เธอก็เดินไปเอาข้าวมาให้ฉันพร้อมแม็คบุ๊คที่วางไว้บนโต๊ะ “ขอบคุณนะคะพี่”

 “จ้า เดียวพี่จะมาทุกๆ 2 ชั่วโมงนะคะ อย่าพึ่งเบื่อกันละ”

 “ค่ะพี่ ขอบคุณอีกรอบนะคะ” ฉันยิ้มไปให้เธอเพื่อเป็นการขอบคุณ พยาบาลก็เช่นกันก่อนออกจากห้อง

      ทุกๆอย่างเริ่มลงตัว ฉันทานข้าวเรียบร้อย มาถึงจุดๆนี่ก็ควรที่จะเขียนนิยายเรื่องเก่าให้เสร็จเพื่อจะได้เริ่มเขียนนิยายที่พี่ดาสั่งมา อีเมลของฉันตอนนี้เมลเข้ากระหน่ำ เพราะการตอบรับของซีรี่ย์นี้ทำให้ มันทะลุเป้ายอดขาย นิยายของฉันใกล้จะจบแล้วนะ ใจเย็นๆ นางเอกเอ๋ยย เล่นตัวพอเป็นพิธี แล้วก็จบได้แบบสวยๆ ฉันเซฟนิยายทันที

       ฉันลุกขึ้นเพื่อจะไปหารหัสไวไฟของทางโรงพยาบาล เพราะที่นี่แจกรหัสไวไฟฟรี ฉันพยายามหาในของที่ทางโรงพยาบาลเตรียมมาให้ แต่มันก็ไม่มี ทำไงดีว่ะเนื้ยจะได้ส่งให้พี่ดาไปตีพิมพ์ให้เสร็จ แต่ดันใบรหัสหายเนื้ยนะ! ฉันจึงเดินไปพร้อมกับสายน้ำเกลือเพื่อไปหาที่เคาว์เตอร์ของชั้นนั้นๆ ฉันเดินออกไปถึงหน้าห้องพอดิบพอดี ผู้ชายร่างสูงถือเอกสารมาชนฉันเข้าอย่างจัง

 “โอ๊ยยย” ฉันพูดขึ้นหลังที่ฉันปิดประตูห้อง ฉันมองไปที่เขาทันที แต่หน้าตานี้มันช่าง..คุ้นๆ

 “ขอโทษ....” ผู้ชายตรงหน้าฉันช่วยพยุงฉันที่กำลังจะล้ม “ขอโทษครับ เจ็บตรงไหนหรือป่าว?”

 “พี่ทิศ.....” ฉันเพ้อพูดชื่อเขาทันที แน่นอนดิก็คนข้างหน้าฉันคือพี่ทิศ! คนที่ฉันแอบชอบตอนปี 1 ฉันพยายามยืนด้วยตัวเอง แล้วเดินถอยห่าง “คือ ขอโทษค่ะ ฉันมองไม่ดูทางเอง ขอโทษนะคะ”

 “เมื่อกี่คุณเรียกชื่อผมหรอ?” หมอมองหน้าฉันทันที พร้อมสายตาอันหน้าสงสัย ฉันเอามือขึ้นมาบังทันที

 “คือ...คุณอาจจะไม่ใช่คนที่กันมั่งค่ะ ฉันคงเรียกชื่อคนอื่น”

 “เหมือนคุณรู้จักผมนะ” เขามองไปที่แฟ้มประวัติที่อยู่ในมือของเขา “คุณพลอย”

 “นี่คุณ! รู้ชื่อฉันได้ไง”

 “ก็ในแฟ้มเขียนชื่อเล่นคุณเอาไว้ด้วย” ฉันเอามือลงพร้อมไม่สบสายตาของเขา “แล้วนี่คุณจะไปไหนครับ?”

 “จะ..ฉันจะไปเดินเล่น”

 “แต่คุณยังเดินเล่นตอนนี้ไม่ได้นะครับ เชิญกลับเข้าห้องครับ”

 “นี่คุณ! คุณเป็นใครกันแน่”

 “ผมคือ หมอประจำตัวคุณ แล้วเมื่อคืนคนที่ช่วยชีวิตคุณมันก็คือผมครับ”  แน่สิไม่ต้องถามก็รู้ ฉันเงียบแล้วมองหน้าเขาทันที เขามองหน้าฉันกลับทันที ฉันไม่มีทางที่จะไปแล้วนิ ฉันเลยต้องเอาเพื่อนคู่ใจของฉันกลับไปที่ห้อง

     เขาตรวจตามปกติของเขา เขาดูแผลของฉัน ซ้ำไปซ้ำมาเพื่อให้แน่ใจ ฉันจ้องมองเขาด้วยสายตายโกธรๆ เขามองมาที่ฉัน แล้วถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

 “คุณมองผมมาตั้งแต่ผมตรงคุณแล้วนะครับ ไม่ทราบว่าผมทำอะไรผิดหรือป่าว”

 “ป่าวค่ะ ฉันแค่ไม่ชอบขี้หน้าคุณ” เข้ามองไปรอบๆห้องไปเจอกระเป๋าสะพายของฉัน ที่วางไว้บนเก้าอี้ของแขก

 “คุณแน่ใจหรอครับ? ว่าคุณไม่ชอบขี้หน้าของผม” เขายิ้มมุมปากทันที เหมือนเขารู้อะไรสักอย่าง

 “นี่คุณ ถ้าฉันไม่ได้เป็นอะไรมากเนื้ย ก็ควรที่จะให้ฉันกลับบ้านได้แล้วนะคะ”

 “พยาบาลครับ ผู้ป่วยมีไข้นิดหน่อย เดียวพยายามให้ยาลดไข้เท่าที่จำเป็นด้วยนะครับ”

 “ได้ค่ะคุณหมอ” พยาบาลที่อยู่ข้างๆเขียนจดบันทึกตามที่คุณหมอสั่ง

 “งั้นไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ” เขายิ้มกระชากใจหนึ่งทีแล้วเดินจากไป เหลือแค่พยาบาลเท่านั้น

 “น้องค่ะ นี่รหัสไวไฟที่เพื่อนน้องฝากไว้ให้ พี่ลืมเอามาให้ค่ะ”

 “ขอบคุณนะคะ” ฉันยิ้มให้เธอ แล้วเธอก็เดินออกจากห้องไป

        ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าพรมลิขิตจะเกิดขึ้นขนาดนี้ แต่ที่แน่ๆฝันบ้าๆของฉันนั้นกลายเป็นจริง เขากลับมาอีกแล้วเหรอ แล้วพี่ทิศมาอยู่ที่นี้ได้อย่างไรกันแน่!!