King of love ผมนะเหรอภรรยา (เมีย)...ราชาปีศาจ

ตอนที่8มันคือรางวัล

"หม่อมฉันขอบพระทัยพระองค์มากเพคะที่ทรงเมตตาคนอย่างหม่อมฉัน ขอสัญญาว่าต่อจากนี้ไปจะจงรักภักดีแต่พระองค์จนกว่าชีวิตนี้จะหาไม่" ร่างของไพทรีที่กำลังคุกเข่าพูดขึ้นอย่างร่ำไห้ดีใจและซาบซึ้งผู้เป็นราชินีของตน

"พอเถอะเลิกร้องไห้ได้แล้วไพทรี ที่ผมให้โอกาสคุณเพราะผมเชื่อว่าคุณก็เป็นคนดีคนหนึ่งถึงจะทำผิดไปบ้างก็ตามซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติ ทุกคนยอมมีสิ่งที่ทำผิดพลาดด้วยกันทั้งนั้น" ข้าวสวยพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน เชื่อว่าทุกคนสามารถปรับเปลี่ยนตัวเองได้แค่เพียงเราให้โอกาส

"ขอบพระทัยพระองค์เพคะ ขอบพระทัยจริงๆ" ได้แต่พูดขอบคุณเพียงเท่านั้นเพราะไม่รู้จะสรรหาคำใดหรือสิ่งใดให้กับผู้ที่มีพระคุณต่อตนเองล้นเหลือได้แต่เพียงคิดว่าทั้งชีวิตขอมอบให้แก่ท่านผู้นี้แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตของตัวเองก็ตาม

"พอได้แล้วผมว่าคุณไปพักผ่อนเถอะยังไม่หายดีเลยไม่ใช่หรือไงนี้ก็ผ่านมาหลายวันแล้วเดี๋ยวก็คงหายดี ไปพักผ่อนเถอะครับ" ข้าวสวยออกคำสั่งเพราะอาการบาดเจ็บที่เกิดเมื่อสี่ห้าก่อนวันนั้นยังไม่หายดีแต่ต่างจากข้าวสวยที่หายตั้งแต่สามวันแรกซึ่งข้าวสวยเองก็แปลกใจเหมือนกันที่บาดแผลของตนเองหายเร็วขนาดนั้น

ทางไพทรีเมื่อถูกสั่งก็บอกลาผู้เป็นองค์ราชินีกับองค์ราชาก่อนจะออกไปจากท้องพระโรงโดยมีเหล่านางกำนัลค่อยพยุงออกไปและคนอื่นๆ ก็ต่างทยอยออกไปจนหมด

"เจ้าแน่ใจแล้วหรือที่จะให้มันมาเป็นคนสนิท" อัสบัสที่นั่งอยู่บนแท่นพระที่นั่งพูดขึ้นทันทีหลังจากทุกคนออกไป เพราะเป็นกังวลมากที่ข้าวสวยให้ไพทรีมาเป็นคนรับใช้คนสนิท

"ครับ ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยผมได้มีเพื่อนด้วยอยู่ที่นี้ตั้งหลายวันแล้วยังไม่สนิทกับใครเลย" ข้าวสวยตอบกลับตามความรู้สึกจริงๆเพราะตั้งแต่มาที่นี้ก็คุยอยู่แต่กับอัสบัสคนอื่นแทบจะไม่ได้พูดคุยด้วยเลย

"เจ้าก็มีข้าเป็นเพื่อนเป็นสามีเจ้าอยู่แล้วอย่างไร เจ้าต้องการคนอื่นอีกทำไมกัน และอีกอย่างไพทรีมันเคยทำร้ายเจ้ามาก่อน"

"คุณกับคนอื่นไม่เหมือนกันสักหน่อย และอีกอย่างผมอยากมีเพื่อนคุยเยอะๆ อยู่นี้มันเบื่อไม่ได้ทำอะไรเลยอยู่เฉยๆ มีคนทำให้ตลอดผมไม่ชิน" ข้าวสวยพูดขึ้นก่อนจะพูดเบาลงเรื่อยๆ

"เจ้าเป็นราชินีจะไปเที่ยวคุยเล่นกับพวกบ่าวไพร่ได้อย่างไร"

"ทำไมจะไม่ได้ละเป็นราชินียิ่งต้องเข้าหาคนในความดูแลบ่อยๆ เราจะได้รู้ถึงความเป็นอยู่ของพวกเขาถึงพวกเขาจะเป็นบ่าวไพรแต่ก็มีพระคุณกับผมนะค่อยช่วยผมตลอด ไม่รู้แหละคุณห้ามขัดผมเด็ดขาดผมเชื่อฟังคุณเรื่องไม่ให้ผมไปเที่ยวเล่นในสวนผมก็ไม่ไปแล้ว เรื่องนี้ห้ามขัดผมเด็ดขาด" คงเป็นครั้งแรกที่ข้าวสวยพูดยึดยาวโดยไม่นึกเกลงกลัวอัสบัสแม้แต่น้อยเพราะรู้ดีว่าอัสบัสไม่ทำอะไรแน่นอนมันเลยทำให้ข้าวสวยเริ่มเอาแต่ใจมากยิ่งขึ้นแต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร

"แต่..."

"ห้ามเถียง คุณพูดได้แค่คำพูดเดียวคืออนุญาต ถ้าพูดคำอื่นคืนนี้คุณไปนอนที่อื่นเลยไม่ต้องมานอนกับผมนะไอ้เขาควาย" ข้าวสวยพูดแทรกขึ้นมาไม่วายบังคับให้อัสบัสตอบตกลง ทางอัสบัสกลัวไม่ได้นอนกับเมียก็ทำได้เพียงตอบตกลงไปโดยอย่างว่าง่าย แต่ในใจนึกหาทางเอาคืนผู้เป็นภรรยาของตน

"ก็ได้ที่ข้ายอมใช่ว่ากลัวเจ้าแต่อย่างใดหากเพราะเจ้าเป็นเมียข้าๆ ถึงยอมให้เจ้าหรอกนะ"

"ขอบคุณมากครับ" ข้าวสวยพูดพลางยิ้มหน้าบาน

"รางวัลของข้าละ" อัสบัสพูดขึ้นก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ ทางข้าวสวยก็ทำหน้างงทันทีว่ารางวัลอะไรกัน

"รางวัลอะไรของคุณ"

"ก็รางวัลที่ข้าใจดีให้เจ้าไปคุยกับคนอื่นได้อย่างไรละ" ว่าพลางลุกจากแท่นพระที่นั่งเดินมายังข้าวสวยที่ยืนอยู่กลางท้องพระโรง

"เอ่อ....เอ่อ..."

"ว่าไงรางวัลของข้าละ"

"เอ่อ...คะ คุณต้องการอะไรละถ้าผมให้ได้ก็จะให้" ข้าวสวยพูดขึ้นอย่างขัดเขินเพราะสายตาจากดวงตาสีแดงเพลิงนั้นจ้องมองอย่างโลมเลียมันทำให้ข้าวสวยรู้จุดประสงค์ทันที

"จูบข้าสิ หึหึ"

"ไม่เอา ขออย่างอื่นไม่ได้หรือไงครับ" จะให้ทำอย่างนั้นได้อย่างไรมันออกจะน่าอาย

"ไม่ได้ถ้าเจ้าไม่จูบ ข้าไม่อนุญาต" ทางอัสบัสก็ไม่ยอมเพราะนึกอยากจะแกล้งภรรยาของตน

"กะ ก็ได้ หลับตาก่อนสิ" ข้าวสวยต้องยอมจำนนแต่โดยดีคิดเสียว่าแค่เอาปากแตะกันก็จบ ทางอัสบัสก็ยิ้มร่าขึ้นมาทันทีก่อนจะหลับตาลงตามที่ข้าวสวยบอก

เมื่อเห็นว่าอัสบัสหลับตาลงหัวใจดวงน้อยก็ตื่นเต้นขึ้นมากทันทีนึกเขินอายเพราะไม่เคยจูบใครก่อนเลยแต่ครั้งนี้เขาต้องทำคิดได้เช่นนั้นใบหน้าขาวเนียนก็ขึ้นสี หากแต่จะไม่ทำก็ไม่ได้สุดท้ายต้องทำใจหลับลงก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าหาใบหน้าของอัสบัสริมฝีปากบางค่อยๆ กดลงบนริมฝีปากหนาเมื่อแตะได้ก็รีบยกริมฝีปากออกทันทีแต่ขณะกำลังเลื่อนออกมือใหญ่ก็มากุมสองข้างแก้มไว้ก่อนจะกดริบฝีปากมาบดขยี้ดูดรั้งปากเล็ก ข้าวสวยตกใจจนดวงตาเบิกกว้างสองมือพยายามดันร่างใหญ่ให้ออกไปแต่ก็ไร้ผลครั่นจะเปิดปากสั่งห้ามคนตรงหน้าก็กลับเป็นการเปิดทางให้ลิ้นร้อนสอดเข้ามาลิ้มรสความหวานภายในโพรงปาก อัสบัสบดจูบอยู่อย่างเนินนานส่งความอ่อนโยนผ่านจูบอันร้อนแรงนี้ให้กับคนรักจนข้าวสวยเผลอจูบตอบกลับอย่างไม่รู้ตัว ร่างกายเล็กรู้สึกอ่อนระทวยไปหมด

อัสบัสรับรู้ถึงการจูบตอบกลับมาก็ทำให้ความต้องการมีมากยิ่งขึ้นจนไม่อยากหยุดแค่เพียงจูบ มือหนาที่กุมใบหน้าเล็กอยู่ค่อยๆเลื่อนลงมาลูบไล้จับบีบตามเอวตามสะโพก ก่อนจะค่อยๆ ถอดริมฝีปากออกจากข้าวสวยเมื่อเห็นว่าเริ่มหายใจลำบากแต่มือก็ยังคงซุกซนลูบไล้ไปตามจุดต่างๆ ใบหน้าคมซุกไซ้ขบกัดไปตามซอกคอขาวเนียน ข้าวสวยที่เริ่มกลับมามีสติก็ร้องห้ามอัสบัสทันที

"คุณจะทำอะไรไหนแค่จูบไง"

"ตอนแรกใช่แต่ตอนนี้ไม่ ช่วยไม่ได้ในเมื่อเจ้าอยากยั่วข้า" อัสบัสพูดก่อนจะก้มไปซุกไซ้ตามซอกคอขาวที่หอมราวดอกไม้

"ผมไปยั่วคุณตอนไหนปล่อยผมนะ นี้มันท้องพะ...อุ๊บ" พูดยังไม่ทันจบเสียงก็ถูกกลืนหายไปเพราะปากร้อนของอัสบัสเข้ามาประกบเสียก่อน มือหนาซุกซนไปทั่วก่อนจะถอดเสื้อผ้าของข้าวสวยออกจนเผยให้เห็นยอดอกสีสวยที่ตอนนี้เริ่มเป็นไตแข็งขึ้นมา ปีศาจอย่างเขาไม่รอช้ารีบจัดการดูดเม้นยอดอกที่กำลังชูชันอย่างเมามืออีกข้างก็ไม่ได้ปล่อยให้ว่างเปล่าเพราะอัสบัสใช้มือข้างหนึ่งที่ไม่ได้กุมเอวบาง มาบีบเค้นยอดอกสวยนั้นจนร่างบางครางออกมาอย่างเสียวซ่าน เมื่อพอใจแล้วก็เลื่อนไปจัดการกับส่วนอ่อนไหวของข้าวสวยที่กำลังฟองขึ้นเพราะแรงอารมณ์ อัสบัสคว้าแก่นกายสวยมาจับกุมไว้ก่อนจะรูดขึ้นลงเรียกเสียงครางหวานของข้าวสวย

"อืม อ๊ะ อ๊ะ อืม" ข้าวสวยครางอยากเสียวซ่านเมื่ออัสบัสรูดรั้งแก่นกายบวกกับความเสียวซ่านจากการขบเม้นตามยอดอกกับซอกคอขาว

"อ๊ะ อะ อัสบัส อืม ผม มะ ไม่ไหวแล้ว"

"เจ้าก็ปล่อยมันออกมาสิ" อัสบัสก็เร่งมือให้เร็วขึ้น

"อ๊ะ อ่าาาาา" เสียงครางของข้าวสวยดังขึ้นก่อนจะตามด้วยน้ำสีขาวขุ่นที่ออกมาอยู่เต็มมือใหญ่

"ต่อไปตาข้าละนะ" อุ้มข้าวสวยที่ยังหอบเหนื่อยไปวางลงบนที่นั่งข้างๆ

"ไอ้เขาควายปล่อยผมนะ"

"อะไรกันพอสบายแล้วจะทิ้งกันหรือไร"อัสบัสพูดขึ้นแต่ก็ไม่ได้จริงจังมากนัก ก่อนจะมาสนใจกับร่างกายขาวที่ไร้อาภรณ์ใดๆ โดยไม่สนใจเสียงโวยวายของข้าวสวยเลย

"อ๊ะ อืม เจ็บ" เสียงเล็กร้องขึ้นเมื่อรู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมที่ลุกล่ำเข้าในช่องทางด้านหลัง

"อะไรกันเจ้ายังไม่ชินอีกรึ" อัสบัสว่าพร้อมกับขยับนิ้วเข้าออกช้าๆ ก่อนจะเร็วขึ้น และเพิ่มนิ้วเข้าไปจากหนึ่งเป็นสอง สองไปสาม

"อ๊ะ อืม อ๊ะ อัสบัส ผะ ผมไม่ไหวแล้ว" ข้าวสวยร้องขึ้นออกมาเมื่อรู้สึกถึงความต้องการที่มองกว่านั้น

"อะไรกันไม่ไหวเสียแล้ว เจ้าอยากได้อะไรบอกข้าสิ" อัสบัสพูดขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ รู้ดีว่าข้าวสวยต้องการอะไรแต่นึกอยากแกล้งร่างบางตรงหน้าเท่านั้น

"อ๊ะ อ๊ะ อ่า ผะ ผม ผม"

"ว่าไงบอกข้าสิ เจ้าไม่บอกข้าก็ไม่รู้หรอกนะ"

"อ๊ะ อ่า ผะ ผม ต้อง การของ คะ คุณ เอาของคุณใส่เข้ามาที"ข้าวสวยพูดขึ้นอย่างขัดๆ เพราะความเสียวซ่าน ตอนนี้ข้าวสวยไม่มีเวลาที่จะมาอายอีกแล้วเพราะความต้องการมันได้ครอบงับไปหมดสิ้น

"ก็แค่นี้" อัสบัสว่าก่อนจะค่อยๆ ถอดนิ้วออก และมาจัดท่าให้ข้าวสวยยืนเกาะเก้าอี้เอาไว้ก่อนจะกดตัวของข้าวสวยให้กุมลงนิดหน่อยเมื่อจัดท่าทางเรียบร้อยก็ไม่รอช้ารีบนำแก่นกายที่ซ่อนอยู่ภายในร่มผ้าออกมาตอนนี้มันกำลังพร้อมรบเต็มที่ อัสบัสค่อยๆ สอดแก่นกายเข้าไปในช่องทางสีสวยอย่างช้าๆ จนหายเข้าไปหมดก่อนจะค่อยๆ ขยับสะโพกช้าๆ และเร็วขึ้นเรื่อยๆ

"อ๊ะ อ๊ะ อ่า อะ อัสบัส อ๊ะ อ๊ะ" ข้าวสวยครางออกมาอย่างเสียวซ่านด้วยแรงราคะที่ร้อนแรง

"อืม ซี๊ดดดด อืม" เสียงทุ่มต่ำบ่งบอกถึงความสุขสมได้เป็นอย่างดี ทั้งท้องพระดังไปด้วยเสียงครางอย่างเสียวซ่านของทั้งสองโดยไปได้สนใจเลยว่าจะมีพวกข้าทาสบริวาลจะได้ยินเพราะแรงราคะนั้นมันมากมายเกิดกว่าจะมานึกถึงความอาย

"อ๊ะ อ๊ะ อะ อัสบัส แรงอีก แรงกว่านี้" ข้าวสวยร้องขอออกมาเมื่อความต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ อัสบัสก็ไม่รอช้าตอบสนองความต้องการของผู้เป็นภรรยาทันที

"อ๊ะ ผะ ผมไม่ไหวแล้ว"

"ไปพร้อมข้านะ" อัสบัสโน้นลงมากระซิบก่อนจะจูบลงบนแผ่นหลังขาวเนียนพลางกระแทกสะโพกให้แรง และหนักหน่วงมายิ่งขึ้น ภายในช่องทางหลังก็ตอดรัดถี่ขึ้นคงเพราะใกล้จะปลดปล่อยอัสบัสก็สวนสะโพกหนัก และเร็วขึ้นสักครู่หนึ่งข้าวสวยก็กระตุกก่อนจะตามด้วยน้ำขาวขุ่นที่พุ่งออกมาจนเต็มพื้นข้างที่นั่งซึ่งก็แสดงว่าข้าวสวยปลดปล่อยแล้วเรียบร้อยโดยที่อัสบัสไม่ได้สัมผัสด้านหน้าเลยแม้แต่น้อย กายใหญ่กระแทกสะโพกสองสามทีก็ปลดปล่อยออกมาภายในช่องทางหลังแต่ยังคงไม่ได้เอาแก่นกายออกปล่อยให้อยู่ในตัวของข้าวสวยที่ตอนนี้แถบไม่มีแรง

"เอาออกได้แล้วไอ้เขาควาย" ข้าวสวยพูดติดดุทั้งยังเหนื่อย อัสบัสเมื่อเห็นว่าถูกดุก็ค่อยๆ ถอดแก่นกายออกมาในใจยังคงอยากจะทำต่อแต่ก็สงสารข้าวสวย เลยเลือกที่จะหยุด กายเล็กทรุดลงกับพื้นทันทีเมื่อเป็นอิสระเพราะความเหนื่อยล้าจากกิจกรรมรัก อัสบัสจัดการแต่งตัวให้เข้าที่ก่อนจะคว้าตัวข้าวสวยขึ้นมานั่งบนตักตนเองที่นั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ ๆ ข้าวสวยไม่ได้มองอัสบัสเลยเพราะนึกอายที่ร่างกายไม่ได้สวมใส่อะไร และยังเรื่องที่ร้องขอจากอัสบัสอีกจนต้องหลบสายตา ร่างใหญ่ได้แต่มองร่างบางที่อยู่บนตักของตนอย่างสุขใจ

"อายข้ารึ เห็นกันออกบ่อยยังจะอายกันอีก" อัสบัสพูดแซ่วขึ้น "ไม่ต้องมาพูดเลยไอ้เขาควายบ้าคืนนี้ไปนอนที่อื่นเลยไปโทษฐานทำผม" ว่าทั้งไม่มองคนฟังเพราะยังคงอายอยู่แต่ก็นึกฉุนอัสบัสที่ชอบรังแกตน

"อะไรกันจะให้ไปนอนที่อื่นได้อย่างไร ก็ข้าอนุญาตเจ้าแล้ว" อัสบัสรู้ดีว่าข้าวสวยสื่อถึงเรื่องไหนแต่ก็นะใครจะยอม

"ไม่รู้แหละคุณอยากทำผมเองไหนบอกแค่จูบไงแต่ดูคุณทำ ชิ"

"ก็เจ้าอยากยั่วข้าเอง อย่างอนข้าเลยคิดเสียว่ามันคือรางวัลที่เจ้ามอบให้ข้าเรื่องที่ข้ายอมเจ้าเรื่องไพทรีกับเรื่องอื่นไงเล่า" อัสบัสพูดขึ้นอย่างออดอ้อน ข้าวสวยที่นั่งแก้มป่องอยู่บนตักก็ดูเหมือนจะอ่อนลงแต่ยังคงเคืองอัสบัสอยู่ดี

"พูดมาได้ว่าเป็นรางวัล ทีหลังถามก่อนเถอะว่าต้องการให้รางวัลคุณแบบนี้หรือเปล่า" ว่าเสร็จก็กอดอกเชิดหน้าไปทางอื่นทันที

"ข้ารู้ว่ายังไงเจ้าก็ต้องตกลงเลยไม่ถาม เมื่อครู่เจ้ายังร้องขอจากข้าเลย หึหึ" ใบหน้าขาวขึ้นสีทันทีเพราะเขินอายกับคำพูดของราชาปีศาจเจ้าเล่ห์ อยากเถียงกลับไปแต่ก็เถียงต่อไม่ถูกจนต้องยอม

"ผมอยากอาบน้ำแล้ว"

"ก็ไปสิ" ว่าแล้วก็รอดูท่าทีของผู้เป็นภรรยาว่าจะทำอะไรต่อไป ทางข้าวสวยก็นั่งอยู่บนตักแกร่งนิ่งไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหนเพราะต้องการให้อัสบัสเป็นคนพาไปแต่ดูเหมือนอัสบัสจะนิ่งเฉย จนข้าวสวยต้องบู่หน้าแก้มป่องใส่บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจ

"นี้ไอ้เขาควายพาผมไปอาบน้ำเลยนะ ผมเดินไม่ไหวบอกตั้งนานแล้วยังเฉยอยู่ได้" ข้าวสวยว่าเมื่ออัสบัสไม่มีท่าทีว่าจะพาไป

"อ้าว! เจ้าไม่บอก ข้าจะรู้ได้อย่างไรเห็นบอกจะไปอาบน้ำแต่ไม่ได้บอกว่าให้ข้าพาไป ทีหลังก็บอกมาตรงๆ หึหึ" อัสบัสว่า รู้ดีว่าข้าวสวยตั้งใจจะให้พาไปอาบน้ำแต่ถึงจะไม่บอกอัสบัสก็พาไปอยู่แล้วแต่แค่เพียงอยากให้ร่างบางเป็นฝ่ายร้องขอก็เท่านั้นเอง ซึ่งกว่าจะเอ่ยมาได้ก็เล่นตัวเสียตั้งนาน

"ชิ พูดอยู่นั้นแหละพาผมไปได้แล้ว เหนียวตัวจะแย่อยู่แล้ว" ว่าอย่างหงุดหงิดก่อนจะกอดอกหน้าเชิดไปอีกทาง แก้มขาวเนียนนั้นพองป่องขึ้นมาซึ่งมักจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ร่างบางรู้สึกหงุดหงิดหรือไม่พอใจอะไร

"หึหึ" อัสบัสหัวเราะอย่างชอบใจที่เห็นข้าวสวยทำท่าทางหงุดหงิดเพราะมันจะทำให้แก้มขาวๆ พองขึ้นจนน่าฟัดมากเลยที่เดียว อัสบัสเอื้อมมือไปยิบเสื้อผ้าของข้าวสวยที่อยู่ใกล้ขึ้นมาปิดร่างกายไว้อย่างลวกๆ โชคดีทีเสื้อผ้าในอาณาจักรปีศาจนี้จะนิยมใส่ชุดคลุมตัวใหญ่ทับเสื้อผ้าด้านในอีกทีเลยทำให้ห่อหุ้มร่างเล็กได้ ใช้เวลาเดินสักครู่หนึ่งก็ถึงตำหนักซึ่งตลอดทางเดินข้าวสวยได้แต่เอาหน้าซุกอยู่กับอกแกร่งเพราะอายสายตาของเหล่าข้าทาสบริวาลที่เดินสวนไปมาทางอัสบัสไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยยังคงเดินหน้าตั้งยิ้มสะพลั่งออกมา จนใครหลายคนที่เดินผ่านอดยิ้มตามไม่ได้เพราะมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะได้เห็นรอยยิ้มของผู้เป็นราชา

ตั้งแต่ข้าวสวยมาอยู่โลกปีศาจทุกคนล้วนรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงในอาณาจักรเป็นอย่างมากไม่ใช่แค่องค์ราชาที่เปลี่ยนไปแต่ทุกคนในอาณาจักรก็ล้วนเปลี่ยนไปเช่นเดียวกันร้อยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของทุกคนอย่างปิติยินดีพาลทำให้บรรยากาศในอาณาจักรเปลี่ยนแปลงไปด้วย ข้าวสวยเปรียบเสมือนเดือนที่ท่อแสงมาในความมืดทำให้มองเห็นหนทางแม้จะมีอุปสรรคบ้างก็ตามแต่เพราะมีแสงจึงทำให้ความมืดนั้นเบาบางลงจนสามารถมองเห็นหนทางสู่ความสุขได้

ดวงอาทิตย์ที่เคยโดนเดี่ยวได้ชุ่มชื้นหัวใจแม้แสงของดูอาทิตย์จะเจิดจ่าจนบดบังเดือนก็ตามทีแต่เพราะมีเดือนเขียงข้างแสงอาทิตย์ที่เคยหม่นหม่อนนั้นเริ่มจะประกายและท่อแสงแห่งความสุขออกมา ยามเมื่ออาทิตย์ดับลงจนมืดมิดก็ยังคงมีเดือนที่ค่อยส่องแสงสว่างให้แม้จะไม่เจิดจ่าเท่าดวงอาทิตย์แต่กลับขาดมันไปไม่ได้เพราะมันเป็นเพียงหนึ่งเดียวที่ทำให้มองเห็นหนทางในความมืดมิดได้ ทุกคนได้แต่ภาวนาให้แสงแห่งหนทางนี้ท่อประกายอยู่ตลอดอย่าได้มีอันใดมาทำให้แสงที่แสนสำคัญนี้ดับลงทุกคนรู้ดีว่าเหตุร้ายต่างๆ เกิดขึ้นกับผู้เป็นดังแสงในยามมืดมิดได้ตลอดเวลาคงจะมีแต่เจ้าตัวเองที่ไม่ได้รู้เลยแม้แต่น้อยว่านเองนั้นสำคัญเพียงใด และอยู่ในอันตรายมากแค่ไหน

ทั้งอัสบัสและข้าวสวยต่างจัดการชำระร่างกายของตนเองที่เต็มไปด้วยคราบน้ำรักมากมายแต่ก็ไม่วายต้องเลอะเถอะอีกครั้งเมื่อไฟราคะในตัวของผู้ได้ชื่อว่าเป็นราชายังคงลุกโชนยากที่จะฉุดรั้งไว้เพราะร่างกายที่แสนยั่วยวนของภรรยานั้นยากเกินจะห้ามใจไม่ให้กระทำการใด ผู้ถูกกระทำห้ามมากแค่ไหนสุดท้ายก็พ่ายแพ้ต่อแรงราคะที่เกิดขึ้นทำให้ทั่วทั้งห้องน้ำดังกระหึ่มไปด้วยเสียงครางหวานหูของทั้งสองครั้งแล้วครั้งเหล่า

(-/////-) (-///-)

“อื้อออ โอ๊ย!” เสียงของข้าวสวยที่พึ่งรู้สึกจากการหลับใหลร้องขึ้นเมื่อกำลังจะขยับร่างกายกลับรู้สึกถึงความเจ็บแล่นขึ้นมาจนต้องร้องเสียงหลง

“ตื่นแล้วรึ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” อัสบัสที่นั่งอยู่ข้างๆ ร่างบางพูดขึ้นพร้อมกับประครองร่างของข้าวสวยให้นั่งขึ้น ทางข้าวสวยก็ส่งสายตาอำมหิตมาให้ทันจนอัสบัสใจกระตุกเพราะรู้สึกผิดที่ทำกับข้าวสวยมากไปหน่อยแต่เพราะไม่สามารถหยุดตัวเองได้จริงๆ ตลอดทั้งคืนก็เตรียมใจที่จะรับโทษจากผู้เป็นภรรยา

“ไปให้พ้นเลยไอ้เขาควายบ้า ไอ้ปีศาจหื่นกาม ไอ้ปีศาจโรคจิต ไอ้...ไอ้...ชิ” ข้าวสวยว่าอัสบัสขึ้นอย่างสุดจะทนจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาต่อว่าคนตรงหน้าดีเพราะเล่นทำเขาจนเจ็บหนักขนาดนี้ ถ้ามีแรงนะจะไปประทานพระบาทาให้สักทีข้าวสวยคิด เมื่อวานอัสบัสทำรักอยู่ตลอดหลายชั่วโมงจนข้าวสวยหมดแรงสลบไปเลยตื่นมาก็อีกวันหนึ่งแล้วเพราะเหนื่อยเอามากๆ

อัสบัสได้แต่นิ่งเงียบตีสีหน้าสำนึกผิดใส่ข้าวสวยเพื่อหวังว่าผู้เป็นภรรยาจะเห็นใจบ้างสักนิด แต่ดูเหมือนไม่เป็นผลเลยเพราะข้าวสวยไม่มองหน้าอัสบัสแม้แต่น้อย คงจะงอนมากจริงๆ อัสบัสได้แต่คิดหาวิธีง้อเมียให้โกรธนานๆ มันไม่ดี

“อย่าโกรธข้าเลยข้าไม่ได้ตั้งใจ ก็ข้าเห็นเจ้าแล้วมันอดไม่ได้ อย่างอนข้าเลย” อัสบัสว่าแต่ข้าวสวยยังคงนั่งกอดอกหน้าเชิดแก้มป่องใส่ไม่คิดจะยอมยกโทษให้ง่ายๆ หรอกทำเจ็บขนาดนี้ข้าวสวยคิด

“หายโกรธข้าเถอะ นะ นะ ถ้าเจ้าหายโกรธประเดี๋ยวข้าพาเที่ยวทั่วราชวังเลยเอาหรือไม่” อัสบัสว่าขึ้น ไม่เคยเลยที่อัสบัสจะต้องมาขอร้องหรืองอนง้อใครแบบนี้มาก่อนหมดมาดราชาปีศาจที่เงียบขรึมหมดแล้วแต่เพื่อเมียก็ต้องยอมเพราะอัสบัสทนไม่ได้ที่จะเห็นคนที่รักสุดหัวใจต้องมางอนตนเองแบบนี้ แม้รู้ว่าจะมีอันตรายแต่ก็ยอมเพราะยังไงอัสบัสไม่มีทางปล่อยคนรักเป็นอะไรเป็นอันขาด

ทางข้าวสวยเมื่อได้ยินข้อเสนอก็หูผึ่งทันทีเขายังไม่เคยเที่ยวทั่วราชวังที่กว้างโคตรๆ นี้สักทีก็เป็นอัสบัสอีกนั้นแหละที่สั่งห้ามแต่ครั่นจะตกลงไปก็กลัวเสียฟอร์มแต่ถ้าไม่ยอมก็ไม่ได้เที่ยว ข้าวสวยครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะตอบออกไป

“พูดจริงใช่ไหม ไม่ได้ล้อผมเล่นนะ” ถามขึ้นแต่ยังคงไม่มองหน้าอัสบัสเพราะต้องการความแน่ใจเสียก่อน ทางอัสบัสก็ยกยิ้มขึ้นมาทันที่ที่เห็นว่าคนตัวเล็กสนใจข้อเสนอนี้มั่นใจอย่างแน่นอนว่าข้าวสวยต้องตกลงอย่างแน่นอนเพียงแค่ฟอร์มเยอะก็เท่านั้นดูจากสายก็เข้าใจ

“ข้าจะโกหกเจ้าทำไมกัน”

“งั้นก็ได้” ข้าวสวยตอบตกลงไปเพียงเพราะอยากจะเที่ยวก็เท่านั้นแต่ยังคงไม่หายโกรธอัสบัสซะทีเดียวนึกหาวิธีเอาคืนอยู่

“เจ้าตกลงแล้วนะ หายโกรธข้าแล้วใช่หรือไม่”

“เปล่าสักหน่อยผมยังโกรธคุณอยู่แต่ถ้าคุณทำให้พอใจก็อาจจะหายนะ” ตอบอย่างลอยหน้าลอยตาอย่างผู้เหนือกว่าคนฟังถึงกับหน้างอขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าศรีภรรยายังคงงอนอยู่ ร้ายจริงๆ

“ข้าตกลงก็ได้” อัสบัสว่าพลางเลื่อนหน้าไปหอมแก้มขาวฟอดงามก่อนจะรีบผลักออกจนข้าวสวยทั้งตัวไม่ทัน

“ไอ้เขาคะ....ปัง!” ข้าวสวยอ้าปากจะต่อว่าคนฉวยโอกาสที่ตอนนี้นั่งยิ้มหน้าอยู่แต่ก็หยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงประตูดังขึ้นจนสายตาสองคู่ต้องหันไปมองทันทีเพราะไม่มีใครกล้าเปิดประตูเข้ามาหากไม่ได้รับอนุญาต เมื่อหันไปก็พบกับเด็กหนุ่มผมยาวสีแดงสด ผิวขาวตัวประมาณเดียวกับข้าวสวยแถมหน้าตายังน่ารักมากเลยที่เดียว

“มิคาร์เอล”

“ท่านพี่...ข้าคิดถึงท่านยิ่งนัก”